A Film a Week - Sugarland

 previously published on Cineuropa

Will romance save us? Or is it dead, and are we living in a “post-romance world”? That is the question that young, up-and-coming Austrian filmmaker Isabella Brunäcker asks in her feature debut, Sugarland. Its world premiere has just taken place at the Diagonale, while its universal topic might make it a reasonably good fit for an international tour of small festivals.

Iga (Jana McKinnon, of The Trouble with Being Born fame) drives a car alone down the highways of Europe, taking the occasional break to smoke a cigarette at a petrol station. On one such occasion, Ethan (Bill Caple, glimpsed in The Buckingham Murders) asks her for a lighter, only to go even further and ask for a ride. Reluctant to have company in the car at first, Iga eventually offers to drive him to the next stop on the way.

They bond over the music they listen to and start opening up to each other: Iga admits that she is not dropping the car off for a friend, but driving all the way to Scotland to see her ex-boyfriend and bring him the stuff he left behind in Vienna after they broke up, while Ethan says he is coming back early from a party trip to Italy with his friends, subsequently admitting that he is trying to find himself and attempting to make some money in order to go back to studies that he abandoned earlier.

The “next stop” keeps getting postponed. It seems that there is some chemistry between them, but no one has enough determination to take one final step. Or is it all just the random stuff people tell each other to kill time while travelling together? Anyhow, a turn of events just before they board a ferry to cross the English Channel will expose the truth about them, their vulnerabilities and their position in life.

Brunäcker fights an uphill battle initially, given that the whole first half of the film is virtually devoid of a plot and serves only as exposition for the third-act developments. Sure, the filmmaker has to start slowly, but the whole setup where we have two ordinary people in an ordinary and very static situation proves to be a huge obstacle, if not a burden. There are films that subvert viewers’ expectations, but Sugarland is not Richard Linklater’s Before Sunrise, even though Brunäcker tries to channel that kind of energy, and the two leads draw inspiration from Ethan Hawke and Julie Delpy, too. However, the setting of a city to walk and talk in proves to be far more interesting than one of motorways and motels. Once the plot kicks in, though, Sugarland becomes a way smoother watch that eloquently checks the boxes of contemporary young people’s anxieties.

The filmmaker eventually answers the questions from the first paragraph – not directly, but with a hint that has been with us right from the start. Sugarland was filmed on 16 mm stock by cinematographer Matthias Helldoppler, which seems quite romantic in today’s digital age. More than this, it creates a sense of natural warmth, even if the weather is misty, the landscapes are grey and mundane, and the characters try to keep each other at a safe distance in order to prevent themselves from falling in love and getting heartbroken too quickly. The romance of film tape might not be able to save the world, but it could just save cinema and a movie like Sugarland.

A Film a Week - Revelations / Gyesirok

 previously published on Asian Movie Pulse

Yeon Sang-ho first established himself as, potentially, the next big thing in animation with his debut- and sophomore features “The Fake” (2013) and “Seoul Station” (2016). With the latter’s live-action sequel, “Train to Busan” (2016), he nominated himself for the title of the new Korean master of genre filmmaking. However, the trilogy’s ending, “Peninsula” (2020) was underwhelming, to put it mildly, even for the COVID-era standards, while two more two more of his flicks, the superhero action comedy “Psychokinesis” (2018) and the Netflix-produced SF-action movie “Jung-E” (2023) were mere passable efforts.

The energetic filmmaker then turned to work on a couple of TV series, but now he is back to the big screens, conditionally, with “Revelations”, an adaptation of his own web comic. Conditionally because “Revelations” is a Netflix piece with no theatre- or festival screening intended, despite the backing from the powerhouse genre auteur Alfonso Cuarron who assumed the role of the executive producer here. Also, this is a step away from Yeon’s general habitat of genre spectacles and towards the psychological realism within the framework of a grim thriller revolving around a child molester / serial killer and a pastor and a police detective who try to catch him.

