Crazy Rich Asians

kritika objavljena na XXZ

2018.

režija: Jon M. Chu

scenario: Peter Chiarelli, Adele Lim (prema romanu Kevina Kwana)

uloge: Constance Wu, Henry Golding, Michelle Yeoh, Gemma Chan, Lisa Lu, Awkwafina, Ken Jeong, Chris Pang, Jimmy O. Yang, Nico Santos, Pierre Png

Iako ne krijem svoje mišljenje da nagrade poput Oscara, Zlatnih Globusa, PGA i SAG puno više govore o onima koji ih dodeljuju nego o nagrađenima, ove godine internetski komentatori filma prosto udaviše sa osipanjem drvlja i kamenja po bauku političke korektnosti. Politička korektnost sama po sebi je sklizak teren i lako ju je pljuvati dok jednom baš vama ne zatreba, a nikog više ne bude da vas njome odbrani, ali ovde je to u velikoj meri promašena priča jer se prosto ne radi o tome. Da, sva ta udruženja imaju konstantnu potrebu da pošalju neku društvenu ili političku poruku (to, uostalom, čine i pojedini filmski festivali), ali svrha tih nagrada je da filmska industrija pre svega malo tapše sama sebi što zbog dobro obavljenog posla, što zbog ispravnosti svog najčešće površnog stava, što zbog navodne važnosti istog.

Elem, okomiše se uglavnom sredovečni, uglavnom beli i uglavnom muškarci iz dubina istočnoevropske provincije da za krunski dokaz o teroru političke korektnosti uzmu romantičnu komediju Crazy Rich Asians i njene nominacije, zamislite samo, za dostignuća na polju komedije. Jer film je u najboljem slučaju okej, ali nije ništa posebno, kažu umereniji među njima. O tome šta je kome dobar film neki drugi put (nekima je dovoljno da ih film zabavi, neki traže stilsku i estetsku izvrsnost, neki fluidnost u pričanju priče, a neki važnost filma u savremenom globalnom kontekstu), ali tumačiti kretanja filmske industrije preko aktivnosti manjinskih, gay i feminističkih grupa za pritisak je u najmanju ruku neozbiljno, a možda na nesvesnoj ravni slika i prilika latentnog rasizma, šovinizma i homofobije.

Iako bi po svom zapletu izgledao kao svaka druga romantična komedija u kojoj cura otkriva da je njen dečko zapravo (pre)bogati naslednik, pa odlazi da se upozna sa njegovom brojnom familijom koja je ne prihvata da bi ih na kraju šarmirala ili nadvisila svojom pameću i svojim poštenjem, Crazy Rich Asians je zapravo jako važan film. I to iz razloga zato što je to studijski, hollywoodski film o, u zapadnjačkom kontekstu, izuzetno brojnoj manjini koja je u takvim filmovima prikazivana u određenom kodu koji se može nazvati usputno rasističkim, punim predrasuda i stereotipa, ponekih pozitivnih (Azijati su vredni, uredni i ambiciozni), ali uglavnom negativnih (nedruštveni su, skloni izolaciji i čudaštvu) ili ničim potkrepljenih tendencija u predstavljanju (hiper-seksualizirane žene nasuprot skoro pa aseksualnim muškarcima). Drugi razlozi su to što je u pitanju adaptacija popularnog romana azijsko-američkog autora i što film kao malo koji do sada okuplja zvezdanu postavu glumaca azijskog porekla. U konačnici i to što je film dobar (u skladu sa pravilima svog žanra) i, ako baš hoćete, i zabavan usled humornih intervencija i obilja “luxury porna” za one koji to vole.

Zanimljivo je i to da naša varijacija na temu Pepeljuge nije sirotica i sluškinja, već etablirana univerzitetska profesorka ekonomije doduše skromnih, imigrantskih korena, ali savršeno integrisana u newyorški “melting pot”. Ona se zove Rachel Chu i igra je američka, uglavnom televizijska glumica Constance Wu. Njenog princa, naslednika kinesko-singapurske imperije nekretnina Nicka Younga, pak, igra malezijski televizijski voditelj u svojoj prvoj filmskoj ulozi Henry Golding. To da je on uopšte bogat ona saznaje tek na letu u Singapur gde će on biti kum na venčanju svog najboljeg prijatelja, a ona njegova zvanična partnerka, u trenutku kada ih premeste u prvu klasu, a razmere njegovog bogatstva tek od svoje singapurske prijateljice i bivše cimerke za vreme studija Peik Lin Goh (Awkwafina, inače muzička zvezda koja je pažnju na sebe skrenula pamtljivom ulogom u Ocean’s 8). Valja primetiti da je takav sled događaja malo neverovatan u vreme Googla, što je pocrtano time da se trač o njihovoj vezi širi brzinom svetlosti, ali film se kreće nekom drugom logikom zacrtanom još u predratno, zlatno doba Hollywooda (na šta nas podseća i filmska muzika kada nije prekinuta kineskim obradama pop-standarda), pa mu to ne smemeo uzeti za zlo.

