Let Them All Talk

 kritika objavljena na XXZ

2020.

režija: Steven Soderbergh

scenario: Deborah Eisenberg

uloge: Meryl Streep, Lucas Hedges, Diane Weist, Candice Bergen, Gemma Chan, Dan Algrant, John Douglas Thompson

Nemojte reći da niste bili upozoreni već samim naslovom. U filmu Let Them All Talk zaista svi živi govore li govore, pričaju i razgovaraju, toliko da sve podseća na filmovani teatar koji tek tu i tamo »ukači« dinamiku klasicističkog Woodyja Allena. Likovi su, naravno, situirani, opsednuti samim sobom i svojim životima, odnosno starošću koja im se odavno prikrala i spremna je da preuzme kompletnu životnu atmosferu. Ali dve su stvari koje Let Them All Talk čine interesantnim filmom: prvo, to je film o ženama koje se čine organskima, iako ne nužno »ženski film«, i drugo, to je film Stevena Soderbergha, jednog od najaktivnijih i najversatilnijih filmskih stvaralaca u Americi, od indie okruženja do Hollywooda.

Većina radnje je smeštena na prekookeanskom brodu, na liniji od New Yorka do Southamptona u Engleskoj. Nekome ko prati triviju neće biti teško prepoznati toponime iz najpoznatijeg prekookeanskog putovanja koje se završilo katastrofom, ali to ovde možemo pripisati slučaju-komedijantu, odnosno ironičnoj igri sudbine. U centru priče o ženama, pak, može biti samo jedna čiji ego može napuniti amfiteatar, kao skrojena za jednu od najboljih glumica svih vremena. Alice (Streep) je nagrađivana i cenjena spisateljica čiji status prevazilazi okvire tipičnog »ženskog pisma« i ona brodom putuje kako bi u Londonu primila nagradu toliko prestižnu da se čak ni ne dodeljuje svake godine, već prema potrebi. Kako iz zdravstvenih razloga ne može da putuje avionom, ona optira za »krstarenje« koje to nije, ali na njega liči, i sa sobom vodi svoju »sviru« koju sačinjavaju dve prijateljice iz studentskih dana i njen nećak, dok je na brodu takođe, bez njenog znanja, i njena nova agentica Karen (Chan) i njen rival, plodni pisac trivijalnih misterija Kelvin Kranz (Algrant) koji može da izbaci dve knjige godišnje, dok je ona u teškoj blokadi.

U sviti su, međutim, Susan (Wiest), žena koja se bavi aktivizmom u smislu borbe za oslobođenje žena osuđenih za zločine nad parterima koji su ih zlostavljali i Roberta (Bergen) koja na krstarenju kao da traži beg iz svog svakodnevnog života prodavačice u butiku, uverena da je zaslužila bolji život. Njih tri su u sporadičnom kontaktu od studentskih dana, Robertine ljubavne avanture koje su se loše končale su poslužile kao inspiracija za Alicine romane. Susan o tome nema naročiti stav i pokušava da bude tačka balansa i oslonca obema, dok Roberta pokušava da istrži nešto, materijalno i emocionalno, od Alice za koju misli da je parazitirala na njoj.

Sa druge strane, Tyler (Hedges) je Alicin omiljeni nećak i najbliže što ima nasledniku po »krvnoj liniji«, a ona je njemu ideja vodilja neke vrste i jedina osoba u njegovoj familiji koju on ne smatra banalnom i stida vrednom. Po prirodi stvari dobar dečko, on njoj figurira kao potrčko neke vrste, što će ga dovesti u neprilike u pod-zapletu koji on ima sa Karen čiji će interes za Alicin rad na novom romanu on krivo protumačiti kao interes za njega. Inače bi takva postavka predstavljala idealan »ulaz« za komediju zabune, ali Let Them All Talk nije takav film.

Ključ »misterije«, međutim, možda leži u neznancu (Thompson) koji svakog jutra izlazi iz Alicine sobe i koji je prati na plivanje... Iskusnijim gledaocima verovatno neće biti teško pogoditi preokret pri kraju filma jednom kada brod pristane i društvance se uputi na grob opskurne velške spisateljice koja je jako uticala na Alice. Takođe i pod-zapleti sa Karen i Kelvinom, a koji pokušavaju da raskrinkaju zakulisne igre u savremenom odumirućem izdavaštvu, deluju u priličnoj meri nedomišljeno i nerazrađeno.