First we meet the pastor Min-chan (Ryu Jun-yeol, glimpsed in Hun Jang’s “A Taxi Driver”), a devout man of faith who has to face a double trouble in his earthly life. He has to deal with his wife’s infidelity, and also with a threat of a mega-church being built in his area of work by his former mentor’s son. When his encounter with a recently released sex offender Kwon (Shin Min-jae, re-uniting with Yeon after “Jung-E”) coincides with his son going missing for a while, he sets on catching and punishing him. Even when the son reappears, Min-chan is sure that Kwon is guilty of something and has religious visions as a “proof”.

On the other hand, Kwon is also pursued by the police detective Yeon-hee (Shin Hyeon-bin, lately mostly active on television) who also has a score to settle with him. Namely, he abducted and murdered her sister in the past, so the detective wants to bring him to justice. It might go against the idea that a police officer must not be personally involved with the case in order to close it efficiently and justly, but here it is taken as a “booster” for Yeon-hee’s motivation, which is further enhanced with wobbly flashbacks and visions of her sister.

If “Revelations” were more toned-down, psychologically dense drama about the characters’ motivations and convictions, it would probably be a better movie of a character study sort. The actors’ efforts go into that direction and Ryu Jun-yeol is the particularly good and convincing here. The actor’s ability to switch his presence from well-meaning to menacing perfectly matches the traits of the character he plays.

However, Yeon aims for a classical thriller here, so he puts an accent on the “race against time” trope. Unfortunately, it never gets a firm grip on the viewers and the reasons for that are several. Firstly, he does not vary his visual style enough, so Yeon-hee’s flashbacks are the only step away from the quasi-matter-of-factly realism that dominates the film’s atmosphere. Not even Min-chan’s visions get a special treatment. Secondly, it is obvious that the film was constructed for small screens, so the absence of the “movie magic” is felt, sometimes painfully. And finally, the only flourish present throughout the movie is the choral score by Kim Dong-wook and Alan Tyler that quickly becomes repetitive and tiresome in promising something Yeon does not want or does not how to deliver: an examination of the characters’ convictions, religious or otherwise.

Therefore, “Revelations” becomes and stays a generic “Netflix-and-chill” experience: watchable, but forgetable. It is so low-engaging that it will depart the viewers’ thoughts and memory way quicker than it entered them.

Novocaine

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

CIPA je redak nasledni poremećaj u nervnom sistemu koji rezultira time da oboleli ne oseća bol, razliku između toplog i hladnog ili pritisak. U teoriji to zvuči superherojski kul, a u određenim tipovima filmova, od treš-akcija do superherojskih spektakala, to bi moglo da znači uštedu na karakterizaciji lika. U praksi, međutim, otpornost na bol, vrućinu, mraz i pritisak ne znači da vas to nešto, od visoke temperature, preko zarđalog eksera na koji ste nagazili, ekstremne akrobacije koja je pošla po zlu ili ormara koji vam je pao na leđa neće ozbiljno povrediti i ubiti, samo toga nećete biti svesni.

U toj poziciji je junak naše priče, odnosno filma Novocaine Dena Berka i Roberta Olsena („home invasion“ horor-trileri Body iz 2015. i Villains iz 2019. godine). On, Nejtan Kejn (Džek Kvejd, sin Denisov), naizgled je smotani i preterano oprezni zamenik menadžera poslovnice lokalne banke u San Diegu. Naš Nejt ima alarm podešen na svaka tri sata da mu bešika ne bi eksplodirala (jer nije svestan da mu se ide u klozet), ne jede čvrstu hranu da ne bi sam sebi slučajno odgrizao jezik, sa svima je ljubazan, ali se baš i ne druži uživo, već to čini na internetu sa svojim „partnerom za igrice“ Roskom (Džejkob Batalon).

Takav, jadan i kukavan, zaljubljen je u svoju novu koleginicu Šeri (Ember Midtander, kći glumca Dejvida i kasting-agentice Anđelik), pa prihvata njen poziv na ručak kao izvinjenje nakon što ga ona zalije vrelom kafom. Pauza za ručak će se završiti njenim pozivom na nalaženje na izložbi u gradu, što će se pretvoriti u izlazak i mogući početak romanse. Uostalom i vreme je takvo, zimsko-praznično (iako se to ne vidi jer... San Diego) i inherentno romantično.

