Lista - Mart 2022.

.

Ukupno pogledano: 30 (svi dugometražni)
Prvi put pogledano: 30 (svi dugometražni)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): Marx Can Wait / Marx puo Aspettare
Najlošiji utisak: The Ledge

*ponovno gledanje
**kratkometražni
***srednjemetražni
**(*)kratkometražni, ponovno gledanje

objavljene kritike su aktivni linkovi

datum izvor Naslov na Engleskom / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena/10

02.03. festival Communist Paradise / Komunistički raj (Miloš Stojanović, 2022) - 3/10
03.03. festival Dark Glasses / Occhiali neri (Dario Argento, 2022) - 4/10
03.03. festival Sundown (Michel Franco, 2021) - 6/10
03.03. festival Leave No Traces / Zeby nie biło sladow (Jan P. Matuszynski, 2021) - 7/10
04.03. festival The Ledge (Howard J. Ford, 2022) - 3/10
04.03. festival Pack of Sheep / Ageli provaton (Dimitris Kanellopoulos, 2021) - 4/10
05.03. festival Marx Can Wait / Marx puo aspettare (Marco Bellocchio, 2022) - 8/10
05.03. festival Fantasies / Les fantasmes (David Foenkinos, Stéphane Foenkinos, 2021) - 6/10
06.03. festival Plan A (Doron Paz, Yoav Paz, 2021) - 6/10
06.03. festival The Line / La ligne (Ursula Meier, 2022) - 6/10
07.03. festival Homefront / Hinterland (Stefan Ruzowitzky, 2021) - 7/10
08.03. video The 355 (Simon Kinberg, 2022) - 4/10
09.03. festival Heroes / Heroji (Goran Nikolić, 2022) - 7/10
09.03. video Flee / Flugt (Jonas Poher Rasmussen, 2021) - 8/10
10.03. kino The Batman (Matt Reeves, 2022) - 7/10
14.03. festival Official Competition / Competencia oficial (Mariano Cohn, Gastón Dupart, 2021) - 7/10
17.03. festival Cyrano (Joe Wright, 2021) - 7/10
18.03. festival Amira (Mohamed Diab, 2021) - 5/10
18.03. kino Dog (Channing Tatum, Reid Carolin, 2022) - 4/10
19.03. festival Far Far Away / Yun lou saan go lo (Amos Why, 2021) - 6/10
19.03. kino The Duke (Roger Michell, 2020) - 7/10
21.03. festival Death of a Ladies' Man (Matt Bissonnette, 2020) - 7/10
24.03. kino How I Learned to Fly / Leto kada sam naučila da letim (Radivoje Andrić, 2022) - 7/10
24.03. kino The Lost City (Adam Nee, Aaron Nee, 2022) - 5/10
28.03. festival Orchestra / Orkester (Matevž Luzar, 2021) - 7/10
29.03. video Summer of Soul (...Or, When the Revolution Could Not Be Televised) (Ahmir "Questlove" Thompson, 2021) - 7/10
29.03. video The Tender Bar (George Clooney, 2021) - 6/10
30.03. video Malignant (James Wan, 2021) - 5/10
31.03. video Unsilenced (Leon Lee, 2021) - 4/10
31.03. video Deep Water (Adrian Lyne, 2022) - 5/10
31.03. video CODA (Sian Heder, 2021) - 8/10

How I Learned to Fly / Leto kada sam naučila da letim

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Kasnimo, ali stižemo! To bi bio moto ovog prikaza, verovatno najprijatnijeg filma na trenutnom bioskopskom repertoaru.

Nemojte zameriti, u toku je kampanja za Oskare, Fest nam je ponudio nešto svežih festivalskih izdanja, a za ,,The Batman“ Meta Rivsa smo isto tako morali da požurimo i budemo među prvima na licu mesta. Ali, svejedno nismo zaboravili ni na Radivoja Rašu Andrića i na njegov ,,Leto kada sam naučila da letim“, prvi film posle osamnaestogodišnje pauze.

Zaslužio je Raša Andrić verovatno i puno bržu reakciju, jer nas je ipak prošlim radom zadužio. Ako je neko znao da napravi punokrvni filmski hit, i to u potcenjenom i izuzetno zahtevnom komičnom i romantičnom registru, onda je to on. Njegovi raniji filmovi ni u kojem slučaju nisu bili tipski, nezreli i bez mozga, već su pogađali onaj tanani balans između zabave, provokacije ka razmišljanju i uvida u stvarne živote, stvarne svetove i stvarne želje i težnje mladih ljudi.

Sa ,,Tri palme za dve bitange i ribicu“ (1998) naučili smo da se smejemo groznim vremenima uprkos i da tražimo smisao u unutrašnjim životima dok se svet oko nas raspada. Sa ,,Munjama“ (2001) nam je podgrejao nadu da neka nova, bolja i normalnija vremena dolaze i ohrabrio nas da u njih hrabro zakoračimo. Doduše, već u sledećem filmu ,,Kad porastem biću Kengur“ (2004) se pokazalo da ta nova vremena za većinu i nisu (mnogo) bolja od onih prošlih, da je normalnost pomična kategorija, da je blejanje (u kladionici, u bioskopu ili na krovu zgrade, svejedno) često jedina realna opcija.

Nakon toga se činilo da je Raša Andrić nestao sa scene i potpuno se posvetio komercijalnim angažmanima. Asistirao je na filmovima drugih autora, u Srbiji i u regionu, a na televiziji je i asistirao i režirao. Doduše, i pre premijere se oko ovog projekta podizala prašina, delom zato što smo svi željno iščekivali Rašin novi film, a delom zbog popularnosti i značaja izvornog romana Jasminke Petrović koji je Ljubica Luković pretočila u scenario.

Sve što dvanaestogodišnja Sofija (Klara Hrvanović, izvrsna) od predstojećeg leta želi je da ode u kamp sa svojom prijateljicom Julijanom (Nađa Mazalica) i da tamo „bari“ simpatiju Marka i, ako bude sreće, prvi put se poljubi baš s njim. Umesto toga, međutim, ona mora da ide na more sa bakom Marijom (Olga Odanović), a destinacija je Hvar gde se baka rodila, ali gde nije bila 25 godina. Plan je da njih dve posete bakinu sestru Luciju (Snježana Sinovčić), koju Sofija još nije upoznala.

Put autobusom s bakom na more je očekivano užasan, budući da baka stalno nešto priča, žali se, gnjavi Sofiju da obuče ovo ili ono i da se namaže kremom. Pritom, kuća u koju idu, bakina rodna, nije baš blizu moru, signala za mobilni telefon i internet nema, a noću napadaju komarci. Srećom, „nona-Luce“ je smirenija, čini se i tolerantnija i više „hip“ od zategnute bake, a i lokalni dečko Luka (Luka Bajto) je simpatičan...

Baka Marija i nona-Luce, međutim, skrivaju neke tajne koje se tiču njihovog brata Nikole i događaja od pre 25 godina, zbog kojih baka nije dolazila na svoje rodno ostrvo. Prva tajna koja ispliva biće ta da je Luka Nikolin unuk, a samim tim Sofijin rođak, što remeti planove za „muvanje“. A kada Lucija završi u bolnici, a Sofija se premesti u kuću kod Nikole (Žarko Laušević), njegove kćerke Dobrinke, te Luke i njegove mlađe sestre Ane (Ema Kereta Rogić) i ostale tajne, porodične i malo šire, će isplivati na površinu.

Možda će se na kraju „najgore leto u životu“ pretvoriti u „najbolje“, obeleženo sklapanjem novih prijateljstava i nekim novim nesvakidašnjim iskustvima.

I kao knjiga i kao film, ,,Leto kada sam naučila“ da letim dotiče se nekih traumatičnih iskustava, što na širem planu (u smislu raspada Jugoslavije), što na onom intimnijem (raskidanje porodičnih veza), te načinima i pokušajima da se to prevlada čisto ljudskim pristupom i naporom. Za to je neobično važna perspektiva generacija rođenih posle rata koju Jasmina Petrović zauzima, a Raša Andrić održava, što ovaj film čini značajnim na planu širem od čisto filmskog. ,,Leto kada sam naučila da letim je film“ o pomirenju na onom osnovnom, ljudskom nivou, a velika gledanost za sada u Srbiji, Crnoj Gori i Bosni i Hercegovini, a kasnije, nadajmo se, i u ostatku bivše nam države bi svakako doprinela pomirenju na onom širem planu.

Jedna od stvari po kojoj se izvorna knjiga izdvaja je i vrlo specifičan jezik koji varira od beogradskog slenga do hvarskog dijalekta, sa svim prelazima i mogućim i nemogućim kombinacijama između, a on je održan i u filmu. Zbog toga treba pohvaliti i scenaristkinju Ljubicu Luković koja književni materijal adaptira dramaturški potentno i sa sasvim solidnim osećajem šta treba zadržati, šta izmeniti, a šta preskočiti. Kao i režisera, koji to pretače u vizuelno delo poštujući međugeneracijske razlike u načinima života (mobilni telefoni i virtuelne komunikacije su značajan faktor, a u film su ubačeni sasvim ukusno), ali i glumce koji zapravo imaju vrlo zahtevne uloge.

Klara Hrvanović je pravo otkrovenje filma i možemo se samo nadati da nju ne zadesi sudbina većine dece i mladih na filmu – to da bude glumica od jedne uloge u karijeri.