Let Them All Talk se, uslovno rečeno, iskupljuje organskim dijalozima koji deluju skoro pa improvizovano, dok se »scenario« koji potpisuje autorica nagrađivanih kratkih priča i univerzitetska profesorka Deborah Eisenberg ponajpre liči na kolekciju vinjetica i crtica. U tom okruženju glumačka postava ima priliku da zablista. Srećom Meryl Streep ne preuzima ceo film, već samo njegovo centralno mesto (inače je sklona okupaciji celokupnog filmskog prostora ukoliko ne naleti na nekoga ko joj se može »suprotstaviti« ispred ili iza kamere), dok joj kontra-težu čine njeni partneri i partnerke, među kojima se ističe Candice Bergen, svojevremeno jedna od upadljivijih hollywoodskih lepotica, a sada izuzetno versatilna glumica koja zrači integritetom. Dobra stvar scenarija i Soderberghove interpretacije je i to da od Alice i Meryl Streep uspevamo tu i tamo predahnuti, dok Lucas Hedges, vrlo dobar kao Tyler, dobija solidnu minutažu na ekranu.

Steven Soderbergh se već pokazao i dokazao kao izuzetno plodan i raznovrstan filmski autor, od »indie« perioda sa Sex, Lies and Videotape (1989) kojim se upisao u istoriju kao najmlađi canneski pobednik, preko filmova koji određuju pravac kretanja Hollywooda, kao što su to Contagion (2011), Erin Brokovich (2000) i Traffic (2000) i ultimativnih filmova za srca i duše publike (Ocean’s serijal), pa do nekada srećnih, a nekada nesrećnih eksperimenata sa novim filmskim tehnologijama reda veličine Unsane (2018) i The Laundromat (2019) koji su snimljeni mobilnim telefonima. U Let Them All Talk Soderbergh dosta posla odrađuje sam, potpisujući se pseudonimima Peter Andrews kao direktor fotografije i Mary Ann Bernard kao montažer, pritom isprobavajući domete nove RED Komodo digitalne filmske kamere u situaciji bez dodatnog veštačkog osvetljenja, odnosno samo sa ambijentalnim i prirodnim. Vizuelno, rezultat je zadovoljavajući (u smislu da film ne izgleda ružno i amaterski), ali je opet daleko od nekog savršenstva, pa je u konačnici Let Them All Talk solidan film koji kvalitativno možemo smestiti negde u sredinu autorovog opusa i preporučiti za gledanje u slobodno vreme preko video-servisa ili, ako se prilika ukaže, u bioskopu.

A Film a Week - Bedridden / Hevtriyn hun

 previously published on Asian Movie Pulse

If you are coming with the idea to see a piece of a standard-issue festival exoticism, given that the film comes from Mongolia, known for its beautiful landscapes of vast steppes populated by nomads who live their traditional lives, you might be gravely disappointed with Byamba Sakhya’s “Bedridden” that premiered at this year’s edition of Tallinn Black Nights Film Festival. The bed and bedridden-ness is the least of the “problem”, Sakhya is actually more interested in more universal things like love stories framed in the unique melange of cinematic styles coming from Asia, Europe and the US. Nevertheless, Sakhya has a lot to offer in “Bedridden”.

The unnamed young writer (Battulga Ganbat) realizes that there is no reason for him to get out of his bed until he finishes his next body of work that could, theoretically, propel his “fame” from the obscure blogging to a higher level. There is nothing awaiting him in the outside world at the moment, the relationship with his girlfriend Tsolmon (Ariunchimeg Tumursukh) is going through a rocky patch, his wealthy father (Dorjsuren Shadav) can support him and even hire a maid, his mother (Oyunzul Dorjderem) can come to visit him, and his younger half-sister Namuu (Oyun-Erdene Batbaatar) can go on errands for him. It does not mean that any of them is happy with his egocentric decision, however.

The real problem our aspiring writer has to deal with is of another kind, quite common for his profession: the dreaded writer’s block followed by the “curse of the empty paper”, here in the virtual form, on his MacBook. Can the collection of his and other people’s love stories they are willing to share with him break it, while the world outside, even if presented through a metaphor of an empty roller coaster running up and down and round and round, would not wait for him?

There is hardly any plot to speak of and Bedridden, which is actually an adaptation of Gunaajav Ayurzana’s eponymous novel. It is basically a string of conversations with deadpan, almost declamatory line delivery, and illustrated narrations of the characters’ stories, memories and fantasies set over different periods of time. It is not easy to follow if the stories are related, although some of the items, like the bed, the simple room and the clock on the wall, complete with its ticking that is the basis of the film’s striking sound design, are recurring. On the other hand, all of it might just as well be in the writer’s own mind, as he tries to connect the dots and turn it into his work.