Već sledećeg dana ta romansa nailazi na iskušenje. Trojica kriminalaca maskiranih u Deda-Mrazove predvođenih Sajmonom (Rej Nikolskon, sin Džekov) upadaju u banku s namerom da je opljačkaju. Stari šef Najdžel (Kreg Džekson) biva ubijen jer odbija da im otvori sef, a Šeri postaje njihov talac, pa preko nje vrše pritisak na Nejta koji popušta i pušta ih da ukradu šta su naumili.

Ali kada je oni zadrže sa sobom i za bekstvo, prethodno ubivši nekoliko policajaca koji su slabo opremljeni došli na intervenciju, Nejt, takav fini i pristojan, kreće u poteru za njima. Njegove „superherojske“ moći možda jesu ograničene, ali on makar može podneti solidnu količinu batina i povreda pre nego što „preda meč“. Njemu za petama su i dvoje detektiva (Met Volš i Beti Gejbrijel) koji pretpostavljaju da je on umešan u pljačku.

Samom činjenicom da imamo tri pljačkaša, naša očekivanja su da ćemo dobiti barem tri obračuna, makar po logici kompjuterskih igrica i generičkih akcionih filmova. Dobićemo ih još i više, a akcija koju imamo prilike da gledamo je dovoljno maštovito osmišljena, garnirana s malo uvrnutog crnog humora koji se poigrava s našim očekivanjima, te solidno začinjena praktičnim efektima maske koji su solidno grozni.

Tu se Kvejd pokazuje kao izvrstan glumački izbor. Sposoban da istovremeno kanališe smetenost pristojnog čoveka zatečenog situacijom u kojoj se nikada pre nije našao, pa nam je simpatičan. Takođe, njegov lik ima ugao da se, takav pristojan, serijski taba s likovima koji, za razliku od njega, zapravo znaju da se biju, ali ne znaju njegovu tajnu koju će dovitljivo upotrebljavati protiv njih.

Kvejd funkcioniše i u paru s Ember Midtander u uvodnom delu koji ide šinom romantične komedije. Njih dvoje imaju neku opipljivu hemiju na ekranu koja možda nije dovoljna za kompletnu motivaciju njegove jurnjave, ali makar može unekoliko zabašuriti činjenicu da nam scenarista Lars Džejkobson nije baš sakrio veliki preokret koji bi kasnije, kao, morao da nas iznenadi.

Od ostatka glumačke postave, Rej Nikolson „žvaće“ i pride „mljacka“ svog karikaturalno nasilnog negativca, Gart Kolins je impresivna pojava u jednoj sceni tuče u skrivenom studiju za tetoviranje, Džejkob Batalon unosi malo komične relaksacije kasnije u filmu, a Beti Gejbrijel i Met Volš unose savršeno odmereno komičnu notu pandura kojima je ničim izazvano izbio haos na poslu. Čini se da se svi navedeni, ali i ostali glumci u sporednim, pa čak i epizodnim ulogama, fino i funkcionalno zabavljaju s materijalom koji imaju.

S druge strane, treba biti svestan da je Novocaine film od jednog štosa i, ma koliko se scenarista i režiserski dvojac s tim štosom poigravali i varirali ga, on će se pre kraja filma potrošiti i postati repetitivan. Baš kao što će nam isprva simpatični smetenjak postati dosadan ako ne prestane da bude smetenjak. Takođe, čini se da ni ta praznična komponenta filma nije dovoljno utkana u tkivo filma, pa je zbog toga možda i završio u distribuciji u ovom neatraktivnom terminu.