Ona je potpuno prirodna u kanalisanju te neobuzdane energije i „angsta“ koji prati pubertet, te u smislu načina na koji se nosi sa govorom koji se u Sofijinom slučaju menja pod uticajem sredine. I drugi klinci je izvrsno prate svojom ležernošću u zajedničkim scenama. Izvrsnu tranziciju u jezičkom smislu demonstrira i Olga Odanović, ali ona je u njenom slučaju kratkotrajnija i nekako očekivanja, a prati je i promena u stavu od anksioze do naleta nostalgije. Njena savršeno kontrolisana nervoza savršenu protivtežu ima u „zenu“ sa kojim se Lucija nosi sa životom, a što Snježana Sinovčić sasvim uverljivo igra. Na kraju nam nije teško ni da „kupimo“ Žarka Lauševića ne samo kao Dalmatinca, nego i kao dedu.

Estetska i tehnička komponenta je očekivano dobra, fotografija je unekoliko „turistička“ u smislu da se direktor fotografije Dušan Joksimović trudi da iskoristi atraktivne hvarske lokacije, a i grafike mobilnih komunikacija i vertikalnih videa su umetnute ukusno, dok muzika Vasila Hadžimanova ukusno spaja standarde jadransko-mediteranskih melodija sa modernijim tendencijama u filmskoj muzici. Raša Andrić sve to nenametljivo, ali znalački pakuje u svojevrstan filmski „bildungsroman“, odnosno film o odrastanju namenjen pre svega mlađoj publici. To ne znači da je film simplifikovan na način da bude odbojan onoj starijoj i iskusnijoj.

Leto kada sam naučila da letim predstavlja sasvim nov i ne baš očekivan iskorak u stvaralačkoj karijeri Raše Andrića. Gledaocima, pak, nudi preko potrebnu lakoću, mladost duha, sunce i more u ova siva, depresivna, zimska vremena.

Death of a Ladies’ Man

 kritika objavljena na XXZ

2020.

scenario i režija: Matt Bissonnette

uloge: Gabriel Byrne, Jessica Paré, Brian Gleeson, Antoine Olivier Pilon, Karelle Tremblay, Joel Bissonnette, Suzanne Clément, Pat Kiely

Leonard Cohen je svakako ostavio traga na mnogim mestima koje je pohodio i u najmanje tri grane umetnosti: najviše u muzici kao „singer-songwriter”, zatim u književnosti kao pesnik i prozni pisac, a na koncu i na filmu kao kompozitor ili makar „pozajmljivač” svojih pesama. Iako se njegovo stvaralaštvo najviše veže za Sjedinjene Države i tamošnju scenu, ipak ima neke poetske pravde u tome da mu je najveća počast u okviru igranog filma ukazana baš u njegovoj domovini Kanadi, i to baš u Montrealu (odakle je i sam Cohen), od strane autora Matta Bissonnettea koji vrlo dobro shvata koliko blago predstavlja Cohen i njegov opus.

Bissonnetteov film Death of a Ladies' Man je polivalentan u svom odnosu do Cohena. U neku ruku se može smatrati labavom adaptacijom njegove poezije i pesama, ali se zapravo radi o originalnom filmu njemu u čast. Film je takođe u neku ruku i žrtva pandemijskih zatvaranja, budući da mu je festivalska turneja i bioskopska distribucija bila rastegnuta i zbog toga je prošla ispod radara. Film je u našim krajevima zaigrao na Festu.

Junak filma je Samuel O'Shea (Gabriel Byrne), Kanađanin irskog problema, profesor književnosti na univerzitetu McGill (koji je i Cohen pohađao), alkoholičar i ženskaroš. Nakon što otkrije da mu poslednja supruga vraća istom merom i pokuša da uspostavi prisniji kontakt sa decom iz prethodnog braka sa Genevieve (Suzanne Clément), sinom Laytonom (Pilon) i kćerkom Josée (Tremblay), Samuel saznaje i da boluje od neizlečivog tumora na mozgu koji mu ostavlja još par meseci do godinu dana života. U praksi to znači da on treba da „zapakuje” svoj život, pomiri se sa decom i prijateljima, konačno napiše roman koji mu se mota po glavi, „skine se” s alkohola, još jednom poseti svoju kuću u Irskoj i možda se još jednom oproba u romansi, ovog puta s još jednom „izgubljenom Kanađankom” u Irskoj, Charlotte (Jessica Paré).

Na sreću ili ne, u većini slučajeva će imati „vođstvo” duha svog oca (Gleeson), i to kao relativno mladog čoveka. Možda se i taj duh može objasniti tumorom ili stalnom konzumacijom alkohola. Na jedan od ta dva faktora otpadaju i ostale halucinacije, od pića s Frankensteinom u klubu, preko konobarice s tigrovom glavom, pa do onih spontanih pretapanja normalnih životnih situacija u scene iz mjuzikla sastavljenog od pesama Leonarda Cohena.

Jedan od herojskijih poduhvata koje je Bissonnette, autor aktivan na kanadskoj i nezavisnoj američkoj sceni i od prvog filma deklarisani pasionirani ljubitelj Leonarda Cohena i njegovog stvaralaštva, izveo je taj da nas kao gledaoce drži uronjenim u svet svog filma uprkos tome da ima „spoiler” već u samom naslovu. Drugi je taj da je različite sastavne elemente Cohenove literature, muzike, pa čak i aure spojio s očekivanim i manje očekivanim dramaturškim mehanizmima u jednu glatku priču, pa sve to nenametljivom režijom zapakovao u multi-žanrovsko filmsko iskustvo.

U tome se u velikoj meri oslanja na pažljivo izabrane glumce. Gabriel Byrne je odigrao jednu od svojih najboljih recentnih uloga, a njegova hemija s Brianom Gleesonom u kontra-intuitivnoj ulozi očevog duha je vrhunska. Irski dvojac je pojačan kvebeškim ansamblom koji bi se čak mogao nazvati i zvezdanim. Antoine Olivier Pilon unosi energiju, doduše pomalo utišanu od one koju je demonstrirao u filmu Mommy (2014) Xaviera Dolana, a tu imamo još jednu Dolanovu stalnu glumicu Suzanne Clément, kao i gracioznu Jessicu Paré.

Poseban bonus je svakako „soundtrack” sastavljen od pažljivo izabranih i na prava mesta umetnutih pesama Leonarda Cohena. Zbog toga Death of a Ladies' Man postaje i ostaje film koji će dostojno „servisirati” Cohenove stare fanove, ali će isto tako privući i neke nove.

A Film a Week - Far Far Away / Yun lou saan go lo

 previously published on Asian Movie Pulse

Amos Why got some notoriety with his debut feature, the romantic drama “Dot 2 Dot” (2014) which revolved around a girl who came to Hong Kong from mainland China and got fascinated by the place’s culture. His next film was “Napping Kid” (2018), a tech thriller with some political undertones that ultimately suffered from the convoluted plot.

Why is back to the romance genre with his latest work, “Far Far Away” based on a simple premise of a shy and nerdy IT guy who all of a sudden draws the interest of five different good-looking girls. The film premiered at the last year’s edition of Hong Kong Asian Film Festival, while its theatrical release was scheduled for this year’s Valentine’s Day. We caught it at Osaka Asian Film Festival, where it had its international premiere.

Hau (played by very charismatic Kaki Shum) is a 28 year-old computer geek who worked as a developer of a dating app despite his dating history is short. Once he gets the courage to ask his pretty co-worker (Cecilia So) out, the whole new world opens up to him. At the preparations for his friends’ wedding, he meets the “professional bridesmaid” Fleur (Crystal Cheng) who feels pressured to get married and have kids herself soon and also Lisa (Hanna Chan) on whom his high school friends all have crush. A chance encounter with Mena (Rachel Leung) who has the same car (brand, model and even colour-wise) as he does results in a fling. And finally, there is also his college friend Melanie (Jennifer Yu) he feels very comfortable around.

Apart from dealing with Hau’s prolonged growing up, Why also deals with the geography and contemporary life, including also social, economic and toned-down political aspects, in Hong Kong. The reason for that is that all the five girls live in different remote corners of Hong Kong, and the sheer “geography” is one of the reasons why keeping up a relationship with any one of them demands some compromises on Hau’s side.

“Far Far Away” starts pretty much as a basic romantic flick with some attempts at broad comedy, laced by forced structure (the first half of the film is divided in chapters called “lessons”), stereotypically underwritten characters (the nerdy guy is simply too nerdy, while the pretty girls are approaching the movie star-level of prettiness) and even predictable directing in which Why tries to overcome the blandness with some flashiness in the graphics department and the mandatory slow-motion entries. Even the more appealing local aspect seems aimed at the local audiences and connossieurs of Hong Kong’s layout, while the outsiders could remain confused with bits and pieces of data Why feeds them with.

Luckily, it gets better later on in almost every aspect once the structure is dropped and the plot starts evolving more freely. The romantic and other issues feel more organic and even the directing style loosens up, replacing the endless reverse shots from the fixed positions in conversational scenes with controlled camera movements. Even the predictable gentle pop tunes make more sense. That way, the viewers can appreciate not just the story, but also the details in the background of it, the inter-personal dynamics between the friends and love interests and the numerous details of the Hong Kong culture and way of life, making the film actually more of a love letter to the city than a story of one’s search for true self through the relationships.

What works best here is casting. Why deliberately chose his cast from the ranks of the younger up-and-coming actors and actresses who might not be as recognizable as the bigger stars, but who make up for it with their youthful energy and compelling chemistry in the scenes they share. Finally, “Far Far Away” is quite an enjoyable little movie.

Cyrano

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Prošlu godinu, a i početak ove, možemo slobodno nazvati vremenom kada su se mjuzikli na velika vrata vratili na festivale i u bioskope.

Nizu koji su uspostavili Karaksova „Annette“, Spilbergov „West Side Story“ i dva filma Amande Krejmer prikazana u Roterdamu („Please Baby Please“ i „Give Me Pity!“) sada valja pridodati i „Cyrano“ u režiji Džoa Rajta koji je po scenariju Erike Šmit izvedenom iz njene pozorišne adaptacije ekranizovao kanonsku romantičarsku dramu Edmonda Rostana, „Sirano de Beržerak“.