Watching “Bedridden” actually feels more like reading a (long) love poem or a stream-of-consciousness-type novel, than as a narrative movie experience. The flat line delivery by otherwise playful actors fits the bill perfectly against all odds, even emphasising on that feeling. Sakhya is at the top of his game when it comes to the auditive and visual components of filmmaking, he takes all he can from Tuvshintugs Bardal’s beautiful black and white cinematography in quite a wide aspect ratio and Ariunsaikhan Davaakhuu’s slick, modernist production design in the usually longer scenes and passages he edited himself. Some of the long, continuous tracking shots are a pure poetry to look at.

“Bedridden” might be a tad overlong and more than a bit disjointed, not just plot-wise (for instance, the use of music might sometimes be frustratingly counter-intuitive), but no one said imagining a writer’s creative process and converting into a movie would be an easy task. Sakhya’s film feels pretty unique, for better or for worse.

Freaky

 kritika objavljena na XXZ

2020.

režija: Christopher Landon

scenario: Christopher Landon, Michael Kennedy

uloge: Vince Vaughn, Kathryn Newton, Celeste O’Connor, Misha Osherovich, Emily Holder, Nicholas Stargel, Kelly Lamor Wilson, Mitchell Hoog, Uriah Shelton, Dana Drori, Katie Finneran

Kako smo završili prošlu godinu u smislu kritika filmova, žanrovski i veselo, tako ćemo započeti novu, sa jednom post-modernom horor-komedijom, umerenom parodijom i riznicom referenci na kultne filmove od 70-ih do 90-ih godina prošlog veka. Prvo i osnovno, treba imati puno petlje da bi se smućkao derivativni »high concept« sastavljen od Freaky Friday (zamena tela) i Friday the 13th (slešer) i onda film prosto nazvati Freaky. Ali ako neko to može, onda to može »high concept« žanrovski štreber Christopher Landon, najpoznatiji po režiji Groundhog Day-slešer serijala Happy Death Day, ali i po scenarijima za filmove kao što su Disturbia i Viral.

Landon film otvara retro-fontom kojim potpisuje dan i datum, sreda jedanaesti. Ne treba biti doktor matematike da bi se sračunalo šta sledi za dva dana. Prvi deo uvodne sekvence, međutim, referenca je na visoko-referencijalni, samosvesni horor, Scream. Četvoro tinejdžera tulumari u praznoj viletini, pričajući »strašne priče pored vatre«, od kojih se dobar deo njih odnosi na »gerijatrijskog serijskog ubicu«, maskiranog i aktivnog od 70-ih, što je jasna asocijacija na Carpenterov Halloween serijal kojim je praktično izmišljen slešer kao pod-žanr. Zabavu im, međutim, prekida dotični maskirani ubica a la Jason (Friday the 13th), B-filmska varijanta Halloweenovog Michaela Myersa, koji ih tiho, efikasno i semi-kreativno tamani pre nego što ukrade astečki bodež koji će se ispostaviti kao pokretač glavnog zapleta filma.

Rez na sledeći dan i na našu heroinu Millie (Newton), slešer-heroinu starog kova, tihu, povučenu, nevinu i sa traumom gubitka u bliskoj prošlosti. Nakon jutarnje rutine sa zaštitničkom majkom i starijom sestrom policajkom, nalazi se sa svojim najbližim prijateljima (O’Connor, Osherovich) i odlazi u školu gde se mora nositi sa »hororom« nepopularnosti i neuzvraćenom simpatijom prema školskoj sportskoj zvezdi Bookeru (Shelton). Pravi horor za nju nastaje kada se nađe oči u oči s manijakom iz prethodne sekvence (Vaughn) i on je probode astečkim nožem u rame, ali se rana pojavljuje i njemu i to na istom mestu.

Ujutru ih oboje očekuje iznenađenje: zamenili su tela, pa se sada psihopata iz urbanih legendi nalazi u telu Millie, što mu omogućava da se ponaša kao »vuk u jagnjećoj koži« i da svoje žrtve efikasno mami, a nežna i dobra Millie se budi u nezgrapnom telu dvometraša. Njih dvoje imaju 24 časa da zamene tela, a pitanje je žele li oboje baš isto. Sledi komična avantura sa ponešto horor-elemenata, ali i sa obiljem referenci i »uskršnjih jaja« iz sveta filma, sa akcentom na kinematografiju 80-ih, i to ne samo njenu horor-stranu.