Problemi su prisutni i na nivou režije pojedinačnih akcionih scena, naročito onih s tučom. Jedna u „preperskoj“ kući punoj improvizovanih zamki je izuzetak, makar u smislu pripreme koja igra i protagonistino i na naše iznenađenje. Ostale se, što se tiče zanatske izvedbe, drže oprobanih američkih recepata drmusave kamere, bliskih planova i silnih montažnih rezova čime možda Berk i Olsen skrivaju da ih nisu baš osmislili u smislu „koreografije“.

Na kraju, Novocaine postaje i ostaje relativno gledljiva „limunada“ za konzumaciju i brzi zaborav jer zapravo ne donosi ništa tako novo. Kao takav, više liči na nešto za beskonačnu rotaciju na kablovskim kanalima nego na bioskopski hit.

Lista - Mart 2025.

 

Ukupno pogledano: 37 (35 dugometražnih, 2 kratkometražna)
Prvi put pogledano: 35 (33 dugometražna, 2 kratkometražna)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): Black Bag
Najlošiji utisak: The Final Lap / Poslednji krug momci

*ponovno gledanje
**kratkometražni
***srednjemetražni

kritike objavljene na webu su aktivni linkovi

datum izvor English Title / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena/10

01.03. kino Companion (Drew Hancock, 2025) - 7/10
03.03. video Lumberjack the Monter / Kaibutsu no kikori (Takashi Miike, 2023) - 7/10
05.03. video Fly Me to the Moon (Greg Berlanti, 2024) - 5/10
06.03. video The Last Showgirl (Gia Coppola, 2024) - 6/10
06.03. video Papa / Baba (Philip Yung, 2024) - 7/10
08.03. kino Hitpig! (Cinzia Angelini, David Feiss, 2024) - 7/10
08.03. kino Holy Cow / Vingt dieux (Louise Courvoisier, 2024) - 6/10
09.03. video The Line (Ethan Berger, 2023) - 6/10
10.03. video Delicious (Nele Mueller-Stöfen, 2025) - 4/10
12.03. video Twisters (Lee Isaac Chung, 2024) - 6/10
**13.03. video I'm Not a Robot / Ik ben geen robot (Victoria Warmerdam, 2023) - 7/10
13.03. kino Mickey 17 (Bong Joon-ho, 2025) - 4/10
14.03. video Goodrich (Haillie Meyers-Shyer, 2024) - 7/10
15.03. kino The Final Lap / Poslednji krug momci (Ilija Stojimirović, 2024) - 2/10
15.03. kino Isolation / Izolacija (Marko Backović, 2024) - 4/10
15.03. kino Next to Us / Pored nas (Stevan Filipović, 2024) - 8/10
17.03. video Banel & Adama / Banel e Adama (Ramata-Toulaye Sy, 2023) - 5/10
17.03. video The Thicket (Elliott Lester, 2024) - 7/10
18.03. video Azreael (E.L. Katz, 2024) - 5/10
18.03. video We Live in Time (John Crowley, 2024) - 5/10
19.03. video Get Away (Steffen Haars, 2024) - 7/10
20.03. kino Love Hurts (Jonathan Eusebio, 2025) - 5/10
20.03. kino Black Bag (Steven Soderbergh, 2025) - 9/10
20.03. video In the Name of Fire / Swaha (Abhilash Sharma, 2024) - 5/10
21.03. kino The End (Joshua Oppenheimer, 2024) - 5/10
21.03. video Krazy House (Steffen Haars, Flip Van der Kuil, 2024) - 5/10
24.03. video Saturday Night (Jason Reitman, 2024) - 7/10
25.03. video Horizon: An American Saga - Chapter 1 (Kevin Costner, 2024) - 5/10
25.03. video Revelations / Gyesirok (Yeon Sang-ho, 2025) - 5/10
27.03. kino Novocaine (Dan Berk, Robert Olsen, 2025) - 6/10
28.03. festival Solvent (Johannes Grenzfurthner, 2024) - 6/10
29.03. festival Generations of Images / Generationen von Bildern (Johannes Gierlinger, 2025) - 8/10
30.03. festival The Million Dollar Bet (Thomas Woschitz, 2024) - 8/10
**30.03. video I Hate Children / Ich hasse Kinder (Serghey Grey, 2021) - 6/10
31.03. festival Dear Beautiful Beloved (Juri Rechinsky, 2024) - 7/10
31.03. festival Sugarland (Isabella Brunäcker, 2025) - 6/10
31.03. festival How to Be Normal and the Oddness of the Other World / Wie man normal ist und die Merkwürdigkeiten der anderen Welt (Florian Pochlatko, 2025) - 6/10

