Masquerade / Mascarade

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

„Azurna Obala je osunčano mesto za mutne ljude“, pisao je britanski pisac i dramatičar Vilijam Somerset Moham, inače stanovnik ove francuske mediteranske regije. A kada se već snimao film u njegovoj kući, red bi bio i citirati ga makar jednom u tom filmu. Ova Mohamova „sentenca“ sasvim je odgovarajuća kao lajtmotiv filma Masquerade francuskog reditelja Nikola Bedoa koji je nakon premijere van konkurencije u Kanu i izlaska u bioskope zaigrao i na Festu.

Filmskoj publici Bedo je najpoznatiji po svom drugom filmu La Belle Epoque (2019) u kojem je u simpatičan, lagan i pitak meta-film „upakovao“ sasvim životne stvari kao što su starenje, nostalgija i iživljavanje mladalačkih fantazija. Između njega i Masquerade, Bedo je od Mišela Azanavičiusa „preuzeo“ franšizu OSS 117 i u ovoj parodiji Bond-filmova se svojski isprdao s francuskom imperijalnom prošlošću. S Masquerade je ipak na nešto mračnijem terenu spletki, intriga i prevara.

U uvodnoj sceni se upoznajemo s mladim parom. Jutro je. Muškarac radi nešto na kompjuteru, a žena izlazi ispod tuša. Trenutak mira prekida sredovečni muškarac koji kuca na vrata. Žena otvara, čuje se pucanj i ona krvari iz rane na ramenu. U sledećoj sceni je sredovečni muškarac na optuženičkoj klupi i sudi mu se, pretpostavljamo, za taj incident. Dok suđenje predstavlja okvir kojem ćemo se povremeno vraćati, ostatak priče se seli u seriju „flešbekova“ koja će se, očekujemo, završiti tim kobnim jutrom.

Mladić iz priče je Adrian (Pjer Nini), bivši baletan koji se morao odreći karijere nakon motociklističke nesreće, pa sada za život zarađuje kao žigolo. Njegova trenutka „sponzorka“ je Marta (Izabel Ađani), nekada slavna glumica kojoj je od svega ostala vila u Nici (gde Adrian i živi, u kabinetu njenog bivšeg muža), stav dive i želja za povratkom među zvezde. Ona zbog toga priređuje luksuzne zabave za lokalnu finansijsku i državnu kulturnu elitu nadajući se da će odobrovoljiti nekog od svojih poznanika-reditelja.

Na jednoj zabavi se Adrian upoznaje s Margo Hansen (Marin Vakt), mladom ženom iz uvodne scene, koja je došla u pratnji jednog starijeg bogataša, i iskra između njih je instantna i vrlo jaka. Ništa čudno za mlade ljude osuđene da žive od milosti starijih i situiranih ljudi. Zbog toga će se oni odlučiti da svoje „atribute“ uposle kako bi sebi osigurali dugoročnu i zajedničku egzistenciju. Dok Adrian „odrađuje“ kapricioznu Martu od koje želi da se makne, Margo „u rad uzima“ novu žrtvu, magnata nekretnina Simona (Fransoa Kluze), onog s optuženičke klupe, a u prevari im pomaže i Adrianova bivša klijentkinja Đulija koja ima svoje motive da se osveti Simonu. Dok se prevara naizgled odvija po planu, dvoje mladih teško da mogu da isključe svoje emocije, a oboje su prilično impulsivni.

Kako se iz naslova može pretpostaviti, Masquerade je spoj trilera intrige i romantične melodrame smešten u svet bogataša i onih koji bi želeli da prečicom to postanu. Sam film odiše atmosferom holivudskih klasika a la Bili Vajlder sa začinom „mondenskijih“ Hičkokovih filmova. Bedo se oslanja na neke od svojih proverenih saradnika, poput scenografa Stefana Rozenbauma (La Belle Epoque) koji kreira štimung stare i nove aristokratije, direktora fotografije Lorana Tangija (OSS 117: From Africa with Love) i montažerke Ani Danše koja zajedno s Klemonom Selickim sve to pakuje u ritmičan film sposoban da drži pažnju u višestrukim linijama radnje svih 135 minuta trajanja.