Ono što dalje sledi je klasična intriga u koju je uključena njegova familija, naročito konzervativna majka Eleanor (Yeoh) i široki krug prijatelja, kao i saznanje da sličnost etničkog porekla ne znači ništa kada dođe do klasnih razlika i, još i više, usvojenih nacionalnih identiteta. Jer za Nickovu familiju Rachel nije samo sirotica, nego i strankinja, Amerikanka, što podrazumeva i drugačiju kulturu, pa i sklop ličnosti u smislu prioriteta gde se zapadnjački individualizam hvata ukoštac sa istočnjačkom lojalnošću familiji i naročito porodičnoj poslovnoj imperiji. Tu dolazimo do nezanemarive sociološke komponente (iako je u filmu primetno odsustvo singapurskog uglavnom malajskog proleterijata, mada doduše u jednoj sceni vidimo indijsko obezbeđenje u svojstvu posluge) koja je u filmu kao i u romanu, izvedena iskreno i nimalo sentimentalno, dok je sve zapakovano u prepoznatljivu žanrovsku formu.

Kao romantična komedija, pak, Crazy Rich Asians funkcioniše jednako kako bi funkcionisao i film smešten u češće korišteni belački, anglosaksonski i protestantski milje, sa scenama raskošnih zabava, komičnim intervencijama (kao kada otac Peik Lin kojeg igra komičar Ken Jeong podseti svoju mlađu decu da pojedu večeru jer “ima gladne dece u Americi”) i “turističkim” panoramama Singapura i Indonezije gde se singapurska elita odmara. Hemija između dvoje glavnih glumaca je izvrsna, a tapiserija sporednih likova je bogata, naročito u njihovim eskapadama (prednjače Awkwafina kao Peik Lin i Jimmy O. Yang kao predstavnik singapurske “zlatne mladeži” Bernard Tai), dok su pod-zapleti koji se otvaraju različitog kvaliteta, a među njima je najznačajniji onaj koji se tiče Nickove sestre Astrid (Chan) i njenog nevernog i nesigurnog muža Michaela (Png) koji, kao i Rachel, dolazi iz različitog socijalnog miljea.

Režiran od strane iskusnog rutinera Jona M. Chua (nastavci Step Up i Now You See Me filmova), Crazy Rich Asians je vešto upakovan i slojevit film čija je funkcija u jednakoj meri zabava kao i reprezentacija (zamislite, “oni” rade i žele uglavnom isto što i “mi”), uz određenu dozu informativnosti za one koji ne znaju puno o Singapuru ili su propustili da primete ekonomski napredak na jugoistoku Azije. I to je sasvim dovoljno da film po svakom parametru smatramo dobrim, a u okvirima hollywoodskog studijskog sistema čak i omanjom revolucijom za koju je bilo već krajnje vreme.

A Film a Week - Pin Cushion

The world we live in is a cruel one. Regardless of the laws either “from above” or the ones passed through the parliament, people just tend to be jerks to one another and bullying is still a common practice. The trick is that even the bullied eventually take the situation as something normal, and it is not rare that the bullied become the bullies themselves. The question is why is all that happening, and the answer could be the fear of something new, different, unknown coded in each and every group mentality with the aggression as the primary response. The other answer is just pure opportunism and the rotten nature of humankind. In that case, Deborah Haywood’s debut feature Pin Cushion is a wonderfully misanthropic case study of bullying, both horizontally and vertically aligned.

Mother Lynn (Joanna Scanlan, prone to the roles of suffering women) and daughter Iona (Lily Newmark in a career-defining role) come to an unnamed English town with a firm decision to leave the past (unspoken of, but probably traumatic) behind them and start their lives anew. Also, it seems it is not their first time. They might be conspicuous to the others, due to their physical looks (Lynn has a physical deformity of sorts, while Iona could serve as a poster child for a weird girl), but they are devoted to each other and want to finally fit in.

That might prove to be harder than it looks, for both of them. They are being mocked, shunned, used and abused, repeatedly by the townsfolk and, in Iona’s case, especially at school and eventually even their relationship suffers. The reason might be Iona’s naivety and eagerness to be liked, and as it concerns Lynn, she looks like a textbook victim. But the implications of that are monstrous: there is no growing up, only growing old, and the people of all ages, whether it is a seemingly good-natured “friendship group” leader, the seemingly gentle boyfriend, the seemingly friendly neighbour or the seemingly cheeky “frenemie” will come up with always the fresh and effective way to hurt their designated victims.

Haywood does the good job of enriching the script’s bleakness with some well-timed strange excursions to the comedy moments that are also dark and awkward, but to a good purpose and a good measure, propelling the film from the “feel-bad cinema” territory to the more relaxed one, not dissimilar to the opus of Todd Solondz. Her instincts as a director are also spot on in the sense of mixing the grim realism of the characters’ everyday life with the colourful sequences of Iona’s dreams.

The parallels can be obviously driven to Brian de Palma’s horror classic Carrie, intentionally so and not just on the surface level of physical resemblance between Lily Newmark and young Sissi Spacek, but it is done without the bloody payoff, even though it is hinted. The ending can be interpreted in a number of ways, suggesting that the moments of happiness can offer a temporary relief, but it is not too abrupt in relinquishing the film’s primarily misanthropic tone. Pin Cushion (the title is also significant – how much can the said item take before it falls apart?) is a film that works on so many levels.

Widows

kritika pročitana u emisiji Filmoskop na HR3

U dosadašnjem tijeku karijere Stevea McQueena ništa nije ukazivalo na to da ga zanima žanrovski film, i to triler pljačke koji je jedan od zahtjevnijih podžanrova u kojem treba dobro paziti na tempo radi pitkosti, zbog čega se smatra trivijalnim, ali i na ekonomiku pripovjedanja koja je esencijalna da bi takav film uspio. Bivši vizualni umjetnik s iskustvom u video-performansima, McQueen je za filmom kao medijem po pravilu posezao da bi se bavio temama koje njemu nešto znače, usput propitujući mehanizme nasilja i brutalnosti kao krajnje manifestacije odsustva humanosti, bilo da je riječ o štrajku glađu irskih političkih zatvorenika u filmu Glad, seksualnoj ovisnosti i urbanoj otuđenosti u filmu Sramota ili ropstvu, odnosno robovlasništvu u Americi u filmu 12 godina ropstva koji je bio obilato nagrađen Oscarima. Za takve teme McQueen je birao prigodan izraz, bila to minimalistička arthouse drama, kao led hladna i kao skalpel precizna psihološka drama pomalo na tragu Michaela Hanekea, ili kostimirana drama fokusirana na detalje perioda.

