The Infiltrators

krtika objavljena na XXZ

2019.

režija: Christina Ibarra, Alex Rivera

scenario: Alex Rivera, Aldo Velasco

uloge: Maynor Alvarado, Chelsea Rendon, Manuel Uriza, Orlando Pineda, Oscar Perez, Juan Gabriel Pareja, Dennis Mencia

Dve su povezane društvene nepravilnosti kojima se Christina Ibarra i Alex Rivera bave u svom filmu The Infiltrators koji je američku kritiku osvojio na juriš još na svojoj premijeri na Sundance festivalu prošle godine. Prva od njih je tretman imigranata bez dokumenata u zemlji koju su osnovali kolonisti, a svojim rukama izgradili imigranti. Druga je samo postojanje privatnih, profitnih zatvora. Spoj njih dve je privatni centar za zadržavanje Broward u kome se do deportacije drže ilegalni imigranti bez pravno validne optužbe, pa samim tim i bez prava na advokata i pravnu pomoć.

The Infiltrators je film koji priča priču o tom užasnom mestu iz ugla nekolicine aktivista NIYA-e (National Immigrant Youth Association), odnosno njenog radikalnijeg krila DREAM. Prvi koji se u ovaj privatni zatvor o kojem su kružile razne glasine infiltrirao bio je Marco Saavedra (Alvarado) sa ciljem da skuplja podatke na terenu, vrbuje ljude za protest i alarmira vođstvo koje je ostalo napolju u cilju odlaganja ilegalnih deportacija i puštanja nepravedno utamničenih ljudi (među kojima ima i političkih disidenata, žrtvi nasilja i seksualnih manjina koji se u svojim domovinama ne bi dobro proveli). Za njim je u žensko krilo zatvora upala Viridiana Martinez sa ciljem da komplementarno deluje i u tom krilu.

Vreme radnje je pritom pred-trumpovsko, Obama se borio za drugi predsednički mandat i obećavao je da niko neće biti zatvoren bez suđenja ili optužbe i za tu reč ga aktivisti drže. U tom svetlu je izuzetno interesantan podatak da je agencija koja pokriva carinu i zaštitu granica autonomna u odnosu na izvršnu vlast i da operiše sa budžetom dvostruko većim nego što ga ima FBI. Za pretpostaviti je da je sada, sa otvorenom anti-migrantskom retorikom novog predsednika, nasilje nad nedokumentovanim građanstvom još otvorenije.

Jasno je, dakle, da je The Infiltrators važan film, ali to ne odgovara na pitanje kakav je. Ibarra i Rivera su se u svom filmu odlučili za "docu-fiction" pristup, odnosno za spoj dokumentarnog i igranog, što i nije neka naročita novost i što bi teoretski filmu odgovaralo u smislu naglašene autentičnosti. Međutim, u njihovoj izvedbi to nije baš najsrećnije rešenje. Sa jedne strane imamo DREAM-grupu i njihove aktiviste, portretirane i potpisane imenom i prezimenom, njihove sastanke, njihove akcije, njihove razgovore sa klijentima kojima pomažu. Sa druge, nemamo baš ustanovu Broward, već njenu ovlašnu rekonstrukciju i glumce koji igraju aktiviste, zatvorenike i zatvorske čuvare.

Dokumentarni deo filma, naročito kada ljudi svedoče o sebi, dosta je snažniji i ubedljiviji od igranog koji stvarne događaje pokušava ukalupiti u okvire zatvorske drame i različitih oblika trilera, od procesnog i proceduralnog do špijunskog, uz "heist" i "prison break" elemente. Stilizacija kojoj rediteljski dvojac probegava je suviše minimalna za tako nešto, pa ti pasaži ostaju razapeti između dve esencijalno televizijske forme: dramatizacija u dokumentarnom programu i generičke TV-drame iz perioda od pre dvadeset i više godina. Dodatna otežavajuća okolnost je i prisustvo stvarnih likova i glumaca koji ih igraju (uz obavezno potpisivanje), što govori u prilog tome da se prilikom "castinga" najviše insistiralo na fizičkoj sličnosti, a da su karakterna bliskost i glumački kvaliteti ostali u drugom planu.

Doku-fikcijski pristup može da upali, ali za to je potrebna ipak određena inovacija, stilizacija, pa i originalna kodifikacija šta je tu dokumentarno, a šta plod autorske slobode. Primera za to ima onoliko: u recentnom sećanju su, recimo, American Animals (2018), ali i Dnevnik Diane Budisavljević (2019) gde su dokumentarno i igrano pleteni na određeni način. Utisak je, međutim, da bi The Infiltrators bio bolji film kada bi se odlučio je li dokumentarac i koristio izražajna sredstva tog filmskog roda ili je igrani film, napeta doku-drama čvrsto oslonjena na faktografiju. Jer ovaj spoj jednostavno zbunjuje i deluje neuredno, zamuljano, gotovo amaterski.