Sam Sirano de Beržerak bio je istorijska ličnost, niži plemić, vojnik u gradskoj straži Pariza, pisac i vešt mačevalac koji se često upuštao u dvoboje. Biografski podaci o njemu su uglavnom nepouzdani, pa se zato pretpostavlja da je Sirano de Beržerak kao dramski lik zapravo kompozit sačinjen od njega samog i nekolicine njegovih bližih rođaka koji su takođe imali vojne karijere. Zaplet drame, od detalja poput ogromnog nosa, pa do odnosa sa Roksanom i baronom Nuvijeom, plod su potpune fikcije.

Sirano de Beržerak je doživeo bezbroj izvođenja u teatru i na desetine filmskih adaptacija. Na filmu su ga, između ostalih, igrali Hoze Ferer (u filmu Majkla Gordona iz 1950. godine), Stiv Martin (u filmu „Roxanne“ Freda Šepizija iz 1987) i Žerar Depardije (u filmu Pola Rapenoa iz 1990. godine). Erika Šmit u teatru i Džo Rajt na filmu su legendarnu dramu prvi preselili u domen mjuzikla, ali to nije ni najveća novina.

Naš Sirano, naime, nije fizički ružan, deformisanog lica s ogromnim nosem za izradu kojeg bi se morala uposliti protetička radionica, već je – patuljak kojeg igra zvezda serije „Game of Thrones“ Piter Dinklidž. Taj potez može delovati iznuđeno trendom političke korektnosti ili čak po liniji nepotizma, budući da su Dinklidž i scenaristkinja Erika Šmit bračni par, ali zapravo ima više smisla u široj slici kao temeljna inovacija unesena u klasični materijal.

Sa svoje strane, Dinklidž je više nego sposoban glumac da odigra patnju zbog toga što njegova ljubav prema staroj prijateljici iz detinjstva mora ostati tajna zbog društvenih konvencija. Sa druge, on zasigurno zna kako to izgleda biti neprihvaćen i odbačen od društva zbog nedostatka na koji nije mogao da utiče i koliko je truda potrebno da se ta prepreka prevlada, zbog čega može biti idealan Sirano.

Konačno, to i pomera fokus sa Sirana kao junaka, vojnika i mačevaoca upravo prema emotivnoj komponenti, premda Dinklidža zbog aure iz fantazijskog spektakla možemo da „kupimo“ i kao „fajtera“.

Ostatak je, uz dodatak rasnog „šarenila“, manje-više preuzet iz izvorne drame. Sirano je, naime, rođeni avanturista spreman da svakome izađe na megdan i porazi ga, što stihovima, što mačem, ali pati zbog toga što je zaljubljen u lepu, ali siromašnu dvorsku damu Roksanu (Hejli Benet kao oličenje aristokratske lepote) i plaši se da će ga ona odbiti. O tome se žali svom prijatelju i kolegi iz straže Le Breu (Bašir Salahudin) koji ga ohrabruje da se otvori i prizna, a sve to postaje nebitno kada se Roksana svom prijatelju Siranu poveri da je zaljubljena u Kristijana de Nuvijea, novog kadeta u straži.

Kristijan (Kelvin Harison Junior) je takođe zaljubljen u Roksanu, ali ona očekuje romantično udvaranje i stihove za šta on, zgodan, ali ne baš naročito rečit, nije sposoban. Tako se on i Sirano stapaju u jednu osobu, Kristijan telom, a Sirano umom: Sirano piše ljubavna pisma i šapuće stihove koje Kristijan naglas ponavlja. U Roksanu se pride zagledao i moćnik, manipulativni grof de Giš (vrlo efikasna filmska zlica Ben Mendelson) koji je spreman da iz osvete pošalje gradske stražare u rat u samoubilačku misiju.

Sirano se i dalje dovija, piše i krijumčari pisma za Roksanu u Kristijanovo ime, ali se čas odluke, možda i rastanka sa životom bliži. Hoće li Sirano smoći smage da tako nešto kaže i u svoje ime i hoće li Roksana otkriti ko ju je stvarno voleo i ko joj je pisao pisma?

Sve u svemu, „Cyrano“ je raskošan mjuzikl snimljen na lokacijama na Siciliji, sa elaboriranim scenama pesme i plesa, vrlo dobrim numerama i vrhunskim kostimima. Iako publika nije još uvek pohrlila da film pogleda u bioskopima (pitanje je, uostalom, hoće li uopšte), kritike koje je film požnjeo su uglavnom dobre, a nižu se i nominacije u sezoni nagrada.

Ono što čudi je to da Akademija nije obratila više pažnje na film koji je nominovan samo u kategoriji kostima, a sigurno je zaslužio i kostimografiju i najbolju pesmu (doduše, ne bi bilo lako odabrati koju od vrlo solidnih numera ispostaviti), posebno ako se uzme u obzir da Rajta filmske institucije uglavnom vole.

Uostalom, kostimirane drame i romanse njegova su specijalnost, još od debija s „Pride & Prejudice“ (2005), a naročito od „Atonement“ (2007), jednoj od najhvaljenijih kostimiranih melodrama. Iako je imao izlete u druge žanrove, čak akcione, avanturistične i fantastične, on se svom primarnom izrazu uvek vraćao, a „Cyrano“ je demonstracija jednog potpuno novog nivoa u promišljanju žanra. Unoseći komponentu mjuzikla, Rajt dobija alibi da održi relativno glomaznu strukturu izvorne drame, što mu omogućava da je suštinski promeni i modernizuje u skladu s današnjim vremenom. Krajnji rezultat je sasvim blizu vrlo dobrog filma.

Official Competition / Competencia oficial

 kritika objavljena na XXZ

2021.

Režija: Mariano Cohn, Gastón Dupart

Scenario: Mariano Cohn, Gastón Dupart, Andrés Dupart

Uloge: Penélope Cruz, Antonio Banderas, Oscar Martínez, José Luis Gómez, Manolo Solo, Irene Escolar, Nagore Aramburu, Pilar Castro, Joan Grandinetti

Ah, ta umetnost i ah, ti umetnici... Moderne likovnjake je obradio Ruben Östlund u svom skoro-pa-remek-delu The Square (2017), o piscima, pesnicima, muzičarima i kompozitorima je snimljeno more filmova, a izgleda da su se jedino arhitekti izvukli od „packi“ za pretencioznost, valjda zato što njihova umetnost ima i upotrebnu vrednost. I filmadžije su se nalazili na meti raznih drugih filmadžija, iz istih razloga pretencioznosti, ali po pravilu uz neku dozu kolegijalne samosvesti.

U tom smislu, Official Competition autorskog tima kojeg sačinjavaju argentinski reditelji Mariano Cohn i Gastón Dupart (uz pomoć Gastonovog brata Andrésa na poziciji ko-scenariste) odlazi verovatno najdalje u smislu ogoljavanja jednog specifičnog sveta u okviru filmske industrije, onog što se kiti etiketom „arthouse“, a koji, kao i svaki drugi kružok, pati od internih dinamika poganjanih sujetom. Doduše, pitanje je koliko su Cohn i Dupart, uglavnom aktivni na televiziji i u sferi repertoarskih dramedija, pozvani da sa svoje pozicije sude o „eliti“, ali treba podsetiti i da su njihovi filmovi The Man Next Door i The Upstanding Citizen propitivali granice između popularne i visoke kulture, te da su oba našla svoje mesto po festivalima. Official Competition je premijeru imao na prošlogodišnjem izdanju Venecije (gle čuda, baš u zvaničnoj konkurenciji), a prikazan je i na ovogodišnjem Festu.

Pre nego što se pozabave fenomenom pret-produkcije filma, Cohn i Dupart nas upoznaju s finansijerom filma, farmaceutskim magnatom Humbertom Suárezom (Gómez), čovekom koji za svoj osamdeseti rođendan upada u krizu identiteta. On, naime, ima puno novca, a ništa klase i prestiža, ali bi svejedno želeo da ga čovečanstvo nekako upamti. Jedna od ideja mu je da izgradi most i donira ga gradu. Ili možda da finansira i producira film...

U tu svrhu, on svom asistentu (Solo) naređuje da stupi u kontakt sa hvaljenom režiserkom Lolom Cuevas (Penélope Cruz s nafrćkanom i u crveno ofarbanom kosom, pljugom u ustima i ostalim rekvizitima koji čudnog umetnika pod stresom čine čudnim i pod stresom) koja, pak, ima ideju da adaptira Nobelovom nagradom ovenčani roman o rivalstvu između dvojice braće. Njena ideja je da Suárez i njegovi otkupe autorska prava, pa koliko košta da košta, te da joj u istom aranžmanu pribave dvojicu najcenjenijih španskih glumaca za uloge te braće.

Problemi, međutim, tek počinju. Glumci, naime, dolaze iz potpuno drugačijih sredina i miljea i, ne samo da nikada nisu radili zajedno, nego se nisu ni sreli. Ivan Torres (Martínez) je glumac prebegao iz Argentine koji je svoj status stekao uglavnom igrajući velike i bitne uloge u pozorištu. Nasuprot njemu stoji Félix Rivero (Banderas), hollywoodski superstar upitne radne etike, glumačkih mogućnosti, obrazovanja, pa i inteligencije. Obojica, naravno, nose bagaž svojih sujeta, što je takođe slučaj i sa Lolom čije su metode ponekad samo neortodoksne, a ponekad sasvim diktatorske. Zbog toga sukobi koji se na početku čine kao lagana šega prete da eskaliraju u nešto zaista opasno.