Osnovni štos za zamenom tela je literarni standard još od Twainovog Kraljevića i prosjaka, u filmu je korišćen nebrojeno puta, ali je njegova Freaky Friday inkarnacija ovde istaknuta pre svega naslovom, ali i spletom referenci koje nisu odmah uočljive, iako ih nije teško mentalnom gimnastikom izvesti iz onoga što vidimo na ekranu. Recimo u pomenutoj »family friendly« komediji su igrale Lindsay Lohan i Jamie Lee Curtis, zvezda Halloween serijala čiji je lik postao uzor za konzervativnu »finalku«, dok je Lindsay Lohan od svojih kasnih tinejdžerskih dana bila sinonim za skandale. Ako te reference razvijemo malo dalje, jasno nam je da Millie u svom telu počinje kao Jamie Lee Curtis-tip »finalke«, dok je ponašanje tog istog tela kada njime upravlja psihopata više na liniji Lindsay Lohan, što donosi određeni tip pažnje i popularnosti od strane okruženja, ali to takođe funkcioniše kao komentar i na filmske i na kulturne i na standarde ponašanja u prošlosti i u sadašnjosti.

Drugi koloplet referenci vezan je za Vincea Vaughna u ulozi poremećenog manijaka. Vaughn je inače karijeru izgradio na komedijama gde je pažljivo gradio personu nespretnog i nesuptilnog dobrice oko svog prirodno gabaritnog tela. Ovde je u komičnim momentima očekivano briljantan, a snebivanje u stilu seoske mlade kada tim telom upravlja duša Millie su zlata vredni, kao i do perfekcije izgrađena referenca na originalni Back to The Future i pretnju incesta u njemu. Ono što se, međutim, lako zaboravlja je to da je jedna od prvih visokoprofilnih Vaughnovih uloga bila uloga Normana Batesa u novoj verziji Psiha u režiji Gusa Van Santa, a lik Normana Batesa kao psihopate s nožem stoji u temeljima slešera. Vaughn je nedavno pokušao da napravi restart svoje karijere upravo u pravcu uloga u akcionim i trieleroidnim dramama kod S. Craiga Zahlera (Brawl in the Cell Block 99, Dragged Across Concrete), koristeći svoje krupno telo u više pretećem, a manje komičnom kontekstu. Naravno da je Vaughn kao glumac za tri klase iznad od onih koji su igrali slešerske negativce, a čiji je zadatak bio jednostavno da budu preteći svojom po pravilu maskiranom pojavom, bez reči, ali ovde demonstrira raskoš svog talenta i kao komičar i kao pretnja.

Naravno da Landon tu i tamo preteruje, pa svoje štoseve ponekad ubacuje i nemotivisano (primera radi, u nekom trenutku će se gotovo iznenada pojaviti i kuka iz I Know What You Did Last Summer, dok je »homecoming« kao mesto konačnog obračuna takođe oprobani standard američkog horora), ali ponekad je to toliko blesavo da je prosto zabavno, kao recimo štos da policajci pucaju u vazduh čak i u zatvorenoj prostoriji (referenca na generalne 80-te) i tako stvaraju bespotrebnu paniku. Takođe ne može se reći da uspeva u ozbiljnim namerama da se pozabavi razlikama između rodnih uloga, ali to mu verovatno i nije bila namena. Freaky je možda malo pretrpan i odveć kitnjast u smislu mreže referenci, ali je više nego dobar i zabavan film za bioskopsko, ali i za kućno gledanje.

A Film a Week - Love Song 1980 / Lian Qu 1980

 previously published on Asian Movie Pulse

The Chinese filmmaker Mei Feng is best known as the regular screenwriter for Ye Lou’s films, including “Summer Palace” (2006), Cannes title “Spring Fever” (for which Mei won the Best Screenplay award) and, most recently, “The Shadow Play” (2018). His directorial debut “Mr. No Problem” (2016) premiered at Tokyo International Film Festival and toured across the East- and South-East Asia afterwards. Mei’s second directorial effort, “Love Song 1980”, also premiered at Tokyo, while its European premiere took place at the competition of Tallinn Black Nights Film Festival.