I'm No Longer Here / Ya no estoy aqui

kritika objavljena na XXZ:

2019.

scenario i režija: Fernando Frias

uloge: Juan Daniel Garcia Trevino, Angelina Chen, Coral Puente, Yesica Silva, Adriana Arbelaes, Fanny Tovar, Leo Zapata, Tania Alvarado, Jonathan Espinoza

Muzički stil "cumbia" svoje poreklo vodi od afro-kolumbijske zajednice na severu zemlje i zapravo je spoj melanholičnih ljubavnih balada i plesa koji imitira ptičije rituale parenja. U skladu s time, šarena odeća i frizure na "krestu" kao inovacije u novim inkarnacijama ovog stila logičan su korak. Cumbia se iz svoje domovine proširila latinoameričkim svetom, od susedne Paname do Meksika, a na jugu preko Anda do Argentine i Čilea. Nove teritorije su donele nove inovacije, a u svom filmu I'm No Longer Here, dostupnom na Netflixu, Fernando Frias meksičku, usporenu inkarnaciju muzičkog žanra uzima kao polazište i ključnu odrednicu individualnog identiteta svog junaka, ali i grupnog identiteta njegovog kruga prijatelja i ulične kulture Montereya.

Ulises (Garcia Trevino) ima skoro pa status rok-zvezde na ulicama Montereya, kao jedan od najboljih plesača i kao vođa grupe / bande Trekos. Klinac je, obučen u vrećastu odeću po danu, a ogrnut tradicionalnim plaštom po noći, i ima vrlo pamtljivu frizuru sa vrhovima zulufa, šiški i kreste ofarbanim u plavo. On i njegovi drugari (redom naturščici kao i Juan Daniel Garcia Trevino) dane provode na ulici, uvežabavajući ples, klateći se po uskim kamenim kalama i prolazima slamova išaranim grafitima, plešući i ogovarajući druge trupe i bande, a novac koji zarade ili užicaju troše na kasete i diskove kolumbijske muzike koju oni po svom guštu usporavaju.

Stvari se iz korena menjaju za Ulisesa kada postane svedok uličnog nasilja, pa zbog toga mora da beži preko granice u Ameriku. Jednom kada se sam i bez znanja jezika nađe u Queensu, osetiće se kako tamo ne pripada ni kulturno (iako je kraj izuzetno multikulturan), ni po načinu života, pa će poželeti da se vrati kući. Jedina osoba koja u stranom svetu pokazuje interes za njega je Lin (Chen), unuka vlasnika bakalnice za kojeg Ulises povremeno obavlja sitne posliće, ali pitanje je koliko iko od njih može da odloži ono neizbežno: propast u svetu u kojem svako gleda samo sebe, klošarenje, hapšenje i deportaciju.

Frias pokušava da strukturira zaplet kroz dve vremenske linije, montereysku i newyoršku, koje se prepliću i time opravda trajanje filma od blizu dva sata, ali to je trik koji mu kupuje tek nešto vremena dok iole naviknuti gledalac shvati da tu nema mnogo toga, a još manje nečeg novog. Nov je zapravo samo taj specifičan sub-kulturni kontekst cumbije, što bi zapravo mogla biti i tema nekog dokumentarca.

Reditelj koji se oprobao u raznim filmskim rodovima i formatima zapravo i insistira na tom dokumentarnom ugođaju koristeći se uslugama naturščika umesto glumaca koji se prirodno stapaju sa scenografijom urbanih, gužvovitih sredina. Distance između glumaca i likova su smanjene, a Garcia Trevino i ostatak ekipe, posebno mlađe, izuzetno su ležerni u svojim ulogama, u situacijama od bleje i plesa do pokazivanja nekih iskrenih emocija. Autentičnost je podvučena i autentičnim, ambijentalno prisutnim "soundtrackom" (svi skoro stalno slušaju muziku, uživo ili s radija) i impresivnom fotografijom Damiana Garcie, poznatog po radu na recentnim meksičkim filmovima kao što su Güeros, Desierto i Museo.

