The Jesus Rolls

kritika objavljena na XXZ

2019.

scenario i režija: John Turturro (prema romanu i filmu Going Places Bertranda Bilera i filmu The Big Lebowski Ethana i Joela Coena)

uloge: John Turturro, Bobby Cannavale, Audrey Tautou, Susan Sarandon, Pete Davidson, Jon Hamm, Christopher Walken, Tim Blake Nelson, Sonia Braga, Gloria Reuben, Michael Badalucco

Iako se na prvi pogled čini da su "remake, spin-off, sequel, prequel" varijante siguran pogodak u svetu koji se nalazi u permanentnoj krizi ideja jer u startu imaju kakvu-takvu fan-bazu (a fanovi su ključni za biznis), taj utisak je dosta često varljiv, a cela avantura "kačenja" na nečiji tuđi film rizična u umetničkom i poslovnom smislu. Problemi nisu samo duplirani kada se neki film otvoreno kači na sva druga; često su višestruko uvećani. John Turturro, glumac po struci koji se relativno uspešno oprobao i kao reditelj, pokušao je nešto vrlo hrabro: da snimi film koji će biti "spin-off" jednog (The Big Lebowski braće Coen), a "remake" drugog (Going Places Bertranda Bilera) i hrabro promašio jer The Jesus Rolls, film koji u centar stavlja Turturrov lik Jesusa Quintane iz Lebowskog i ubacuje ga u nihilističku odiseju Bilerovog filma, ne funkcioniše ni kao jedno, ni kao drugo. Rezultat je jednako razočaravajući i za fanove i za kritiku.

Od filma braće Coen zapravo imamo jedino lik arogantnog kuglaša Jesusa koji tamo figurira kao nemezis glavnom liku, ali sve što o njemu znamo su raštrkane vinjete i urbane legende: te njegovo lizanje kugle, te njegov stav, te gotovo legendarna istorija seksualnog prestupništva. Sve od toga će Turturro bez nekog reda reciklirati, često i više puta, u svom filmu. Ništa od toga, međutim, ne deluje ni najmanje organski, pa Jesus postaje i ostaje kolekcija klišea i tikova, verbalnih i fizičkih, suviše čudna da bi opstala u bilo kom svetu, realnom ili izmišljenom, pa čak i da bi se nazvala osobom.

Druga elementarna sličnost sa filmom braće Coen, ali i jedina poveznica Lebowskog sa Going Places, je uglavnom epizodična struktura u kojoj se vinjete smenjuju naizgled bez neke naročite logike. Namena te strukture je, međutim, drugačija u ta dva filma. Kod braće Coen ideja vodilja je pohvala dokolici zamotana u pseudo-noir i komediju zabune, te načičkanu brojnim referencama i insinuacijama na hollywoodske tračeve. Kod Bilera, međutim, ona služi da istakne nihilizam (isti onaj sa kojim se Coenovi sprdaju kroz likove nemačkih avangardnih umetnika predvođenih Philipom Seymourom Hoffmanom), a sve u svrhu provokacije učmalosti francuske (a i globalne) buržoazije u periodu s početka 70-ih godina prošlog stoleća.

Problem je tu višestruk. Prvo, sam film Going Places, kao i njemu izvorni roman, ima status kontroverzog dela ne samo zbog nihilizma, nego i zbog mizoginije i upitne originalnosti "šlepanja" na tematiku i poetiku Novog Talasa. Ipak, u to vreme je Bilerova provokacija uspela jer su tektonske promene s kraja 60-ih još bile sveže u memoriji, a novotalasni autori su najavljivali i propagirali još i ranije, pa se može reći da je kao pisac i filmski autor Biler čak i podigao uloge. U međuvremenu su se dogodile 80-te i liberalizam do granica nihilizma je institucionalizovan toliko da šupačko ponašanje, ako već i nije bilo ohrabrivano, ni u kojem slučaju više nije bilo šokantno.

Takođe, Bilerovi likovi su bili mladi i besciljni, a prvi od tih epiteta ne može stajati u slučaju Turturrovog filma, što implicira da i besiljnost ima druge konotacije - to više nije ni izbliza prihvatljivo ponašanje, već je slika i prilika sociopatije. Pojednostavljeno rečeno, Jesus i njegov drug Petey (Cannavale) su izuzetno antipatične drkadžije bez ikakvih ljudskih kvaliteta ili makar mudrosti ili lukavosti, pa čak i najdobronamernijeg gledaoca nerviraju do krajnjih granica. Sa njima ekran najčešće deli i Audrey Tautou koja preglumljuje u ulozi hiper-seksualizirane frizerke Marie (njen francuski akcenat deluje lažno bez ikakvog smislenog razloga), ali ni ta njihova ad hoc zajednica ne funkcioniše na filmu.