“Love Song 1980” could be accurately described as an unofficial prequel to Mei’s debut screenwriting work, “Summer Palace”, dealing with the milieu of the students in Beijing during the times of a great change and paradigm change that occurred in the 80s. While the plot of “Summer Palace” takes place in the year of Tienanmen, “Love Song 1980” is situated at the beginning of the decade and the economic and political reforms. The context of those, however, stays in the background of the film, and surfaces only in details like production- and costume design, while there are only discreet hints in the dialogue. In its core, it is a love story and a story of a prolonged coming of age and actually an adaptation of Yu Xiaodan’s novel "The Lover in 1980".

When the story opens, in 1979, we have a duo of brothers, Zhengwu and Zhengwen (Li Xian, the star of Wen Song’s “The Enigma of Arrival”). Zhengwu is a model student and clearly their mother’s favourite, while Zhengwen lives in his brother’s shadow. Once Zhengwen meets his brother’s girlfriend, Mao Zhen (Jessie Li, glimpsed in films like Philip Yung’s “Port of Call” and Ann Hui’s “Our Time Will Come”), his world turns upside down. Zhen is an amicable, energetic and free-spirited, which is quite an opposite of both of the brother’s traits, Zhengwu’s properness and Zhengwen’s apparent lack of the driving force in life.

When Zhengwu accidentally drowns in the lake, his brother enrols at the same university where he bumps onto Zhen, which marks the start of a complicated love story, marked by the differences between the two regarding the character traits, past experiences and future ambitions. The other thing that serves as the obstacle in their relationship is a veil of mystery surrounding Zhengwu’s death and the fact that Zhen might had contributed to it indirectly. While the fascination and the disappointment and the sense of being offended take turns in dictating their feelings, they go on with their lives, meeting friends, studying, dropping out, searching for the spirituality and the meaning of life, trying new relationships, hurting people, being hurt and, simply put, living the life.

“Love Song 1980” is also the homage for the mentioned decade on the filmmaking level. Mei opts for a boxy aspect ratio of 4:3 that also has a dramaturgical function of creating the sense of the characters’ anxieties and the sense of being stuck while experiencing the lust for life. Zhu Jingjing’s cinematography in static or very controlled steadicam shots suits the film perfectly, while some additional beauty can be found in the drastic differences with the bright exteriors and dimly lit interiors. The music, usually consisting of the popular songs from back then is a noteworthy addition to the film’s rich, layered texture.

Along with the gripping storytelling, the acting is the high point of the film. There is more than just a dash of everyman in the Li Xian’s interpretation of Zhengweng that could have been seen in some of the finest European actors of the past (for instance, Marcello Mastroianni), while Jessie Li plays Zhen’s mystery, fragility and the notion of being drunk by life with zest and easiness. The performance of the supporting actors are also on the level with the leads, serving as the perfectly modelled pieces in a puzzle of love, friendship and life and making “Love Song 1980” a worthwhile watch for the fans of the Chinese mainstream art house cinema.

Fatman

 kritika objavljena na XXZ

2020.

scenario i režija: Esholm Nelms, Ian Nelms

uloge: Mel Gibson, Walton Goggins, Marianne Jean-Baptiste, Chance Hurstfield, Robert Bockstael, Eric Woolfe

Evo kad već ni praznici ne prolaze u normalnoj atmosferi ne ostaje nam ništa drugo nego da ovu godinu ispratimo s malo sprdnje, između ostalog i na temu praznika. »Anti-praznični« filmovi, odnosno filmovi koji subvertiraju praznike i »praznični duh« na neki način nisu naročita novina, spisak naslova, čak preraslih u serijale, poduži je (Lethal Weapon, Die Hard, Home Alone), tako da Fatman koji se paralelno pojavio u bioskopima i na internetu ima opaku konkurenciju koju, budimo realni, neće dostići. Doduše, u svojoj osnovnoj nameni da ovu užasnu godinu završimo sa malo smeha prilično je uspešan, pa možemo biti zadovoljni.

Braća Nelms kao autori filma demonstriraju visoke ambicije da u svojevrsnom žanrovskom blenderu smešaju malo društvene kritike sa nihilističkom zabavom uz razasute reference na obaveznu filmsku literaturu, uz već pomenuto poigravanje sa našim očekivanjima vezano za duh praznika. U svom prethodnom filmu, Small Town Crime pokušali su slično (minus praznici, plus standardi film noira), takođe sa mešanim uspehom. Ono što možemo primetiti kao trend u njihovoj recentnoj filmografiji je da mešavina nije uvek glatka i ujednačena, da nisu sve ideje jednako razvijene i da se ne uklapaju nužno jedne sa drugima, ali Fatman, kao i Small Town Crime, pokazuju nešto svežine u duhu postmodernizma, uz prepoznatljive elemente iz filmova Quentina Tarantina i braće Coen.