Glavni aduti filma su ipak glumci. Pjer Nini je prisutan u svom najmoćnijem izdanju do sada, a Marin Vakt, otkrovenje Fransoa Ozona u filmu Young & Beautiful i dalje ponosno nosi oba atributa, pa je više nego uverljiva kao zavodnica zbog koje je moguće izgubiti pamet. Diva Izabel Ađani je toliko dobra glumica da bez problema može da odigra i onu lošiju čija je zvezda usahla. Fransoa Kluze je još jednom uverljiv kao čovek kojeg manipuliše mlada i lepa žena. Ansambl upotpunjuje Laura Morante kao Đulija, Emanuel Devo kao Simonova ostavljena supruga Karol (obe su vrlo životne), kao i Šarl Berling kao Martin vrckavi batler Žan-Šarl zadužen za duhovite komentare.

Na kraju, Masquerade ne spada u onu kategoriju filmova koji će nam otkriti „toplu vodu“ jer smo filmove tog tipa već gledali. S druge strane, film je pojavno raskošan, zanatski dobar, sjajno odglumljen i sve u svemu vrlo vešto izveden, posebno po pitanju dvostrukih i trostrukih prevara i oštrih preokreta koji na kraju sasvim fino sedaju na svoje mesto, čak i sa određenom poentom.

Three Day Millionaire

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Kada se neki film reklamira kao „vintidž“ uradak Gaja Ričija smešten u svet Kena Louča, očekivanja, prirodno, rastu u nebesa. Naravno, da bi se takav koncept proveo od početka do kraja, potreban je autor koji je iznimno talentovan ili iskusan, a najbolje oba.

Šta se dešava kada dotični jednostavno nije na visini zadatka, kao što to ni scenarista Pol Stivenson, a ni reditelj Džek Spring nisu? U odbranu potonjeg možemo reći da je reč o mladom momku (rođen 1996. godine), ali da iskustvo stiče munjevitom brzinom: ovo mu je već šesti dugometražni film, a prvi je režirao kao devetnaestogodišnjak. Opet, fenomen Gzavijea Dolana teško da može da se ponovi (Kanađanin je ipak odrastao na filmu i sa filmom u kući), ali Three Day Millionaire je u suštini gledljiv, lagan film, ali ne i nešto više o toga.

Naslov je izreka i običaj u britanskim ribarskim mestima. Kada se ribari vrate s višenedeljnih „šarži“ na moru, najčešće dolaze na produženi vikend u toku kojeg daju sve od sebe da čašćavanjem i opijanjem potroše mukom stečenu platu, do nove ture istog. Junaci našeg filma se ne razlikuju puno od viševekovne tradicije, ali uskoro bi mogli da, silom prilika, ostanu bez iste. Njihovom gradu Grimzbiju preti ono što je pod svoje uzelo mnoge britanske radničke gradiće i radničke četvrti većih gradova – džentrifikacija, odnosno prenamena oronulih industrijskih sadržaja u nešto profitabilnije i „hipsterskije“.

S time nas upoznaje naš protagonista i narator, Kovrdžavi Din (Džejms Berouz u prvoj glavnoj filmskoj ulozi), jedan od ribara kojima preti nezaposlenost ili „prekvalifikacija“ za konobara koji služi „mafine i lošu kafu“ jednom kada se luka prenameni u urbani kompleks. Opasnost preti od beskrupuloznog gazde, lokalnog bogataša Bara (Kolm Mini, skoro pa karikaturalno zao), pa zato Din okuplja svoju ekipu, drogiranog Kodža (Majkl Kinsi) i Badžija (Sem Glen) koji ima običaj da odluta mislima s planom da, tokom jednog od vikenada odmora, opljačkaju svog neprijatelja. U tome će im, voljno ili nevoljno, pomoći prijatelji, devojke, pa i Badžijeva mama, inače gazdina ljubavnica (zbog čega, je li, Badži uopšte još uvek ima posao)...

