Lista - Maj 2020

Ukupno pogledano: 65 (38 dugometražnih, 27 kratkometražnih)
Prvi put pogledano: 65 (38 dugometražnih, 27 kratkometražnih)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): A Loss of Something Ever Felt
Najlošiji utisak: Shooting Heroin

*ponovno gledanje
**kratkometražni

objavljene kritike su aktivni linkovi

datum izvor Naslov na Engleskom / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena

**01.05. video Road Trash (Natasha Pascetta, 2019) - 8/10
01.05. video Extraction (Sam Hargrave, 2020) - 5/10
01.05. video Miles Davis: Birth of the Cool (Stanley Nelson, 2019) - 6/10
01.05. video Just Mercy (Destin Daniel Cretton, 2019) - 7/10
**01.05. video Loom (Kevin Rothlisberger, 2018) - 7/10
04.05. video Escape from Pretoria (Francis Annan, 2020) - 6/10
04.05. video Integrity / Lian zheng feng yun (Alan Mak, 2019) - 5/10
**04.05. video Mystery Box (Sonny Laguna, Tommy Wiklund, 2018) - 5/10
04.05. festival El Father Plays Himself (Mo Scarpelli, 2020) - 5/10
05.05. video We Summon the Darkness (Marc Meyers, 2019) - 5/10
05.05. video Lost Girls (Liz Garbus, 2020) - 7/10
06.05. festival Kombinat (Gabriel Tejedor, 2020) - 8/10
06.05. video Mine 9 (Eddie Mensore, 2019) - 6/10
07.05. video Locusts (Heath Davis, 2019) - 6/10
**08.05. festival Exit (Ivan Basov, 2020) - 6/10
**08.05. festival Unholy 'Mole (David Bornstein, 2019) - 7/10
08.05. video Shooting Heroin (Spencer T. Folmar, 2020) - 2/10
**09.05. festival Intrusion (Maxime Sévellec, 2020) - 6/10
09.05. video Bad Education (Cory Finley, 2019) - 8/10
**10.05. festival The Haunted Swordsman (Kevin McTurk, 2019) - 10/10
11.05. video Waves (Trey Edward Shults, 2019) - 9/10
12.05. video Marfa Girl (Larry Clark, 2018) - 2/10
12.05. video The Whistlers / La Gomera (Corneliu Porumboiu, 2019) - 8/10
12.05. video The Son / El hijo (Sebastián Schindel, 2019) - 6/10
**14.05. festival Hatching Out / Eclosion (Alejo Rébora, 2020) - 6/10
**14.05. festival Strain Roulette (Andreas Kyriakou, 2020) - 6/10
**14.05. festival Contaminated (Brian Klewin, 2020) - 5/10
**14.05. festival The Last Day (Guillermo Carbonell, 2020) - 5/10
**14.05. festival Unearthed (Karl Holt, 2020) - 4/10
**14.05. festival What Am I (Ivan Sharan, 2020) - 6/10
**14.05. festival 21 Days in (Mark Hensley, 2020) - 4/10
**14.05. festival Baldomero (Martín Blousson, 2020) - 5/10
**14.05. festival Killer Brownie (Ignacio L. Vacas, 2020) - 5/10
**14.05. festival Scooped Out (Miles Strong-Austin, Adam Rebora, 2020) - 6/10
**14.05. festival Roach (Emerson Niemchick, 2020) - 7/10
**14.05. festival The Masque of the Red Death (Deb Either, 2020) - 7/10
15.05. video Little Joe (Jessica Hausner, 2019) - 7/10
15.05. video Haunt (Scott Beck, Bryan Woods, 2019) - 7/10
**16.05. festival Plainsong / Mélopée (Alexis Fortier-Gauthier, 2019) - 9/10
17.05. video Storm Boy (Shawn Seet, 2019) - 6/10
17.05. video Out Stealing Horses / Ut og stjaele hester (Hans Petter Moland, 2019) - 6/10
**17.05. festival Mannequins /Manekeni (Maksim Noginov, 2020) - 5/10
**18.05. festival Moment (Geoffrey Uloth, 2019) - 7/10
19.05. video Radioactive (Marjene Satrapi, 2019) - 4/10
19.05. video Guns Akimbo (Jason Lee Howden, 2019) - 5/10
20.05. video Corpus Christi / Boże ciało (Jan Komasa, 2019) - 7/10
21.05. video Tammy's Always Dying (Amy Jo Johnson, 2019) - 6/10
**21.05. festival Smiles / Sonrisas (Javier Chavanel, 2019) - 8/10
22.05. video Greed (Michael Winterbottom, 2019) - 7/10
22.05. TV The Devil Wears Prada (David Frankel, 2006) - 5/10
**22.05. festival Two Bodies on a Beach / Kaksi ruumista rannalla (Anna Paavilainen, 2019) - 8/10
23.05. video The Quarry (Scott Teems, 2020) - 6/10
24.05. video To the Stars (Martha Stephens, 2019) - 6/10
24.05. video Eye for an Eye / Quien a hierro mata (Paco Plaza, 2019) - 8/10
25.05. video Wendy (Benh Zeitlin, 2020) - 5/10
26.05. video Bodies at Rest / Chen mo de zheng ren (Renny Harlin, 2019) - 5/10
26.05. video Capone (Josh Trank, 2020) - 5/10
26.05. festival Midnight Family (Luke Lorentzen, 2020) - 9/10
27.05. video Bloody Daughter (Stephanie Agerich, 2012) - 7/10
28.05. video Light from Light (Paul Harrill, 2019) - 8/10
29.05. video The Jesus Rolls (John Turturro, 2019) - 3/10
29.05. festival A Loss of Something Ever Felt (Carlos E. Lesmes, 2020) - 9/10
**30.05. festival Oslo (Shady Srour, 2019) - 7/10
**30.05. festival The Tent / Teltet (Rebecca Figenschau, 2019) - 8/10
**30.05. festival (Fool Time) Job (Gilles Cuvelier, 2018) - 9/10

A Film a Week - Bodies at Rest / Chen mo de zheng ren

previously published on Asian Movie Pulse

For the action movies fans, Renny Harlin has earned the status of a living legend with the films he made during the 90s: "Die Hard 2" (1990), "Cliffhanger" (1993), "The Long Kiss Goodnight" (1996) and "Deep Blue Sea" (1999). For the last five years, the Finnish-American filmmaker has been mostly working in mainland China and Hong Kong where he has helmed three films so far. "Skiptrace" (2016) was a reasonably fun action-crime-comedy starring Jackie Chan and "Jackass'" Johnny Knoxville, while "Legend of the Ancient Sword" was an expensive flop. His latest movie, "Bodies at Rest", is an addition to the collection of Christmas-set action flicks, which premiered at the last year's edition of Hong Kong International Film Festival, before a short festival tour that included Far East Film Festival in Udine, Italy and Edinburgh International Film Festival. The theatrical release focused on the Far East markets ensued. The film is now available on DVD, Blu-ray and VOD platforms.

The action takes place in a single space, the city morgue in Hong Kong, over the course of a stormy Christmas Eve. Dr Nick Chen (Nick Cheung, the star of many Hong Kong genre movies, most recently seen in "Integrity") is a veteran medical examiner. The young intern Lynn (Yang Zi) is on her last shift before returning to Beijing. The rest of the crew on the supposedly quiet graveyard shift consists of a funny fatso night watchman Uncle King (Ma Shuliang) and an oblivious cleaner (Jin Au-Yeeung), both of whom serve as comic reliefs, each in his own way.

The idyll is interrupted by the trio of masked assailants, the ringleader Santa (the Taiwanese actor Richie Jen of Dante Lam's "Fire of Conscience" fame) and his two sidekicks, brothers Rudolph (Feng Jiayi) and Elf (Carlos Chan) whose goal is to retrieve the bullet from the body of a beautiful young woman (Clara Lee, also seen in flashbacks) who is a victim of a drug-related shooting. Enter the plot twists and turns, such as Dr Nick's sly tricks and the unexpected visits from the Health Department official (Roger Kwak) and the duo of unsuspecting cops, the cat-and-mouse games, the fistfights and about a tom of shattered glass.