Ostali epizodni likovi više služe da bi kroz film prodefilovali neki poznati glumci i u svojim ulogama podglumljivali ili preglumljivali u nadi da će njihov angažman išta značiti. Istini za volju, u nekoliko pasaža film živne, bilo da je tu reč o glumačkim zaslugama (Susan Sarandon kao melanholična bivša zatvorenica je izuzetna), bilo da se Turturro nađe na dovoljno poznatom terenu i to uspe da iskoristi, kao ona montažna sekvenca kuglanja. Još jedan od retkih rediteljskih štoseva koji mu uspevaju su kadrovi iz vozila u pokretu gde kamera u prvom licu dodaje na utisku dinamike i slobode.

Zanimljivo je i to da je Turturro i ovde stabilniji kao reditelj nego kao glumac, ali njegov osećaj za poetiku od nezavisno-američke do čistokrvne evropske ovde nije urodio plodom jer se čini da na prvom mestu kao scenarista nije odradio dobar posao u smislu stapanja različitih uticaja u jednu konzistentnu celinu makar sa elementarnom idejom iza svega toga. Šteta je da su ideje sa potencijalom protraćene toliko da The Jesus Rolls deluje kao totalni bućkuriš.

Capone

kritika objavljena na XXZ

2020.

scenario i režija: Josh Trank

uloge: Tom Hardy, Linda Cardellini, Matt Dillon, Katherine Narducci, Noel Fischer, Kyle MacLachlan, Gino Cafarelli, Mason Guccione

Jedna je stvar biti Al Capone na vrhuncu moći kada je kraljevao čikaškim podzemljem u doba prohibicije ili nešto posle, sve do hapšenja zbog utaje poreza. Sasvim je druga, međutim, biti Al Capone posle izlaska iz zatvora i moždanog udara, dementan, u uznapredovaloj fazi sifilisa, umirući. Prvog su utelovili brojni glumci, od Roda Steigera do Roberta De Nira, a "by proxy" i Boris Karloff i Al Pacino u originalu i De Palminoj "remake" verziji filma Scarface. "Čast" da odigra drugog pripala je Tomu Hardyju u hrabrom, ali izuzetno problematičnom biografskom filmu u režiji Josha Tranka.

Vreme je posleratno i slavni gangster je tek tužna kesa i bleda senka svoje nekadašnje moći. Mesto radnje je Florida, gde se Capone nakon izlaska iz zatvora skrasio, ali situacija je daleko od idealne penzije. Na stranu bolest zbog koje on ne može da kontroliše ni bešiku, ni creva, a kamo li kriminalnu imperiju, demencija, paranoja, košmari, serijski moždani udari, nego su i finansijska sredstva pri kraju, kao i strpljenje ljudi iz njegovog okruženja: žene (Cardellini), kćeri (Narducci), prijatelja (Cafarelli), pa i doktora (MacLachlan). Povrh toga, Al Capone, u krugu najbližih zvani Fonz (prema svom krštenom imenu Alphonse), ne može da se seti gde je zakopao deset miliona dolara koju godinu ranije.

Ono što je Josh Trank zamislio kao beskompromisnu varijantu Scorseseove elegije o mafijaškoj starosti koju je potonji izveo u The Irishman, vrlo brzo se pretvara u orgiju gadosti i psihoze u podignutom tempu i nepredvidljivom ritmu. To samo po sebi ne bi bilo problematično kada bi se tu dalo naći išta smisla, ne nužno u formi nekakve poruke (nju ima, otrcanu "zločin se ne isplati"), ali ona je uglavnom sama sebi cilj. Drugi problem sa takvim košmarnim filmovima je održati taj sprinterski tempo, smestiti likove u neki kostur od priče, izbeći ponavljanja i očuđenje samog sebe radi. Trank unekoliko uspeva u tome, sekući košmarnu realnost sa još košmarnijim košmarima ili sa momentima relaksacije koji i sami ubrzo postaju košmarni, od odlaska na pecanje, pa do kućne projekcije The Wizard of Oz.

Prvi problem je što sve to uglavnom ne konvergira ničemu, pre svega što osnovni elementi zapleta, poput klasičnog motiva zakopanog blaga, nikada ne zažive. Drugi je to što u principu ne zažive ni sporedni likovi, ni kao stvarne ososbe od krvi i mesa, ni kao projekcije iz Caponeove glave (recimo protraćeni Matt Dillon kao njegov prijatelj). Konačni rezultat ponajpre deluje kao protraćena prilika za impozantno lucidni kratki film koji je prostom inflacijom svega naduvan na dugometražni format.