Gaj Riči je svakako prisutan kao referenca i kao uzor koji Spring pokušava da dostigne, sa silnim brzim i „napucanim“ montažnim sekvencama i kompleksnom pričom s mnogo likova od kojih jedni pokušavaju da „odrade“ druge. Opet, Stivensonov scenario nije ni izbliza čvrst kao Ričijevi, a pritom je i problematično strukturiran da skoro pola filma otpada na ekspoziciju, uvođenje likova i objašnjavanje njihovih odnosa. I to je čak izvedeno šablonski, a u određenim slučajevima čak i uvredljivo do granica mizoginije: ovo malo ženskih likova je definisano (seksualnim) odnosima sa svojim partnerima zbog čega imaju ili pasivnu ili nevoljno-aktivnu ulogu u priči. Spring takođe pokušava da, kao mnogi pre njega, izborom muzike komentariše stanje u društvu, ali to čini uglavnom prvoloptaški.

Prisutni su i odjeci Kena Louča koji je i sam znao da kroz mešavinu socijalne drame, komedije i „pljačkaškog“ trilera odapne pokoju otrovnu strelicu prema društvenoj nepravdi. Three Day Millionaire ipak nema ni toliko duha, a ni dubine kao, recimo, The Angel‘s Share, i zapravo se mnogo više oslanja na standarde britanske soc-komedije 90-ih. A Full Monty i slične filmove smo već gledali kad je bilo vreme, pa možemo da baš njih ponovimo, a ne da gledamo recikliranu varijantu.

Ma koliko Three Day Millionaire bio „neloš“ film, problem je to da nije baš ni dobar, a ni nov.

Other People’s Children / Les enfants des autres

 kritika objavljena na XXZ

2022.

scenario i režija: Rebecca Zlotowski

uloge: Virginie Efira, Rochdy Zem, Chiara Mastroianni, Callie Ferreira-Goncalves, Yamée Couture, Victor Lefebvre, Michel Zlotowski, Frederick Wiseman

Jedna od tekovina beogradskog Festa je i vrlo širok, gotovo panoramski pogled koji se nudi na savremene tekovine velikih evropskih kinematografija, i u toj grupi naročito francuske. Ako postoji francuski film s opipljivom festivalskom kilometražom, sva je prilika da će isti zaigrati u jednoj od revijalnih konkurencija najvećeg beogradskog filmskog festivala. Ovaj tekst, međutim, nije jedan od festivalskih „restlova“ jer je slučaj hteo da najnoviji uradak Rebecce Zlotowski vrlo brzo nakon Festa zaigra u hrvatskim nezavisnim i gradskim bioskopima.

Rebecca Zlotowski je francuska autorica mlađe (iako ne najmlađe) generacije koja pokušava da se etablira u velikoj kinematografiji pričajući najčešće obične, male priče iz života. Ipak, najveću vidljivost je ostvarila s fantastičnom dramom Planetarium (2016), velikim delom i zbog glavne zvezde tog filma, Natalie Portman. Other People‘s Children je peti dugometražni film u režiji Rebecce Zlotowski, a čak deseti po njenom scenariju, a imajući u vidu da autorica još nije dostigla svoj zenit, i u budućnosti ćemo imati prilike da gledamo njene filmove po festivalima i po bioskopima.

S Other People’s Children, Rebecca Zlotowski se po prvi put dotiče tema iz registra sredovečnosti. Protagonistkinja koju pratimo je Rachel (Efira), neudata gimnazijska profesorka koja svoje „majčinske“ porive uglavnom ispoljava na tinejdžerima kojima predaje. U tom smislu se posebno ističe „problematični“, nezainteresovani mladić Dylan (Lefebvre). Kada se ne brine o svojim učenicima, Rachel koliko može pomaže svojoj sestri Luani (Couture) i ocu (Michel Zlotowski, inače autoričin otac i redovni glumac u epizodnim ulogama) i trudi se da vodi ispunjen život.

Taj će život postati još ispunjeniji kada otpočne vezu sa svojim učiteljem gitare, Alijem (Zem). On, pak, dolazi „u paketu“ sa svojom petogodišnjom kćerkom Leilom (Ferreira Goncalves) s kojom Rachel brzo uspostavlja nežan, gotovo roditeljski odnos. Međutim, gde god su razvedeni otac i njegovo dete, ni majka nije daleko. U ovom slučaju, to je Alice (Mastroianni), i, ma koliko se ona trudila da svesno ne ometa sreću svog bivšeg partnera, određena količina umešavanja se podrazumeva, a u tome će, makar u emocionalnom smislu, deblji kraj po pravilu izvlačiti Rachel.