Cohn i Dupart vrlo dobro balansiraju ton koji je uvek satiričan i na rubu karikature, ali zapravo nikad preko tog ruba, ma koliko nam pojedini detalji poput probe ispod stenčuge koja je zakačena na kran i ljulja se ili one famozne scene uništavanja nagrada, namigivali u tom smeru. Naravno, preterivanje i gomilanje detalja je osnovno pogonsko gorivo za ovakve „insajderske“ filmove, a oni na gomili ponekad prete da sruše kredibilitet filma (doduše, ako ga nije srušio melodramatični roman za adaptaciju koji je, kao, dobio Nobela, neće ništa, premda je to umanjeno izjavom da je reč o slobodnoj adaptaciji), ali Official Competition nikad nije dosadan.

Režija autorskog dvojca je uglavnom nevidljiva jer su dobar deo posla obavili ranije (što je i jedna od poenti filma), kroz detaljistički scenario i izbor glumaca. Pénelope Cruz uživa igrajući ulogu s druge strane kamere, možda čak nesputano istresajući frustracije nastale u toku rada u različitim kontekstima, od španske kinematografije do Hollywooda, Antonio Banderas do kraja „grli“ lošeg glumca u sebi toliko da se zapitamo koliko on tu glumi ulogu, a koliko se sprda sam sa svojom internacionalnom karijerom, dok Oscar Martínez unosi karikirani dignitet, odnosno teatralnost potrebnu za lik pozorišnog glumca. Upareni s tehničkim komponentama modernističko-minimalističke scenografije i fotografije koja insistira na asimetriji, jasno je da i glumci i ekipa samo pomažu autorima u realizaciji vizije.

Zanimljiv komad trivije za kraj bi bio i to da, iako su oboje Almodóvarovi miljenici, Penélope Cruz i Antonio Banderas ovde po prvi put supstancijalno dele ekran. Kod Almodóvara su, pak, imali tek nekoliko manjih interakcija u po sceni ili dve u I’m So Excited (2013) i Pain and Glory (2019), dok u Official Competition, eto, imaju priliku da se pošteno dramski sukobe. Opet, i Official Competition odapinje jednu potencijalno otrovnu strelicu prema Almodóvaru, budući da je „film u filmu“ kao jedan od njegovih blesavijih, bez obzira što Lolina metodologija nije nužno, ili čak nije uopšte, „almodóvarovska“.

A Film a Week - Amira

 previously published on Asian Movie Pulse

Mohamed Diab is an Egyptian screenwriter and filmmaker and the mastermind behind the lauded films like “Cairo 678” (2010) and slightly gimmicky “Clash” (2016) that is completely set inside a police van during the riots. His latest work “Amira” (2021), done in the co-production arrangement of three countries (Egypt, Jordan and United Arab Emirates), while set in Gaza Strip, also came with significant festival reputation (it premiered at Venice) and several awards (most significantly from Rome International Film Festival). Most recently, it was screened at Osaka Asian Film Festival.

The titular character played by Tara Abboud is a teenage girl interested in photography who thinks she can be sure of her roots. Her father Nawar (Ali Suliman, glimpsed in a number of Middle Eastern and international films), whom she dutifully visits in the notorious Meggido prison in Israel (where he serves the life sentence for terrorism) has the status of a Palestinian freedom fighter. Nawar’s family takes care of Amira and her mother Warda (Saba Mubarak), so they enjoy a relatively pleasant life, given the circumstances, of course.

However, everything turns upside down when Nawar and Warda decide to have the second child by the means of artificial insemination (Amira was also conceived that way) when the complete clan learns that he is sterile. That puts Amira in an awkward position and her mother in a dangerous one, while the questions arise. Was Warda unfaithful to Nawar, which would give his family the cause to disown and maybe even execute her? If so, who was her partner in the act of infidelity? Or was it all the consequence of a more sinister practice done by an unknown Israeli prison guard, who switched the sperm samples, making Amira the (biological) child of the enemy? In a heated situation, it is hard to keep calm and collected, and our protagonist feels the pressure to act somehow to prove herself worthy.

“Amira” is the type of film that screams to be taken seriously, but the viewers would be better off if they resisted that urge. The drama of the film that touches the topics of the personal and collective identity, patriarchy and the life under the occupation feels constructed. On top of that, it is actually quite hard for the viewers to sympathize with the titular protagonist due to her narrow world-view in which she favors her “heroic” father whom she has only seen through the prison glass over her devoted mother even when she is in grave peril.

The problem is in script that shows more interest in national than in personal trauma. Diab tries to correct it a bit with his directing that is functional in the way it uses the hand-held camerawork by Ahmed Gabr, with occasional poetic touches, especially when it comes to the use of lighting to dictate the mood. One particular scene, that of the phone sex between the spouses, particularly stands out for its gentleness. But all the “stylishness” of the film also feels calculated and tailored for the film festival audiences.

The trouble with the script is also reflected in the rigid dialogue that feels declamatory even when spoken out by the most natural and the most skilled actors. On the other hand, Tara Abboud is quite expressive in the non-verbal department, Saba Mubarak’s presence is dignified to the level of martyrdom and sainthood, and Ali Suliman is capable to carry the role of the imprisoned and troubled Nawar. Among the rest of the cast, Suhaib Nashwan is a stand-out as Amira’s boyfriend Ziad.

In the end, “Amira” as the film becomes the victim of its grand ambition, just as Amira as the character is a victim of her “grand” conviction. If it were more personal and less of a political statement, it would be more powerful on both of the fronts. Too bad it feels like a missed opportunity.

The Batman

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Betmen zauzima posebno mesto u svetu superjunaka. Betmen zrači glamurom i pomera granice ne samo superherojskih, stripovskih filmova, nego i bioskopskih filmova.
Onda ne treba da čudi i da je najnoviji ,,The Batman“ bio željno iščekivan i što su se u svim fazama produkcije, od inicijalne, unekoliko iznuđene ideje, preko prvih fotografija i trejlera, pa do konačnog uplovljavanja u bioskope, o njemu lomila koplja ne samo fanova, već i zainteresovane publike.
Neki su gradili očekivanja bazirana na prethodnim Betmen filmovima. Drugi su se upuštali u debate sami sa sobom oko mesta novog Betmena u franšiziranom DC univerzumu. Treći su sumnjali u izbor glumca, a četvrti su se zgražavali nad činjenicom da ,,The Batman“ traje skoro tri sata... S filmom u bioskopima, rasprave će se samo intenzivirati, ali makar možemo reći da je ,,The Batman“, makar u kontekstu Betmena i DC univerzuma, sasvim svoj, odnosno da nije derivat nekog od prethodnih izdanja.
Istorija Betmena na filmskom i televizijskom ekranu možda je kraća od one na stripovskim kvadrantima, ali ona svejedno traje dugo. Nakon serije iz šedzdesetih i animiranih varijanti, eru filmskih spektakala otvorio je Tim Barton koji je već s originalnim ,,Batman“ (1989), a posebno s nastavkom ,,Batman Returns“ (1992) postavio suštinu: Betmen je gotik, mučen mračnim mislima i uronjen u svet impozantnog dizajna i glamura, ispod kojeg se oseća miris truleži i dekadencija.
Tu poentu nije shvatio Džoel Šumaher, pa su nastavci bili suviše okupani neonskim svetlima i ukalupljeni u formulu fantazijskog spektakla. U domen mraka ga je vratio Kristofer Nolan sa trilogijom, pritom mu dodajući obol realizma, kojim je pomalo ugušio njegovu inherentnu fantaziju. Bili su to prvi savremeni stripovski „blokbasteri“ koji nisu samo zabavljali publiku, već pozivali na učitavanje tumačenja i paralela sa stvarnim svetom. Pa mnogi smatraju da se Nolanova trilogija zapravo odnosi na ,,Occupy“ pokret i podgreva debatu između institucionalne i vaninstitucionalne pravde.
Konačno, Betmen je doživeo i to da ne bude glavni-glavni lik u filmovima u kojima se pojavljuje, već da figurira kao konkurencija, a kasnije podrška protagonisti Supermenu u DC-jevom serijalu pod rediteljskom palicom Zeka Snajdera. U ovom pokušaju franšiziranja Betmen se zapravo izgubio. U tom svetlu, možda je i najbolja tačka inače pretencioznog i vidljivo kompozitnog ,,Joker“ (2019) bila ta što je pripremila „reset“ celog univerzuma, a ponajviše Betmena kao lika.
,,The Batman“ se odmiče od toga i počinje ispočetka i čak vraća korenima i Betmena kao lika i DC-a kao izdavačke kuće. Skraćenica dolazi od engleskog termina Detective Comics, što znači da je maskirani osvetnik s puno opreme ispod čije se maske krije milijarder-siroče Brus Vejn zapravo više detektiv koji istražuje, nego akcioni superheroj koji blatantno koristi moći. To ne znači da ćemo ko zna koji put videti „origins story“ i scenu u kojoj mali Brus ostaje bez roditelja Tomasa i Marte. Priču ćemo, doduše, čuti, a režiser Met Rivs i koscenarista Piter Kreg već su time povukli dobar potez: ukazujući publici poštovanje i verujući joj da ona već u startu zna dovoljno o Betmenu.
,,The Batman“ počinje naracijom u maniru Skorsezovog ,,Taksiste“ u kojoj nam Betmen (Robert Patinson) objašnjava da on ulogu maskiranog osvetnika „igra“ dve godine, što ga je pretvorilo u „noćnu životinju“. Međutim, nema previše nade da će sam uspeti da očisti Gotam Siti od truleži koja se tu nakupila, ali ipak ne odustaje: sledi svetlosni signal i čini sve što je u njegovoj moći da se zločinu suprotstavi na licu mesta. Ne živi u senkama, sam je senka, i on je osveta. Nakon uspešne noći, povlači se u pećinu koja se nalazi u produžetku okretnice metroa, a iznad koje se nalazi kula Vejnovih, čije prizemlje podseća na gotičku katedralu.
U Gotamu stalno pada kiša, a i kad ne pada, bare se nikako ne suše, u toku je i kampanja za gradonačelnika u kojoj se glavne teme vrte oko stope kriminala, korupcije i sredstava iz fonda za obnovu. Takođe, pojavio se i serijski ubica Ridler (Pol Dejno skriven iza improvizovane maske sklepane od vojne opreme) koji policiji i Betmenu lično ostavlja kriptične poruke, a njegov pohod započeo je ubistvom samog gradonačelnika i favorita u izbornoj trci. Jedan od retkih poštenih policajaca, Gordon (Džefri Rajt), otvoreno sarađuje i komunicira s Betmenom, na zgražavanje većine kolega, koji uglavnom legalizmom i procedurom maskiraju korumpiranu prirodu.
Kako se leševi i šifrovane poruke ređaju, a na Ridlerovoj meti su korumpirani policijski načelnik, tužilac i njuške iz sveta organizovanog kriminala, pa čak i Brus Vejn čija je familija povezana i sa kriminalom i politikom, tako se raspliće klupko interesnih grupa koje drže Gotam u šaci. U toj priči se pojavljuju mafijaški bos Karmajn Falkone (Džon Turturo), vlasnik ekskluzivnog kluba u kojem zajedno piju političari, mafijaši i predstavnici zakona, Oz zvani Pingvin (Kolin Farel), jedna neobična konobarica u tom klubu, Selina Kajl (Zoi Kravic) koja će se zbog privatnih istraga premetnuti u provalnicu Ženu mačku. Naravno, osim vernog batlera i pomoćnika Alfreda (Endi Serkis), niko ne zna Betmenov pravi identitet, a on, odnosno Brus Vejn, moraće da krene na put iskupljenja.
Prvi put imamo Betmena kojem nije cilj da od sveta (ili makar Gotama) napravi samo bezbedno, već i bolje mesto. Ta moralna poenta sjajno se uklapa u Rivsovu viziju filma koji je više spoj žanrova kao što su detektivski noar, triler o lovu na serijskog ubicu, kao i mafijaški i politički trilet, nego što je u pitanju akcioni superherojski spektakl. Akcije, međutim, ima, a kada je ima impresivna je, kao ona auto-trka s Pingvinom po ulicama snimljena u novoholivudskom maniru u kojoj ćemo imati prilike da vidimo novi Betmobil u ,,Mad Max“ stilu, ili makar pristojna kao u onim kasnijim scenama poplave i obračuna u dvorani.
,,The Batman“ je prilično mračan na način koji je različit od Nolanove trilogije (čak realističniji), i „gotik“, ali ne kao kod Bartona predominantno stilom i dizajnom, nego atmosferom i unutrašnjim bićem. U tome pomaže fotografija Grega Frejzera, jednog od najpouzdanijih holivudskih snimatelja koji je za rad na Vilnevovu ,,Dinu“ kasirao drugu nominaciju za Oskara, precizna montaža Vilijama Hoja i Tajlera Nelsona, kao i muzika Majkla Đakina u kojoj se, pored moderno-klasičnog stila kojim dominiraju horne i udaraljke, našlo mesta i za Nirvanu, odnosno pesmu ,,Something in the Way“ savršeno upotrebljenu da odslika žrvanj depresije.