Sada priča zahtjeva trilerski pristup, odnosno mješavinu trilera pljačke, političkog trilera, socijalne i obiteljske drame, jer je materijal zapravo takav. Riječ je o temeljitoj preradi britanske mini-serije s početka 80-ih (čiji je McQueen bio fan kao mladić), prebačenoj u suvremeni vremenski kontekst i američko okruženje, što je vjerojatno i najjači adut filma Udovice po pitanju aktualnosti. Sam materijal je “pulp” i to do bez zadrške, ali McQueen od toga ne bježi, kao što ne pristaje ni na “plaćenički”, štanc-pristup, ali ni ne pokušava popraviti materijal, kao što pojedini “arthouse” redatelji čine. Rezultat je dobar i slojevit, kompleksan film sa svojim nedostacima, koji nalazi balans između prijemčivosti i dubinskih zaključaka koji se iz njega mogu izvući.

 

Sve počinje paralelnom montažom akcijske scene pljačke koja je pošla po zlu i scena iz dnevnog života u tu pljačku upletenih kriminalaca koje dijele sa svojim ženama. Vođa bande Harry Rawlings (Liam Neeson) živi naizgled idiličan život sa svojom crnom suprugom Veronicom (Viola Davis). Carlos više odmaže nego što pomaže supruzi Lindi (Michelle Rodriguez) u pokretanju biznisa. Florek tuče svoju ženu Alice (Elizabeth Debicki), ali joj po ukorijenjenom slavenskom patrijarhalnom modelu poklanja pozornost i omogućava finansijski ugodan život. Jimmy i Amanda imaju četvoromjesečnu bebu. Potjera za kombijem, skoro u cijelosti snimljena u atraktivnom kadru prvo fiksiranom, a onda pomičnom kamerom kroz zadnja vrata vozila, završava tragično kada policija pred garažom sačeka i izrešeta rezervni kombi. Pljačkaši ginu, a kombi i plijen u njemu odlaze u zrak.

Naslovne udovice i same znaju da su u problemu bez svojih muževa za koje možda i nisu znale da su karijerni kriminalci jer su navikle na određeni priljev sredstava: Linda ostaje bez radnje, Alice majka (fenomenalna Jacki Weaver) nagovara da se uključi u “dating industriju”, odnosno suvremeni oblik prostitucije preko interneta, a Amanda se mora sama brinuti o djetetu, ali je Veronica jedina pod dvostrukim pritiskom. Opljačkani novac je, naime, pripadao Jamalu Manningu (Brian Tyree Henry), kriminalcu koji je posao prepustio izuzetno nasilnom i beskrupuloznom bratu Jattemeu (Daniel Kaluuya), a sam se pokušava uključiti u lokalnu politiku kao kandidat za vjećnika u okrugu u kojem tradicionalno vlada obitelj Mulligan, stari rasist Tom (Robert Duval) i njegov naoko progresivniji sin Jack (Colin Farrell) koji se po prvi put kandidira. Manning želi svoj novac nazad, a Veronica ima mjesec dana da ga skupi. Na sreću ili da zbrka bude veća, muž joj je ostavio rokovnik s planom za sljedeći posao, pa ona odlučuje okupiti ekipu udovica koje će same, bez potrebnog iskustva, u gotovo očajničkom pokušaju, izvesti pljačku…

 

Film odatle kreće u mnogim pravcima kojima McQueen vješto žonglira. Tako imamo pripreme za pljačku s momentima koji bi drugdje djelovali komično, poput nabavke automobila na dražbi i oružja na sajmu, praćenih apsurdnim nesporazumima, ali ovdje to nije slučaj. Prvo, znamo da je Veronica pod pritiskom, kao što znamo da je Linda vrlo svjesna razmjera neprilika koje samo što joj ne zakucaju na vrata. Također, u krajnjoj liniji, znamo da je Alice ruina od žene, žrtva prvo svoje majke, pa onda svog pokojnog muža, žena nenaviknuta i nesposobna da se uzdržava radom, i koja kao takva mora u kratkom roku izgraditi ličnost u poslovnoj transakciji - kroz vezu s klijentom Davidom (Lukas Haas) za kojeg je ona investicija poput kuće ili automobila, ali mora se izgraditi i u životu općenito.

Druga linija radnje je sam pritisak koji Manningovi vrše na Veronicu pletući mrežu oko nje, i naročito napdajući i ubijajući Harryjeve znance, vlasnika kuglane u kojoj je često boravio i vozača. U tome se za McQueena karakteristična brutalnost iskazuje kroz lik Jatemmea kakav nismo imali prilike vidjeti vjerovatno još od tv-serije Žica, brutalnost koja kulminira scenom nasilja njegovih suradnika prema vozaču izvan kadra, dok sam Jatemme mirno gleda utakmicu na televiziji. Žica se može iščitati i kao ideja-vodilja zapleta o političkoj kampanji, propratnoj korupciji i razmimoilaženju između stare i nove “škole” koje pak skreće u pravcu obiteljske drame između oca i sina.