A Film a Week - In the Name of Fire / Swaha

 previously published on Asian Movie Pulse

“In the Name of Fire” might not be the most communicative movie, especially for the audiences outside of India. That might be the reason why it did not travel much outside of Asia, festival-wise, despite its considerable craft qualities and the aura of a serious, art house film that offers some deeper insights about the society it comes from.

Set in the state of Bihar where almost 90% of the inhabitants live in the rural areas and filmed completely in Magahi language, the plot follows the central family whose members were quite unlucky to be born into the Dalit caste. The father Phekan (Satya Ranjan) goes to a nearby town to find work, only to be exploited, cheated and beaten there. Staying home, in a hut, with their newborn baby that never stops crying, the mother Rukhia (Sonalli Sharmisstha) also has to face with prejudice and violence from the local community: she is accused of being a witch. In the town, the crematory worker (Chandra Shekhar Dutta) seeks his path to redemption and his path will eventually cross the paths of the two in existential peril.

Written by the filmmaker Abhilash Sharma (for whom this is the second movie he helmed) and the co-producer Shilpee Bhardwaj, the script resembles an adaptation of an unwritten mid-20th century realist short story about the hardships of working people who seem to be cheated by the cruel destiny from their birth on. The atmosphere of it is tense and dense, but the plotting, unfortunately, never gets and holds an actual grip on the viewers. For that reason, Sharma, who also edited the film, together with Suresh Pai, has to employ some of the tricks to attract the attention.

For instance, the filmmaker keeps the actors in a very expressive mode, although the interaction between their characters and the others is only a passing thing, which serves its purpose for a while. On the other hand, the background of the film filled with injustice and misery “shines brightly” thanks to Devandra Golatkar’s “shades of grey”-type of black and white cinematography that defies the tourist’s vision of India according to which, no matter how harsh the circumstances of life are, it always seems colourful. The abundant use of the ethnic music compiled by Devarshi, however, has a dual role here, as the interludes stretch the runtime to over 90 minutes, while it also adds to the feeling of a miserabilist tapestry.

In the end, “In the Name of Fire” seems like a social, to a point even anthropological study that tries to pose as an artsy fiction film. It is certainly well crafted, demanding watch, but the question is whether it is also a rewarding one.

Black Bag

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Teško da ima svestranijeg reditelja nego što je to Stiven Soderberg čiji celokupni pozamašni opus možemo prošarati ekstremnim dihotomijama. Angažovani ili zabavni Soderberg? Komercijalni ili eksperimentalni? Retro ili inovativni? Studijski ili indi? Tajna se verovatno skriva u autorovoj hiperaktivnosti (ni u najavljenoj penziji početkom 2010-ih nije dugo sedeo), „hands-on“ pristupu (svoje filmove često sam snima i montira), ekonomičnosti i utisku da se na njegovim snimanjima svi odlično zabavljaju.

Njegov najnoviji film Black Bag koji nam je upravo došao u bioskope po kriterijumima iz prošlog pasusa možemo definisati kao zabavni, komercijalni, retro i studijski Soderbergov film. Žanrovski, radi se o špijunskom trileru s mehanikom drame i diskretnim elementima komedije. Kao film u kojem „kul ljudi rade kul stvari“, on može biti lako otpisan kao trivijalan, ali makar zvezdana glumačka postava predvođena izuzetno rapoloženim Majklom Fazbenderom i Kejt Blančet, kao i trajanje od tek nešto preko 90 minuta, garantuju kvalitetnu zabavu. Na našu sreću, dobićemo i više od toga.