The original script by David Lesser was obviously intended for the American market, and it was only later translated and converted to the context of Hong Kong after being shelved for some time. It is more of a variation on the familiar theme, but the setting of a glass building that radiates with the hi-tech chic is well used by Renny Harlin's sure-handed directing. However, the characterization of the ones involved is way to simple and frivolous, which leads to severe missteps in logic. For instance, while Lynn is driven by the pure survival instinct, Dr Nick is way too cool (especially since played by Nick Cheung) to pass off as an everyman in an unexpected situation. Also, the references to the action classics, American as well as Hong Kong ones, (obviously, John McTiernan's original "Die Hard" and John Woo's "Hard Boiled" get massive shout-outs) are packed with more irony than the intended moments of deadpan humour, but Lesser and Harlin still manage to sell at least one legendary one-liner.

Although Harlin has fallen from the Hollywood's grace for a number of misfires like Cutthroat Island" (1995), he is still more than a decent craftsman to pull the "screenwriting 101" script neatly. His approach to the action itself could be considered a bit of a hybrid between the American and East-Asian way: the fights are choreographed masterfully, but are shot in rapidly edited shaky-cam close-ups that favour the intensity over the clarity of the action itself. Also the cat-and-mouse game predominantly between Cheung's and Jen's character, with the others serving pretty much as sidekicks, is effective enough and the interruptions are well-timed, albeit quite expected. The same could be said for the acting cues (the actors did not exactly have a lot of material to work with) and the technical aspects, especially Anthony Pun's slick cinematography in bluish tones that work well with the toned-down neon lighting, contrasted only with the bright CGI explosions for the finale.

In the end, "Bodies at Rest" plays way too safe to be considered a masterpiece in any way, but it was not even intended by the creative team behind it. But it is a fun thing to watch for the time being and to forget it once it is over and it also works as a fix of 90s action nostalgia that works well both in the theatres and on video.

Greed

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Michael Winterbottom

scenario: Michael Winterbottom, Sean Gray

uloge: steve Coogan, Isla Fisher, Shirley Henderson, David Mitchell, Asa Butterfield, Sophie Cookson, Dinita Gohil, Jamie Blackley

Ima li uopšte nečeg novog da se kaže na temu kako su bogataši temeljno uprskali stvar, kako svojim bogaćenjem, mimo svih etičkih i moralnih uzusa, tako i svojim troškarenjem koje samo perpetuira neukus i kulturu instant-gratifikacije? Ako ćemo o tome ređati ozbiljne filmove, najčešće dokumentarne, vrlo brzo ćemo upasti u ponavljanje jer shema serijskih muljaža, jednom kada se razloži, postaje i ostaje glupački jednostavna. Ostaje nam, dakle, da sve okrenemo na zezanje, da im se smejemo i da ih ismejemo. Tako se kolekciji komično intoniranih filmova o krizama i prevarama, nakon Scorseseovog "over the top" The Wolf of Wall Street (2013), The Big Short (2015) Adama McKeya i prošlogodišnjeg The Laundromat Stevena Soderbergha, pridružuje i Greed Michaela Winterbottoma. Kako to obično biva sa onima koji dolaze na kraj banketa, reč je o najslabijem filmu iz grupe, ali opet ni izbliza lošem.

Reditelj filma, Michael Winterbottom, ima status hiper-produktivnog (prosek od jednog naslova godišnje, uz rad na televiziji), ali njegovi filmovi variraju od potpuno konvencionalnih do krajnje inovativnih. Teme crpi uglavnom iz stvarnih događaja i stvarnih ličnosti, smeštenih uglavnom u bližu i srednje-daleku prošlost, ali se ne libi ni potpune fikcije i meta-filmskih intervencija. Usled tolike versatilnosti, Greed svakako nije njegov najbolji film, ali nije ni najslabiji, iako se stiče dojam da je u njega sve i svašta natrpao i temeljno "prokuvao", ali da se svejedno nije sve potpuno proželo,

Jedna od relativnih konstanti kod Winterbottoma su njegovi glumci, recimo vrsni komičar Steve Coogan, zvezda njegovog The Trip filmskog i televizijskog serijala, koji ovde unekoliko reciklira tip uloge. On, doduše, ovde ne igra samog sebe, odnosno komičara sa javnom personom i profesionalnom rutinom govnara, već igra bogataša - govnara i secikesu, tipa koji se obogatio neetičnim muljanjem i jajarskim cenkanjem, uništavanjem konkurencije, isisavanjem vlastitih firmi i podjarmljivanjem radnika na drugom kraju sveta. Anti-junak filma Richard "Pohlepni" McCreadie je zapravo baziran na stvarnom britanskom magnatu modne konfekcije Philipu Greenu čiji je model poslovanja bio uglavnom isti.

U glumačkoj postavi takođe važno mesto zauzima i Shirley Henderson, još jedna od stalnica kod Winterbottoma, koja igra njegovu priprostu i lajavu, ali visprenu i zaštitnički nastrojenu majku. Njen tvrdi irski akcenat bi mogao da prođe kao još jedan od likova u filmu. Od poznatih imena, tu su i Isla Fisher kao njegova bivša žena i večita poslovna partnerka, čime se objašnjava njena lojalnost, Asa Butterfield kao sociopatski sin i Sophie Cookson kao kćerka koja je reality zvezda. Oko svih njih se mota novinar Nick (Mitchell), tipičan primerak šeprtlje i gubitnika, kojem posao pisanja biografije može spasiti ne samo karijeru, nego i život i koji je zbog toga servilan pred očima svojih gazdi, a otrovan njima iza leđa. Otkriće filma je Dinita Gohil kao zaposlenica na planiranju McCreadiejeve zabave, a koja je sa Richardom bila povezana i na jedan drugi način u svom "prethodnom životu".

Okvir priče je zabava koju McCreadie priređuje za svoj šezdeseti rođendan. Mesto radnje je ostrvo Mykonos u Grčkoj, a tema je starorimska, jer u glavama polu-obrazovanih skorojevića to itekako ima smisla. S tim u vezi se gradi replika rimske arene, angažovan je i navodno dresirani lav znakovitog imena Clarence (jer Richard misli da je "spiritualni naslednik" istoimenog engleskog kralja koji je nosio nadimak Lavlje Srce) i pregovara se sa muzičarima: za koliko će James Blunt otpevati jednu pesmu (pojavljuje se u filmu i verovatno mu je izrečena cifra bila honorar), da li angažovati preskupog Eltona Johna ili ne toliko popularnog Toma Jonesa po diskontnoj ceni i snima se "reality", a da njegova glavna zvezda ne shvata da je njen "partner" gej. Istovremeno, na plaži "kampuju" sirijske izbeglice (igraju ih prave izbeglice iz pravih kampova), a McCreadie i njegova svita se dovijaju kako da ih oteraju ili makar angažuju u svoju korist pod ropskim uslovima.

Lik novinara Nicka je utoliko važan što otvara jednu drugu paralelnu radnju. Njegovo pisanje i istraživanje služi kao materijal za flashback momente Richardovih poslova i uspona, od napuštanja škole, preko prvog butika sa polovnom robom do nekoliko lančanih modnih imperija, istrage pred komisijom za utaju poreza i poslova koje imao sa radionicama odeće na Šri Lanki gde se ta markirana odeća šila po tarifi od nekoliko dolara za desetočasovni radni dan. Arogantni nastup, obaranje cene po svaku cenu i prilična blatantnost u iskazivanju ambicija su prisutne i tu, a Jamie Blackley izvrsno igra lika koji će izrasti u McCreadyja kakvog ga Coogan predstavlja, sa debilnim kezom, izbeljenim zubima i dignutim nosem.

Poneki humorni momenat pogađa suštinu, poneki promašuje. Većina detalja je na mestu, neki su izlizani (Mora li baš uvek da se čuje London Calling grupe The Clash kada ambiciozni nikogović sa namerom dođe u veliki grad?), neki ne dolaze do izražaja (ceo taj izbeglički kontekst koji zaslužuje poseban film), a neki su razorno moćni na emotivnom nivou (sve vezano za Šri Lanku i radionice odeće). Winterbottom se trudi da od glumaca izvuče maksimum i da ostvari privid organizovanog haosa ne samo oko Richardove žurke, nego i oko sveta modernog biznisa, i to mu u solidnoj meri i uspeva.