 

Sve to kvalitetno je snimljeno kamerom Seana Bobbitta koji materijalu pristupa gotovo pjesnički, a opet proračunato, fokusirajući se na hladno-sive tonove urbanog pejzaža, te podjednako kvalitetno montirano od strane Joea Walkera (obojica su McQueenovi stalni saradnici), dok redatelj svoju viziju pokazuje između ostalog i uzdržavajući se od upotrebe muzike negdje do polovice filma, a da pritom ne gubi ništa na napetosti (glazbu je skladao Hans Zimmer, i to mu je jedan od najdiskretnijih radova u opusu). Glumačka postava je takođe jedan od aduta filma – tu je McQueen opet na svom terenu kao jedan od najvećih majstora u radu s glumcima, ma koliko pojedini od njih imali zapravo sitne uloge. Viola Davis briljira kao nikada do sada u karijeri, pred Cynthiom Eviro, čiji lik Belle kasnije ulazi u priču kao Lindina dadilja i istovremeno zaposlenica u frizerskom salonu koji Mulliganovi reketiraju, blistava je budućnost, Liam Neeson i Daniel Kaluuya igraju kontra svog tipa, a Elizabeth Debicki pravo je otkriće.

 

Razlog za uspješnost filma donekle leži i u rukopisu koscenaristice Gillian Flynn, koji smo već imali prilike pročitati u Fincherovom kompleksnom trileru Nestala. Dolazeći iz svijeta novinarstva, kritike i literature, ona voli u filmu obraditi više tema, od kojih je ona oko koje se gradi centralni zaplet zapravo i najtrivijalnija, otkrivajući daljom razradom podzapleta splet anomalija poput korupcije, reketiranja, institucionalnog rasizma i naslijeđenog patrijarhata koje tvore današnje društvo. Navedene teme relevantne su za Udovice, u Nestaloj se, na primjer, bavila roditeljskom eksploatacijom djece, masmedijskim društvom, tabloidizacijom, “reality” programima i bračnim nevjerstvom. Takav pristup u Udovicama ipak uspjeva samo donekle, jer opterećuje centralnu priču odveć oštrim skretanjima koja podrivaju elementarnu internu logiku do tada viđenog ili, pak, odveć brojnim i prečestim obratima koji osnovni žanrovski zaplet izbacuju iz tračnica. Preskoci u logici su pritom manji problem, jednostavno dolaze s pulp literaturom i pulp filmom, a i oplemenjeni su s nešto artističkog pristupa i socijalnog angažmana. Pravi problem je, međutim, autoričina manira da pod svaku cijenu pokušava održati originalni materijal u integralnom obliku, pa makar i na štetu filma u konačnici. To je bilo razumljivo u slučaju Nestale jer ipak je adaptirala za film vlastiti roman, ali ovdje za tako što nema opravdanja: izvorni materijal nije njen i već je bio obrađen u jednom drugom formatu koji ima svoje zakonitosti po pitanju ritma i logike, te stoga trpi i zapravo traži više obrata, doduše drugačije raspoređenih. Steve McQueen s glumcima i kao redatelj-pripovedač čini što je u njegovoj moći, a to nisu čuda, pa tako film ne može spasiti od pada u poslednjoj četvrtini ili čak trećini, samo može učiniti toliko da ne potone do kraja. Rezultat na kraju je dobar, možda čak i vrlo dobar film koji ipak nije odličan, a to je mogao biti.

Under the Silver Lake

kritika objavljena na XXZ

2018.

scenario i režija: David Robert Mitchell

uloge: Andrew Garfield, Riley Keough, Topher Grace, Riki Lindhome, Callie Hernandez

Prokletstvo drugog filma kao pojam treba uzeti sa zdravom dozom sumnje jer stvari ipak nisu toliko jednostavne i predvidljive u dinamičnom poslu kao što je to filmski, naročito na njegovom najvišem nivou. Recimo, brojni današnji autori su slavu stekli upravo svojim drugim filmovima. Među njima je i David Robert Mitchell čiji je prvi film The Myth of American Sleepover bio omanji indie hit koji je pokupio prilično dobre kritike, a sa drugim It Follows se probio planetarno (trijumf na festivalu Austin Fantastic, premijera u Semaine de la critique sekciji Cannesa, kino-distribucija čak i u Hrvatskoj) toliko da je za sledeći projekat po oceni studija verovatno mogao da izabere doslovno bilo šta. Ipak, nakon Under the Silver Lake Mitchell itekako ima razloga za brigu jer se status u Hollywoodu teško stiče, a lako gubi, što su mnogi velikani osetili na svojoj koži.

Dok je The Myth of American Sleepover otkrio milje koji mu odgovara (tinejdžeri), a sa jednim od najboljih novomilenijumskih horora It Follows do kraja ispolirao svoj stil pisanja i režije sa obiljem posveta i referenci, ali i osećajem za atmosferu, estetiku, vođenje priče i njene simboličke ravni, sa svojim trećim i najskupljim filmom Mitchell je rešio da se prikaže kao (još jedna od) ikona postmodernizma i ironijskog odmaka u savremenoj američkoj kinematografiji. Rezultat toga je haotičan film natrpan kartonskim likovima i kartonskim referencama, sa radnjom toliko sporom i razuđenom koja se gubi po rukavcima da njegovo trajanje od blizu dva i po sata deluje kao barem dvostruko duže. Film je, očekivano, podelio kritičare na apologete i protivnike sa vrlo malo manevarskog prostora između, a i po lokaciji i po opisu radnje i po autorskoj pozadini reditelja i po prijemu u Cannesu, Under the Silver Lake u sećanje priziva Southland Tales (2006), film Richarda Kellyja, prvi posle proboja sa sjajnim Donnie Darkom, koji je inicijalno bio dočekan kao katastrofa da bi kasnije stekao nekakav kultni status. Hoće li se takav obrat dogoditi i sa Mitchellovim filmom, teško je reći, ali šanse nisu velike.