Opet, ni to nije glavna tema filma koliko su to neke podrazumevane mikro-agresije i određeni privilegovani stav koji zauzimaju ljudi s decom prema svojim partnerima koji dece nemaju, a u čemu su sama ta deca dosta često alibi. Možemo li zaista govoriti o dobrobiti kada se uspostave, pa prekinu veze između dece i partnera njihovih roditelja? Čini se da je u tome svako na gubitku.

Rebecca Zlotowski u svom scenariju precizno konstruiše situacije da bi ih pomno studirala. Njena režija je najčešće lagana i nepretenciozna, usmerena na opservaciju situacija i likova u njoj, dok su intervencije i komentari prisutni kroz izbor muzike – klasika i džez-standardi različitog ritma, tempa i emocionalne obojenosti savršeno prate stanja protagonistkinje i fokalne tačke filma. Zapravo, režija Rebecce Zlotowski se uglavnom fokusira na glumce, na slaganje ansambla i vođenje odabranih kroz delikatne situacije u kojima se likovi nalaze.

Od Virginie Efire nismo ni očekivali manje od toga da bude zavodljiva, puna života i emocija, na kraju i humana. Rochdy Zem je jedan od versatilnijih glumaca u francuskoj kinematografiji danas, a uloga Alija jedna je od retkih s tolikom minutažom u glumčevoj karijeri, ali on se sa izazovom nosi bez problema. Vrlo su interesantni izbori za one sporednije likove, čak i kada ubacivanje autoričinog oca u ulogu protagonistkinjinog prozremo kao još jedan od trikova. Tako Chiara Mastroianni, princeza francuskog glumišta koja nikada nije dostigla visine svojih roditelja, ima vrlo malo prostora i sredstava da svojom ulogom ostavi trajniji utisak na publiku, ali to postiže. Verovatno je ipak najinteresantniji izbor dokumentariste Fredericka Wisemana za ulogu starog, mudrog ginekologa kojeg Rachel posećuje i time Rebecca Zlotowski skoro iz vedra neba ukazuje ogromno poštovanje prema majstoru opservacijskog dokumentarca.

Zapravo, možda u tom ključu i valja posmatrati Other People’s Children. Priča je možda mala i obična, ali zato sasvim životna i zamisliva svakome od nas.

A Film a Week - Kerr

 previously published on Asian Movie Pulse

Sometimes a proper gem of a movie does not get recognized the way it should, for whatever reason. In the case of Tayfun Pirselimoglu’s newest film “Kerr”, it is actually baffling that the film had a very limited tour of festivals and got very little reviews from the foreign language press. Even “Kerr” being the Turkish official submission to the Oscars race seems like a left-field choice and a very large exception to the rule. We got to see it in all of its brilliance at Belgrade FEST.

A man named Can (Erdem Şenocak) gets stuck in the town where his father resided, operated a tailor shop and died. He came for the funeral, but when he wanted to simply go back to his life, he witnesses a murder at the train station’s men’s room. The killer does not even blink, so our guy alarms the police. However, the police, the coastal town officials and esteemed citizens seem more interested in his whereabouts and the reasons for visit than in investigating the crime that happened.

Soon enough, the situation gets even more strange: the town is put into a strict quarantine due to the case of rabid dogs attacking people and killing them, and it is only the matter of time when our man gets indicted for something. The strangeness, straight from Kafka’s “The Trial”, is even further laced with other oddities: the house our unfortunate hero inherited leaks, his father’s old car cannot start, but it does not prevent it from being stolen, and seemingly the only woman in town (Jale Arikan) asks philosophical questions and answers the simple ones with even more philosophical counter-questions.

Tayfun Pirselimoglu is a rare case of a filmmaker: a writer by trade with a painter’s eye, which actually makes him a perfect man for the job. But in this adaptation of his own novel, he exposes himself as a proper renaissance personality able to connect the dots between the different references from different branches of arts into a work that is both poetic, symbolic, terrifying and life-like. The literary ones are probably the easiest to spot: our man might be in the position of Josef K, but he is more akin to Camus’ Meursault from “The Stranger” in his detachment from the world.

