The Look of Love

2013.

režija: Michael Winterbottom

scenario: Matt Greenhalgh

uloge: Steeve Coogan, Imogen Poots, Anna Friel, Tasmin Egerton, David Walliams, James Lance, Chris Addison, Matthew Beard

The Look of Love je biografija Paula Raymonda, britanskog kralja soft core erotike, od njegovog ranog (slučajnog) uspeha u formi burlesknog teatra, do prerane smrti njegove kćeri – ljubimice. Odnos sa kćerkom je centralna priča ovog filma, i osnova za to su dobri glumci. Steve Coogan je savršen odabir za Paula, britanski komičar usvaja personu muljatora koji je uspeo u životu i oseća potrebu da se hvali svojim skorojevićkim dostignućima. Imogen Poots je pravo otkrovenje ovog filma, mlada glumica je iznela nimalo jednostavnu ulogu fragilne kćeri koja (samo) želi priznanje svog oca. On je materijalista, a ona je antitalenat za bilo šta što bi njemu pomagalo.

Inače, The Look of Love je nipočemu poseban, ali zato gledljiv biopic koji do samog kraja samo grebe po površini. Cela priča je ispričana iz Paulovog ugla, što je linija manjeg otpora i onemogućava dosadno popovanje. Događaji predstavljeni u filmu su delom prelomni u Paulovom životu – razvod sa drugom suprugom Jean (Friel), uspeh sa lancem striptiz-barova i porno-teatara u Sohou, veza sa Fionom Richmond (Egerton), pokretanje časopisa „Man Only“, a delom potpuno arbitrarno ubačeni, kao recimo susret sa sinom iz prvog braka, otpuštanje saradnika, Paulove seksualne navike i njegova pseudo-mudra predavanja koja drži svojim devojkama – uposlenicama. Oni služe da nam oslikaju Paula kao ličnost, ali ne odlaze daleko i često se ponavljaju. Razlog za to je, pretpostavljam, to što Paul Raymond nije bio naročitno koloritni tip, nego jednostavni muljator koji je imao sreće da ima prave proizvode u pravo vreme. On će se tako gurati pred tabloidne novinare, insistirajući da je jedini loš publicitet nedostatak istog i večito ponavljajući jednu-te-istu anegdotu o sebi.

Nažalost, nećemo videti širine i dubine britanske porno-industrije kao sistema, Paulov uspeh će nam uglavnom ostati enigma. Jedino objašnjenje bi se svodilo na melodramatični kliše po kojem je on bogat zato što je materijalista, ali je zato emotivno siromašan i na taj način kažnjen. Što se tiče same pornografije, ljubitelji iste će biti delom zadovoljni količinom sisa i guzica, a povremeno će sevnuti i malo vune, ali opet je reč o običnom, a ne porno filmu. Protok vremena je, predvidljivo, ali opet znalački prikazan upotrebom različitih tehnika i filtera snimanja, počinje u crno-beloj varijanti, nastavlja se kao omaž za „swinging sixties“ u Londonu, skreće u sedamdesete i konačno u ornamentirane osamdesete.

Sa druge strane, potezi ovog filma su suviše široki da bi detaljno i kvalitetno prikazali propadanje Debre Raymond kao osobe koja je bila materijalno osigurana, ali pogrešno odgajana, koju je otac rešavao materijalnim ustupcima i koja nije razvila nijedan talenat. Scena u kojoj Paul otkriva da mu se kćer drogira je slika toga: on joj daje savet da kupuje kvalitetnu robu, a ne đubre sa ulice. Imogen Poots čini čuda u artikulaciji svog lika, ali njen lik prosto nema dovoljno vremena na ekranu i ugušen je pozadinskim šumom. Nakon njene smrti, film skreće u popovanje, što pada naročito teško nakon lagane površnosti na koju se oslanjao. Epizodisti su sjajni i koloritni, Anna Friel je odlična kao Paulova bivša žena ne baš čvrstih moralnih vidika, ali svakako čvršćih nego kod njega, Tasmin Egerton radi pristojan posao kao Paulova ljubavnica, devojka sa nešto stila i velikom željom za uspehom. Chris Addison je solidan kao urednik magazina i narkoman sa željom da postane novi kralj pornografije, ali njegov lik je tipizirano napisan, što je već viđeno.

Scenarista Greenhalgh je poznat kao reditelj druge ekipe, ali je već napisao nekoliko scenarija, uglavnom za pristojne biografske filmove. Reditelj Winterbottom je kvantitativno plodan reditelj, na sceni od ranih 90-ih sa tempom od dva filma godišnje, ne izbegava ni televiziju, i jednom rečju svaštar. Stoji iza dva angažirana dokumentarca (The Road to Guantanamo, The Shock Doctrine) i iza nekoliko uspešnih filmova najrazličitijih žanrova u britanskoj i američkoj produkciji (Butterfly Kisses, 24 Hour Party People, A Mighty Heart), ali i nekoliko promašaja. Poslednji veliki hit je nedavna komičarska instalacija The Trip sa Stevom Cooganom u ulozi samog sebe kao restoranskog kritičara. Nastavak se očekuje iduće godine.

Da se ne lažemo, Winterbottom je štancer i ovaj film to potvrđuje. Zanatski solidan, ali koncepcijski polu-proizvod koji ne zna ni šta ni kako bi to rekao. Pornografija i porno-industrija su intrigantne teme i filmovi o tome će se gledati, čak i kad su polovični kao The People vs. Larry Flint, da ne pominjemo legendarni Boogie Nights. Ali retko su tipski, na momente dosadni kao The Look of Love.