Uzore režiser Rivs ponosno ističe kao značke na reveru. Tu su, naravno, Šreder, Skorseze, Fridkin i Kopola, ali pre svih Dejvid Finčer kojeg Rivs najobilatije i najdirektnije citira. Prosedeom dominira ,,Se7en“, budući da se Ridler ponaša kao Džon Do (a tu je i sva ona kišurina, vlaga i memla), način na koji se Ridler poigrava s policijom i Betmenom je direktan omaž Zodijaku (čak i stilski šifre podsećaju na Zodijakovo pisanije), a mogu se pronaći i elementi ,,Fight Club“. Omaž ide toliko daleko da se možemo krajnje validno zapitati o originalnosti materijala.
Osim originalnosti, potencijalni problem je i trajanje filma koji bi se bez problema mogao spakovati na dva ili u najgorem slučaju dva i po sata, posebno ako uzmemo u obzir da to ekscesno trajanje nije bilo podređeno razvoju i profiliranju likova (to je ispunjeno za Betmena i Ženu-mačku, uslovno rečeno još i za Ridlera i Gordona), već zapetljavanju priče, otvaranju novih rukavaca i nabijanju atmosfere. Problem je koncepcijski: ,,The Batman“ zapravo više funkcioniše kao sezona televizijske (mini)serije, na šta je deo publike naviknut i što zapravo i želi.
Robert Petinson je izuzetan kao Betmen, možda i najbolji, što će mnogima biti iznenađenje. Patinson je, međutim, jedan od najboljih glumaca svoje generacije koji se dokazao u filmovima kao što je ,,The Lighthouse“. Kao uzor za Betmena je pominjao Al Paćina i njegovu interpretaciju Majkla Korleonea u prva dva nastavka ,,Kuma“, što se vidi i po ekspresivnosti, po kojoj se Patinson približava nivou Paćina u mlađim danima.
Zoi Kravic unosi nešto seksepila kao Žena- mačka, ali ipak ne dostiže nivo zavodljivosti Mišel Fajfer u Bartonovom filmu. Ipak, s Patinsonom deli određenu hemiju koja se ne može zanemariti. Džon Turturo koji obično igra smetenjake je sada uverljivo jeziv i ljigav, Džefri Rajt „sidri“ lik Gordona u prepoznatljivom stilu, a Pingvin u interpretaciji Kolina Farela je dosta drugačiji od izvedbe Denija de Vita, ali je sasvim funkcionalan kao oportuni gangster. Konačno, Pol Dejno je izvrstan kao Ridler.
,,The Batman“ je drugačiji, podrobno osmišljen, ambiciozan i pritom prilično uspeo film o Betmenu namenjen odraslijoj i skoncentrisanijoj publici. Ambicija je jasna još od samog naslova: Met Rivs je iskazao pretenziju da napravi ultimativni Betmen-film, zato i taj određeni član. Koliko je uspeo, pokazaće vreme i nastavci kojih će svakako biti. Ali Betmen kao detektiv koji istražuje serijska ubistva, porodičnu istoriju, politiku i mafiju, svakako je osvežavajući.

Homefront / Hinterland

 kritika objavljena na XXZ

2021.

režija: Stefan Ruzowitzky

scenario: Stefan Ruzowitzky, Hanno Pinter, Robert Buchschwenter

uloge: Murathan Muslu, Liv Lisa Fries, Marc Limpach, Max von der Groeben, Maximillien Jadin, Timo Wagner, Stipe Erceg, Aaron Friesz

Iako je nedavno bio kinematografski pod-zastupljen u odnosu na Drugi, Prvi svetski rat se poslednjih desetak godina, delimično usled i okrugle stote godišnjice, nametnuo kao jedna od „vrućih“ tema. Istorijska distanca pomogla je utoliko da više nema, etički gledano, zabranjenih uglova posmatranja, a nova saznanja iz domena psihologije i psihijatrije su kao centralnu temu povezanu s Prvim svetskim ratom ispostavile traumu i post-traumatski stres. Trauma i post-traumatski stres prisutni su bili, a ponegde i ostali, i na nacionalnom, a ne samo na individualnom nivou, posebno u zemljama jako uključenim u rat čiji se državni okvir promenio do neprepoznatljivosti.

Svoj film Hinterland austrijski reditelj Stefan Ruzowitzky otvara na rečnom brodu koji Dunavom putuje prema Beču. Godina je 1920, a major Peter Perg (Muslu) i njegovi ljudi su bivši zarobljenici koji se sa dve godine zakašnjenja vraćaju s ruskog fronta. U rat su otišli kao vojnici i oficiri velikog Austrougarskog Carstva, a vraćaju se kao vojnici poražene i rasformirane države u sredinu koja ne može ili neće da ih primi dalje od skloništa za beskućnike i skitnice. Uostalom, šta ako su u zarobljeništvu dobili nove, opasne, boljševičke ideje? Ne bi bili prvi...

Perg izgleda kao da se drži nešto bolje od svojih saboraca i kao da zna kuda ide jer ipak ima stan u gradu i porodicu koja ga čeka. Ispostavlja se da je stan prazan, da ga je supruga napustila i otišla da živi na selu, te da Perg, osim krova nad glavom, nema ništa, što će postati još manje kada bude opljačkan nakon prve noći. Usled tranzicione situacije, a naročito nepoverenja prema bivšim vojnicima, pozornici hapse njega, a ne džeparoša. Sreća u nesreći za Perga je to što će u policiji biti komesar Victor Renner (Limpach), njegov stari poznanik i prijatelj.

Perg je, naime, pre rata bio policajac, specijalizovan za ubistva, posebno ona čudna i brutalna, pa će mu Renner ponuditi posao, uprkos nepoverenju i niže rangiranih policajaca i komande. Perg im je potreban jer Beč potresaju čudna i brutalna ubistva čija su meta ratni veterani i bivši logoraši koji su ujedno i Pergovi saborci i kolege. Hoće li u gradu u kojem se okupljaju najrazličitiji politički elementi (anarhisti, komunisti, socijalisti, nacionalisti, proto-nacisti) bivši inspektor koji i sam klizi u ludilo uz pomoć manje iskusnih, lenjih i korumpiranih policajaca i forenzičarke Therese Körner (Fries) rešiti slučaj u kojem i sam može postati žrtvom?