Prvo, reč-dve o naslovnom pojmu „crne torbe“. Za razliku od uopštenog tumačenja po kojem je to termin za tajnu i ilegalnu operaciju prikupljanja podataka, ovde imamo metaforu. Crna torba se ovde koristi kao termin da je određeni deo života operativca pod obavezom tajnosti, pa ga ne sme otkriti ni svom partneru, pa čak ni kolegama koji nemaju „klirens“ za taj podatak. „Crnu torbu“ je takođe moguće iskoristiti kao alibi i za aktivnosti koje nemaju veze s poslom, kao što su to, recimo, bračne prevare.

Tu dolazimo do specifičnosti Soderbergovog filma u odnosu na druge uratke sličnog žanra. Umesto tipičnih šablona po kojem su špijuni ili serijski zavodnici poput Džejmsa Bonda ili depresivni, moralno načeti usamljenici kao u romanima Džona Le Karea, ovde imamo situaciju s parovima među kolegama. Koliko je pametno ljubovati na takvom radnom mestu? Možda i ne baš ako se posao vrti oko tajni. Ali opet, ko će bolje razumeti nečiju potrebu da nešto drži u tajnosti od partnera i kolege koji takođe mora čuvati svoje tajne?

Soderberg preskače ekspoziciju i odmah počinje sa zapletom. Visokopozicioniranom agentu Džordžu Vudhausu (Fazbender) njegov prijatelj i nadređeni Mičam (Gustaf Skarsgord) daje informaciju da je u službi možda izdajnik koji nešto petlja s tajnim programom Severus što može imati posledice po globalnu bezbednost. Među osumnjičenima je i Džordžova supruga Ketrin Sent Žan (Blančet), te još četvoro kolega iz službe, a on ima nedelju dana vremena da ispita situaciju.

To ga dovodi u moralnu dilemu kome treba biti veran: supruzi koju voli više od bilo koga ili, pak, službi i zemlji kojoj služi. Metodični Džordž za koga kasnije saznajemo da nije imao problema da prokaže ni vlastitog oca, međutim, ima plan: sve osumnjičene će okupiti na večeri sa „zabavom i igrama“ kod sebe i Ketrin u kući. Ako sve ispadne idealno, otkriće krivca, pa će morati da počisti nered za sobom. Ako ne, makar će zamešati situaciju toliko da će ona početi da se raščišćava.

Osim Ketrin, osumnjičeni su njihov lucprdasti kolega Fredi (Tom Burk), njegova ljubomorna partnerka, analitičarka Klarisa (Marisa Abela), mladi i ambiciozni kolega Džejms (Rege-Žan Pejdž) i njegova devojka Zoi (Naomi Haris) koja radi kao psiholog na proceni zaposlenih. Ketrin dobija upozorenje da ne jede masalu koja je namenjena kolegama „pod merama“, dok će Džordž na njoj u toku naredne nedelje u tajnosti primeniti neke druge mere.

Špijunske trilere ugrubo možemo podeliti na tri grupe. S jedne strane, tu su akcione fantazije o junacima kao što su to Džejms Bond, Džejson Born, Itan Hant ili već neka varijacija na tu poznatu temu. S druge, imamo one dramski intonirane u kojima se misterije rešavaju poput ukrštenih reči (neka kao primer posluže filmovi s Majklom Kejnom u glavnoj ulozi). Takođe, imamo i one komične koji mogu varirati od direktnih parodija, preko pažljivo konstruisanih limunada za pokazivanje glumačkih raspona ili zvezdanih potencijala, pa do postmodernističkih prokazivanja apsurda kao kod braće Koen u Burn After Reading. Black Bag ima svoje „pipke“ u sve tri kategorije, ali možda ne baš na najočekivanijim mestima.