U principu sve svaljuje na pleća Toma Hardyja koja su u teoriji dovoljno snažna da to iznesu, čemu smo mogli svedočiti, primera radi, u Refnovom Bronsonu ili u "monodrami" Locke, ali je rezultat dosta više na tragu još jednog bizarnog gangsterskog "biopica" Legend gde Hardy igra dvostruku ulogu britanskih blizanaca Kray i preglumljuje bez ikakve kontrole. Ne pomaže niti to što Hardy rado nosi šminku ili čak potpunu masku (što je ovde slučaj), ni to što može da izvodi svašta s glasom. Hardy je svakako tip glumca sa integritetom koji ima jake i najčešće ispravne instinkte, ali njemu takođe treba reditelj koji ga, kada treba, može zauzdati.

Josh Trank to nije. I on je isto čovek od ideje, o tome svedoči uspeh njegovog prvenca, SF-a Chronicle (2012), ali teško da je reditelj na kojeg se može računati, što je demonstrirao već svojim narednim filmom, "rebootom" Fantastic Four (2015). Što se tiče filma Capone, ideja je originalna i na mestu je, ali je razrada problematična i nedosledna. Jednom kada se raščlani, ispada da obilati citati nisu samo citati (a njih ima, od De Palminog Scarfacea, preko Coppolinog The Godfather, do Scorseseovog Shutter Island i Citizen Kane Orsona Wellesa), nego da su derivirani do te mere da reditelju služe kao svojevrsne "štake" i da zamaskiraju šta je tačno hteo da postigne. Sve u svemu, šteta...

Lista - Maj 2020

Ukupno pogledano: 65 (38 dugometražnih, 27 kratkometražnih)
Prvi put pogledano: 65 (38 dugometražnih, 27 kratkometražnih)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): A Loss of Something Ever Felt
Najlošiji utisak: Shooting Heroin

*ponovno gledanje
**kratkometražni

objavljene kritike su aktivni linkovi

datum izvor Naslov na Engleskom / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena

**01.05. video Road Trash (Natasha Pascetta, 2019) - 8/10
01.05. video Extraction (Sam Hargrave, 2020) - 5/10
01.05. video Miles Davis: Birth of the Cool (Stanley Nelson, 2019) - 6/10
01.05. video Just Mercy (Destin Daniel Cretton, 2019) - 7/10
**01.05. video Loom (Kevin Rothlisberger, 2018) - 7/10
04.05. video Escape from Pretoria (Francis Annan, 2020) - 6/10
04.05. video Integrity / Lian zheng feng yun (Alan Mak, 2019) - 5/10
**04.05. video Mystery Box (Sonny Laguna, Tommy Wiklund, 2018) - 5/10
04.05. festival El Father Plays Himself (Mo Scarpelli, 2020) - 5/10
05.05. video We Summon the Darkness (Marc Meyers, 2019) - 5/10
05.05. video Lost Girls (Liz Garbus, 2020) - 7/10
06.05. festival Kombinat (Gabriel Tejedor, 2020) - 8/10
06.05. video Mine 9 (Eddie Mensore, 2019) - 6/10
07.05. video Locusts (Heath Davis, 2019) - 6/10
**08.05. festival Exit (Ivan Basov, 2020) - 6/10
**08.05. festival Unholy 'Mole (David Bornstein, 2019) - 7/10
08.05. video Shooting Heroin (Spencer T. Folmar, 2020) - 2/10
**09.05. festival Intrusion (Maxime Sévellec, 2020) - 6/10
09.05. video Bad Education (Cory Finley, 2019) - 8/10
**10.05. festival The Haunted Swordsman (Kevin McTurk, 2019) - 10/10
11.05. video Waves (Trey Edward Shults, 2019) - 9/10
12.05. video Marfa Girl (Larry Clark, 2018) - 2/10
12.05. video The Whistlers / La Gomera (Corneliu Porumboiu, 2019) - 8/10
12.05. video The Son / El hijo (Sebastián Schindel, 2019) - 6/10
**14.05. festival Hatching Out / Eclosion (Alejo Rébora, 2020) - 6/10
**14.05. festival Strain Roulette (Andreas Kyriakou, 2020) - 6/10
**14.05. festival Contaminated (Brian Klewin, 2020) - 5/10
**14.05. festival The Last Day (Guillermo Carbonell, 2020) - 5/10
**14.05. festival Unearthed (Karl Holt, 2020) - 4/10
**14.05. festival What Am I (Ivan Sharan, 2020) - 6/10
**14.05. festival 21 Days in (Mark Hensley, 2020) - 4/10
**14.05. festival Baldomero (Martín Blousson, 2020) - 5/10
**14.05. festival Killer Brownie (Ignacio L. Vacas, 2020) - 5/10
**14.05. festival Scooped Out (Miles Strong-Austin, Adam Rebora, 2020) - 6/10
**14.05. festival Roach (Emerson Niemchick, 2020) - 7/10
**14.05. festival The Masque of the Red Death (Deb Either, 2020) - 7/10
15.05. video Little Joe (Jessica Hausner, 2019) - 7/10
15.05. video Haunt (Scott Beck, Bryan Woods, 2019) - 7/10
**16.05. festival Plainsong / Mélopée (Alexis Fortier-Gauthier, 2019) - 9/10
17.05. video Storm Boy (Shawn Seet, 2019) - 6/10
17.05. video Out Stealing Horses / Ut og stjaele hester (Hans Petter Moland, 2019) - 6/10
**17.05. festival Mannequins /Manekeni (Maksim Noginov, 2020) - 5/10
**18.05. festival Moment (Geoffrey Uloth, 2019) - 7/10
19.05. video Radioactive (Marjene Satrapi, 2019) - 4/10
19.05. video Guns Akimbo (Jason Lee Howden, 2019) - 5/10
20.05. video Corpus Christi / Boże ciało (Jan Komasa, 2019) - 7/10
21.05. video Tammy's Always Dying (Amy Jo Johnson, 2019) - 6/10
**21.05. festival Smiles / Sonrisas (Javier Chavanel, 2019) - 8/10
22.05. video Greed (Michael Winterbottom, 2019) - 7/10
22.05. TV The Devil Wears Prada (David Frankel, 2006) - 5/10
**22.05. festival Two Bodies on a Beach / Kaksi ruumista rannalla (Anna Paavilainen, 2019) - 8/10
23.05. video The Quarry (Scott Teems, 2020) - 6/10
24.05. video To the Stars (Martha Stephens, 2019) - 6/10
24.05. video Eye for an Eye / Quien a hierro mata (Paco Plaza, 2019) - 8/10
25.05. video Wendy (Benh Zeitlin, 2020) - 5/10
26.05. video Bodies at Rest / Chen mo de zheng ren (Renny Harlin, 2019) - 5/10
26.05. video Capone (Josh Trank, 2020) - 5/10
26.05. festival Midnight Family (Luke Lorentzen, 2020) - 9/10
27.05. video Bloody Daughter (Stephanie Agerich, 2012) - 7/10
28.05. video Light from Light (Paul Harrill, 2019) - 8/10
29.05. video The Jesus Rolls (John Turturro, 2019) - 3/10
29.05. festival A Loss of Something Ever Felt (Carlos E. Lesmes, 2020) - 9/10
**30.05. festival Oslo (Shady Srour, 2019) - 7/10
**30.05. festival The Tent / Teltet (Rebecca Figenschau, 2019) - 8/10
**30.05. festival (Fool Time) Job (Gilles Cuvelier, 2018) - 9/10