U konačnici, anestezirani tempo, radnja svedena na minimum i opaske po pravilu banalne i opštepoznate čine film I'm No Longer Here suviše zahtevnim za prosečnog gledaoca, ali se Frias iskupljuje strpljivim i posvećenim studiranjem jedne sasvim autentične kulture. Film bi svakako profitirao od bioskopske distribucije koja bi istakla njegova dostignuća na polju tehnike i poetike, dok na manjem ekranu bolje funkcioniše kao pozadina nego kao nešto što će zaokupiti sva čula.

Lista - Jun 2020

Ukupno pogledano: 42 (21 dugometražni, 21 kratkometražni)
Prvi put pogledano: 39 (19 dugometražnih, 21 kratkometražni)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): Driveways
Najlošiji utisak: The Balkan Line / Balkanskiy rubezh

*ponovno gledanje
**kratkometražni

objavljene kritike su aktivni linkovi

datum izvor Naslov na Engleskom / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena


**01.06. festival Making of Making of Nothing (Barbara Erni, 2019) - 7/10
**01.06. festival Eyes on the Road (Stefanie Kolk, 2019) - 7/10
**01.06. festival Blackbirds / La chamade (Emma Séméria, 2020) - 8/10
**01.06. festival Pond (Tyler Macri, 2019) - 8/10
**01.06. festival The Fall (Jonathan Glazer, 2019) - 8/10
**01.06. festival Children of Satan / Satans Barn (Thea Hvistendahl, 2019) - 5/10
**01.06. festival Whiteout (Lance Edmands, 2019) - 8/10
**01.06. festival Killing Small Animals (Marcus Svanberg, 2020) - 7/10
**01.06. festival Bad Hair (Oskar Lehemaa, 2019) - 9/10
**01.06. festival 49 Years from the House on the Left (Sevgi Eker, 2019) - 8/10
**01.06. festival Cold Meridian (Peter Strickland, 2020) - 6/10
02.06. video My Zoe (Julie Delpy, 2019) - 7/10
**04.06. festival Mare Nostrum (Dimitris Anagnostou, 2020) - 9/10
**04.06. festival Tide / Marée (Manon Coubia, 2019) - 9/10
**04.06. festival Nine Shots (Su Che Hsien, 2020) - 8/10
**04.06. festival Don't Touch Anything (Arghavan Heydar Eslam, 2019) - 8/10
05.06. video The Balkan Line / Balkanskiy Rubezh (Andrey Volgin, 2019) - 1/10
**05.06. festival White Eye (Tomer Shushan, 2019) - 8/10
**05.06. festival For the Living / A l'usage des vivants (Pauline Fonsny, 2019) - 7/10
05.06. video Official Secrets (Gavin Hood, 2019) - 6/10
**05.06. festival The Verdict in the Case of K. / Das Urteil im Fall K. (Özgür Anil, 2020) - 7/10
07.06. video End of the Century / Fin de siglo (Lucio Castro, 2019) - 8/10
08.06. video Driveways (Andrew Ahn, 2019) - 9/10
09.06. video All the Bright Places (Brett Haley, 2020) - 6/10
10.06. video Spenser Confidential (Peter Berg, 2020) - 6/10
11.06. video The Souvenir (Joanna Hogg, 2019) - 8/10
12.06. video Working Man (Robert Jury, 2020) - 8/10
15.06. video Inheritance (Vaughn Stein, 2020) - 3/10
16.06. video South Mountain (Hilary Brougher, 2019) - 8/10
16.06. festival Aswang (Alyx Ayn G. Arumpac, 2019) - 6/10
18.06. video Enter the Fat Dragon / Fei lung gwoh gong (Kenji Tanigaki, 2020) - 6/10
18.06. festival Flint (Anthony Baxter, 2020) - 6/10
19.06. video The King of Staten Island (Judd Apatow, 2020) - 6/10
19.06. festival Influence (Diana Neille, Richard Poplak, 2020) - 8/10
21.06. video Days of Bagnold Summer (Simon Bird, 2019) - 5/10
**23.06. festival Funfair (Kaveh Mazaheri, 2019) - 8/10
24.06. video I'm No Longer Here / Ya no estoy aqui (Fernando Frias, 2019) - 6/10
*24.06. video The Genlemen (Guy Ritchie, 2019) - 7/10
**25.06. festival Stop Nineteen (Danielle Swindells, 2019) - 7/10
*26.06. kino Big Wednesday (John Milius, 1978) - 9/10
29.06. video The Infiltrators (Christina Ibarra, Alex Rivera, 2019) - 5/10
**30.06. festival The Undertaker (Yael Bartana, 2018) - 9/10

The King of Staten Island

kritika objavljena na XXZ

2020.