Dramski aspekt je tu najjasniji, budući da se relativno malo i u principu nespektakularno gine, akcioni spektakl se uglavnom vuče iz mogućnosi novih tehnologija za prismotru i intervenciju, a zapteljana misterija se raspliće dedukcijom. Komični momenti koji izviru iz atipične situacije „uparenih“ špijuna ovde su dovoljno podigrani da priča ne skrene u romantično-komični „skrubol“, dok akcija niskog intenziteta sprečava prelivanje prema „kaperu“. Što se tiče akcionih „špijunaca“, oni su tu prisutni samo u lagano humornim referencama: scenarista Dejvid Kep s kojim Soderberg u poslednje vreme intenzivno sarađuje bio je autor skripta za originalni filmski Mission Impossible, glumica Naomi Haris je igrala sekretaricu Manipeni u poslednja tri Bonda, dok bivši Bond iz 90-ih i ranih 2000-ih, Pierce Brosnan, ima ulogu direktora Artura Štiglica.

Svaka čast glumcima u epizodnim ulogama od Brosnana i Skarskorda koji zapravu imaju tek par trenutaka da zablistaju, preko Haris i Pejdža koji su pomalo čak i ograničeni jasnim, pomalo uštogljenim konceptima svojih likova, pa do Burka i Abele čiji su likovi dovoljno razbarušeni da mogu da podivljaju, a glumci makar da pokušaju da ukradu scenu. Svaka čast i Dejvidu Kepu na scenariju punom inteligentnih, duhovitih dijaloga kroz koje se likovi nadmudruju, skrivaju tajne i jedan drugog „uzimaju u rad“. Naravno, svaka čast i Soderbergu na tehničkim aspektima fotografije i montaže za koje opet koristi svoja dva alter-ega, Pitera Endrjuza i Meri En Bernard, jer tu sve teče glatko i upeglano, nenametljivo i potpuno u korist samog filma koji, iako je američke produkcije, odiše engleskim šarmom. Na kraju, pohvalu zaslužuje i „fri džez“ muzika Dejvida Holmsa koja pumpa napetost.

Međutim, najviše tereta nose dve glavne glumačke zvezde, Majkl Fazbender i Kejt Blančet, kojima ovde uspeva nešto gotovo nemoguće – da uštogljenost i formalnost prikažu kao nešto kul i seksi, i to kroz cerebralnost skoro robotskog nivoa, bez pokazivanja pravih emocija. Takav tip „kul“ hladnoće retko imamo priliku da vidimo u savremenoj kinematografiji, pogotovo ne u nekom pozitivnom kontekstu. Opet, jasno nam je da njihovi likovi nisu psihopate, a međusobna igra koju izvode njih dvoje glumaca je prava poslastica.

Kao reditelj, Stiven Soderberg se opet dokazuje kao dirigent savršeno skladnog orkestra koji izvodi neki klasičan, kompleksan, a opet izuzetno igriv komad u kojem ima mesta i za soliranje, ali i za timski rad. Tako smo dobili film kakav dugo nismo imali i kakvog smo se uželeli. Naravno, nije to film bez mane – ovako zabavan mogao bi da traje i malo duže, naročito u završnici, pa da naplata u našem zadovoljstvu bude i veća. Ali Black Bag svejedno ističe ranu kandidaturu za top-liste.

Love Hurts

kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Za početak, možda ne bi bilo loše da se malo našalimo, pa makar to imalo i jednu neslano-lascivno notu. „Ljubav je bolna!“, reče zec i siđe s ježa. Tako će se osećati protagonista filma Love Hurts Džonatana Euzebija. Ljubav na stranu, ali nije isključeno da bismo i mi mogli da se osećamo kao dotični zec ako smo primorani da pogledamo ovaj film.

Ambicije, naročito one da potrpa što više toga u što zgusnutijem obliku u nekih 80-ak minuta trajanja, nikako ne možemo da mu negiramo. Tako ćemo tu imati kliše naoko kukavnog čovečuljka koji skriva tajni set veština, komično potenciranje nesporazuma, tabačine i pucačine, čak i svojevrsnu krimi-zaveru oko zamračenih para sa sve nestalim, navodno mrtvim ljudima koji su, eto tako, odlučili da odjednom „uskrsnu“. Dodajmo da je Love Hurts i romantična komedija tempirana za ulazak u distribuciju za Dan zaljubljenih, čisto da zbrka bude veća.