A Film a Week - Bodies at Rest / Chen mo de zheng ren

previously published on Asian Movie Pulse

For the action movies fans, Renny Harlin has earned the status of a living legend with the films he made during the 90s: "Die Hard 2" (1990), "Cliffhanger" (1993), "The Long Kiss Goodnight" (1996) and "Deep Blue Sea" (1999). For the last five years, the Finnish-American filmmaker has been mostly working in mainland China and Hong Kong where he has helmed three films so far. "Skiptrace" (2016) was a reasonably fun action-crime-comedy starring Jackie Chan and "Jackass'" Johnny Knoxville, while "Legend of the Ancient Sword" was an expensive flop. His latest movie, "Bodies at Rest", is an addition to the collection of Christmas-set action flicks, which premiered at the last year's edition of Hong Kong International Film Festival, before a short festival tour that included Far East Film Festival in Udine, Italy and Edinburgh International Film Festival. The theatrical release focused on the Far East markets ensued. The film is now available on DVD, Blu-ray and VOD platforms.

The action takes place in a single space, the city morgue in Hong Kong, over the course of a stormy Christmas Eve. Dr Nick Chen (Nick Cheung, the star of many Hong Kong genre movies, most recently seen in "Integrity") is a veteran medical examiner. The young intern Lynn (Yang Zi) is on her last shift before returning to Beijing. The rest of the crew on the supposedly quiet graveyard shift consists of a funny fatso night watchman Uncle King (Ma Shuliang) and an oblivious cleaner (Jin Au-Yeeung), both of whom serve as comic reliefs, each in his own way.

The idyll is interrupted by the trio of masked assailants, the ringleader Santa (the Taiwanese actor Richie Jen of Dante Lam's "Fire of Conscience" fame) and his two sidekicks, brothers Rudolph (Feng Jiayi) and Elf (Carlos Chan) whose goal is to retrieve the bullet from the body of a beautiful young woman (Clara Lee, also seen in flashbacks) who is a victim of a drug-related shooting. Enter the plot twists and turns, such as Dr Nick's sly tricks and the unexpected visits from the Health Department official (Roger Kwak) and the duo of unsuspecting cops, the cat-and-mouse games, the fistfights and about a tom of shattered glass.