Premisa o ostarelom i džangrizavom Deda-Mrazu svakako nije posve originalna, ali za razliku od, recimo, Bad Santa, ovde imamo »pravog« Deda-Mraza, a ne, recimo, premaskiranog krimosa. U Fatmanu se on zove Chris, igra ga Mel Gibson, i većina njegovih problema počinje na poslu. Naime, deca su više »zločesta« nego što su »dobra«, praznični duh se izgubio u konzumerizmu, pa čak i njegova »firma« propada pod pritiskom konkurencije. Zbog toga je prisiljen na kompromis da za vojsku, oličenu u kapetanu Jacksonu (Bockstael), njegovi vilenjaci-pomoćnici proizvode opremu. Njegova gospođa Ruth (Marianne Jean-Baptiste, najpoznatija po ulozi u filmu Secrets and Lies Mikea Leigha) pruža mu bezrezervnu podršku, ali pravo pitanje koliko on može izdržati sam sa sobom i incidentima tipa da obesna omladina na njega, sanke i irvase puca iz sačmarice.

Prava frka, međutim, za njega dolazi iz činjenice da »nevaljala« deca nisu više sklona da prihvate svoju kaznu, odnosno da za praznike zbog svog lošeg vladanja dobiju ugalj u čarapi. Primera radi, Billy (Hurstfield) je pravi mali psihopata u razvoju: zanemaren od strane svojih roditelja, on uzima novac od svoje bake kako bi angažovao plaćenog ubicu da mu privede devojčicu koja se usudila da ga pobedi na školskom takmičenju. Istog ubicu, Mršavog (Walton Goggins), on će angažovati da presudi Deda-Mrazu zbog uglja u čarapi, a i sam Mršavi ima svojih problema sa naslovnim Debelim, pa će oberučke prihvatiti ponudu.

Uvrnuti zaplet koji kulminira obračunom između plaćenog ubice sposobnog da satre omanju armiju i vojske, vilenjaka i samog Dede u svojoj blesavosti je toliko predominantan da zasenjuje i neke druge potencijalno zabavnije aspekte filma kao što su »politička ekonomija« praznika i uloga različitih zainteresovanih strana u slagalici prazničnog kapitalizma, te posledice poslovnog stresa koji doživljava mali-do-srednji preduzetnik za psihu dotičnog. Jedan od boljih momenata je kad i vilenjak broj 7, inače poslovođa u radionici (Woolfe), objašnjava Jacksonu tempo rada i životne navike vilenjaka u odnosu na ljudske. Sreća je da je i zaplet dovoljno nihilističan (u tom smislu se opako približava teritoriji »spaghetti westerna«), što Waltonu Gogginsu pruža prilike da improvizuje sa zapravo krajnje ovlaš definisanim likom negativca, a stvar je još bolja utoliko što na drugoj strani imamo Mela Gibsona sa svim svojim profesionalnim i privatnim bagažom.

Reference zapravo i nije toliko teško pohvatati, jedna od meta-šala je i to da je po ispadima notorni Gibson uparen sa crnom glumicom, dok je inicijalna džangrizavost njegovog lika (posebno uz žal za starim, boljim vremenima), skupa sa pijanstvom, potpuno u skladu sa glumčevom skandal-personom. Tarantinovo otkriće Goggins, skupa sa snežnim okruženjem i muzikom na tragu radova Ennija Morriconea asocijacija je na »spaghetti« fazu Tarantinove karijere.

Potencijalni problem svega toga je što su braća Nelms svašta hteli i započeli, pa usput svaki zametak ideje pokušali da očuvaju i upakuju u samo jedan film. Na kraju krajeva, Fatman nije budući »alternativno-praznični« kultni klasik, iako je imao potencijala da to bude, recimo da su neke od replika primerak vrhunskog humora baziranog na zakeranju, ali je kao »novo-nenormalna« praznična zabava sasvim odgovarajući izbor.