Opet, u svemu tome nije jasna Winterbottomova vizija: on, naravno, zanatski odrađuje sve što je zacrtao, uključujući i igrarije sa različitim formatima snimaka, ali šta je u svemu tome hteo da iskomunicira sa publikom. Greed je ponajbolji film kada je rediteljeva ambicija da govnara ismeje, a publiku zabavi, pa momenti na koje računa kao na emotivne dosta često nemaju vremena da prodišu i da se razviju da bi udarili kako treba. Povrh svega, Winterbottom se uspeva da se odbrani od napasti da nam objasni ono što bi nam iz filma moralo biti jasno, pa zato na kraju drži predavanje tekstualnim karticama. Ali, i pored toga, reč je o filmu vrednom makar jednog gledanja.

Radioactive

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Marjene Satrapi

scenario: Jack Thorne (prema grafičkom romanu Lauren Redniss)

uloge: Rosamund Pike, Sam Riley, Anya Joy-Taylor, Cara Bossom, Aneurin Barnard, Simon Russell Beale, Sian Brooke

Doprinos koji je Marie Curie (rođena kao Maria Sklodowska) dala nauci teško je merljiv i uporediv sa bilo čijim drugim. Ona je prva žena koja je dobila Nobelovu nagradu i prva osoba uopšte koja je skupila dve, a "klan" Curiejevih koji osim nje broji i njenog muža Pierrea i njihove dve kćeri Irene i Eve ukupno je skupio pet Nobela u različitim granama nauke. Za života slavljena i osporavana, ona je čak i svoj život dala za nauku svojom smrću od aplastične anemije koja je posledica izlaganja radijaciji. Istini za volju, to je pre bio skok u nepoznato nego nešto što bismo mogli nazvati svesnom žrtvom, ali u tome svejedno ima neke simbolike.

Logično je da takva žena zavredi biografski film o sebi, a izbor Marjene Satrapi, najpoznatije po svom animiranom autobiografskom prvencu Persepolis, činio se kao dobra vest, iako strip kao izvorni materijal nije ulivao previše poverenja kada je reč o ovakvoj priči. Radioactive je, nakon premijere u Torontu i festivalske turneje u jesenjoj i zimskoj sezoni, najavljen za rano proleće u bioskopima u Evropi, ali zbog korone nije prikazan, pa je u međuvremenu dospeo na video-platforme gde ga možemo pogledati i oceniti.

Isprva se čini da ćemo imati posla sa sasvim klasičnim biografskim filmom. Vidimo Marie (Pike) kako umire na krevetu u zamračenoj sobi, a onda se selimo na izabrani početak priče gde se ona kao mlada naučnica sukobljava sa mudrim, sedim glavama akademaca predvođenih profesorom Lippmannom (Beale) koji figurira kao jedan od kapitalnih negativaca u filmu. Tačka sukoba je količina i glomaznost opreme koju mlada i tek relativno etablirana poljska naučnica dovlači u svoju laboratoriju, a usled sukoba sa pomenutom akademskom zajednicom, ona ostaje i bez jednog i bez drugog.

Srećom pa tada upoznaje jednakog autsajdera među naučnicima, Pierrea (Riley), a on ima kakav-takav prostor za nju u svojoj laboratoriji. Tu se rađa prvo naučno partnerstvo, pa zatim i ljubav, krunisana sa dve kćeri, dve Nobelove nagrade i slavom prvo u naučnim, a onda i širim krugovima usled otkrića radijuma i polonijuma. Taj događaj od posebne naučno-istorijske važnosti dešava se negde na trećini filma, usled čega shvatamo da je fokus i u scenariju Jacka Thornea i u režiji Marjane Satrapi negde drugde.

Slede razmimoilaženja među supružnicima, pre svega u smislu naučne koncepcije, gde je Marie bila stroža nego njen suprug kojem je slava prijala toliko da nije hajao ni za moguće posledice, kako u vidu šarlatanizacije otkriće, tako ni u vidu ozbiljne bolesti od koje ga je spasla smrt usled nesreće. Film nakon toga prelazi na epizodu saradnje i partnerstva između Marie i još jednog naučnika iz njene laboratorije, Paula Langevina (Barnard), te nevolju u koju je upala prvo sa njegovom suprugom, a onda i sa nacionalističko-ksenofobnom pariskom svetinom jednom kada su štetne posledice radijacije postale vidljive. Realizacijski problem sa filmom je to što se sa tom važnom perspektivom imigrantkinje u stranoj zemlji, naučnice među šarlatanima i žene u muškom svetu upoznajemo ne kroz pokazano, nego kroz Mariejine žalopojke, prvo svojoj sestri (Brooke), a kasnije kćerima, premda Anya Taylor-Joy (The Witch) dobija vrlo zapaženu epizodu pri kraju filma.

Druga posebnost filma su kratke "flash-forward" epizode u budućnost gde se vidi koliko je i na koje načine otkriće radioaktivnosti koje se pripisuje Curiejevima (premda su oni samo skovali termin za ono što je Henri Becquerel otkrio koju godinu ranije). Tako imamo scenu u američkoj bolnici iz 50-ih godina XX veka gde dečak odlazi na radijacijsku terapiju, Hiroshimu i nuklearne probe, pa čak i katastrofu u Černobilu, iako od svega toga samo prvo ima suštinske veze sa otkrićima Marie Curie. Za bombe, probe i elektrane se ne koriste ni radijum ni polonijum, nego od ranije poznati uranijum ili kasnije sintetizovani plutonijum. Mogli su se, doduše, autori osvrnuti i na nečovečnu primenu polonijuma, recimo u slučaju prebeglog ruskog agenta Litvinjenka kojeg su bivše kolege otrovale baš tim elementom, ali to bi verovatno imalo i neke političke konotacije koje nisu baš zaželjene.

Problem sa filmom je, dakle, što pokušava da bude više toga odjednom zato što Marjene Satrapi strahuje od jedne etikete, umesto od više njih. Radioactive zbog toga ostaje film bez jasnog fokusa koji nije ništa manje generički autobiografski i ništa manje mlak pokušaj aktivizma, bilo kroz podsetnik na to kako je svet izgledao kad su patrijarhat i ksenofobija bili jači nego danas, bilo kroz upozorenje o opasnosti nuklearne energije. Za sve to bi bilo suviše lako okriviti samo izvorni materijal, premda grafički romani na važne teme ipak poseduju suviše bazičan fond izražajnih sredstava da bi u tome bili uvek efektivni, jer se od Satrapi očekivalo ipak više, i zbog iskustva sa stripom i zbog sklonosti ka ostavljanju autorskog potpisa.

Na kraju krajeva, ne pomaže puno ni gluma. Prvo, zato što su svi ostali likovi potisnuti u protagonistkinjinu senku, pa se čini da Sam Riley i ostali mesečare kroz film. Drugo, zato što je i sama Rosamund Pike itekako sklona glumačkim oscilacijama, ponekad pogodi suštinu i široki spektar emocija (poslednji put, recimo, kada je igrala jednu drugu istorijsku ličnost, ratnu reporterku Marie Colvin koja je nastradala u Siriji), a ponekad ulaže previše napora i neobuzdano preglumljuje, što je ovde slučaj. To nipošto nije samo njena krivica: scenario je pun deklamatorskih replika, a Marjene Satrapi ni sama ne zna kako da obuzda instinkte svoje glumice i konstruktivno joj pomogne da se izbori sa izazovom. Konačni rezultat je film koji čak ni toliko loš, koliko je nedostojan osobe čiju nam biografiju piše i slika.

A Film a Week - Eye for an Eye / Quien a hierro mata

Even before the corona-crisis that put the streaming giants like Netflix and Amazon in the very centre of the film distribution world, those platforms were already in the midst of expansion of their business, especially to the non-English-speaking world. One of the juiciest acquisitions in that field would be a very dark revenge drama-thriller Eye for an Eye, directed by Paco Plaza (of the REC found footage serial fame). After a short stint of theatrical distribution at home in the last year's early autumn, it moved to Netflix in January.

It all starts with an old school drug kingpin Antonio (Xan Cejudo) being released from the prison for medical reasons to die at home of his terminal illness. Instead of spending his last days at home with his two sons, Tono (Ismael Martinez, glimpsed in Pedro Almodovar's Talk to Her) and Kiko (Enric Auquer), whom he both despises, he checks in to a nursing home where the male nurse Mario (Luis Tosar, Cell 211) takes interest in caring for him.