The original script by David Lesser was obviously intended for the American market, and it was only later translated and converted to the context of Hong Kong after being shelved for some time. It is more of a variation on the familiar theme, but the setting of a glass building that radiates with the hi-tech chic is well used by Renny Harlin's sure-handed directing. However, the characterization of the ones involved is way to simple and frivolous, which leads to severe missteps in logic. For instance, while Lynn is driven by the pure survival instinct, Dr Nick is way too cool (especially since played by Nick Cheung) to pass off as an everyman in an unexpected situation. Also, the references to the action classics, American as well as Hong Kong ones, (obviously, John McTiernan's original "Die Hard" and John Woo's "Hard Boiled" get massive shout-outs) are packed with more irony than the intended moments of deadpan humour, but Lesser and Harlin still manage to sell at least one legendary one-liner.

Although Harlin has fallen from the Hollywood's grace for a number of misfires like Cutthroat Island" (1995), he is still more than a decent craftsman to pull the "screenwriting 101" script neatly. His approach to the action itself could be considered a bit of a hybrid between the American and East-Asian way: the fights are choreographed masterfully, but are shot in rapidly edited shaky-cam close-ups that favour the intensity over the clarity of the action itself. Also the cat-and-mouse game predominantly between Cheung's and Jen's character, with the others serving pretty much as sidekicks, is effective enough and the interruptions are well-timed, albeit quite expected. The same could be said for the acting cues (the actors did not exactly have a lot of material to work with) and the technical aspects, especially Anthony Pun's slick cinematography in bluish tones that work well with the toned-down neon lighting, contrasted only with the bright CGI explosions for the finale.

In the end, "Bodies at Rest" plays way too safe to be considered a masterpiece in any way, but it was not even intended by the creative team behind it. But it is a fun thing to watch for the time being and to forget it once it is over and it also works as a fix of 90s action nostalgia that works well both in the theatres and on video.

Greed

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Michael Winterbottom

scenario: Michael Winterbottom, Sean Gray

uloge: steve Coogan, Isla Fisher, Shirley Henderson, David Mitchell, Asa Butterfield, Sophie Cookson, Dinita Gohil, Jamie Blackley

Ima li uopšte nečeg novog da se kaže na temu kako su bogataši temeljno uprskali stvar, kako svojim bogaćenjem, mimo svih etičkih i moralnih uzusa, tako i svojim troškarenjem koje samo perpetuira neukus i kulturu instant-gratifikacije? Ako ćemo o tome ređati ozbiljne filmove, najčešće dokumentarne, vrlo brzo ćemo upasti u ponavljanje jer shema serijskih muljaža, jednom kada se razloži, postaje i ostaje glupački jednostavna. Ostaje nam, dakle, da sve okrenemo na zezanje, da im se smejemo i da ih ismejemo. Tako se kolekciji komično intoniranih filmova o krizama i prevarama, nakon Scorseseovog "over the top" The Wolf of Wall Street (2013), The Big Short (2015) Adama McKeya i prošlogodišnjeg The Laundromat Stevena Soderbergha, pridružuje i Greed Michaela Winterbottoma. Kako to obično biva sa onima koji dolaze na kraj banketa, reč je o najslabijem filmu iz grupe, ali opet ni izbliza lošem.

Reditelj filma, Michael Winterbottom, ima status hiper-produktivnog (prosek od jednog naslova godišnje, uz rad na televiziji), ali njegovi filmovi variraju od potpuno konvencionalnih do krajnje inovativnih. Teme crpi uglavnom iz stvarnih događaja i stvarnih ličnosti, smeštenih uglavnom u bližu i srednje-daleku prošlost, ali se ne libi ni potpune fikcije i meta-filmskih intervencija. Usled tolike versatilnosti, Greed svakako nije njegov najbolji film, ali nije ni najslabiji, iako se stiče dojam da je u njega sve i svašta natrpao i temeljno "prokuvao", ali da se svejedno nije sve potpuno proželo,

Jedna od relativnih konstanti kod Winterbottoma su njegovi glumci, recimo vrsni komičar Steve Coogan, zvezda njegovog The Trip filmskog i televizijskog serijala, koji ovde unekoliko reciklira tip uloge. On, doduše, ovde ne igra samog sebe, odnosno komičara sa javnom personom i profesionalnom rutinom govnara, već igra bogataša - govnara i secikesu, tipa koji se obogatio neetičnim muljanjem i jajarskim cenkanjem, uništavanjem konkurencije, isisavanjem vlastitih firmi i podjarmljivanjem radnika na drugom kraju sveta. Anti-junak filma Richard "Pohlepni" McCreadie je zapravo baziran na stvarnom britanskom magnatu modne konfekcije Philipu Greenu čiji je model poslovanja bio uglavnom isti.