Cinematic ones can also be pretty obvious: a spoonful of Lynch’s surrealism (the abandoned amusement park by the sea and the crumbling hotel, for instance), soaked in Trakovsky’s poeticism (the constant rain, decay, wet floors and walls), with a quote from Kubrick here and there (the bar scene seems straight out of “Shining”), and a sprinkle of Jarmusch and his identity crisis / smalltown environment-themed movies. Lighting-wise, we can see the influences of the renaissance and baroque painters, from Da Vinci, via Caravaggio and the Flemish veduttes to the neon-lit works of modern art (kudos to the Greek DoP Andreas Sinasos), complete with bewitching framing, the use of perspective and the alternation between the different angles.

Şenocak (glimpsed in “Burning Days”) is the perfect cast for the lost and hapless Can who cannot do much other than accepting his fate in the nightmare that surrounds him. Jale Arikan provides the enigmatic presence that could be play out different ways, while the casting of the supporting characters (Pirselimoglu’s regular Riz Akin, among others) is fitting for the environment, but no less intriguing for that matter.

All things considered, “Kerr” is a film on the verge of the masterpiece, a rich tapestry of the very well known and the eye-opening details, connections, references, metaphors and symbols. It is a hell of a ride and something that simply has to be experienced.

A Film a Week - Mouth Full of Earth / Usta puna zemlje

 previously published on Cineuropa

Mladomir Puriša Đorđević (1924-2022) was a Serbian and Yugoslav filmmaker whose career spanned a period of over 70 years. As a director, he made more than 60 fiction features, shorts, documentaries and mid-length TV dramas, while as a screenwriter, he penned more than 70 scripts in all of the aforementioned formats. He was one of the pioneers of the Yugoslav Black Wave movement in the 1960s and 1970s, and that period of time marked the most prolific and most successful part of his career. He never retired from filmmaking: after finishing and presenting his documentary Monsieur (2021), he took on the demanding project of adapting a novel that was deemed unadaptable, Branimir Šćepanović’s Mouth Full of Earth (1974). Đorđević’s final movie, Mouth Full of Earth, premiered as the closing film of Belgrade FEST three months after his death.

Đorđević opens and closes his picture with a meta-framework located on a movie set in a wooded area near Belgrade. In the opening part, he shares an anecdote about his first encounter with spoken German during World War II, in his native town of Čačak, and his surprise at the silly songs that the German soldiers would sing. He admits that he expected more refinement from a nation that had such a strong presence in the realm of classical music.

That introduction does not have much to do with the adaptation of Šćepanović’s novel, which occupies the main part (60-plus minutes) of the film’s compact 75-minute running time. That main narrative thread follows Marko, played by Radivoje Bukvić (who has only recently returned to Serbian cinema after forging a career internationally). He is a man who, after being diagnosed with a terminal disease, flees from a hospital into the woods. Trying to hide away from the world in general, he also runs away from people who chase him for their own material reasons. In the process, Marko remembers other times in his life, both happier and unhappier ones.

Mouth Full of Earth can hardly be called a coherent piece of cinema. The reason for this is the very source novel, which pretty much follows the stream of consciousness of the protagonist, and in his script, Đorđević basically accepts this ground rule, even introducing some fleeting new characters, such as Sonja Kolačarić’s nurse. In terms of his directing, he tries to channel the same energy and the significance of his vintage 1960s works, most notably his war- and post-war-themed trilogy consisting of The Dream (1966), The Morning (1967) and Noon (1968), but of course, those same tactics and tricks cannot work equally well after more than 50 years have elapsed.

Luckily, Đorđević is able to rely on his actors and crew. Bukvić undeniably has star power (best seen in Mélanie Laurent’s Breathe) and the perfect physique for action-packed scenes (he is also a veteran of smaller roles in A Good Day to Die Hard, Taken, Our Kind of Traitor and Run All Night, to mention a few), Sonja Kolačarić has a strong and enigmatic presence in her most intriguing screen role so far, while the legendary Peter Božović seizes one more opportunity for a brilliant bit part. Gino Sgreva’s camerawork is kinetic and attractive, and the same goes for Marko Ristić’s editing and the eclectic choice of music. In the end, Mouth Full of Earth does not qualify as one of Đorđević’s masterworks, but it is certainly a film with the strong signature of a master filmmaker.