While the brothers hatched a deal with both the Chinese and Colombian gangsters that went horribly wrong, so they need their father's money and influence to save their asses, Mario is more of a mysterious character with a personal motivation of his own. He wants to avenge the death of his younger brother who fell victim of Antonio's clan, so he cares for the old mobster by day, but laces his infusion with bleach by night. The thing Mario forgets is that the revenge is usually a two-way street, that he is not alone in the world, since he is expecting a baby with his wife Julia (Maria Vazquez) whom he loves deeply, and that Antonio is by no means a stupid, weak or powerless man, even though he appears to the latter...

The plot constructed in an air-tight fashion by the scriptwriting duo consisting of Juan Galinanes and Alex de la Iglesia's veteran collaborator Jorge Guerricaecheveria takes a little bit more time to kick in fully, but once it does, around the mid-point, Eye for an Eye becomes a really tense, thrilling and occasionally brutal viewing experience. The prolonged exposition has its own perks, though, like the positioning of the characters motivation-wise and also painting the foggy, greyish-blue landscape of Spain's north-western region of Galicia. Once the action starts, Paco Plaza swiftly changes his directing style, adds more significant close-ups to largely hand-held camerawork handled by Pablo Rosso and uses Maika Makowski's orchestral score more frequently for the added sense of drama.

The acting is brilliant throughout. There is a certain gentleness in Maria Vazquez' approach to the character of Julia, Ismael Martinez and Enric Auquer are both memorable as Tono and Kiko, while Luis Tosar plays against his usual leading man type, but succeeds to keep the mystery about Mario unrevealed for long enough. The interplay he has with Xan Cejudo as Antonio is the acting highlight of the film and a pure joy to watch.

Both Paco Plaza and Netflix have hit a bull's eye here. The director by showing he is by no means a one-trick pony capable only of recycling his found-footage schtick (his previous feature Veronica was an unimpressive attempt at a garden variety Oujia-themed horror), and the distributor by having the right sense for an international thriller that works as well on a small screen as it does on a big one.

Little Joe

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Jessica Hausner

scenario: Jessica Hausner, Géraldine Bajard

uloge: Emily Beecham, Ben Whishaw, Kerry Fox, Kit Connor, Leanne Best, David Wilmot, Sebastian Hülk, Jessie Mae Alonzo, Lindsay Duncan

U nekom paralelnom svetu, ovog utorka bi počeo filmski festival u Cannesu, sa sve crvenim tepihom, zvezdama i iščekivanjima koji će biti "vrući" art-filmovi za predstojeću festivalsku i bioskopsku sezonu. Ovako, još se ne zna koji su filmovi izabrani, iako festivala biti neće, hoće li biti fuzije sa Venecijom, u kom obliku i pod kojim uslovima, kao što ne znamo ni šta će sa ovom godinom biti, u filmskom ili u nekom drugom smislu.

Zato se ovih dana podsećamo nekih prošlogodišnjih canneskih naslova, čak iako su na samom festivalu pobrali pomešane, ali uglavnom mlake kritike i kasnija festivalska turneja i bioskopska distribucija im nisu bile baš briljantne, kao što je to slučaj sa filmom Little Joe, prvencem proslavljene austrijske autorice Jessice Hausner na engleskom jeziku i za široku međunarodnu publiku. Jessica Hausner inače ima status provokativne autorice koji je zaslužila svojim ranijim radovima Lovely Rita (2001), Hotel (2004), Lourdes (2009) i Amour Fou (2014) u kojima se doticala određenih tabu-tema, pa su kritičari Little Joe ocenili kao u suštini neoriginalan film koji se maskira stilom koji je takođe izvučen iz poetike drugih autora. Međutim, u skoro pa apokaliptično doba ova drama na osnovama laganog horora i naučne fantastike dobija novi smisao.

Naslov filma je ime novouzgojenog cveta u jednoj komercijalnoj laboratoriji koji je njegova kreatorka, razvedena samohrana majka zaljubljena u svoj posao Alice (Beecham) nazvala po svom sinu. Za razliku od pravog Joea (Connor) koji je običan, pristojan momčić, svrha cveta je da svojim mirisom učini ljude srećnim, a svoje kreatore bogatima, zbog čega je i kreiran kao neplodan da bi ga ljudi kupovali na jednom mestu umesto da pokušaju da ga sami uzgoje.

Prvi testni primerak je Alice donela kući i poklonila ga svom sinu koji prema biljci razvija neobičnu privrženost na granici opsesije. Prvi incident, međutim, pogodi terapijskog psa Alicine koleginice Belle (Fox) i potonja počinje da razvija teorije u glavi kako biljka menja psihu drugih živih bića sa kojima dođe u kontakt i pretvara ih u svoje robove i manične zaštitnike. Bella inače ima psihijatrijsku dijagnozu i predmet je lagane sprdnje svima zaposlenima, naročito Chrisu (Whishaw) koji figurira kao Alicina simpatija, a šef (Wilmot) se brine jedino nuspojave druge vrste, odnosno alergije koje bi naštetile prodaji. Alice takođe počinje da vidi promene na svom sinu i da se zbog toga brine, pa čak i da upada u kolo paranoje, ali sve to je možda samo stvar njene krive percepcije: Joe raste, po prvi put petlja sa devojkom (Alonzo) i želi da više vremena provodi sa svojim ocem (Hülk) koji živi na selu.

Osnovna ideja filma da nešto upravlja ljudskom psihom dok fizička ljuštura dotične osobe ostaje nepromenjena je svojevrsni filmski standard najočitije obrađen u Invasion of the Body Snatchers, u svim njegovim inkarnacijama. Stvar je prosta: da bi neko postao zombi, odnosno biće bez mozga, rob neke tuđinske sile ili makar navike, ne mora bauljati okolo i hraniti se mozgom živih i mislećih ljudi, već je dovoljno da bude automatizovan kroz sreću i zadovoljstvo.

Ljudi koje "služe" Malom Joeu zaista deluju srećno, ali istovremeno i jezivo isprazno i to zapravo otvara pitanje koje Jessica Hausner i ko-scenaristkinja joj Géraldine Bajard nikad ne postavljaju direktno: nisu li svaka sreća i zadovoljstvo koje proizlaze iz konformizma zapravo jezive same po sebi? U ovo doba izolacije, unekoliko i zbog mehanike zapleta i ikonografije laboratorije, od toga da Mali Joe u sebi sadrži sekvencu genoma virusa, pa do maski koje se u neko doba obavezno nose, ovo pitanje dobija novu i jezivu dimenziju. Koliko je malo čoveku potrebno da bi bio srećan i zadovoljan, makar toliko da ne postavlja neprijatna pitanja o slobodi, sigurnosti i suštini stvari, već samo da sledi upute onih koji će ga nagraditi još malo komfora dostavljenog na kućnu adresu.

Poslednji pasus je verovatnije interpretativno učitavanje u skladu sa kontekstom situacije nego što je to inicijalna namera same autorice filma, ali meditacija o patološkoj sreći u plivanju niz struju je svakako jedna od osnovnih tema filma. Naravno, kada se radi o nečemu tako apstraktnom i tek ponekad i to dosta rupičasto konkretizovanom, onda se autor filma mora osloniti na druga sredstva van okvira zapleta. U slučaju Little Joe, to su gluma i dizajn filma.

Što se glume tiče, ona je namerno ukočena, gotovo robotska, što odaje utisak hladnokrvnog psihološkog eksperimenta. Emily Beecham je za svoju ulogu dobila i nagradu u Cannesu, potpuno zasluženo jer njen lik prolazi kroz more emocija koje glumica mora pokazati u utišanom obliku bez i trunke preterivanja. Ona je versatilna glumica, što je pokazala i u komplikovanoj naslovnoj ulozi u filmu Daphne (2017) koji u centar stavlja istresiranu kuvaricu u finom restoranu čija se fasada života sruši kada postane svedok nasilnog zločina, ali u Little Joe je još za pola klase bolja. Ben Whishaw je zanimljivo upotrebljen kontra svog uobičajenog tipa simpatičnog mladog čoveka, Kerry Fox dodaje horor notu liku koji bi se lako pretvorio u karikaturu, a David Wilmot takođe podigrano prilazi liku koji takođe ima komični potencijal kao karikatura korporativne pohlepe. Jessica Hausner vrlo dobro obuzdava i dvoje glumaca mlađe generacije koji su sve vreme sasvim ležerni.