režija: Judd Apatow

scenario: Judd Apatow, Pete Davidson, Dave Sirus

uloge: Pete Davidson, Bel Powley, Marisa Tomei, Maude Apatow, Bill Burr, Steve Buscemi, Jay Rodriguez, Domenick Lombardozzi, Ricky Velez, Lou Wilson, Moises Arias, Pamela Adlon, Kevin Corrigan

U 25 godina svoje filmske karijere u svojstvu scenariste, reditelja i ponajviše producenta, Judd Apatow je uneo omanju revoluciju u svet komedije spajajući njena dva naizgled nespojiva pola. Sa jedne strane, tu je muška, "bro-dude" nepristojna komedija sa psovanjem, drogiranjem i šalama o telesnim izlučevinama. Sa druge, pak, romantična, sa primesom "coming of age" pristupa, uz neizbežnu sentimentalnost i umereno-konzervativnu potku gde ljubav na kraju pobeđuje u iznuđenom "happy endu". I pored za autora potpisnog (pre)dugog trajanja od preko 2 sata, taj pod-žanrovski spoj po pravilu funkcioniše.

Ako na stranu stavimo njegovu filmografiju u svojstvu producenta koja je zaista suviše masivna i unekoliko šarolika (tempo od jednog filma godišnje u proseku je nešto za poštovanje) i posvetimo se samo autorskom radu, možemo uočiti i još par trendova. Prvi od njih je svakako tematsko uozbiljavanje i utišavanje "funny ha-ha" komičarskog tona prisutan još od Funny People. Drugi je posvećenost promocije "stand-up" i televizijskih komičara koji su u principu radili na skečevima u filmske zvezde. U tom smislu, njegov najnoviji film The King of Staten Island se nadovezuje na prethodnika: Trainwreck (2015) je podigao uloge za Amy Schumer kao što će, ako bude sreće s publikom (kritika je već rekla svoje, uglavnom pozitivno mišljenje), novi film od Petea Davidsona načiniti filmsku zvezdu.

Kao i u prethodnom filmu, The King of Staten Island se oslanja na scenaristički rad njegove zvezde nafilovan autobiografskim elementima. Razlika je, pak, u tome da se Apatow ovde ipak malo umešao i pride angažovao Davida Sirusa kao ispomoć. Određeni pozitivni pomak u ograničavanju glumca je primetan jer The King of Staten Island ne pati toliko od "stand-up" logike inflatornog gomilanja fora i fazona, nego je tempo konstantniji i filmskiji, iako je struktura labavija i u teoriji životnija, a lokacija i njen milje, što radnički, što blejački, postali su jednako bitni kao i protagonista.

Glavni lik čiju priču pratimo je Scott (Davidson), tipično-atipičan luzer sa Staten Islanda, najmanjeg, najnerazvijenijeg i najmanje naseljenog dela New Yorka. On je u emocionalnom smislu zaostao u razvoju: dane provodi duvajući sam ili sa svojim jednako besperspektivnim drugarima (Velez, Wilson, Arias), održavajući "kres-varijantu" sa Kelsey (Powley, izvanredna) bez želje da to podigne na nivo veze i sanjajući o tome da otvori lokal koji će u isto vreme biti i resotran i salon za tetoviranje, što je bez daljnjeg glupa, nemoguća i sanitarno neprihvatljiva ideja. Pažnju ne uspeva da zadrži ni na čemu, ima poremećaj pažnje, a čak su i tetovaže koje radi nekonzistentne. Posao nema, kao ni nameru da ga nađe i da se odseli iz majčine kuće, a smrt svog oca vatrogasca koristi kao generički izgovor za sve, čak i kao materijal za glupe šale.

Dva događaja će razbiti njegovu životnu rutinu. Prvo, njegova mlađa sestra (rediteljeva kći Maud Apatow) odlazi na studije i ostavlja ga samog sa majkom (Tomei), medicinskom sestrom u urgentnom centru, umornom od posla i života. Drugo, budalaština koju je napravio tako što je tetovirao devetogodišnjeg klinca rezultiraće time da mu se na vratima pojavi dečakov otac, vatrogasac Ray (Burr, karikaturalno ćelav i brkat) koji će ubrzo postati majčin novi dečko. Kada Scottovo rovarenje protiv Raya rezultira time da obojica izlete iz kuće, njih dvojica će morati da udruže snage kako bi preživeli

Autobiografski elementi iz Davidsonovog života su sveprisutni. On je zaista odrastao na Staten Islandu, otac mu je zaista bio vatrogasac koji je poginuo (u terorističkim napadima na WTC, što se, doduše, u filmu ne eksploatiše - pohvalno), a majka medicinska sestra. Ljubav prema tetovažama, pušenju marihuane i nepristojnim šalama su takođe prezentirani, što svakako profilira filmski lik. Poremećaj pažnje je nešto na čemu se gradi ceo koncept lika i ceo film, ali je zato poremećaj digestivnog sistema tu potpuno štetan i rezultira jednom lošom forom.

