Friend Request

2016.

režija: Simon Verhoeven

scenario: Simon Verhoeven, Matthew Ballen, Phillip Koch

uloge: Alycia Debnam-Carey, William Moseley, Connor Paolo, Brit Morgan, Brooke Markham, Sean Marquette, Liesl Ahlers

Kada se radi o transferu životnih trendova, naročito onih koji se mogu smatrati opasnima, na film, obično su prvi glasnici horori. Psihološki, strah od smrti je primalan i može se vezati na ama baš sve. Produkcijski, horor je dosta nezavisan, budžeti su niži, pa je mogućnost eksperimenta veća, a vreme reakcije na određeni trend kraće. U poslednje vreme se sve više horora odvija online, ili makar koriste internet i društvene mreže kao oruđe zapleta, time navodno nudeći komentar na našu cyber-kulturu. Ne trošimo reči o tome je li to dobro urađeno kad najčešće nije ni zadovoljavajuće, niti pogađa suštinu našeg internetskog ponašanja, ali trend ostaje.

Nemačko-južnoafrička koprodukcija Friend Request stvari neće pomeriti ni za milimetar, ni filmski ni u smislu shvatanja i predstavljanja fenomena. U pitanju je bedni miks standardnih, toliko puta korištenih klišea horor filmova i modernog okruženja u kojem su naši životi izloženi pogledima radoznalaca na internetu. Prema njemu je blentavi Unfriended pojam originalnog filma i sjajne ideje jer je makar dosledan po pitanju estetike. Friend Request je jednostavno sranje.

To je jedan od onih filmova čija je junakinja popularna devojka bez nekog naročitog sadržaja, okružena istim takvim ljudima, generički zgodnim dečkom, lagano čudnim ortakom koji blene u nju, jednom jezičavom i jednom debelom prijateljicom i možda njihovim frajerima. Ako mene pitate, kada bi neko među takve likove uleteo s motornom testerom u prvih deset minuta filma, to bi bio dobar početak i prilika za nešto sasvim drugačije.

Ovde nismo te sreće, ćeraćemo se s njima do kraja filma, jer umesto testere imamo ultimativno horor-zlo, usamljenu gotičarku bez ijednog prijatelja na koju se naša popularna cura sažali, pa se pokaje jer je gotičarka čudna, kao što to gotičarke već znaju biti. Naravno, ona je zla i sjebana, proganjač, veštica, serijski ubica sa natprirodnim moćima i generalno bau-bau.

Sceanrio je granično retardiran, likovi plitki i antipatični, a tehnike zapleta preuzete iz gomile starih, boljih filmova poput A Nightmare on the Elm Street, originalnog japanskog Ringa i odakle sve ne, nikad upotrebljene kako treba i nikad ni blizu uzorima. Sve deluje tupo, od neinventivne režije koja se oslanja skoro isključivo na “jump scare” momente, preko moronskog dijaloga, bednih odnosa među likovima, pa do činjenice da apsolutno nema misterije šta im se to događa. A spoj pretnji modernog društva kao što je to cyber-proganjanje sa tradicionalnim crnomagijskim elementima poput crnih ogledala je tek posebna priča.

Ovo je jedan od onih filmova bez trunke karaktera i to je jasno od samog početka. Nijednog trenutka nećemo ubrati čak ni najmanju specifičnost lokacije, to je neka Amerika i to je to. Glumačka ekipa je u lošem izdanju, uglavnom su to njuške s televizije, a negativka-gotičarka toliko preglumljuje da je to tužno i gledati. Reditelj se možda preziva Verhoeven ali sa znamenitim Holanđaninom nema nikakve veze, dolazi iz munchenske glumačke familije, a i sam je počeo kao glumac pre nego što se bacio na režiju nemačkih štanc-filmova po američkim modelima. Ovo mu je prvi pokušaj internacionalnog proboja i ljudski je nadati se da je ujedno i poslednji. Friend Request ne valja, što nije zločin, ali takvo odsustvo maštovitosti zaslužuje kaznu.