Po pitanju dizajna i vizuelnog identiteta, filmom dominiraju statični kadrovi, relativno široki i iz relativne daljine, hladni laboratorijski ambijent i pastelne boje, pa se to može opisati kao situacija u kojoj bi Urlich Seidl ili Michael Haneke snimali na setu Wesa Andersona, da bi na kraju dobili nešto što liči na internacionalnu fazu Yorgosa Lanthimosa. Utišanost remete jedino japanski bubnjevi na soundtracku koji podižu napetost i najavljuju akciju koja zapravo ne dolazi.

Možda se baš u tome i samo u tome Jessica Hausner preračunala po pitanju očekivanja publike i kritike, navodeći na krivi trag da film neće biti dosta hladna i neemotivna meditacija o hm, emocijama. A to je sasvim legitimno, a ponekad čak i neplanirano zabavno na onaj diskretni, "deadpan" način. Možda u rekordno jakoj konkurenciji prošle godine u Cannesu to i nije neki domet, ali sa razmakom od godinu dana i u godini kada Cannes neće biti održan standardi ne mogu biti toliko visoki.

The Whistlers / La Gomera

kritika objavljena na XXZ

2019.

scenario i režija: Corneliu Porumboiu

uloge: Vlad Ivanov, Catrinel Marlon, Rodica Lazar, Augustí Villaronga, Antonio Buíl, Cristóbal Pinto, Sabin Tambrea, István Teglas, George Pistereanu, Julieta Szönyi

Latinska sentenca "Nomen est omen" ne mora biti uvek tačna i primenjiva. Recimo, kada uzmemo u razmatranje internacionalni naziv novog filma Corneliua Porumboiua, The Whistlers, i poreklo njegovog autora (geografsko i filmsko-školsko), pomislićemo da se tu radi o onoj metaforičkoj vrsti zviždanja, o ukazivanju na kriminal i korupciju u državnim službama, te da je to snimljeno u minimalističkim kadar-sekvencama u prepoznatljivom rumunskom novotalasnom stilu. Sa druge strane, možda nije loše ni podsetiti se da se Porumboiu ne uklapa u klasičnu šinu rumunskog filma s početka XXI veka, da je njegov osećaj za apsurd više pod uticajem smisla za humor nego socijalnog aktivizma, da se u jednom trenutku makar marginalno približio žanru, te da je snimio dva potpuno različita dokumentarca o fudbalu, oba mnogo više o drugim stvarima nego o samom fudbalu.

Uostalom, za početak je dovoljan originalni naslov koji je geografski pojam i označava jedno od kanarskih ostrva. Sumnja će biti razvejana već sa prvim kadrom i prvim taktovima hita The Passenger Iggyja Popa uz koje se trajekt približava naslovnom ostrvu. Njime putuje Cristi (rumunska i internacionalna zvezda Vlad Ivanov), ne hajući puno što vreme nije baš kao sa razglednice. On je tamo na zadatku da nauči lokalnu tehniku zviždanja za koju lokalna legenda kaže da je upotrebljavaju lokalni mafiozi kako bi komunicirali bez straha od policijskog prisluškivanja jer se zviždukanje za netrenirano uvo stapa sa ptičijim pevanjem, a treniranom je sasvim razumljivo jer je fonetski kodirano prema jeziku.

Mala digresija: reč je tu o stvarnoj stvari. Suviše je to bizarno da bi neko tek tako izmislio i to do detalja. Uostalom, Porumboiu je kao autor više sklon iskopavanju bizarnosti nego ka njihovom izmišljanju, u svrhu toga na istom ovom mestu potražite kritiku njegovog filma Infinite Football.

Cristi je policajac, i to korumpirani policajac, ali ne klasičan filmski korumpirani policajac, pre bi se reklo da je indisponiran i da je sve što mu se dešava spirala pogrešnih odluka, a da je prvu takvu doneo mnogo pre početka radnje filma. U svakom slučaju, ostrvsko zviždanje mora da nauči kako bi pomogao klanu lokalnih dilera predvođenih beskrupuloznim Pacom (Villaronga) i njegovim ne baš bistrim, ali zato brutalnim pomoćnikom Kikom (Buíl) u operaciji vađenja njihovog rumunskog partnera Zsolta (Tambrea) iz zatvora. Zsolt im, naime, pere novac, odnosno ušiva ga u dušeke u svojoj fabrici malo izvan Bukurešta.

Sva je prilika da su Zsolt i Cristi sarađivali i ranije, u neku ruku su zemljaci (Cristi je u Zsoltovom rodnom gradiću službovao kao šef policije), te da je Cristi baš zbog toga pod prismotrom svojih kolega, a ne uživa ni poverenje svoje šefice Magde (Lazar). U celoj operaciji kao posrednica učestvuje tipična "noir" fatalka Gilda (Marlon), a njihov odnos za koji ga ona ubeđuje da je striktno poslovan prestaje da bude takav ubrzo. Svi elementi za pošteno zapetljani "caper" su, dakle, na svom mestu...

Porumboiu, pak, bira nelinearnu naraciju na tragu ranog Tarantina, dok humor po svom apsurdu i bizarnosti više podseća na braću Coen, doduše pomalo utišan i na tragu apsurda koji su i Porumboiu (Police, Adjective, 12:08 East of Bucharest, The Treasure) i njegovi zemljaci Cristian Mungiu (The Graduation) i Cristi Puiu (The Death of Mr Lazarescu, Sieranevada) rabili u svojim filmovima. Doduše, ima tu i ironijskog odmaka o "rumunske škole", počevši od obilatog kadriranja i fiksirane kamere, ali i citata starih i stranih majstora, od Hitchcocka (čak direktno), pa do Soderbergha na čiji opus pero-lakih krimi-komedija The Whistlers najviše podseća, a Porumboiu će podvaliti i nešto socijalnog angažmana ili makar komentarana temu turizma, džentrifikacije, koruptibilnosti policijskih službenika kojima bi poseta elitnoj prostitutki izbila pola mesečne plate iz džepa, pa čak i strelica prema filmskoj industriji, budući da se jedno ubistvo odvija na filmskom setu u Rumuniji, a i na Gomeri jedan nesrećni filmadžija nastrada tako što prekine sastanak paranoičnih mafijaša.

Zapravo, zanimljiv je podatak da se baš sa ovakvim filmom, laganim, gledljivim i usmerenim ka široj publici, Porumboiu popeo na stepenik više u festivalskom svetu. Njegovi raniji, svakako više "festivalski", filmovi po pravilu su imali premijere u sporednim takmičarskim programima, Un certain regard u Cannesu ili Forum u Berlinu, a The Whistlers su igrali u ekstremno jakom takmičarskom programu Cannesa prošle godine. Ali i sa festivalima i sa nagradama i bez njih, Porumboiu je pokazao da je spretan filmski autor koji polako prelazi na kontinentalni nivo i ide prema globalnom.

A Film a Week - Out Stealing Horses / Ut og stjaele hester

Usually, I am a sucker for coming of age movies, but this one left me quite cold. Also, usually I know that a film review should not be in the first person, but what a writer should do when the film itself is very much in that form of storytelling, resembling a narrated and visualized novel. Everything happens for a reason, Hans Petter Moland's Out Stealing Horses is in fact an adaptation of a well-known novel written by Per Petterson and translated into 50 or so languages. But what works in literature does not necessarily translate well into film language.

The story starts on the turn of the millennium with a 60-something widower Trond (Moland's regular Stellan Skarsgard) living in a village in Norway after a long period of time spent in Sweden. A chance encounter with his neighbour Lars (Bjorn Floberg) sends him down the memory lane to the summer of '48 which changed everything. The two man knew each other back then.

During that summer, the 15-year old Trond (Jon Ranes) lived with his father (played by Tobias Santelmann) helping him with the timber work and spending a lot of time in the nature. One of the favourite pastimes for Trond and his friend Jon (Sjur Vante Brean) was "stealing" the horses (hence the title) from the local landlord, but it was more for the sake of the thrill of riding them. A tragedy occurring between the two of Jon's brothers would set a string of events and disappointments in motion affecting both Trond and his father and revolving around Jon's mother (Danica Ćurčić), since both the father and the son have a crush on her.