Po količini materijala i podataka koje u svoj film Ruzowitzky i njegovi ko-scenaristi ubacuju, čini se da su im ambicije da se Hinterland proširi na serijal filmova koji kombinuju žanrovske standarde trilera o serijskim ubistvima sa nešto izmenjenim „period piece“ pristupom. Zapravo, ovde je taj tretman perioda u zanatskom i tehničkom smislu ono što je zanimljivije od same dramaturgije filma. Hinterland je, naime, snimljen kompletno ispred ekrana, a sva scenografija je digitalno projektovana i neobično dizajnirana na tragu nemačkog ekspresionizma, što je dodatno podvučeno i iskošenim rakursima iz kojih direktor fotografije Benedict Neuenfels snima.

Jasno, ovde se radi o direktnoj nameri, a ne o prigodnom rešenju i upravo je taj stil koji Hinterland pomera prema granicama animiranog filma njegov glavni adut, čak i kada se s akcentom na njega preteruje i čak i kada deluje posve lažno na granici kiča. Originalnost ideje da se spoji vizuelna umetnost i kinematografija ekspresionizma s probranim elementima „giallo“ i uopšte evropskog žanrovskog filma (u nekim od scena u kojima do izražaja dolazi osvetljenje jarkih boja) dovoljna je da zamaskira poneki nedostatak koji film ima na dramaturškom planu na kojem je pretrpan detaljima koji ne stižu da se razrade, za šta može biti prostora u nastavcima ako ih bude, a verovatno hoće.

Takođe, Hinterland može da ustoliči u Beču rođenog glumca turskog porekla Murathana Muslua kao veliku austrijsku filmsku zvezdu kojoj se ne dodeljuju uloge samo i isključivo po obrascima političke korektnosti. Njegovo prisustvo na ekranu je impozantno, a ludilo koje kanalizira sasvim u skladu s ludilom koje Ruzowitzky cilja. Sam Ruzowitzky, pak, globalno je poznat po Oscaru za strani film s filmom The Counterfeiters koji je, kao ratna drama s tematikom s margine Drugog svetskog rata, pak, predstavljao izuzetak u njegovoj uglavnom žanrovski obojenoj karijeri. Je li s Hinterlandom pogodio pravu formulu? Vreme će pokazati.

A Film a Week - Heroes / Heroji

 previously published on Cineuropa

A warrior returning home from battle is an ages-old literary trope and at least a century-old movie one. Combining it with other ideas and influences, Serbian filmmaker Goran Nikolić has created his debut feature, Heroes, which is a unique film experience in the realm of Serbian and regional cinema. The movie premiered at the Belgrade International Film Festival FEST, and it has a solid chance of securing national distribution and gaining further international exposure at niche festivals.

The plot, if there is one, is fairly basic. It is the aftermath of the Battle of Kosovo, which happened in 1389, and a Serbian knight, played by Mladen Sovilj, of The Disobedient  (2014) and Offenders (2017) fame, is on his way home while suffering from terrible PTSD. A young orphan (newcomer Todor Jovanović) joins him on the road. The warrior does not wish to have company at first, but as the journey progresses and becomes increasingly insufferable, he feels more ready to protect the playful, sometimes annoying, kid. However, the visions of the past (or maybe the future) keep haunting him…

There are influences to be noted here, both literary (from Serbian epic poetry) and cinematic, which could be described as a funky melange of the Serbian propaganda spectacle The Battle of Kosovo (1989), Nicolas Winding Refn’s visceral masterpiece Valhalla Rising  (2009) and the artsy indie road-movie genre, not too dissimilar from The Disobedient. Further connections with the first-mentioned can be noted in the presence of one of The Battle of Kosovo’s leads, Žarko Laušević, as the narrator, as well as the same sword and shield that were used in the 1989 movie. Refn’s film is represented through the visceral approach and the thematising of the topic of the PTSD that the characters are unaware of. Finally, the bright summer colours, captured by cinematographer Vladimir Đurić, which stand in sharp contrast with the sombre mood of the film, are clearly borrowed from differently toned movies, but here they work perfectly, thanks to Nikolić’s strong directorial vision.

However, there is one particular gimmick that shapes everything in Heroes: it is completely dialogue-free, and the only spoken words come from the narrator, who is the kid himself, but is now grown up thanks to the knight’s heroic efforts. The concept of the narrator seems forced, and the narration written by Kosta Peševski pretty much states obvious things that the viewer can see from the imagery. However, here, it is necessary to fill the void when the repetitions, the bizarre moments (such as the kid starting to engage in beatboxing all of a sudden) and the editing tricks (like occasional jump cuts) are not enough to stretch the film out to a feature format. On the other hand, the actors handle the pressure of being unable to express themselves through speech very well: Sovilj shows off his skills in non-verbal micro-acting, while Jovanović is adorably natural in his role. Finally, the counter-intuitive score that blends modernised folk tunes, out-of-place church music and modern genres composed by Ana Krstajić is one of the strong points of the film, as it channels the mood and fills the gaps left in the soundscape owing to the lack of dialogue.

All things considered, Heroes would be a killer short, which should not come as a surprise, given that Nikolić has had some practice in this format. As a feature, however, it is still compelling and strong despite the shoestring budget it was made on, and as a debut, it edges on the realm of the impressive.

Dark Glasses / Occhiali neri

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

„Majstor se vratio!“, ponadali smo se mnogi pre deset godina pred izlazak filma Dracula 3D Darija Arđenta. Bio bi to sjajan trenutak da najveći još uvek živi majstor „giallo“ filma pokaže svoje umeće koje je demonstrirao 70-ih i 80-ih godina prošlog veka i da speremo gorak ukus koji su u većini slučajeva njegovi novomilenijumski filmovi, pre svega oni najrecentiniji, Giallo (2009) i Mother of Tears (2007). Ali, avaj, dobili smo samo jako anemičan vampirski film...

Isto se zapravo ponovilo i sada, deset godina kasnije, sa filmom Dark Glasses (2022). Toliko da možemo samo da se upitamo kako je i zašto taj film zaigrao u Special Gala programu Berlinala. Možda niko nije imao hrabrosti da odbije majstora Arđentove reputacije, a možda je i filmska industrija, posebno njen festivalski deo, zapela u mračne vode nakon što je iscrpela pandemijske rezerve, pa je ime autora i zvanično postalo dovoljan argument da se zaboravi na kvalitet filma. Bilo kako bilo, regionalna premijera je održana na Festu koji se upravo održava u Beogradu.

Dark Glasses zapravo počinje relativno obećavajuće. Neoklasična muzika na sintisajzerima Arnoa Rebotinija koja kanališe energiju Karpenterovih kompozicija za njegove vlastite filmove prati mladu i atraktivnu Dianu (Ilenia Pastoreli, najpoznatija po ulozi u uvrnutom žanrovskom filmu They Call Me Jeeg) dok se ona vozi u automobilu po rimskim ulicama. Zaustavlja se pored parka i pridružuje se ljudima u njemu u iščekivanju fenomena: potpunog pomračenja Sunca. Jedan od prisutnih nas „usput“ informiše kako su se i stare civilizacije bojale tog fenomena, misleći da on signalizira kraj sveta.

Tako dramatičan ton pomalo smrdi na treš, ali okej, ipak je to „giallo“, te dve odrednice se lepo slažu jedna s drugom, naročito ako je sve to lepo uslikano i zapakovano, a ovaj uvod može da prođe kao takav. U sličnom stilu je i naredna sekvenca u kojoj ćemo upoznati i našeg negativca, poremećenog ukapuljačenog manijaka. Doduše, to će biti posredno upoznavanje jer pratimo jednu elitnu prostitutku koja završava posao u hotelu i odlazi ne sluteći šta bi joj se moglo desiti. Iz zasede u žbunju je neko napada, davi je i reže joj vrat žicom, tako da ona nakon krvoliptanja umire nasred ulice pred retkim prolaznicima. Dolazi policija, ali sve što uspeva da sazna je da je manijak odjurio kombijem. Okej, mrtve prostitutke, manijaci i nesposobna policija su još uvek „giallo“.

E, sad, i naša Diana koja naslovne naočare za sunce nosi još od prve scene, malo kao modni detalj, malo kao zaštitu od Sunca, malo kao zaštitu od sveta, je po zanimanju elitna prostitutka koja posećuje klijente po hotelima. Naravno, i nju će snaći sudbina njene koleginice: manijak će je napasti, ali će se ona izvući i pobeći automobilom sve dok je on ne sustigne u belom kombiju što rezultira nesrećom u kojoj gine dvoje roditelja, njihov sin Čin (Andrea Žang) ostaje siroče, a Diana nakon povrede glave ostaje slepa, pa joj naočare za sunce postaju još potrebniji štit.

Osećajući krivicu, ona pokušava da se nekako oduži Činu, a on želi da se makne iz crkvenog sirotišta, pa dolazi da živi s njom i bude joj asistent. U slično vreme u Dianin život ulazi i socijalna radnica Rita (Asia Arđento, Dariova kći, ovde retko i prijatno suzdržana) koja je podučava kako da nastavi da živi sa svojim hendikepom i koja joj priskrbljuje psa-vodiča koji je, u slici sveta koju gaje Arđento i ko-scenarista mu Franko Ferini, treniran i za nešto posebnije, ubojitije zadatke. Ali, sa druge strane, ubica ne odmara jer je i slepi svedok i dalje svedok, a kada se u celu priču uključi još nesposobnih policajaca koji bi Dianu zatvorili zbog kidnapovanja, ona i Čin moraju da beže po radničkim predgrađima i ruralno-močvarnoj okolini Rima.