Songbird

 kritika objavljena na XXZ

2020.

režija: Adam Mason

scenario: Adam Mason, Simon Boyes

uloge: K.J. Apa, Sofia Carson, Craig Robinson, Bradley Whitford, Demi Moore, Alexandra Daddario, Peter Stormare, Paul Walter Hauser

Koliko vremena treba da prođe da bi se o nečemu mogli snimati filmovi? Postoji li »suviše sveže« kao argument protiv nekog filma? Je li legitimno zadovoljiti se time da je određeni film bio prvi, odnosno pre svih ostalih? Pandemija još nije gotova, ali je već dobila svoj B-filmski tretman u vidu filma Songbird Adama Masona koji u svojstvu producenta potpisuje Michael Bay, nekada pouzdani reditelj spektakala, a sada uglavnom štancer militarističke patetike. Bay i inače običava da prvi »istrči iz startnog bloka«, a priliku da to učini i sa koronom nije propustio. Problem je, pak, u tome da Songbird ni po jednom parametru nije dobar film, te da pandemiju lepi tek kao kulisu za generički spoj melodrame i distopijskog akcionog trilera.

Potencijalno najzanimljiviji deo Songbirda je njegova kosmologija koje, čini se, ipak nedostaje, odnosno kojoj nije posvećeno dovoljno vremena na ekranu. Godina je 2024. i covid-19 je mutirao u covid-23 koji ubija stopom od preko pola zaraženih i to u roku od dva dana od zakačinjanja. Prenosi se vazduhom pa vlada konstantni policijski čas i zabrana izlaska iz domova. Zaraženi i suspektno zaraženi se prebacuju u Q-zone, miks karantina i koncentracionog logora u kojem ih čekaju šanse da će umreti od korone ili neke druge boleštine koje tamo pokupe. Gradom patrolira militarizovana policija, dok važnu ulogu u održavanju reda i mira ima Odeljenje za sanitaciju koje bolesne šalje na put bez povratka u karantin. Od zabrane kretanja izuzeti su jedino imuni, prigodno obeleženi žutom narukvicom.

Jedan od tih imunih je dostavljač Nico (Apa) koji svoje dane provodi vozeći se biciklom po Los Angelesu kao kurir za Lestera (Robinson), najčešće servisirajući klijentelu s Beverly Hillsa, poput Griffinovih (Withford, Moore). Kada ne radi ili se ne zeza igrajući basket sam sa sobom po pustim igralištima, Nico se nalazi sa Sarom (Carson) preko telefonske aplikacije. Iako se nikada nisu videli uživo, njih dvoje figuriraju kao par. Kada se baka sa kojom Sara živi zarazi i umre, Sari preti deportacija u karantin, a Nico preuzima na sebe da je joj nabavi propusnicu za imune, na legalan ili ilegalan način.

Dok je Sari za petama beskrupulozni sanitarni inspektor Emmet Harland (Stormare), Nico se obraća Griffinovima za koje mu Lester kaže da »rihtaju« propusnice. Između Griffinovih se, pak, produbljuje jaz jer je muška glava kuće, William, postao prilično aljkav u poslu za razliku od svoje žene Piper. William ima ljubavnicu sa strane, pevačicu May (Daddario), a za posete njoj koristi propusnicu i bocu s kiseonikom. May, pak, ima obožavaoca u ratnom vojnom invalidu (»koji je bio u lockdownu i pre nego što je to bilo popularno«) Dozeru (Hauser) koji je jedan od najboljih pilota dronova u gradu i čije usluge povremeno koristi Lester. Kada se atmosfera zagreje, obračun neće proći bez krvi, a »Romeo« će pokušati sve kako bi spasio svoju »Juliju«.

Da se pandemijska situacija vrlo lako može iskoristiti za uspostavljanje diktature mnogima je bilo jasno još krajem marta, a u razlike između tih potencijalnih diktatura su više semantičke i ikonografske nego suštinske. Američki »šmek« u Masonovom filmu predstavljaju eventualno taktičke jedinice policije na svakom ćošku, ali kredibilnost se ruši uverenjem da će ekonomija i posebno gradske i državne službe u tom trenutku ostati funkcionalne, premda je ideja o komunalcima kao novom Gestapu čak i provokativna.

Ostale »ideje« su zapravo površne opservacije o »esencijalnima« i »ne-esencijalnima«, o bogatima koji muljaju i profitiraju i siromašnima koji se bore za preživljavanje, kao i oportunim gadovima koji u krizi stiču moć. Što se tiče imuniteta, ničim nije sugerisano kako se stiče i kako funkcioniše, što je varovatno najveća rupa u scenariju. Zapravo, sve je uglavnom zbrzano i nevešto upakovano u nekoliko arbitrarno povezanih priča od kojih neke »vise« više nego druge (poput ljubavnog trougla između pevačice, bogataša i pilota) i služe da ponekad skrenu onu glavnu ljubavnu priču koja je u najboljem slučaju generička. Čak je i rasplet tup preko svake mere.