Da pojednostavimo komplikovanu, a ne naročito suvislu radnju. U njenom centru imamo Marvina Gejbla (Ke Huj Kvan) čije i ime zvuči lažno. On ne samo da pozira kao kukavni broker nekretnina, već u svoj miran život iskreno veruje. To će se promeniti kada baš za vreme kancelarijske žurke za Dan zaljubljenih u njegovoj kancelariji zaskoči plaćeni ubica i nesuđeni pesnik Gavran (Mustafa Šakir). Njega, pak, šalje Marvinov brat, mafijaški bos Alvin (Danijel Vu) s namerom da Marvina uhvati živog.

Cela priča se, međutim, vrti oko Alvinove računovotkinje Rouz (Arijana De Bouz) u koju se Marvin zaljubio, pa umesto da je u svojstvu bratove desne ruke i mašine za ubijanje reši po kratkom postupku, on joj je pomogao da pobegne s parama. Svoju igru tu, međutim, igraju i Alvinov pomoćnik Merlo (Kem Džigandet) koji je poslao dvojicu svojih pajsera da zveknu i Marvina i Rouz pre nego što gazda otkrije da ih je on potkradao. A ni Rouz nije samo računovotkinja, već ima plan kako da se osveti bandi, a da Marvina trgne iz sna o mirnom životu.

Sledi pičvajz koji vrši posao dok je samo pičvajz i ništa više. Treniraniji gledaoci ionako znaju da u takvim stvarima ne treba cepidlačiti i tražiti logiku, već je bolje prepustiti se i uživati. Ima i u čemu: akcija je solidno koreografirana, pregledno snimljena, kompetentno režirana i izvedena (bez vidljivih CGI intervencija) jer i reditelj Euzebio i glavni glumac Kvan imaju iskustva s kaskaderskim zanatom, a sve to je još i zgodno dizajnirano u neonskim bojama koje su i inače potpis producenta Dejvida Liča (prvi John Wick, Atomic Blonde, Bullet Train, The Fall Guy). Kada se na to dodaju štosevi s muzikom, od „šansoniranja“ u jednoj namerno patetičnoj sceni smaknuća jednog od nebitnih nesvesnih pomagača, pa do veselih ritmova nakratko prekidanih žestokim rifovima u poslednjem obračunu, možemo prihvatiti da je ekipa ušla u projekat s nekom idejom.

Trojac scenarista, međutim, ima pretenzije da nam priča priču i objašnjava pozadinu u kratkim pauzama između sekvenci šorke golim rukama, noževima, strelicama i improvizovanim priručnim materijalom, ili, pak, pucačine. To ekipica čini na prilično nevešt i nemušt način, obilato se koristeći „pomagalima“ višestrukih naratora što će čak i u najstrpljivijem gledaocu izazvati seriju frustracija. Ipak smo došli po tuču neopterećenu viškovima logike i, ne dao bog, romanse!

Upravo je romansa, odnosno ideja da je možemo „kupiti“ kao ozbiljnu, tu najveći višak. Ona i glumce stavlja pod pritisak, a među njima ionako nema nikakve hemije, što verovatno nije njihova krivica. Ariana De Bouz je zavodljiva, ali prema kameri, odnosno nama, a ne prema Kvanu, dok Kvan koji je karijeru počeo kao „onaj klinac“ u The Goonies i Indiana Jones and the Temple of Doom da bi je posle alterirao između koreografskog posla i glasovne glume u crtanim filmovima ne može s njom da se poveže kao što je to mogao sa Mišel Jeo u svom „kambeku“ Everything Everywhere All at Once. Svoje primarne zadatke, akcione i komične, Kvan, međutim, obavlja sasvim solidno, zapravo na tragu Džekija Čena koji je kroz celu svoju karijeru spajao vic i akrobatiku, ali u nekom trenutku i to postaje stari štos koji se već previše puta ponovio.

Na kraju, Love Hurts ostaje makar veran svom naslovu. Ali ne na dobar način.