Sa druge strane, fiktivni ili fikcionalizovani likovi uspevaju da prodišu u umerenom tempu i ovlašnoj strukturi i da razviju svoje pod-zaplete koji se tiču i protagoniste. Od toga jako profitiraju glumci: Bill Burr balansira komični sa dramskim elementom perfektno, Marisa Tomei donosi realističan portret samohrane majke kojoj prekipi, Maud Apatow je izvrsna kao odgovorna i pametna mlađa sestra, a Bel Powley blista kao devojka koja je frustrirana bezobrazlukom i budalastim ponašanjem svog ljubavnika. Ekipa "buđavih ortaka" je takođe profilirana i na individualnom i na grupnom nivou, Steve Buscemi je perfektan u ulozi Rayevog kolege-vatrogasca u svom standardnom brbljivom maniru (slavni glumac je inače bio vatrogasac i u stvarnom životu), Kevin Corrigan kanalizira energiju newyorškog mafijaša nižeg nivoa kao Scottov rođak i vlasnik restorana u kojem on dobija (privremeni) posao. Svojih pet minuta dobija i Pamela Adlon u jednoj sceni kao Rayeva bivša supruga u kojoj čak uspeva da nam prenese pozadinsku priču svog lika koju je verovatno sama razradila.

Problem je, pak, u tome što svi oni dosta zanimljiviji od protagoniste. Scott je tip lika koji jednostavno nije ugodno društvo, koji je štetan po sebe i svoju okolinu, a čak nije ni zabavan koliko Davidson i Apatow misle da jeste. Stoga nije naročito jednostavno povezati se s njim, njegove gluposti postaju naporne iako on zapravo nije toliko tup koliko je haotičan. "Navijanje" za njega, nužno za ovakav tip filma, deluje kao sizifov posao, a čekanje na pogreške, odnosno da on zezne nešto, postaje izuzetno predvidljiv sled događaja. Stoga je i očekivani srećni kraj veštački i neuverljiv.

Davidson tu zapravo igra svoju javnu komičarsku personu i, glumački gledano, nije loš iako zapravo ni u kojem slučaju ne podiže nivo svoje glume od ranije poznat iz televizijskih skečeva i epizoda po filmovima. Problem je u liku i insistiranju na njemu koje ni dramaturško "peglanje" nije učinilo svrsishodnim. Ali, ma koliko nesavršen bio, The King of Staten Island je film koji nije šteta pogledati, s time da treba očekivati više uvida u pozadinu, nešto neusiljenog humora tamo i sentimentalnost umesto iskrenog smeha. Zapravo, sa još malo ispoliranijim protagonistom, film bi bio bolji i kao komedija i kao drama.

South Mountain

kritika objavljena na XXZ

2019.

scenario i režija: Hilary Brougher

uloge: Talia Balsam, Scott Cohen, Andrus Nichols, Michael Oberholtzer

South Mountain zaista ne spada u red onih filmova koji su u svakom svom aspektu spektakularni. Upravo suprotno: ovo je jedan izuzetno diskretan film iza kojeg stoji autorica koja bez nekog naročitog renomea (pre toga je režirala dva žanrovska filma, pristojni retro-SF The Sticky Fingers of Time i slabašni horor Innocence, te jednu solidnu dramu Stephanie Daley, uvek u razmacima od 6 i više godina između filmova), a nije više mlada, glumci spadaju u red manje poznatih, marketing koji film prati je gotovo nepostojeći, što može rezultirati samo tavorenjem pri dnu liste prioriteta na nekoj video-platformi. Međutim, šteta bi bila propustiti ga jer je ovo sasvim životan film na one teme o kojima se retko čak i razgovara, a još ređe se snima.

Okvir je ono famozno jedno leto koje će promeniti sve, ali likovi nisu deca, tinejdžeri ili mladići i devojke u svojim 20-im godinama, već ljudi srednjih godina. Mesto radnje su uglavnom kuća i okućnica na planini Catskills u ruralnom delu države New York. Dve kćeri odlaze na letovanje, a majka Lila (Balsam) i otac Edgar (Cohen) se razilaze, ne po prvi put, ali možda po poslednji. On je varao, takođe mu to nije prvi put, ali ovog puta je njegova afera sa mlađom koleginicom rezultirala detetom. On je jednostavno takav tip lika koji će se pretvarati da ga zovu s posla da bi svojoj curi preko telefona pokušao da se porodi pre nego što prizna da je temeljno zeznuo stvar i odseli se.