Likovi su samo skice što glumce gura u jednu od dve krajnosti, »mesečarenje« ili »cirkusiranje«. Dvoje glavnih likova su toliko anemični, a ne pomaže ni činjenica da dvoje mladih limitirano sposobnih glumaca koji su se uglavnom kalili na televiziji ne pokazuju nimalo međusobne hemije. U red »uspavanih« spada i Demi Moore kao uštogljena i uplašena Piper, dok Bradley Withford pokazuje nešto energije kao bogati dripac William. Craig Robinson se malo zeza kao Lester, a Peter Stormare prelazi u potpuni »Nicolas Cage na akciji u Lidlu« modus rada, u čemu ima malo B-filmskog šarma, ali ne i Cageovog potpisnog manijačenja.

Na tehničkom planu, pak, skoro da i nema iznenađenja. Mason se trudi da iskopira Bayove štoseve, od niskih uglova kamere, preko snimaka praznih gradskih ulicama dronovima (film je zapravo snimljen za vreme pandemije, pa ulice nije trebalo dodatno prazniti), pa do »sitno seckane« montaže i pulsirajuće muzike radi fingiranja napetosti u uglavnom predvidljivom i evidentno praznjikavom materialu koji obiluje praznim hodom. Songbird je prvi, uslovno rečeno, hollywoodski film na temu pandemije i to mu je otprilike jedini domet, čak se može argumentirati da na koroni zapravo parazitira jer je dotičnu lako moguće zameniti nekom drugom katastrofom. Ovde imamo slučaj onih »prvih mačića«.

A Film a Week - Fan Girl

 previously published on Asian Movie Pulse

The fantasy life of teenagers and, once it clashes with the reality, things can get tricky. A teenage girl’s obsession with her favourite TV and movie star is in the focus of Antoinette Jadaone’s “Fan Girl”. After its world premiere at Tokyo International Film Festival, the film had its European premiere at the official competition of Tallinn Black Nights Film Festival, where we were able to see it.

Jenny (played by the up and coming young actress Charlie Dizon) seems like a regular Filipino high school girl who would rather go to the promotional gig of her favourite film stars Paulo Avelino and Bea Alonso than spend her time at school. She is Paulo’s no. 1 fan and also has a crush on him. When she manages to smuggle in the back of his pick-up truck in the aftermath of the mall performance, she thinks she is the luckiest girl in the world. She has no plan, but she is going to take a look into his life off the screen.

The back of the truck is just the beginning, but what she sees from there would be enough of the warning for a regular girl. Paulo (played by the Filipino film, TV and soap opera star Paulo Avelino himself) is not anything like his TV persona, but rather a nervous and rude dude prone to the fits of rage over minutiae and accustomed to use the people he sees not worthy of his presence. It does not stop Jenny, and when she breaks into his decadent villa, the two spend a night and the following day together. There is banter, arguing and verbal humiliation, but there are also some gentle and sincere moments. Nevertheless, meeting an idol and the object of fantasies proves to be not a good idea.

Although pretty standard regarding its core premise, “Fan Girl” is an emotional, rather unpleasant and sometimes even shocking viewing experience thanks to the filmmaker’s clear vision transformed into the script and directing. Antoinette Jadaone is still a relatively young auteur, but quite a prolific one over the course of the current decade, with more than a dozen titles (features, shorts and TV series) under her belt. Her directing style is along the lines of the contemporary Filipino cinema, with longer takes by a hand-held camera and clean, sometimes even abrupt cuts among them framed into the boxy 4:3 aspect ratio. It serves the purpose here, especially when it comes to dosing the amount of unpleasantness the viewer should take before it becomes exploitative.

Powered by the wonderful performance of Charlie Dizon as Jane, “Fan Girl” remains an intriguing piece of cinematic work even during the passages of the film where the script seems a bit thin and artificially constructed (at times it seems that “Fan Girl” could be a killer short or mid-length film). On the opposite side of this two-hander, we have a more experienced actor whose character might even seem “meatier”, but Avelino seems like he is usually satisfied with repeating the “spoiled movie star” routine mixed with some asshole attitude.

In the end, “Fan Girl” might not be a perfect film, but it is certainly a legitimate and brave look into the fandom, obsession with the screen stars and the disappointment when the idols prove to be quite different than their carefully constructed screen personas. It certainly feels more real than a typical cautionary tale. Kids, observe your idols from safe distance!