There is a moment of wisdom early on which is central for the novel, the film and Trond's formation as a person. This is the moment when the father explains to him, while forcing him to clear the pathway through the nettles, that every person chooses if and when something will hurt. That pretty much explains the philosophy of the father, a Resistance fighter and a natural born adventurer who can also be a lousy father and a lousy person and it also explains the way Trond deals with the tragedies that would happen to him later in life.

That sort of wisdom, however corny it might be, is not the primary reason for the film leaving its viewer cold. Neither is its predominantly sombre tone and slow pace. Neither are the technical aspects and aesthetics of the cold to blame: Rasmus Vidbaek's cinematography catches the essence of the beauty, both cold and summery warm, and the right nuance to point to the danger that lies beneath it, the production design done by Jorgen Stangbye Larsen is also quite fitting, while Kasper Kaae's score adds more emotion to the drama.

The reason for cold feeling probably lies in the film's structure, an abundant use of the voice-over narration, making it pretty much a meandering monologue and a lot of time-hopping between the different plots (of sorts), going to the extent of having a flashback within a flashback. While those devices look quite good in a book, they lose a lot of the appeal on a screen. Moland probably wanted to remain faithful to the source novel and to keep its meditative value. He certainly gets a lot of help from his actors, Skarsgard by himself and in an interplay with Floberg is simply stellar, while the burden of keeping the nostalgic plot line together is distributed more equally, with Santelmann having the "meatiest" part. The trouble is that that type of cinematic meditation is not Moland's forte. After all, he is at his best as a genre filmmaker.

Bad Education

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Cory Finley

scenario: Mike Markowsky (prema novinskom članku Roberta Kolkera)

uloge: Hugh Jackman, Allison Janney, Ray Romano, Geraldine Viswanathan, Rafael Casal, Alex Wolff

Kao i u prethodnom tekstu na istom mestu, opet imamo stvarni događaj, odnosno zločin, doduše drugačije intoniran, Roberta Kolkera kao autora izvornog materijala (što je slučajnost, i njega je posrećilo da proda prava za ekranizacije u slično vreme) i transfer sa festivalske (film Lost Girls je premijeru imao na Sundance Festivalu, Bad Education u Torontu) na kućnu platformu (Lost Girls na Netflix, Bad Education na HBO), a čak ni vremena i mesta radnje ta dva filma nisu toliko udaljena - u pitanju je Long Island sredinom, odnosno krajem prve dekade XXI veka. Život i gledalačka logika pišu čudne romane, a dodajmo i to da Bad Education, kao i Lost Girls sadrži po jedno glumačko ostvarenje u glavnoj ulozi koje može redefinisati glumačku karijeru.

Razlike su ipak prisutne: dok je Lost Girls vrlo seriozan film na vrlo serioznu i tragičnu temu (još uvek otvoren slučaj serijskog ubice iz viših slojeva koji je ubijao nezaštićene prostitutke), zločin u središtu Bad Education je ponajpre bizaran i neverovatan: reč je o proneveri finansijskih sredstava koju je počinila uprava lokalnog školskog sistema. Otkud to, upitaćete se, sredstava u prosveti koja uopšte mogu biti proneverena kada se prosveta u principu uvek i svugde nalazi nisko na listi prioriteta. Međutim, u ekonomiji sa visokim stepenom monetizacije svega, kao što je to slučaj sa američkom, stvari funkcionišu drugačije: dobre škole (koje polaznicima podižu šanse za upis na dobre fakultete i kasnije otvaraju put ka dobrim poslovima, u teoriji) privlače određenu demografiju ljudi koji se u distrikt na glasu po dobrim školama doseljavaju i tu troše makar deo svoje zarade, što opet podiže vrednost nekretnina, a samim tim i kreditni rejting, ako ne i ličnu imovinu njihovih vlasnika. Čini se kao perpetuum mobile i neko vreme to zaista tako funkcioniše: školski sistem dobija finansijske injekcije od lokalnih vlasti na osnovu predloženih projekata, a revizorske inspekcije su retke i ne baš detaljne dokle god škole ispunjavaju svoj zadatak i drže se visoko na rang-listama, pa se otvara prostor za muljanje, recimo megalomanske građevinske projekte od kojih se bar deo sredstava "zamrači", dok, recimo, krovovi prokišnjavaju. I taj sistem radi dok "zamračena" sredstva ne isplivaju na površinu...

Mozak operacije, Frank Tassone (Jackman) zapravo nije bio nikakav kriminalni "mastermind", već više slučajni lopov kome su sve veći i veći bezobrazluci prolazili, od "peglanja" službene kartice za doručak, preko kicoškog odevanja i egzotičnih "poslovnih" putovanja na račun "škole", pa do skupocenih automobila i plastičnih operacija kojima je hranio svoju taštinu. To mu je prolazilo dugo zato što je, paradoksa li, pored toga što je iza sebe imao rezultate, bio i izuzetno simpatičan i blagoglagoljiv, ali i duboko posvećen svom poslu do te mere da je poznavao sve svoje učenike, njihove roditelje, hobije, pozicije, društvene angažmane...

Priča je, međutim, "pukla" na njegovoj zamenici, Pam Gluckin (Janney) čiji je šarm bio od drugačije sorte. Ova žena otrovnog jezika je bila lojalna samo svom šefu, a njen način komunikacije je bio direktan, do granica neprijatne, čak uvredljive "iskrenosti". Problem je, međutim, što ona svoje apetite prema materijalnom dobitku i probitku nije ni pokušavala da sakrije. Službenom karticom je kupovala poklone svojim rođacima, svom glupavom sinu je nameštala poslove i svoj razmetljivi životni stil je teško mogla potkrepiti prosvetnom platom. Naizgled lako kontrolabilno "bušenje" ambiciozne školske novinarke Rachel (Viswanathan) za potrebe kratkog članka u školskom listu pokrenuće lavinu događaja i na videlo izbaciti ekstremnu muljažu.

Priča, ma koliko bizarna bila, posve je autentična, a scenarista Mike Markowsky je tome svedočio iz prve ruke kao u to doba učenik viših razreda osnovne škole. Zbog toga u scenariju kreira autentične, uverljive likove i "hrani" ih mesnatim i duhovitim dijalozima, pritom izbegavajući klišee bilo krimi-trilera o finansijskoj prevari, bilo doku-drame, bilo neozbiljne komedije koja poene ubira na karikaturalnosti. U tome za partnera ima reditelja Coryja Finleya koji dolazi iz sveta teatra, pa zna da radi sa dijalogom kao sa osnovnim izražajnim sredstvom, a kao filmski reditelj je već pokazao u svom prvencu Thoroughbreds da ima dobre ideje i da se ne libi da ih upotrebi čak i kad bi konačni rezultat više ličio na stilsku vežbu nego na film za publiku. Ovde uspeva da bude komunikativniji nego u svom prvencu, ali da svejedno ne bude banalan igrajući na lake poene.

Tajna uspeha filma Bad Education je vrhunski "casting", ne samo zvučna glumačka postava, nego i izuzetna podela. Geraldine Viswanathan se može pokazati kao veliko otkriće, Alex Wolff se već ispraksovao na antipatičnim srednjoškolskim ulogama (ovde igra urednika školskih novina i tešku kukavicu), a Rafael Casal ima ulogu u pod-zapletu koji nema smisla otkrivati. Ray Romano nastavlja sa nizom manje ili više komičnih filmskih epizoda (nakon karijere koju je napravio u televizijskim "sitcomima"), a zbunjenost njegovog lika, predsednika nadzornog odbora koji povlači sve pogrešne poteze, pravi je mali dragulj. Allison Janney je navikla na uloge žena koje su sklone vređanju sagovornika, u različitim klasnim i statusnim kontekstima, ali ovde je zaista izuzetna u tome kako kanališe histeriju, ali ne onu izmišljenu i izmaštanu, nego histeriju osobe kojoj se cela brižno građena fasada koja joj je smisao života ruši odjednom.

Heroj filma je ipak Hugh Jackman. Versatilni glumac iz Australije proslavio se uglavnom nasilnim i herojskim ulogama, naročito kao Wolverine u Marvelovim franšiznim filmovima. Međutim, on je kroz celu svoju karijeru zapravo bio dosta bolji komičar, i to ne samo zato što ne okleva da se propisno izblamira i izglupira (videti pod: Chappie). Miks između simpatičnosti i ljigavosti, taštine i ljudske drame koji pronalazi za svoj lik sve vreme ostaje u neposrednoj blizini komičnog registra i zaista je nešto unikatno i taj komično-ozbiljni balans od Bad Education stvara film koji će možda diktirati standarde u budućnosti.