Prvi i osnovni problem sa Dark Glasses je upravo njegov prilično „brljav“ i proizvoljan scenario u kojem se akcija odvija po načelu prigodnosti, a ne čak i elementarne logike. To za žanr nije ništa toliko novo, budući da se još jedan od starih majstora, Lučio Fulči, po pravilu oslanjao na logiku sna, odnosno košmara, što, čini se, Arđento ovde čini. Problem je što ono što vidimo pred sobom na ekranu nije nimalo impozantno, već deluje jeftino, reciklirano iz obrabljenih sastavnih delova i zapravo lenjo do granice auto-parodije i auto-sabotaže.

Možda je solidan štos prenaglašena dikcija Ilenije Pastoreli koja prosto zaziva sinhronizaciju na drugi jezik po staroj, a ne nužno dobroj „giallo“ praksi. Možda osvežava to što Asia Arđento ne mahnita i što nije mučenica, već postoji kao lik u filmu s kojim se nije teško saživeti i čiju dobrotu instinktivno osećamo. Možda nam Dario Arđento s planom podastire posvete klasicima kao što su Wait Until Dark Terensa Janga ili čak njegov rani rad, The Cat o‘ Nine Tails koji se oba poigravaju s hendikepom slepila, a u slučaju poslednjeg primetno je izvrtanje istražitelja i žrtve po pitanju hendikepa, a možda nam samo podvaljuje još jednu reciklažu priče o Džeku Trboseku, napunjenu dobro poznatim elementima žanra.

Svakako nešto tu fali. Za početak, falilo je i novca i vremena za produkciju, budući da je ceo film „proizveden“ u nekoliko meseci od Arđentovog „glumačkog debija“ kod Gaspara Noea u Vortexu. To se vidi i u štedljivoj režiji „set piece“ scena kojom ničim izazvano dominiraju krupni kadrovi kako bi se sakrila sirotinjska produkcija. Isto važi i za one ničim izazvane lažne vodene zmije i za ono vijanje po mraku bez cilja. Džabe je specijalne efekte šminke radio studio velikog Serđa Stivaletija, kada se oni ili ne vide ili su prenaglašeni u krupnim kadrovima.

Kao žanr, „giallo“ se dosta oslanja na dizajn i specifičnu estetiku i kao takav najbolje funkcioniše u urbanoj okolini i na lokacijama koje markira vrlo specifična arhitektura. Ovde toga uglavnom nema, odnosno ima tek u retkim trenucima. Mateo Koko je inače pouzdan direktor fotografije, ali ovde zapravo nema šta da radi, niti može da popravi utisak. Par scena u filmu kojima je Arđento posvetio dužnu pažnju ipak ne „čini proleće“.

Ostaje nam da se pitamo je li ovo zaista film čoveka koji nam je dao Suspiriju, Inferno, The Bird With the Crytal Plummage, Deep Red, Tenebrae, Operu ili Traumu. Svakako jeste, ali taj čovek je ostario, ostao bez ideja i bez potrebne energije da bi se bavio žanrom koji dosta često zavisi od fore, dosetke ili štosa kako bi nešto bilo efektno. Elementarni sastojci možda jesu tu, ali je Arđento uglavnom ostao bez svog magičnog dodira, pa „kuva po receptu“, a to na kraju ispada bezlično.

Darkling / Mrak

 kritika objavljena na XXZ

2022.

scenario i režija: Dušan Milić

uloge: Miona Ilov, Danica Ćurčić, Slavko Štimac, Slaviša Čurović, Nikola Rakočević, Nikola-Kole Angelovski, Slađana Bukejlović

Svako ima pravo na svoje traume i strahove, individualne ili kolektivne, a i svako ima pravo da ih za potrebe svog umetničkog stvaralaštva tretira aparaturom kojom želi. Za filmskog reditelja Dušana Milića teme su na liniji nacionalne politike, bilo da je reč o mutavom anti-globalizmu (Jagoda u supermarketu), kmečavom guslanju o nacionalnoj nepravdi i nesreći (Travelator) ili slavljenje folk-kulture (Guča), a način obrade u teoriji jednostavan i žanrovski. Kod Jagode... je to bio triler talačke krize, kod Guče romantična komedija, a u slučaju Travelatora akcioni triler o likvidaciji sa pseudo-egzistencijalnim momentima.

Jasno je da Milić pokušava da se pozicionira na desnom polu srpske filmske scene, a da je tamo već poprilična gužva likova raznih profila, među kojima je Milić verovatno najveštiji iako nije nužno ni najtalentovaniji ni najelokventniji. U svom poslednjem filmu Mrak nastalom u širokoj evropskoj koprodukciji (o čemu ćemo razglabati kasnije) i premijerno prikazanom na Festu, Milić se dotiče najskuplje srpske reči i najnapuštenije nekada srpske teritorije Kosova...

Vreme radnje je negde posle marta 2004. i nemira na Kosovu koja se već u uvodnoj reči adresiraju kao pogrom. Devojčica Milica (Ilov) živi u trošnoj kući bez tekuće vode i sa strujom koje više nema nego što je ima s majkom Vukicom (Ćurčić) i dedom Milutinom (Štimac). Njeni otac i ujak su nestali u nemirima, ali još nije prošlo dovoljno vremena da bi se proglasili mrtvima. Kuća je na osami, u enklavi enklave, a noću iz mraka dopiru uznemirujući zvukovi lupanja, treskanja, zverskog režanja. Preko noći ugrožena je i njihova stoka i živina, bašta im je navodno zatrovana, pa Vukica ozbiljno razmišlja o odlasku, a Milutin hoće da ostane u svojoj kući po svaku cenu, odbija evakuaciju i žaljenjem podiže pritisak i na lokalne političare i na vojnike KFOR-a koji svakodnevno patroliraju tuda.

Za to vreme Milica ide u školu, svakodnevno se vozeći u oklopnom transporteru s italijanskim vojnicima, te svedoči o tome kako jedni za drugim njeni drugovi napuštaju svoje kuće, svoja sela i Kosovo. U školi ima važan zadatak da napiše pismo predsedniku uz obećanje da će ono najbolje i najemotivnije biti pročitano u Ujedinjenim Nacijama. Međutim, kada italijanske patrole zamene one američke, pritisak na Milicu i njene ukućane će kulminirati. Pitanje je, međutim, da li taj pritisak dolazi od stvarnih ljudi ili je posve imaginaran.

Verovatno najjače Milićevo oružje u filmu je pronalazak Mione Ilov i kasting danske glumice Danice Ćurčić koju smo nedavno imali prilike da vidimo i u Murini, i zbog njih se, naročito u srednjem delu, možemo saživeti s patnjama likova koje one igraju. Situacija je, međutim, potpuno suprotna u slučaju Slavka Štimca i lika Milutina za kojeg je usled Štimčeve širokopotezne glume manje ili više od početka jasno da je skrenuo, što takođe u priličnoj meri raskriva i centralnu „misteriju“ filma: je li pretnja stvarna ili imaginarna.

Milićeva poenta u svemu tome je da ta dilema zapravo nije ni bitna jer je strah tu i zna se ko ga je i s kojom namerom posejao, s time da se autor ustručava da „njih“ ikako drugačije imenuje osim tako bezlično. Do samog kraja i kartice teksta na ćirilici, to jest, jer bi u suprotnom bila ugrožena sredstva koja su priskrbljena iz inostranstva: Grčke, Bugarske, Italije i Danske... Vešto taktiziranje, nedostatak petlje ili pretenciozno ciljanje na filozofsku univerzalnost – prosudite sami.

Bilo kako bilo, Milić se tu oslanja na neke od obrabljenijih klišea (pismo predsedniku postaje pismo izgubljenom ocu i klizi preko ruba patetike) i zasejava barem dve stopostotne „čehovljevske puške“, praveći tako uvod za kulminaciju i opšti pičvajz sa bombama, požarima, pucnjavom u mraku i zmijama u klozetu. Kako sam naslov filma prejudicira, dosta toga se dešava u mraku i Milić taj „nedostatak slike“ puni upadljivim dizajnom zvuka. Međutim, Milić tome nije naročito dosledan, pa zato svako malo „bljesne“ da bismo videli šta se zapravo dešava, odnosno da je patnja naših likova stvarna, iako bi sa više misterije, manje osude i tehnički boljom montažom Mrak bio i efektniji i univerzalniji film.

A Film a Week - The Cloud Messenger / Meghdoot

 previously published on Asian Movie Pulse

Tragic love stories are the staple diet of every culture, mythology and civilization. Lovers themselves can be sinful or just star-crossed, but their common trait is defiance to the order represented by gods, kings and other power figures by the sheer power of love. Details may vary, but the essence remains the same, from Orpheus and Eurydice to Romeo and Juliet to Katniss and Peeta from “Hunger Games”.

The story of Jaivardhan and Tarini, the protagonists of Rahat Mahajan’s feature debut “The Cloud Messenger” (or “Meghdoot” in original) might be one such story. The film premiered at the main, Tiger Competition of IFFR.

In the ancient version told in prologue by the means close to the Yakshagana theatre, Jaivardhan (the director Mahajan plays the role himself) and Tarini (Lalita Shivani) were the “yakshas” (spirits) under the rule of the lord Kuber whose brother, the king Dashananan (Peesappilly Rajeevan) wanted Tarini to be his wife and queen. The whole thing did not end well for neither of the lovers, to put it mildly. If there are parallels to be drawn from this story to the titular lyrical poem written by Kalidasa, you are probably proficient in Sanskrit language literature. The connections to the story of the kidnapping of Rama’s wfie Sita by Ravana, the king of Lanka, from Ramayana will be made later on.