One Fine Morning / Un beau matin

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

U lovu na glumačke nagrade, teško da postoji veći „zicer“ od deglamurizacije lepe glumice koja je u svojim drugim ulogama po pravilu zračila glamurom. Setimo se Šarliz Teron u filmu The Monster (dobila je Oskara), Marion Kotijar u Two Days, One Night (nominovana je za Oskara)... Primera, dakle, ima.

Čini se da je red sad došao i na Leu Sejdu koja je svoj zvezdani glumački status dostigla u velikoj meri zahvaljujući svojim fizičkim atributima, a, zlobnici bi rekli, i voljom da igra u slobodnijim scenama. Lea Sejdu je, zasluženo, bila Lepotica u jednoj od novijih verzija Lepotice i zveri, Bondova devojka, devojka s morsko-plavom kosom u Blue Is the Warmest Colour... Dokazala je i da nije samo „meso“, nego i da zna da odglumi, bude najjača karika u filmu (Crimes of the Future), pa čak i iznese ceo film (France).

Ali, opet, može li da se snađe u ulozi koja od nje zahteva jednostavnu odeću, funkcionalnu kratku frizuru i minimum šminke? Sudeći po reputaciji filma One Fine Morning koji upravo igra na Festu, ni to nije problem: Lea Sejdu je važila za prvu favoritkinju za nagradu Evropske Filmske Akademije za glavnu žensku ulogu, ali joj ju je preotela Viki Krips za elaboriranije kostimiranu ulogu carice Sisi u filmu Corsage.

Problem s One Fine Morning svakako nije Lea Sejdu koja je itekako sposobna da odigra običnu ženu koja se rve s običnim životnim problemima, koliko činjenica da je to tek još jedan „slice of life“ film Mije Hansen-Leve, dakle sasvim običan film koji osim deglamurizovane glumice malo šta ima da ponudi. Lea Sejdu igra Sandru, ženu prinuđenu da se sama brine o svom poslu simultane prevoditeljke, svojoj kćeri i svom ocu (veteran Paskal Gregori) kojem mora da nađe odgovarajući dom, budući da su ga „napali“ slepilo i demencija. Za poslednje, tek limitirano može da se osloni na svoju razvedenu majku i na sestru koja ima svoj život, svoju decu i svoje probleme. Povrh toga, Sandra se upušta u ljubavnu vezu sa svojim prijateljem iz školskih dana, Klemonom (Melvil Pupo) koji je – oženjen.

Život kao takav, rekli bismo. Ali, osim što iz glumaca uspeva da izvuče ubedljiva i uverljiva ostvarenja, Mia Hansen-Leve i što ima sposobnog direktora fotografije Denija Lenoara (s kojim i inače sarađuje) da uhvati sve boje Pariza na analogni film, autorica ne uspeva da bilo čime oneobiči ovu sasvim običnu priču iz običnog života, pa One Fine Morning ne uspeva da drugim kvalitetima potkrepi ambicije prema glumačkim nagradama. Čini se da je za Hansen-Leve prethodni film Bergman Island ipak bio izuzetak.

Kaymak / Kajmak

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Ima jedna slika, zove se Gozba u Levijevoj kući. Njen autor, italijanski renesansni slikar Paolo Veroneze, zbog nje je izveden pred inkvizicioni sud, optužen da je oskrnavio Spasitelja, tako što ga je „naslikao na besprizornom mestu, zajedno s budalama, pijancima, Nemcima, kepecima i ostalim prostaklucima“.

Spasitelja, doduše, nema u najnovijem filmu Milča Mančevskog pod naslovom Kajmak, a i inače je upitno ima li ikada spasenja kod njega. Nema ni Nemaca ni kepeca, ali zato ne manjka ostalog navedenog, naročito prostakluka.

Tema je njegova standardna, roditeljstvo, odnosno pre svega materinstvo, ali provučeno kroz filter klasnog sukoba, ogrnuto u satiru i komediju apsurda, posuto mrvicama društvene kritike kroz skopski „ingeniozni“ pristup urbanizmu gde se antika pravi od gipsa, a parkovi izmeštaju na planine kako bi oslobodili mesta za beton i staklo, i generalno izvedena kao bizarna seks-komedija. Zapravo, tu se radi o dva para koja bivaju proširena na „trojce“ u kojima se njihovi članovi bore za „kormilo“ tih aranžmana.