 

Junak filma je Sam (Garfield), odrastao čovek (kasne 20-te ili rane 30-te godine) koji ne radi ama baš ništa u svom životu. Izvršitelji mu dišu za vratom, a on po ceo dan puši i blene u svoje polu-gole susede, povremeno masturbirajući, opsedajući se opskurnim elementima pop-kulture poput alternativnog stripa, garažne gothic muzike, neupotrebljive trivije i teorija zavere. Čini se da je najpametnije što radi izbegavanje poziva od majke i povremeni neobavezni seks sa glumicom u usponu (Lindholme) koja se ponekad pojavljuje u intrigantnim kostimima. Prilikom rutine špijuniranja, Sam primeti novu komšinicu imena Sarah (Keough) i zagleda se u nju dovoljno da bi se sam pozvao kod nje u stan i sa njom proveo jedno prilično platonsko veče dok se ne pojave njene cimerke i izbace ga. Sledećeg dana, Sam zatiče prazan stan u kojem su ostavljeni slučajni i nekonkluzivni tragovi, pa sebi zadaje zadatak da ispita Sarin nestanak gradeći oko njega sve bizarnije i bizarnije teorije zavere i pritom upadajući u jednu za drugom čudnu situaciju.

Zapravo, što manje znamo o radnji – to bolje, i to ne zbog “spoiler” efekta, nego zato što radnja sama po sebi nema puno smisla i pritom je još teže pohvatati njen glavni tok i rukavce koji ne vode nikuda. Umesto toga ne bi bilo loše reći da je Under the Silver Lake (naslov preuzet od stripa koji se u filmu pojavljuje i referira na dotični kvart navodno prepun raznih čudaka) na žanrovskom planu neo-noir misterija sa izletima u lagano natprirodno i jako začudno, a na stilskom pastiš svega i svačega, od Hitchcocka preko de Palme do Lyncha, sa pokušajem ironije u stilu braće Coen i emulatorskim pristupom Paula Thomasa Andersona na čiji Inherent Vice (2014), uz Altmanov The Long Goodbye (1973), i najviše liči, doduše u primetno inferiornijoj varijanti.

 

Utisak koji se nameće je nalik na to da je Mitchell radio malo na silu i po scenariju koji je napisao verovatno kao student emulirajući druge, uspešnije autore, ali bez prave ideje šta bi od toga zaista funkcionisalo u gotovorm filmu. Kritičari će moći da uberu lake poene samo analizirajući kvantitet i kvalitet (uglavnom bezrazložne) ženske golotinje i likove (naročito ženske) koji su plošni i prazni taman da bi poslužili kao elementi zapleta, ali tu ne staje ono što je sve u filmu pogrešno. Tu je, recimo, i jedan neuspeo pokušaj “urnebesne” šale koja se ponavlja kada našeg deliju poprska tvor pa on smrdi toliko da se od njega svi sklanjaju, kao i potencijalno ikonička scena sa navodnim autorom svih rock standarda koje smo ikada voleli koja se završava bezrazložnim nasiljem. Čak ni reference sa kojima se Mitchell u principu bolje snalazio ne deluju zapravo promišljeno (recimo da Andrew Garfield u kadru čita strip Spiderman kao naklon činjenici da je glumac igrao Spidermana), već su najčešće samo prvoloptaški dodatak na emulatorski stil (po ključu: muzika koja diktira napetost – Hitchcock, voajerizam – de Palma, nadrealizam – Lynch itd). Nema tu čak ni dovoljno ironije na ironični stav savremenih generacija, što je Mitchell možda imao u planu.

Opet, krivo bi bilo reći da u pojedinim segmentima film nije dobar ili čak sjajan. Za početak, odlično izgleda, iako Los Angeles nije Mitchellov prirodni milje (prethodna dva filma bila su smeštena u Detroit), za šta treba pohvaliti direktora fotografije Mikea Gioulakisa sa kojim je sarađivao na It Follows. Takođe, muzika koju potpisuje Disasterpeace je sama po sebi sjajna, služi svrsi i služi kao sjajna posveta noirima iz “zlatnog doba” Hollywooda. Oni silni lucidni snovi i ljudi koji u njima laju su prilično osvežavajući. Na kraju krajeva, Andrew Garfield kao smušeni detektiv u pokušaju je neprocenjiv. Međutim, sve i da je svaki detalj na mestu (a nije), Under the Silver Lake nije film koji može funkcionisati kao suma svojih delova. Rasplinutost kao pogrešno shvatanje tripoznosti (i tu je osnovna razlika sa Inherent Vice koji je zaista tripozan) ovde se pokazuje kao prevelika mana da bi se sakrila sa malo stila.

A Film a Week - Searching

It is no news to state that the current population in the western world spends half of the wake time in front of the computer screen. In average, at least. The differences between the work time and the free time are not significant either. Computers, laptops and smartphones have become an integral part of our lives that life without them is hardly imaginable for the generations who grew in the post-analogue time. And that is the reason the Russian-American producer-director Timur Bekmambetov has developed a technique for the film portrayal of our digital lives. Or he just thinks it is a cool thing to say in the interviews.