Back to the modern days, let us say the 90s, before the cell phone age, and welcome to the exclusive boarding school somewhere in the foothills of Himalaya. Jaivardhan (Ritvik Tyagi), or JV as he is called by his friends, is a sensitive young lad prone to mischiefs, which puts him in trouble with school principal who uses the colonial times rituals to maintain the military grade of discipline. But when the new girl Tarini (Ahalya Shetty) arrives to the school, he is completely smitten. Luckily, both of them were selected for and partnered-up in the photography class given by the famed and wise professor Sapru (star actor Raj Zutshi) who is probably the only person there encouraging the students to open their eyes. However, the young lovers’ happiness is under threat since the masked entity of Dashananan appears from another world to haunt and take Tarini.

The concept of reincarnation or the collision of the mythological and the “real” world could be used here to highlight the universal meaning of love, destiny and overcoming the challenges it poses. The way Mahajan directs his film, with an emphasis on the visual cues how the tradition and modernity mix, and the articular mechanics of the both worlds, is more than fitting for that kind of story. The way he steers his young actors in the desired direction is simply stellar and the attention to details (especially in the “realm” of the boarding school) is quite harrowing, while the fantasy world he imagines also leaves quite a strong impression.

In that regard, it is worth noting that Mahajan also serves as the film’s co-editor (with Beena Paul), the sole production designer and the co-cinematographer (with Anil Pingua), which allows him to control the impact of the film as a whole. Other collaborators should also be commended for their work. The mix between the traditional percussion and the modern, more gentle music on an array of instruments in the score written by Nikhel Kumar Mahajan fits perfectly, and the same can be told for the Kapila Venu’s choreography.

However, there is a bit of a problem in the department of dramaturgy, since the prologue could be regarded as a spoiler of sorts, making the film’s second act a sort of an expectation of things that are bound to happen. Ultimately, it makes sense in the third act when the realms collide, but the runtime of two and a half hours is going to be felt.

In the end, “The Cloud Messenger” is a fairly accessible film that is both rooted in the Indian tradition and open to the modern cinematic language. It is a competent, meaty debut, but perfect it is not.

Kimi

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Voleli ga ili ne, neke stvari moramo priznati Stivenu Soderbergu: izuzetno je aktivan, efikasan i versatilan filmski autor.

Svesni smo, naravno, da je ona najava povlačenja sredinom prošle decenije bila poprilična farsa, ali ništa zato: nakon povratka nas je počastio filmovima kao što su južnjački caper ,,Logan Lucky“ (2017), postmoderna politička doku-drama ,,The Laundromat“ (2019), o čemu smo pisali s premijere u Veneciji, i vrlo dojmljivi neo-noar ,,No Sudden Move“ (2021). Naravno, provukao se tu i „odron“ kao što je horor-triler ,,Unsane“ (2018), zanimljiv samo zbog estetike „skrivene kamere“ jer je sniman mobilnim telefonom, te nepamtljiva drama ,,Let Them All Talk“ (2020), koja je zapravo služila kao portfolio izuzetnim glumicama da pokažu raskoš svog talenta.

Ako smo mislili da će zaobići trend korona-filmova, grdno smo se prevarili. Pred nama je uradak iz tog novog kinematografskog pravca ,,Kimi“, koji je odmah ušao u internetsku distribuciju, bez bioskopske. ,,Kimi“ se nastavlja na niz Soderbergovih „paranoidnih trilera“ započet filmom ,,Side Effects“ (2013) i nastavljen sa ,,Unsane“. Dok su na meti prvog (i najboljeg u toj seriji) bile farmaceutske korporacije, drugi je gađao „industriju“ privatnih institucija za lečenje psihičkih poremećaja, dok ,,Kimi“ za metu uzima tehnološke korporacije i kvalitativno se smešta u sredinu između dva prethodna filma.

Ako ćemo pravo, varirao je Soderberg u kvalitetu, a ne samo žanru, tematici i pristupu i pre povlačenja, pritom u principu gađajući lake mete u svojim „ozbiljnijim“ filmovima. Setimo se, uostalom, ,,Erin Brokovich“ (2000) i ,,Traffic“ (2000): ko se ne bi svrstao uz ekološku aktivistkinju protiv prljave korporacije i ko ne vidi problem u međunarodnoj trgovini drogom? U tom svetlu je ,,The Laundromat“ (2019) bio dobrodošao izuzetak, u smislu da se bavio temom pranja novca i verovatno najvažnijom aferom 21. veka, The Panama Papers, koja nije doživela da postane trend jer je bila promptno pospremljena pod tepih.

Naslovna Kimi je elektronski entitet poput Siri ili Alekse, od kojih se razlikuje po tome da iza nje stoje žive osobe, koje obrađuju prijavljene greške i sumnjive „strimove“, time joj pomažući da se uči. Naša junakinja Anđela Čajlds (Zoi Kravic) radi kao tehnička podrška za Kimi na ulaznom nivou, odnosno kao interpretatorka strimova. Pored toga, ona je agorafobičarka koja u principu ne izlazi iz stana čak ni da bi otišla kod zubara ili psihoterapeuta (kasnije ćemo otkriti zašto joj je terapija potrebna i šta je uzrok njenog poremećaja), ili da bi se videla s majkom (Robin Givens) ili sa dečkom Terijem (Bajron Bauers), sa kojim održava relativno slobodnu vezu. Korona, dakako, nije nimalo popravila stvari i samo ju je još više učvrstila u uverenju da se iz stana ne izlazi ni za živu glavu.

Jedan „strim“ sa posla će je, međutim, potaktnuti na akciju tako što će probuditi traumu iz njene recentne prošlosti. U prvom od sumnjivih zvučnih zapisa ona će naslutiti da se radi o seksualnom napadu koji ona mora prijaviti iako joj neposredni šef govori da se u to ne valja petljati. Anđela će dalje preko svog prijatelja hakera upasti u sistem i poslušati druge zapise s istog uređaja, a poslednji će biti ubistvo. Trag će je odvesti u neočekivanom pravcu, naterati da izađe iz kuće, te konačno dovesti u opasnost čak i u vlastitom domu...

Ako vam se scenario učini kao kompozit složen od poznatih elemenata, od Hičkokovog filma ,,Rear Window“ (1954), preko De Palminog ,,Blow Out“ (1981) i ,,Copycat“ (1995) Džona Amiela, pa sve do Finčerovog ,,Panic Room“ (2002), na pravom ste tragu. Scenarista Dejvid Kep (koji je napisao ,,Carlito’s Way“ (1993) i ,,Snake Eyes“ (1998) za Brajana de Palmu i ,,Panic Room“ za Dejvida Finčera) dosta je pokrao, uključujući i samog sebe. Sve to je fino ukalupio u okvir korone, začinio s kulturom straha, oslanjanjajući na tehnološka pomagala i življenja života u okviru četiri zida koje je pandemija propelirala i sa tinjajućim besom u američkom društvu, koji ponekad eksplodira u vidu uličnih protesta.

Sam scenario nema bilo kakvih viškova, gladak je i gibak (zbog čega film traje ugodnih 89 minuta i to u prilično jakom tempu), ali kako radnja odmiče od gledaoca naviknutog na elementarnu logiku, zahteva sve veću suspenziju neverice. Za početak, Anđela je kao lik nosilac (skoro) svih milenijalskih anksioza natrpanih u jednu osobu, glavni negativac je suviše zgodno izabran i „telefoniran“ već na startu... A obračun žgoljave Anđele i njenog dežmekastog i jednako hendikepiranog komšije sa trojicom rmpalija – plaćenih ubica za kraj deluje poprilično neverovatno.

Srećom pa je Soderbergova režija jednako efikasna kao Kepovo pripovedanje. Soderberg opet figurira kao sam svoj direktor fotografije (pod pseudonimom Piter Endjuz) i montažer (pod pseudonimom Meri En Bernard), čime ostvaruje potpunu kontrolu ne samo nad topografijom stana kao centralne lokacije (stan je, doduše, suviše prostran i šik da bi ga mogla održavati jedna radnica u kol-centru, ali pustimo sad to – ne može se oprema za snimanje filma sabiti u garsonjeru), nego i nad ritmom filma. Režiser se pritom znalački koristi i izvrsnim „saundtrackom“ Klifa Martineza koji fino dozira napetost, ali i dizajnom zvuka preko kojeg fiksira Anđelu kao našu tačku gledišta.

Glumački, sva pažnja je usmerena na Zoi Kravic, budući da je ona jedina zvezda u filmu, dok su ostali likovi manje-više epizodisti, a za njihove uloge su regrutovani redom holivudski „trećepozivci“. Možda je i tu reč o svesnoj autorskoj odluci, a moguće da se radi i o koronaškim budžetskim ograničenjima. Bilo kako bilo, ona se sa likom nosi solidno, koliko zna i ume. A pritom joj nije lako, jer je Anđela zapravo zamišljena kao prazno platno tek „zamrljano“ psihičkim poremećajima na koje mi kao gledaoci možemo slobodno projektovati svoja stajališta.

Na kraju svega, krilatica „not great, not terrible“ deluje kao nešto što može biti bez problema primenjeno na Kimi kao film. Načelno, film postavlja intrigantna pitanja u smislu toga kako se nosimo s (nametnutom ili samonametnutom) izolacijom, koliko smo spremni verovati korporacijama i žrtvovati privatne podatke radi kućnog komfora. I kako se naš moralni kompas drži sa svime time, ali ne uspeva da ih razradi do nivoa da bi bio zaista angažirajući. Kao trilerčić za kućno gledanje uz večeru ili pred spavanje, dakle bez nekih obaveza i jačeg angažmana, Kimi se nešto bolje drži, ali ni tu ne dobacuje dosta dalje od prolazne ocene.