Ono što dalje pratimo su Liline reakcije i raspoloženja koja se menjaju gotovo iz dana u dan. Osim što mora da se nosi sa razvodom i finansijskim aranžamnima oko toga, kod nje u kući je i prijateljica (Nichols) koja se leči od raka dojke, a jedan od prijatelja njnih kćeri (Oberholtzer) joj povremeno dolazi u pomoć oko poslova na raspremanju kuće i među njima se javlja iskrica. Jasno je da tako nešto ne može biti permanentno rešenje, već samo distrakcija, a da Lila prvo mora da svede račune sama sa sobom i možda protraćenim životom.

Hilary Brougher svemu prilazi realistično i bez ikakve pompe. Protok vremena je potpisan karticama sa datumima, a razmaci su neregularni, nekada je pauza dan ili dva, nekada i po deset. Lila nema monologe, čak se ni ne poverava u tančine prijateljici, novom prolaznom dečku ili budućem bivšem mužu, nego prolazi kroz etape žalovanja, od zatvaranja oči, preko besa i depresije, pa do prihvatanja novonastale situacije. Za to vreme se i ona i svi oko nje upuštaju u pasivne i mikro-agresije. Sve to je snimljeno ručnom kamerom u nešto dužim, ali opet odmerenim kadrovima i u prirodnim bojama.

Od ovakvog materijala i pristupa najviše profitiraju glumci. Talia Balsam je uglavnom aktivna na televiziji, uz poneku epizodnu ulogu u filmovima, a tip lika kao što je Lila je oduvek retkost u američkom filmu. Glumičin pristup je da nema šminke, fizički ili metaforički, nema klišea i štaka. već ona do kraja ulazi u lik žene na ivici. Cohen, takođe najaktivniji na televiziji, ovde ulazi u lik ljigavca. Lagano zmijske fizičke karakteristike lica mu tu dosta pomažu, ali on nije jednodimenzionalni negativac, nego tip čoveka kojeg vuku nagoni i koji se ne može otresti svojeg osećaja privilegovanosti. Ono što osećamo u filmu, a što nigde nije izrečeno, je to da je njihov brak zapravo bio problematičniji nego što bi to ijedan razvod mogao biti.

Nećemo mi kao gledaoci nakon gledanja ovog filma biti išta pametniji u životnim situacijama ma koliko nam se činile običnim ili čak banalnim. Hilary Brougher, međutim, prilično dobro zna o čemu i kako govori. Nije slučajan ni izbor miljea (Edgar dolazi iz nižih ešalona nezavisne filmske industrije, Lila je bila slikarka koja se bacila u podučavanje), lokacije okoline New Yorka tako blizu, a tako daleko od centra zbivanja i okruženja nedogađajnog leta. South Mountain zaista podražava život na koji često ne obraćamo pažnju dok nam se ne dogodi.

A Film a Week - Enter the Fat Dragon / Fei lung gwoh gong

previously published on Asian Movie Pulse

The eyes of the world were pointed at Donnie Yen after the end of the spectacular “Ip Man” saga. His choice of an action comedy as a follow-up might be seen as a bit of a surprise, but “Enter the Fat Dragon” blends the well-known elements, like the breath-taking, laws-of-physics-defying action, humor, references and a bit of covert social commentary into an efficient time-killer about the good cops, bad cops and even worse gangsters in Hong Kong and Tokyo. It premiered in the Chinese New Year slot earlier this year, but its theatrical run was impaired by the Covid-19 pandemic. However, this type of film is equally suitable for video formats, where we also caught it.

The title is taken from the cult Sammo Hung’s 1978 action-comedy about an overweight Bruce Lee fan getting involved in a fight with a gang of thugs that threaten his family, but the appearance of the titular character and the presence of gangsters is the only thing the two films have in common. Donnie Yen plays a bit too eager Hong Kong cop Fallon Zhu who manages to botch the two of the most important things in his life over the course of one morning. While chasing the bank robbers in the first of the film’s spectacular set pieces, he completely forgets about the scheduled wedding photo-session with his actress fiancée Chloe (the beautiful Niki Chow) and he ends the chase by crashing the van into the police headquarters, almost killing the commissioner (a cameo by Anthony Chan).