Lost Girls

kritika objavljena na XXZ

2020.

režija: Liz Garbus

scenario: Michael Werwie (prema knjizi Roberta Kolkera)

uloge: Amy Ryan, Thomasin McKenzie, Oona Laurence, Gabriel Byrne, Lola Kirke, Dean Winters, Molly Brown, Miriam Shor, Ana Reeder, Grace Capeless, Reed Birney, Kevin Corrigan

Malo šta govori o nejednakosti na ovom svetu kao što to govore ograđene lokalne zajednice. Taj princip je možda razumljiviji, iako se svejedno ne može moralno opravdati, tamo gde je nejednakost, bilo u smislu pravnog, bilo u smislu socijalnog statusa, već zatečeno stanje stvari, pa se bogate četvrti u Brazilu ili Južnoj Africi ograđivanjem štite od uličnog kriminala. Ali u zemlji gde su od samog početka navodno svi jednaki pred zakonom kao što su to Sjedinjene Američke Države, taj princip pojačane socijalne distance deluje gotovo perverzno i na površinu izvlači činjenicu da je jednakost pred zakonim iluzija i da sve zavisi od materijalnog stanja: ko ima novca da se ogradi, taj ima i uticaja da manipuliše zakonom i "ljudskog kapitala" da na njegov poziv državni mehanizmi sile i prinude reaguju promptno i sa dužnim poštovanjem.

Film Lost Girls, igrani prvenac autorice dokumentaraca Liz Garbus, radi se, između ostalog, ili čak prevashodno o tome, premda je zapakovan u formu "docu-fiction" filma o stvarnom stravičnom zločinu. Neke druge godine ovakav film bi se izgubio u šumu između festivala (Sundance kao mesto za premijeru u principu odgovara ovakvom profilu filma), bioskopske i video-distribucije. Ovako, varijanta da se manje ili više direktno sa festivala pojavi na Netflixu pokazala se kao pun pogodak i osigurala mu je možda i više publike nego što je to bilo očekivano.

Lost Girls počinje sa jednom propuštenom porodičnom večerom. Samostalna tinejdžerka Shannan propušta da se pojavi na večeri kod svoje samohrane majke Marie (Ryan) i mlađih sestara Sherre (McKenzie) i Sarre (Laurence), a ne javlja se ni sledećeg dana. U međuvremenu, majka dobija čudne i kontradiktorne informacije od njenog dečka sa kojim nije bila u baš idiličnoj vezi i poziv od izvesnog doktora koji kaže kako je, navodno, pokušao da joj pomogne. Shannan je, naime, bila prostitutka koja je svoje usluge nudila samostalno, oglašavajući se preko interneta i njen nestanak znači da joj se verovatno nije dogodilo ništa lepo.

Kada Marie konačno uspe da prijavi nestanak policiji koja se za takve slučajeve uglavnom izmotava, tim predvođen starim i smoždenim detektivom Dormerom (Byrne) otkriva ne jedan, već hrpu leševa oko ograđenog susedstva Oak Beach gde je Shannan imala poslednjeg klijenta, ali ne i njen. Ključno pitanje za policiju na tom mestu nije radi li se tu o aktivnom serijskom ubici, već kako slučaju pristupiti imajući u vidu razlike u statusu i navikama između serijskog ubice koji je po svemu ugledni građanin i njegovih žrtava koje dolaze s društvenog dna, te je li Shannanino ubistvo s time povezano.

Neki drugi autor bi se na tom mestu fokusirao na policijske procedure, detalje istrage, dokaze i slično, posebno zato što se tu radi o stvarnom slučaju koji je odjekivao i u medijima. I Liz Garbus, budući da ima poreklo u dokumentaristici, što za televiziju, što u formi bioksopskog filma, bi i to mogla rekonstruisati kada bi to htela. Njen fokus, međutim, ostaje prikovan za Marie kao posrednu žrtvu zločina i našu tačku gledišta, što je bitno iz više razloga. Prvo, upoznajemo se sa patnjom jedne osobe koja se teško može uporediti sa nečim drugim. Drugo, ta osoba dolazi iz specifičnog socijalnog okruženja i svakako je u neravnopravnom položaju u odnosu i na policiju i na potencijalnog ubicu, što ne znači da će tek tako odustati.

Konačno, i Marie ima svoju traumu u vezi sa Shannan i, ako gledamo površno, možemo reći da se ogrešila o nju jer ju je u detinjstvu dala u udomiteljski sistem. Njeno sasvim ljudsko opravdanje za taj postupak koji uobičajeno izaziva osudu društva i pojedinca dato je kroz jedan izuzetno moćan citat koji bi sam bio dovoljan razlog da ovaj film istupi iz mnoštva drugih. Jednostavno, u Lost Girls nema glume, foliranja, pridikovanja kako su takvi slučajevi anomalija u inače lepom i uređenom svetu. Ne, Marie je takva kakva je, preke naravi i tvrdoglava, ali zbog toga nije loša, policajcima su ruke često vezane i ponekad je pritisak na njih jedini način da se pokrenu, a ni eventualni ubica (slučaj se još uvek vodi kao nerešen) možda to nije, već je sumnja na njega rezultat komšijske svađe.

Uz fotografiju u sivim i plavim tonovima koja temi filma i njenoj obradi pristaje, lepak koji sve to drži na okupu je gluma Amy Ryan. Ona retko kad ima priliku da igra glavnu ulogu u filmu, uglavnom je pamtimo kao vrlo životnu i koloritnu epizodistkinju, ali ovde zapravo ima svoj lični šou koji će je možda propelirati na novi nivo. Njenoj energiji nasuprot stoji Gabriel Byrne, inače nedovoljno cenjen glumac, i za njegovog starog i pregaženog detektiva nije teško saosećati. U pozadini se vide i talenti Thomasin McKenzie i Oone Laurence koje se profilišu kao ponajbolje glumice u svojoj generaciji.

Sa druge strane, ima i nedostataka. Recimo grupa majki i sestara ubijenih devojaka funkcioniše jedino kao grupni lik, pojedinačne osobe nisu dovoljno detaljno ocrtane, sa izuzetkom jedne devojke koja istupa i dobija svoj pod-zaplet koji takođe ne funkcioniše u punom obimu. Ni ostali pod-zapleti, a ima ih par, ne uspevaju da se razviju prema nečemu konkretnom i zapravo služe kao nešto čime se skreće pažnja sa glavnog zapleta koji zbog svoje konfiguracije u stvarnosti nije moguće tek tako zapakovati u paket i vezati mu mašnu na vrhu. Opet, kada se podvuče crta na kraju, Lost Girls predstavlja jedan temeljan i razumljiv ogled o nepravdi, patnji, lošoj sreći i ljudskoj gadosti.

A Film a Week - Integrity / Lian zheng feng yun

previously published on Asian Movie Pulse

Alan Mak is a Hong Kong helmer whose legacy exceeds the boundaries of the national cinema. The reason is quite simple and a part of common knowledge: "Infernal Affairs" trilogy that has spread the influence of the contemporary Hong Kong genre cinema to the whole world. Mak was not the only person responsible for it, since he collaborated with Felix Chong, with whom he also did another trilogy, "Overheard". On his own, Mak has envisioned yet another crime thriller trilogy named "Integrity", which is tonally different from his previous work. After a smart and out of the box theatrical release last year for the Chinese New Year (the slot is usually reserved for featherweight comedies and dramas) that resulted in decent earnings on the box office, "Integrity" is now available on video.

The story revolves around the relationship between an ICAC (Independent Commission Against Corruption) chief investigator King (Lau Ching Wan) and his star witness Jack Hui (Nick Cheung) in a case against a tobacco trade company Alpha Leader's CEO and a corrupt customs agent (Anita Yuen, wasted in a bit role). When both Hui and the CEO fail to appear at the court, ICAC is given seven days to bring them. Since Hui is spotted in Australia, King's estranged wife Shirley Kong (Lam Kar Yan) is sent to persuade him as an ICAC expert negotiator, while strange things and transactions (including those in criptocurrencies) come to the light.