Last year he had all the reasons to do the interviews on the topic of digital footprint, since he has produced three films that have plots unfolding completely on a variety of screens. Unfriended: Dark Web is a sequel of horror film made four years before intended for a wide release. Profile (that he also directed) premiered in Berlinale’s Panorama section to good critical reception (non-festival release is pending) stating that this political thriller serves as a solid bridge between social relevance and genre tension while being technically innovative and consistent.

But the topic is Searching, a film produced by Bekambetov, but directed by the first-timer Aneesh Chaganty whose filmmaking background is sourced in web advertising of sorts. It premiered at Sundance and was widely released in the second half of the year after a long festival tour. In the terms of genre, it could be defined as a more or less standard issue missing person thriller, but the principal achievement here is that Searching actually works in both worlds, cinematic and the real one.

There is a certain elegance in the prologue montage of a several years of a Korean-American family activities, including the daughter Margot (played by several actresses until settling with Michelle La once the character reaches the late teens) crossing her school and life milestones while the mother Pam (Sara Sohn) battles with lymphoma, ending with Pam’s death, leaving Margot and the father David (John Cho) grieving. Needless to say, all the activities portrayed in the film are digital, like taking and uploading the photos and videos, searching the web, dealing with the e-mail, even using the computer calendar.

The rest of the plot is executed in the same manner, simulating the even more complicated web of different social media, FaceTime calls, news channels and whatnot on the World Wide Web. After some regular banter (for a teenage daughter and her middle-aged father, that is), Margot goes missing leaving David with only one option: to call the police. Detective Vick (Debra Messing) is assigned and she lets the father contribute to the investigation by combing all the digital life of his daughter he knew almost nothing about. And so it goes for a string of clues, red herrings, dead ends and plot twists to keep the viewer interested enough to watch a mystery thriller consisting of a series of screenshots, CCTV images, news clips, video calls and other stuff we can see on the computer.

The actors also contribute to the story quite well, as John Cho is likeable enough to be compelling and sympathetic as a father who wants to know what happened to his daughter and Debra Messing channels the grittiness of a veteran police detective, while there is a plenty of episodic characters played in discreet fashion by less famous actors. The context is precious here, since the communication nowadays is as instant as it gets, but it does not necessarily bring people together. Also, there is a lot of truth in the notion that teenagers are shutting their parents out of their lives and the digital platforms actually make that pretty easy to do.

Consistency in style also demands a certain technical level so the re-creation of amateur-looking video forms is compelling and on that level everything seems pretty good. But the problem is, however, the fact that in the terms of filmmaking it is pretty much useless. Firstly, the story could be told better with a several regular live-action shots that were not dragged through the filters of CCTV or YouTube video. And secondly, even the YouTubers and other video bloggers try to make their recordings looking less amateurish and YouTube-ish, for which they nowadays have a bunch of technology on the disposal. But having in mind that the competition in this niche of filmmaking consists of self-serving crap like Unfriended and Open Windows, Searching looks good by only being a decent story told in a decent manner and currently occupies the top of the ladder.

Roma

kritika objavljena na XXZ

2018.

scenario i režija: Alfonso Cuarón

uloge: Yalitza Aparicio, Marina de Tavira, Verónica García, Fernando Grediaga, Nancy García García, Jorge Antonio Guerrero, José Manuel Guerrero Mendoza, Diego Cortina Autrey, Carlos Peralta, Marco Graf, Daniela Demesa

Kako to obično biva u poslednjih godinu-dve dana, da bi se o filmu kalibra Rome ozbiljno razgovaralo, prvo treba raščistiti okolnosti u vezi sa činjenicom da je u pitanju Netflixov film za koji postoje objektivno male šanse da ga pogledamo onako kako je njegov autor to zamislio, dakle u bioskopu i sa 70-milimetarske trake. Istini za volju, ovo nije Netflixova originalna produkcija, već samo distribucija, što jedan arthouse film (doduše sa rediteljem koji je veliko ime i koji je verziran i u “komercijali”) uspeva da dovede pred potencijalnu publiku od preko milijardu gledalaca. U tom smislu, kvalitet projekcije je žrtvovan radi kvantiteta gledalaca, što možda nije ni tako loše, naročito iz pozicije običnog gledaoca koji možda desetak puta godišnje ode u bioskop, a festivali, Oscar-revije (Roma se kotira kao jedan od favorita, i to ne samo u konkurenciji filma sa ne-engleskog govornog područja) i slični događaji će Romu vrlo rado uvrstiti na svoj program, pa eto prilike za ozbiljniju publiku da film pogleda još koji put.

Potpuno je druga priča sa kojim su motivom produkcijske kuće uopšte ušle u ovaj ne baš jeftini projekat (radnja smeštena u određeni vremenski period, snimanje na traci i to crno-belo) izuzetno artističkog senzibiliteta (glumci uglavnom neprofesionalni, kadrovi izuzetno elaborirani, “slice of life” pristup bez konkretnog zapleta) čiji je jedini komercijalni potencijal ime autoa. U nju čak ne bih ni ulazio, jer, ako ćemo pravo, cifra od 15 miliona možda zvuči kao ekscesna za meksički art-film, ali Cuarónovo ime je očito dovoljno zvučno (ma koliko i Children of Men i Gravity po mom mišljenju bili precenjeni, tehnički impresivni, ali dramaturški traljavi filmovi), a u filmskom poslu su izdvajane i veće cifre za ekscentričnije projekte sa manje šansi za uspeh.