U glumačkoj postavi takođe važno mesto zauzima i Shirley Henderson, još jedna od stalnica kod Winterbottoma, koja igra njegovu priprostu i lajavu, ali visprenu i zaštitnički nastrojenu majku. Njen tvrdi irski akcenat bi mogao da prođe kao još jedan od likova u filmu. Od poznatih imena, tu su i Isla Fisher kao njegova bivša žena i večita poslovna partnerka, čime se objašnjava njena lojalnost, Asa Butterfield kao sociopatski sin i Sophie Cookson kao kćerka koja je reality zvezda. Oko svih njih se mota novinar Nick (Mitchell), tipičan primerak šeprtlje i gubitnika, kojem posao pisanja biografije može spasiti ne samo karijeru, nego i život i koji je zbog toga servilan pred očima svojih gazdi, a otrovan njima iza leđa. Otkriće filma je Dinita Gohil kao zaposlenica na planiranju McCreadiejeve zabave, a koja je sa Richardom bila povezana i na jedan drugi način u svom "prethodnom životu".

Okvir priče je zabava koju McCreadie priređuje za svoj šezdeseti rođendan. Mesto radnje je ostrvo Mykonos u Grčkoj, a tema je starorimska, jer u glavama polu-obrazovanih skorojevića to itekako ima smisla. S tim u vezi se gradi replika rimske arene, angažovan je i navodno dresirani lav znakovitog imena Clarence (jer Richard misli da je "spiritualni naslednik" istoimenog engleskog kralja koji je nosio nadimak Lavlje Srce) i pregovara se sa muzičarima: za koliko će James Blunt otpevati jednu pesmu (pojavljuje se u filmu i verovatno mu je izrečena cifra bila honorar), da li angažovati preskupog Eltona Johna ili ne toliko popularnog Toma Jonesa po diskontnoj ceni i snima se "reality", a da njegova glavna zvezda ne shvata da je njen "partner" gej. Istovremeno, na plaži "kampuju" sirijske izbeglice (igraju ih prave izbeglice iz pravih kampova), a McCreadie i njegova svita se dovijaju kako da ih oteraju ili makar angažuju u svoju korist pod ropskim uslovima.

Lik novinara Nicka je utoliko važan što otvara jednu drugu paralelnu radnju. Njegovo pisanje i istraživanje služi kao materijal za flashback momente Richardovih poslova i uspona, od napuštanja škole, preko prvog butika sa polovnom robom do nekoliko lančanih modnih imperija, istrage pred komisijom za utaju poreza i poslova koje imao sa radionicama odeće na Šri Lanki gde se ta markirana odeća šila po tarifi od nekoliko dolara za desetočasovni radni dan. Arogantni nastup, obaranje cene po svaku cenu i prilična blatantnost u iskazivanju ambicija su prisutne i tu, a Jamie Blackley izvrsno igra lika koji će izrasti u McCreadyja kakvog ga Coogan predstavlja, sa debilnim kezom, izbeljenim zubima i dignutim nosem.

Poneki humorni momenat pogađa suštinu, poneki promašuje. Većina detalja je na mestu, neki su izlizani (Mora li baš uvek da se čuje London Calling grupe The Clash kada ambiciozni nikogović sa namerom dođe u veliki grad?), neki ne dolaze do izražaja (ceo taj izbeglički kontekst koji zaslužuje poseban film), a neki su razorno moćni na emotivnom nivou (sve vezano za Šri Lanku i radionice odeće). Winterbottom se trudi da od glumaca izvuče maksimum i da ostvari privid organizovanog haosa ne samo oko Richardove žurke, nego i oko sveta modernog biznisa, i to mu u solidnoj meri i uspeva.

Opet, u svemu tome nije jasna Winterbottomova vizija: on, naravno, zanatski odrađuje sve što je zacrtao, uključujući i igrarije sa različitim formatima snimaka, ali šta je u svemu tome hteo da iskomunicira sa publikom. Greed je ponajbolji film kada je rediteljeva ambicija da govnara ismeje, a publiku zabavi, pa momenti na koje računa kao na emotivne dosta često nemaju vremena da prodišu i da se razviju da bi udarili kako treba. Povrh svega, Winterbottom se uspeva da se odbrani od napasti da nam objasni ono što bi nam iz filma moralo biti jasno, pa zato na kraju drži predavanje tekstualnim karticama. Ali, i pored toga, reč je o filmu vrednom makar jednog gledanja.