Bogataški par koji, zgodno, živi na spratu, čine farmaceut Metodi (Filip Trajković) i njegova supruga, televizijska novinarka Eva (Kamka Točinovski). On bi hteo da ima decu, ali ona nije spremna na neprijatnosti trudnoće, poroda, dojenja i svega ostalog što imanje dece podrazumeva. Zbog toga ona u priču uvodi devojku iz svog sela, kćerku svog krsnog kuma, Dostu (Sara Klimoska) koja nije baš „sva svoja“, odnosno koja je na intelektualnom i emocionalnom nivou deteta u telu mlade žene. Plan je da ona, za novac plaćen familiji, bude surogat.

Paralelno s tom pričom, odvija se i ona siromašnog para koji živi u prizemlju. Dobričina i hedonista Stevče zvani Karamba (Aleksandar Mikić) ne oseća više seksualnu privlačnost prema svojoj supruzi koja se zove Danče (Simona Spiroska). Razlog tome je, pored njene eksplozivne naravi, i to da radi duge smene u vele-pekari i sa sobom nosi miris bureka koji joj je uvukao pod kožu. Umesto toga, on flertuje na pijaci s prodavačicom kajmaka, Violetkom (Ana Stojanovska) i to u jednom trenutku prestaje da bude nevino. Kada ih otkrije, Danče reaguje impulsivno, ali ubrzo se pali i drugi impuls. Šta se može dogoditi kada Karamba oseti da „ispada“ iz trojke koju je, kako on to misli, sam sebi složio i koja mu pripada?

Osim dva para, kasnije dve „trojke“ u centru zbivanja, te sukoba između njih koji eskalira najpre verbalno, imamo i različite antičke „horove“ ljudi u njihovim životima. Recimo, Metodijeve i Evine blazirane prijatelje, Evinu seosku familiju, Metodijevog „normalnijeg“ brata Kirila i Stevčetovu kći Samantu koja se javlja „skajpom“ iz Jute sa potpuno drugim problemom seksualne prirode: njen „dečko“ preko kojeg želi da dobije zelenu kartu je zakleti devac i takav će ostati do braka...

Mančevski ima jednu glavnu i zapravo važnu temu o kojoj progovara, da je bogatima i bezobraznima po pravilu dozvoljeno ono što nije siromašnima i pristojnima, ali otvara i sijaset drugih, pa na trenutke progovara i o džentrifikaciji, snoberaju, blaziranosti, mogućnostima korupcije i iživljavanja, pa čak i „kupovine“ ljudskog bića, ali se dotiče i ljudskih potreba i duboko usađenih perverzija. Međutim, skoro sve što Mančevski „gađa“ je po pravilu toliki „zicer“ da je zapravo čudnije kada isti ne pogodi, nego kada ga pogodi.

Ono što, pak, nije „zicer“ je pomalo već opšte mesto za njegovu kinematografiju: perverzija i amoralne želje koje moraju ostati skrivene od očiju osuđujuće javnosti. Za obradu nečeg takvog ipak treba uložiti malo više mentalnog napora, a to posebno važi za autora koji je na tome i izgradio svoju stvaralačku karijeru, makar u njenoj poslednjoj i trenutnoj fazi. U svemu tome je najčudnije da Mančevski baš na tom mestu opasno promašuje, pre svega zato što seks koristi kao pogonsko gorivo za prilično nisku komediju, umesto kao inicijalnu kapislu za nekakve zahtevnije oglede o ljudima, što je činio u prethodnim filmovima.

I to je šteta, budući da autor nije imao samo zanimljivu ideju i postavku priče, već je na raspolaganju imao i sjajno odabrane glumce koji tako nešto mogu da izvedu. Sara Klimoska (Vrba, You Won‘t Be Alone) je trenutno možda i najveća glumačka zvezda u svojoj zemlji kojoj leže zahtevne uloge u kojima mora da ide između prilično tesnih ograničenja, Simona Spirovska i Ana Stojanovska imaju dosta zajedničke hemije što u seksualnom, Aleksandar Mikić ima nešto šarma, a Filip Trajković i Kamka Točinovski su uverljivi kao blazirani buržoaski par. Osim što je uspeo da neke od njih skine, a neke obuče kao budale pod egidom seksualnih fetiša (o kojima kao da malo zna), Mančevski je malo toga postigao. Stvarno šteta.