 

Inspiraciju za film je Cuarón pronašao u svom odrastanju u naslovnom više-srednjeklasnom kvartu Mexico Cityja početkom 70-ih godina prošlog veka. Detalji perioda i miljea su ponekad upadljivi (arhitektura, vozila, odeća), a ponekad nešto diskretniji (odjeci globalnih događaja kao što su uspomene na u sećanju još sveže Olimpijske Igre 1968. i Svetsko Prvenstvo u fudbalu 1970. godine), dok je kontekst onovremenih klasnih razlika i političkih previranja svakako prisutan, premda je u tretmanu toga autor izuzetno suptilan. Vizura je, pak, lična, čak i detinja, a radnja se proteže na godinu dana života jedne familije koja uz određenu slobodu rekreira samu autorovu. Svaka sumnja će biti otklonjena na samom kraju, uz posvetu Libo, kućnoj pomoćnici i dadilji koja je igrala važnu ulogu u odrastanju autora i njegove braće.

U tih godinu dana se nižu događaji niskog i srednjeg intenziteta, a protagonistkinja koju principijelno pratimo je kućna pomoćnica Cleo (izvrsna debitantkinja Yalitza Aparicio) koja živi i radi u vili često odsutnog doktora Antonija (Grediaga) i njegove žene Sofije (de Tavira). U kući obitava još njihovo četvoro dece i još jedna kućna pomoćnica Adela (García García) zadužena uglavnom za kuhinju sa kojom Cleo deli sobu. Odnos do posluge je poslovan, pošten, sa dozom poštovanja i prijateljstva (pominje se kako se na njih gleda kao na članove familije, iako to nije baš potpuno istinita tvrdnja), ali ipak tu postoji svojevrsna klasno uslovljena distanca. Za tih godinu dana centralni događaji portretirani kroz ritualne, bili oni dnevni, nedeljni ili praznični, biće razvod braka usled očevog neverstva i laganja i trudnoća naše protagonistkinje koja će se završiti nesrećno i po njenu vezu sa momkom Fermínom (Guerrero) i po dete koje nosi. 

Fermínov lik nam, pak, nudi uvid i u politički kontekst jer se tokom filma on od nekadašnje sitne barabe i zaluđenika za borilačke veštine pretvara u člana paravojne jedinice Los Halcones odgovorne za Corpus Cristi masakr koji se dogodio 1971. na narečeni praznik, a u filmu je portretiran skoro pa usputno, kroz prozor prodavnice nameštaja. Klasni aspekt u Meksiku je povezan i sa rasnim i kulturalnim, što se ogleda i kroz lik Cleo koja je indijanskog (astečkog) porekla i sa pripadnicima svoje familije i kruga prijatelja govori lokalnim Mixtec dijalektom, dok samo okruženje kvarta Roma ima evropski, skoro stoprocentno belački štih. Cuarón tu vešto poentira u sceni požara na izletu gde bogati beli turisti proslavljaju Novu Godinu, a lokalni seljaci su zauzeti gašenjem vatre.

Roma je jedan od onih filmova gde je pitanje “kako” dosta važnije od pitanja “šta”, a Cuarónov postupak je briljantan, precizan i promišljen. On nije majstor verbalnog pripovedanja, zato pripoveda vizuelno, kroz neprekinute široke kadrove gde je svaki pokret kamere (najčešće rotacioni) pažljivo odmeren i svaki može biti predmet analize na predavanju studentima režije. Svaki od tih kadrova je bogat i slojevit, u prvom planu su najčešće nekakve banalne radnje, dok se prava drama, interno-porodična ili društvena, odvija na rubovima. Da dostignuće bude veće, Cuarón skoro sve u filmu radi sam, osim scenarija i režije, prisutan je i u funkciji direktora fotografije (što je u njegovim ranijim filmovima radio veliki Emmanuel Lubezki od kojeg se dosta naučio i čiji stil s razumevanjem i merom emulira), kao jedan u timu producenata i kao jedan od dvojice montažera (drugi je Adam Gough koji je karijeru započeo kao asistent montaže upravo kod Cuaróna na Children of Men), što će reči radi se o potpunoj kontroli i potpuno svesnim autorskim odlukama. Šlag na torti je i Cuarónov izbor i rad sa glumcima.

Naravno, kroz film se Cuarón obilato referira na neke od svojih filmskih uzora. Za početak, kadar otvaranja, ona voda na pločniku, je direktna posveta Tarkovskom ili je, pak, direktno “dignut” iz Zerkala. Značajan uticaj je svakako izvršio i Fellini, i to ne samo zbog naziva (italijanski reditelj je sa istoimenim filmom iz 1972. godine započeo seansu prekopavanja po vlastitom sećanju, što je kulminiralo godinu dana kasnije briljantno citatnim Amarcordom), već i zbog pomeranja radnje i šire slike u drugi plan, dok se ne nužno strukturirana sećanja stavljaju pod reflektor. Fellinijeva rana faza pod uticajem neo-realizma prisutna je kod Cuaróna i u pero-lakom tretmanu socijalnih tema.