Radioactive

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Marjene Satrapi

scenario: Jack Thorne (prema grafičkom romanu Lauren Redniss)

uloge: Rosamund Pike, Sam Riley, Anya Joy-Taylor, Cara Bossom, Aneurin Barnard, Simon Russell Beale, Sian Brooke

Doprinos koji je Marie Curie (rođena kao Maria Sklodowska) dala nauci teško je merljiv i uporediv sa bilo čijim drugim. Ona je prva žena koja je dobila Nobelovu nagradu i prva osoba uopšte koja je skupila dve, a "klan" Curiejevih koji osim nje broji i njenog muža Pierrea i njihove dve kćeri Irene i Eve ukupno je skupio pet Nobela u različitim granama nauke. Za života slavljena i osporavana, ona je čak i svoj život dala za nauku svojom smrću od aplastične anemije koja je posledica izlaganja radijaciji. Istini za volju, to je pre bio skok u nepoznato nego nešto što bismo mogli nazvati svesnom žrtvom, ali u tome svejedno ima neke simbolike.

Logično je da takva žena zavredi biografski film o sebi, a izbor Marjene Satrapi, najpoznatije po svom animiranom autobiografskom prvencu Persepolis, činio se kao dobra vest, iako strip kao izvorni materijal nije ulivao previše poverenja kada je reč o ovakvoj priči. Radioactive je, nakon premijere u Torontu i festivalske turneje u jesenjoj i zimskoj sezoni, najavljen za rano proleće u bioskopima u Evropi, ali zbog korone nije prikazan, pa je u međuvremenu dospeo na video-platforme gde ga možemo pogledati i oceniti.

Isprva se čini da ćemo imati posla sa sasvim klasičnim biografskim filmom. Vidimo Marie (Pike) kako umire na krevetu u zamračenoj sobi, a onda se selimo na izabrani početak priče gde se ona kao mlada naučnica sukobljava sa mudrim, sedim glavama akademaca predvođenih profesorom Lippmannom (Beale) koji figurira kao jedan od kapitalnih negativaca u filmu. Tačka sukoba je količina i glomaznost opreme koju mlada i tek relativno etablirana poljska naučnica dovlači u svoju laboratoriju, a usled sukoba sa pomenutom akademskom zajednicom, ona ostaje i bez jednog i bez drugog.

Srećom pa tada upoznaje jednakog autsajdera među naučnicima, Pierrea (Riley), a on ima kakav-takav prostor za nju u svojoj laboratoriji. Tu se rađa prvo naučno partnerstvo, pa zatim i ljubav, krunisana sa dve kćeri, dve Nobelove nagrade i slavom prvo u naučnim, a onda i širim krugovima usled otkrića radijuma i polonijuma. Taj događaj od posebne naučno-istorijske važnosti dešava se negde na trećini filma, usled čega shvatamo da je fokus i u scenariju Jacka Thornea i u režiji Marjane Satrapi negde drugde.

Slede razmimoilaženja među supružnicima, pre svega u smislu naučne koncepcije, gde je Marie bila stroža nego njen suprug kojem je slava prijala toliko da nije hajao ni za moguće posledice, kako u vidu šarlatanizacije otkriće, tako ni u vidu ozbiljne bolesti od koje ga je spasla smrt usled nesreće. Film nakon toga prelazi na epizodu saradnje i partnerstva između Marie i još jednog naučnika iz njene laboratorije, Paula Langevina (Barnard), te nevolju u koju je upala prvo sa njegovom suprugom, a onda i sa nacionalističko-ksenofobnom pariskom svetinom jednom kada su štetne posledice radijacije postale vidljive. Realizacijski problem sa filmom je to što se sa tom važnom perspektivom imigrantkinje u stranoj zemlji, naučnice među šarlatanima i žene u muškom svetu upoznajemo ne kroz pokazano, nego kroz Mariejine žalopojke, prvo svojoj sestri (Brooke), a kasnije kćerima, premda Anya Taylor-Joy (The Witch) dobija vrlo zapaženu epizodu pri kraju filma.

Druga posebnost filma su kratke "flash-forward" epizode u budućnost gde se vidi koliko je i na koje načine otkriće radioaktivnosti koje se pripisuje Curiejevima (premda su oni samo skovali termin za ono što je Henri Becquerel otkrio koju godinu ranije). Tako imamo scenu u američkoj bolnici iz 50-ih godina XX veka gde dečak odlazi na radijacijsku terapiju, Hiroshimu i nuklearne probe, pa čak i katastrofu u Černobilu, iako od svega toga samo prvo ima suštinske veze sa otkrićima Marie Curie. Za bombe, probe i elektrane se ne koriste ni radijum ni polonijum, nego od ranije poznati uranijum ili kasnije sintetizovani plutonijum. Mogli su se, doduše, autori osvrnuti i na nečovečnu primenu polonijuma, recimo u slučaju prebeglog ruskog agenta Litvinjenka kojeg su bivše kolege otrovale baš tim elementom, ali to bi verovatno imalo i neke političke konotacije koje nisu baš zaželjene.