Dumped and demoted to a desk job in the evidence control room, Zhu starts drowning his sorrow in the junk food available to him, gaining tens of kilos over the course of a few months. However, his luck seems to change when he is tasked by his colleague Shing (Louis Cheung) with a detail of escorting a Japanese prisoner back to Tokyo. A fairly simple mission goes sour when he escapes, revealing the network of corruption within the ranks of Tokyo police that also includes the Yakuza mobsters leaded by Chloe’s newest client Shimakura (Joey “Tee” Iwanga). Desperate to make things right, Zhu must turn to a former HK policeman Thor (Wong Jing, giving a likeable comedic performance in addition to his screenwriting and producing credits) and his love interest Charisma (Theresa Mo) for help. Also, Thor and Charisma’s hotpot restaurant is threatened by the mobsters, so it provides them with a bit of a motivation to help Zhu.

The script written by Wong, Chan Kin-Hung and Lui Koon-Nam is by no means a dramaturgical masterpiece, but it serves its purpose to propel the story filled with a large number of characters relegated to a quirk or two each from one action sequence to another. However, in the hands of veteran stuntman and an action choreographer Kenji Tanigaki, whose previous directing credits include a few of the “Shinobi” movies, it does not seem troubling at all. The fights themselves are impressively choreographed with a sense of gradation to them and brilliantly shot through the lens of the cinematographers Fung Yuen Man (his most recent credit was Dante Lam’s “Operation Red Sea”) and Takuro Ishizaka (who worked on John Woo’s “Manhunt” and Gordon Chan’s “God of War”). Lee Ka Wing’s rapid editing style also helps, keeping the rhythm and the pace on the high level throughout.

The actors also do a good job here, making the best of what is given to them. Some suspension of disbelief is necessary to swallow up Yen’s moves in the fat suit, since he certainly does not fight as a fat man, but he makes up for it with his rapid-fire verbal escapades matching his hard-hitting and quick-dodging fighting style. In Wong’s hands, Thor is a proper sidekick, not just a comic relief, while Iwanga’s Shimakura is menacing in a sophisticated way. Niki Chow channels the gentleness with a dash of snobbish attitude, and Theresa Mo is quite feisty as Charisma. Even the disposable characters like Naoto Takenaka’s inspector Endo and Jessica Jann’s translator Maggie get a moment to shine thanks to the actors’ good instincts.

With mandatory nods to Hung’s cult classic, Bruce Lee’s filmography and quotes of John Woo’s “Hard Boiled”, among other things, “Enter the Fat Dragon” is a fun watch not too dissimilar to Jackie Chan’s mid-career flicks. The ambiguity regarding the context leaves the possibility for the viewers to read their own into it.

Working Man

krtika objavljena na XXZ

2020.

scenario i režija: Robert Jury

uloge: Peter Gerety, Billy Brown, Talia Shire, Bobby Richards, Patrese McClain, Ryan Hallahan, Marc Grapey

Protestantska etika nas uči da se definišemo kroz posao i funkciju u društvu: ono smo što radimo. Amerika je dominantno protestantska zemlja, kulturološki još i više nego čisto demografski. Međutim, šta se dešava kada, ne svojom krivicom, ostanemo bez posla i bez mogućnosti da se potvrđujemo? Kako to utiče na nas na individualnom planu? Kako na širem društvenom, posebno u kontekstu deindustrijalizacije koja je uzela maha?

Dok je još bilo radničke klase u Americi, one prave, iz udžbenika, dakle fabričkih radnika koji svojim mukotrpnim radom izdržavaju svoje porodice i propeliraju potrošnju robe i usluga, bilo je i filmova o njoj, od On the Waterfront do originalnog Rockyja i Blue Collar. Sada su takvi filmovi prilična retkost, kao i heroji koje portretiraju. U tom smislu je Working Man, film po originalnom scenariju i u režiji debitanta Roberta Juryja, prilična retkost u kontekstu savremenog američkog filma, pa i onog nezavisnog. Međutim, ono što radi Jury nije samo igranje na kartu nostalgije, već je primer temeljnog promišljanja, počev od izbora lokacija i glumačke podele, pa sve do aspekata fotografije, muzike i montaže.

Naš "working class hero" je Allery Parkes (karakterni glumac Peter Gerety najpoznatiji po svom radu na televiziji u serijama Homicide: Life on the Street, The Wire i Ray Donovan), čovek od malo reči, vredni radnik i unekoliko misteriozna figura koja skriva traumu iz prošlosti. On svaki dan odlazi na posao u obližnjoj fabrici plastike, pešice, sa svojom kutijicom za ručak i termosom za kafu. Svoju rutinu ne menja ni poslednjeg dana pre nego što se fabrika zatvori. Jasno nam je da su i čovek i fabrika u kojoj je proveo većinu svog života videli i bolje dane: Allery je star, poguren, teško se kreće, a fabrika je nekada brojala 500 radnika, a sada otpušta poslednjih 25.