Roma je svakako film koji će dobiti epitet filmofilskog i gurmanskog, ali to nije nužno dobra stvar. U svoj svojoj preciznosti, Cuarón se, međutim, pokazuje vrlo hladnokrvnim, dok toplinu manje ili više samo fingira, pa bih ja Romu nazvao pre svega virtuoznim filmskim delom u smislu ne mnogo različitom od onog koji se upotrebljava za klasičnu muziku. Kako to obično biva, virtuoznost je sama sebi svrha i to važi i u slučaju filma. Sa druge strane, valja napomenuti da sam film gledao u kućnim uslovima (što pojačava osećaj distanciranosti) i da sam greškom izabrao verziju za slepe (da, to postoji) sa dodatnim naratorom koji opisuje scenu i prekriva za film izuzetno važan dizajn ambijentalnih zvukova, pa je sasvim moguće da bi u idealnim bioskopskim ili festivalskim uslovima moj utisak bio još i bolji.

Lista - Decembar 2018.

Ukupno pogledano:51 (50 dugometražnih, 1 kratki)
Prvi put pogledano:43 (42 dugometražna, 1 kratki)
Najbolji utisak (dugometražni, prvi put pogledan):Sunday's Illness / La enfermedad del domingo
Najlošiji utisak:MDMA

*ponovno gledanje
**kratki
objavljene kritike su aktivni linkovi

datum izvor Naslov na Engleskom / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena 

 *01.12. video The Thing (John Carpenter, 1982) - 9/10

01.12. festival The Trial / O Processo (Maria Ramos, 2018) - 6/10
01.12. kino Kursk (Thomas Vinterberg, 2018) - 6/10
02.12. festival Theatre of War / Teatro de guerra (Lola Arias, 2018) - 7/10
03.12. festival Touch Me Not (Adina Pintilie, 2018) - ?/10
03.12. festival The Most Beautiful Country in the World / Das schönste Land der Welt (Želimir Žilnik, 2018) - 7/10
04.12. festival Bisbee '17 (Robert Greene, 2018) - 9/10
04.12. festival Eldorado (Markus Imhoof, 2018) - 8/10
04.12. festival Bergman: A Year in a Life / Bergman - ett ar, ett liv (Jane Magnusson, 2018) - 5/10
05.12. festival You Have the Night / Ti imaš noć (Ivan Salatić, 2018) - 7/10
05.12. kino Consequences / Posledice (Darko Štante, 2018) - 7/10
05.12. festival The Grand Bizzare (Jodie Mack, 2018) - 4/10
05.12. festival Introduzione all'oscuro (Gastón Solnicki, 2018) - 6/10
06.12. festival Madeline's Madeline (Josephine Decker, 2018) - 6/10
*07.12. festival Victory Day / Denj pobedi (Sergej Loznica, 2018) - 9/10
07.12. festival Graves Without a Name / Les tombeaux sans noms (Rithy Panh, 2018) - 7/10
08.12. festival Your Face / Ni de lian (Tsai Ming-liang, 2018) - 6/10
09.12. video MDMA (Angie Wong, 2017) - 3/10
09.12. video Black '47 (Lance Daly, 2018) - 8/10
10.12. video Boarding School (Boaz Yakin, 2018) - 7/10
10.12. festival Yara (Abbas Fahdel, 2018) - 6/10
10.12. festival The Image Book / Le livre d'image (Jean-Luc Godard, 2018) - ?/10
10.12. video Sollers Point (Matthew Porterfield, 2017) - 7/10
11.12. video A Prayer Before Dawn (Jean-Stéphane Sauvaire, 2017) - 8/10
12.12. festival High Life (Claire Denis, 2018) - 7/10
12.12. kino Sans soleil (Chris Marker, 1983) - 8/10
13.12. video Mile 22 (Peter Berg, 2018) - 6/10
*13.12. kino Colette (Wash Westmoreland, 2018) - 6/10
14.12. video Mission: Impossible - Fallout (Christopher McQuarry, 2018) - 6/10
*15.12. video Suspiria (Dario Argento, 1977) - 9/10
16.12. festival Birds of Passage / Pájaros de verano (Ciro Guerra, Cristina Gallego, 2018) - 6/10
18.12. video Galveston (Mélanie Laurent, 2018) - 6/10
18.12. video Love After Love (Russell Harbaugh, 2017) - 8/10
19.12. video Hearts Beat Loud (Brett Haley, 2018) - 7/10
*19.12. kino Suspiria (Luca Guadagnino, 2018) - 5/10
**20.12. video Fauve (Jérémie Comte, 2018) - 10/10
21.12. kino Grace Jones: Bloodlight and Bami (Sophie Fiennes, 2017) - 7/10
21.12. festival Pity / Οίκτος (Babis Makridis, 2018) - 8/10
23.12. kino Samouni Road / La strada dei Samouni (Stefano Savona, 2018) - 5/10
*25.12. TV Molly's Game (Aaron Sorkin, 2017) - 8/10
26.12. TV Gold (Stephen Gaghan, 2016) - 5/10
26.12. video Roma (Alfonso Cuarón, 2018) - 8/10
26.12. festival Sunset / Nepszállta (László Nemes, 2018) - 6/10
28.12. festival Cam Girl / Flesh Memory (Jacky Goldberg, 2018) - 6/10
28.12. video Blockers (Kay Cannon, 2018) - 5/10
28.12. video The Miseducation of Cameron Post (Desiree Akhavan, 2018) - 7/10
*29.12. TV Baby Driver (Edgar Wright, 2017) - 8/10

29.12. video The Kindergarten Teacher (Sara Colangelo, 2018) – 8/10

30.12. video Sunday's Illness / La enfermedad del domingo (Ramón Salazar, 2018) - 9/10

30.12. video Peppermint (Pierre Morel, 2018) – 3/10

*31.12. video The Rocky Horror Picture Show (Jim Sharman, 1975) – 8/10