Problem sa filmom je, dakle, što pokušava da bude više toga odjednom zato što Marjene Satrapi strahuje od jedne etikete, umesto od više njih. Radioactive zbog toga ostaje film bez jasnog fokusa koji nije ništa manje generički autobiografski i ništa manje mlak pokušaj aktivizma, bilo kroz podsetnik na to kako je svet izgledao kad su patrijarhat i ksenofobija bili jači nego danas, bilo kroz upozorenje o opasnosti nuklearne energije. Za sve to bi bilo suviše lako okriviti samo izvorni materijal, premda grafički romani na važne teme ipak poseduju suviše bazičan fond izražajnih sredstava da bi u tome bili uvek efektivni, jer se od Satrapi očekivalo ipak više, i zbog iskustva sa stripom i zbog sklonosti ka ostavljanju autorskog potpisa.

Na kraju krajeva, ne pomaže puno ni gluma. Prvo, zato što su svi ostali likovi potisnuti u protagonistkinjinu senku, pa se čini da Sam Riley i ostali mesečare kroz film. Drugo, zato što je i sama Rosamund Pike itekako sklona glumačkim oscilacijama, ponekad pogodi suštinu i široki spektar emocija (poslednji put, recimo, kada je igrala jednu drugu istorijsku ličnost, ratnu reporterku Marie Colvin koja je nastradala u Siriji), a ponekad ulaže previše napora i neobuzdano preglumljuje, što je ovde slučaj. To nipošto nije samo njena krivica: scenario je pun deklamatorskih replika, a Marjene Satrapi ni sama ne zna kako da obuzda instinkte svoje glumice i konstruktivno joj pomogne da se izbori sa izazovom. Konačni rezultat je film koji čak ni toliko loš, koliko je nedostojan osobe čiju nam biografiju piše i slika.

A Film a Week - Eye for an Eye / Quien a hierro mata

Even before the corona-crisis that put the streaming giants like Netflix and Amazon in the very centre of the film distribution world, those platforms were already in the midst of expansion of their business, especially to the non-English-speaking world. One of the juiciest acquisitions in that field would be a very dark revenge drama-thriller Eye for an Eye, directed by Paco Plaza (of the REC found footage serial fame). After a short stint of theatrical distribution at home in the last year's early autumn, it moved to Netflix in January.

It all starts with an old school drug kingpin Antonio (Xan Cejudo) being released from the prison for medical reasons to die at home of his terminal illness. Instead of spending his last days at home with his two sons, Tono (Ismael Martinez, glimpsed in Pedro Almodovar's Talk to Her) and Kiko (Enric Auquer), whom he both despises, he checks in to a nursing home where the male nurse Mario (Luis Tosar, Cell 211) takes interest in caring for him.

While the brothers hatched a deal with both the Chinese and Colombian gangsters that went horribly wrong, so they need their father's money and influence to save their asses, Mario is more of a mysterious character with a personal motivation of his own. He wants to avenge the death of his younger brother who fell victim of Antonio's clan, so he cares for the old mobster by day, but laces his infusion with bleach by night. The thing Mario forgets is that the revenge is usually a two-way street, that he is not alone in the world, since he is expecting a baby with his wife Julia (Maria Vazquez) whom he loves deeply, and that Antonio is by no means a stupid, weak or powerless man, even though he appears to the latter...

The plot constructed in an air-tight fashion by the scriptwriting duo consisting of Juan Galinanes and Alex de la Iglesia's veteran collaborator Jorge Guerricaecheveria takes a little bit more time to kick in fully, but once it does, around the mid-point, Eye for an Eye becomes a really tense, thrilling and occasionally brutal viewing experience. The prolonged exposition has its own perks, though, like the positioning of the characters motivation-wise and also painting the foggy, greyish-blue landscape of Spain's north-western region of Galicia. Once the action starts, Paco Plaza swiftly changes his directing style, adds more significant close-ups to largely hand-held camerawork handled by Pablo Rosso and uses Maika Makowski's orchestral score more frequently for the added sense of drama.

The acting is brilliant throughout. There is a certain gentleness in Maria Vazquez' approach to the character of Julia, Ismael Martinez and Enric Auquer are both memorable as Tono and Kiko, while Luis Tosar plays against his usual leading man type, but succeeds to keep the mystery about Mario unrevealed for long enough. The interplay he has with Xan Cejudo as Antonio is the acting highlight of the film and a pure joy to watch.

Both Paco Plaza and Netflix have hit a bull's eye here. The director by showing he is by no means a one-trick pony capable only of recycling his found-footage schtick (his previous feature Veronica was an unimpressive attempt at a garden variety Oujia-themed horror), and the distributor by having the right sense for an international thriller that works as well on a small screen as it does on a big one.