On je imao šanse da se "izvuče" i prihvati odlazak u penziju neku godinu ranije, ali to nije hteo iz ličnih razloga, pa je sada u dvostrukom problemu. Naime, Allery i njegova ništa pričljivija žena Iola (Shire, najpoznatija po ulozi Adrian u Rockyju) su izgubili sina koji nije više mogao da se nosi sa svojim demonima, kao što ni oni nisu mogli sa njegovim. Tragedija je, osim gotovo folklornih, rutiniranih odlazaka na njegov grob, pospremljena pod tepih tako da je Allery išao na posao, a Iola se posvetila domaćinstvu i volontiranju u zajednici. Najstrašnija posledica gubitka posla nije finansijski gubitak, koliko gubitak onoga što ih oboje centrira i presija da se suoče sami sa sobom.

Bežeći od realnosti, Allery počinje da opet svakog dana odlazi u fabriku na posao. Mašine su isključene, kao i struja, ali on ih može makar čistiti. Njemu se pridružuje još misteriozniji kolega Walter Brewer (Billy Brown, takođe karakterni i prevashodno televizijski glumac viđen u serijama Sons of Anarchy i How to Get Away with Murder), nešto mlađi samac koji je u gradić i u fabriku došao ko zna odakle. Walterov angažman i čista energija, nasuprot Alleryjevom stoicizmu, uspeva da motiviše i ostatak radnika da okupiraju fabriku i ponovo pokrenu proizvodnju. Pominje se čak i ispunjavanje starih narudžbina, novi krediti i ponovo otvaranje u punom obimu, mimo korporativnih glavešina oličenih u McDowellu (Hallahan). Zvuči suviše bajkovito da bi bila istina, ali ljudima je potrebna nada. A nada je, znamo iz filmova i iz života, vrlo opasna stvar.

Jury kao autor-debitant pokazuje zavidno znanje i sigurnost u svom pristupu. Ovakvih filmova još i ima s naše strane Atlantika, pre svega u Velikoj Britaniji, kod autora kao što su Mike Leigh i Ken Loach, ali Jury se ne bazira na to da poentira tako što će doneti zaključak u skladu sa ekonomskom i političkom teorijom, već je njegov pristup sociologiji drugačiji i nešto nežniji, u centru su pojedinci, milje i njihovo prožimanje. Likovi koji nestaju to čine u svetu koji nestaje, u svetu radničkih predgrađa sa malim i škrto osvetljenim kućama u nizu i sve se to dešava u Chicagu, najvećem gradu Srednjeg Zapada i "Rust Belta" koji su nekada bili simbol američke industrijske moći, a sada su simboli propadanja i beznadežnosti.

Izbor karakternih glumaca koji igraju stavom i ekspresijom čak i kada izgovaraju rečenice savršeno pogođenim tonom i dikcijom je tu takođe ključan. Kao i likovi koje portetiraju, oni sa sobom ne nose ni zrnce glamura, ali je njihovo prisustvo u kinematografiji, kao i u stvarnom svetu, neophodno. Ovde konačno dobijaju priliku da zasijaju punim sjajem i pokažu svoj talenat na prostoru koji im se otvorio i to čine sjajno.

I drugi aspekti filma, kreativni i tehnički, su na izuzetno visokom nivou, ma koliko zapravo ostali u niskom registru. Fotografija koju potpisuje Piero Basso je evokativna, naročito uparena sa scenografijom za koju je odgovorna Sarah Sharp. Jednostavna muzička pratnja Davida Gonzaleza, prvo na klaviru, onda ponovljena u orkestralnom aranžmanu sa dominantnim drvenim duvačkim instrumentima, odgovara melanholičnom tonu filma, a montaža za koju su odgovrni otac i kći, Richard (dobitnik Oscara baš za Rockyja) i Morgan Halsey se oslanja na repeticije koje signaliziraju rutinu, a nikad nisu dosadne.

Ono što filmu možda fali je Juryjev jasnije definisan kritički stav o društvenim tokovima, pre svega u smislu poente same okupacije fabrike i šta sa time likovi individualno i kao zajednica pokušavaju da postignu. Klasična tročinska struktura i pojedina dramaturška rešenja takođe deluju kao suviše rigidan okvir za prilično fluidan sadržaj, ali i pored toga je Working Man dragocen film koji uspeva da progovori o iznimno bitnoj temi odumiranja jednog važnog dela američkog stila života.