It is clear that fear was not the only motivator for Hui's escape, but the threat of violence hangs in the air for those involved, while everyone in ICAC tries to locate the puppet master pulling the strings in the back. It turns out that King and Hui go way back, and this type of ethically questionable operating does not sit well with King's boss (Alex Fong) and King's star status in the organization is also in danger...

The tonal difference from other Mak's works is apparent from early on, since "Integrity" is a talky cop-thriller slash procedural that is almost devoid of all the action. However, there is one car chase scene in the second half of the film that is almost too brief to be taken in consideration and one spectacular murder later on where Mak shows his directorial skills. The viewers remain engaged for the time being with a number of plot point revelations (spoken!) and twists and turns. The role models are clear here: the paranoid thrillers of the early 70s New Hollywood movement, like Francis Ford Coppola's "The Conversation" and Alan J. Pakula's "Klute" and "The Parallax View", but Mak proves not to be the type of a writer and director who is capable of pulling it off as a proper cinematic experience. Despite the solid production values, Jake Pollock's slick cinematography, Curran Pang's precise editing and even Anthony Chue's old school orchestral score, "Integrity" looks like a high-end TV movie or like a piece of a slightly outdated mid-budget theatrical movie from twenty-something years ago.

The trouble is with Mak's writing schtick of inflationary twists and turns that can be corrected only with Mak's signature action directing, but Mak the director has taken another path here, exposing all the vulnerabilities of Mak the writer (Ram Ling and Wai Ho Chuen, also signed as writers, are secondary here). The flashbacks seem out of the blue and unnecessary, while the cliffhanger ending is obviously signalling that the sequels will appear. With them, "Integrity" might get some additional sense and, well, integrity.

The good thing with Mak's writing is that at least the trio of main actors get enough of their characters to work with and that the dialogue sounds both natural and genre-movie cool, at least with English subtitles. Veteran actor Lau Ching Wan, also known as Sean Lau, (of "Black Mask" and "Mad Detective" fame) chews the script in a self-confident, unflappable way, while his chemistry with the other two is also considerable. Chinese-Canadian actress Lam Kar Yan (Karena Lam) elevates her role from the cliché of a vulnerable female cop, since she might as well be the smarter part of the couple. The other veteran, Nick Cheung (the lead actor of Dante Lam's "Unbeateble") has the most enigmatic character to work with and he seizes the opportunity, mixing the calm attitude with the mystery around Hui.

In the end, "Integrity" can serve as the proof that the trilogies work better if they are not envisioned as trilogies in first place, but when they spontaneously grow out the frame of a single film. That means that we, as the viewers, will have to wait and see before we judge Mak's vision when, or if, the sequel gets out to the theatres and on videos. When it comes to "Integritiy" as a stand-alone movie, it is uneven, not bad per se, but there is something missing...

Just Mercy

kritika objavljena na XXZ

2019.

režija: Destin Daniel Cretton

scenario: Destin Daniel Cretton, Andrew Lanham (po knjizi Bryana Stevensona)

uloge: Michael B. Jordan, Jamie Foxx, Brie Larson, Tim Blake Nelson, Rob Morgan, Rafe Spall, O'Shea Jackson Jr, Michael Harding

Opis će svakako delovati jako poznato: advokat se umesto unosne karijere odlučuje za humanitarni rad, pa besplatno zastupa robijaše osuđene na smrt kako bi im omogućio ponovno i pravičnije suđenje, posebno se zainteresuje za jednog od osuđenih koji može biti ubijen ni kriv ni dužan i zastupajući ga otkriva duboko korumpiran, rasistički i klijentilistički sistem koji je, čini se, nemoguće demontirati. Mesto radnje je, naravno, američki Jug, za dobru meru ironije i simbolike baš grad odakle je Harper Lee, autorica romana koji stoji u osnovi te formule, Ubiti pticu rugalicu.

Sve vezano za Just Mercy je, dakle, formula, ali to joj ni u kom slučaju ne umanjuje istinitost. Reč je o životu i karijeri advokata i aktiviste Bryana Stevensona koji je o tome napisao i memoarsku knjigu. Na scenu tu stupa Destin Daniel Cretton, reditelj duboko humanističkih uverenja koja je već demonstrirao u svom do sada najzvučnijem filmu Short Term 12 (2013). Formula je sama po sebi možda potrošena, pa ne predstavlja neki naročito primamljiv materijal za nagrade (što bi recimo bio slučaj dve-tri decenije ranije), ali Cretton makar zna da izabere glumce sposobne da prodube likove koji su im dodeljeni i da na momente učini da ta formula deluje kao iskrena humanistička opservacija.

 

Ulogu Bryana Stevensona preuzima Michael B. Jordan, glumac izuzetne prezentnosti, sposoban da kadrom komanduje svojim stavom. U klasičnoj varijanti formule, advokat-spasitelj po pravilu dolazi iz redova bele većine, ali ono što je karakteristično ne samo za Stevensona, nego i za Jordanovu izuzetnu interpretaciju nije toliko boja koža, koliko iskustvo sa njom povezano i reakcija. Just Mercy je jedan od retkih filmova u kojem je crni protagonista gnevan (potpuno opravdano) na sistem koji je namešten protiv njega i takvih kao što je on. Glumački zahtevna stvar kod tog besa nije pustiti ga, već držati ga u sebi tako da bude vidan. Jordan to pogađa perfektno.

Sa druge strane, onaj koga treba spasavati, nevino osuđeni Walter McMillan, zvani Johnny D. (Foxx) taj bes nema ili ne pokazuje. U početku je pomiren sa svojem sudbinom, posle dobija motivaciju jer veruje svom advokatu i njegovoj iskrenosti, nasuprot onima koji bi samo da prevare ili da se reklamiraju i izgrade karijeru za koju nisu sposobni. Faze pobeda i poraza propraćene su odgovarajućom euforijom ili rezignacijom u dosta predvidljivom scenariju sa tankom karakterizacijom likova. Sreća u nesreći je da je Jamie Foxx dosta bolji u sporednim ulogama nego u glavnim, pa njegov Johnny D. deluje iskreno, a ne generički pristojno.

 

Što se epizodnih likova u ovoj formulaičnoj i didaktičnoj priči tiče, stanje je različito i zapravo zavisi od toga koliko je Cretton te likove i njihove pozadine razvijao. Svoju "kućnu glumicu" Brie Larson koju je uloga u Short Term 12 lansirala u orbitu i koja je odmesečarila i u Crettonovom dosta lošijem filmu The Glass Castle, recimo, ovde traći dodeljujući joj ulogu pomagačice i "navijačice" kojoj je funkcija da tu i tamo obodri protagonistu. Ni Michael Harding ne prolazi puno bolje igrajući korumpiranog šerifa, a Rafe Spall makar iznenađuje otvorenim karikiranjem lika tvrdoglavog tužioca.

Dosta bolje su prošli Rob Morgan kao osuđenik kojeg Stevenson ne uspeva spasiti, a koji je svoj zločin počinio u trenutku neuračunljivosti, u napadu PTSP-a koji je zaradio u Vijetnamu, te Tim Blake Nelson kao lažni svedok koji menja priču i menja stranu. Cretton tu podvlači svoj humanizam više nego didakticizam, u slučaju Morganovog Herbieja tako da njegovu egzekuciju pred kojom oseća kontradiktorni miks straha, pomirenosti, ljutnje i rezignacije, snima gotovo dokumentaristički, a u slučaju Nelsonovog Ralpha Myersa povlačeći paralelu između njega i McMillana kao dvojice ljudi koje sistem na različite načine vara. Nelson je i inače sjajan karakterni glumac, a ovakve uloge mu stoje.

Filmova s porukom, suptilnijih i manje suptilnih, bilo je otako je filmske umetnosti i biće ih i dalje. Nekada će biti više u modi, nekada manje. Zapravo i nije bitno je li tu reč o formuli ili nije, već kako je ta formula izvedena, verujemo li autoru, glumcima i likovima. Ovde to ne predstavlja problem: Crettonova humanost je iskrena, dvojica centralnih glumaca vrlo uverljivi, pa sa likovima saosećamo. A sistem je takav kakav je, menja se samo iznutra po svojim pravilima i upornošću. Skoro kao po formuli.