kritika objavljena na DOP-u
Arsen
Anton Ostojić ima novi film, ovoga puta snimljen u potpuno
nezavisnoj produkciji, što će reći bez sredstava od HAVC-a. Reč
je o žanrovskom filmu, psihološkom trileru sa elementima akcije i
romanse pod nazivom F20 što Ostojiću može doneti etiketu
najraznovrsnijeg hrvatskog filmskog autora koji je u svojoj karijeri
do sada snimio četiri međusobno potpuno različita filma.
Na
sebe je skrenuo pažnju još sa prvencem Ta divna splitska noć,
filmom “hyperlink” konstrukcije u formi triptiha smeštenog u
novogodišnju noć u narečenom gradu čijim centrom vladaju droga i
kriminal čije su žrtve po pravilu mladi i/ili naivni ljudi. Iako
često na rubu patetike, ponekad i svesno prelazeći tu liniju, film
je imao neku svoju težinu podvučenu crno-belom fotografijom koja
lokaciji dodaje jednu “gothic” dimenziju. Drugi film Ničiji
sin bio je u vreme kada se pojavio miljenik hrvatske kritike i
pokupio je mnoštvo Zlatnih Arena, premda je reč o ostvarenju sa
svojim problemima čiji visoki registar emocija najčešće nema
potkrepljenje u suvisloj motivaciji likova. A ako ćemo o jakim
emocijama, nikako ne bi trebalo zaboraviti ni “misery / tragedy
porn” pod naslovom Halimin put, doduše snimljen po
istinitoj priči, ali zbog te činjenice ništa manje melodramatičan.
U
sva tri prethodna filma, Ostojić je, dakle, uglavnom zakucavao
emotivne zicere, pa je logično upitati se kako bi se snašao sa
žanrovskim filmom u relativno skromnim produkcijskim uslovima gde
važe neka druga pravila igre. Pritom ne treba gubiti iz vida da je
on tehnički potkovan zanatlija koji je radio kao asistent režije u
Americi, pa je verovatno pokupio par zgodnih trikova. Opet, ti
filmovi nisu nužno bili trileri, niti su bili njegovi lični
projekti u kojima je on imao i funkciju producenta. U F20 je,
izgleda, uložio celog sebe i to, nažalost, uglavnom uzalud.
Priča
je doduše potencijalno zanimljiva: Martina (Romina Tonković)
provodi leto radeći kao dostavljačica u piceriji svoga oca Mate
(Mladen Vulić) i sanjajući makar o vikendu na Zrću sa
svojom najboljom prijateljicom Irenom (Lana Ujević), što joj
rastrojeni i posesivni otac ni u kom slučaju neće dozvoliti. Jedina
pozitivna strana tog leta u gradu je poznanstvo sa Filipom (Filip
Mayer), mladićem njenih godina koji boravi sam u stanu,
svakodnevno naručuje istu picu od nje i igra igrice, dok za svoje
roditelje tvrdi da su otišli u vikendicu. Njih dvoje započinju
romansu, a Martina dobiva krila da se suprotstavi ocu, pa makar i po
cenu da ga njih dvoje opljačkaju i kao ponosni pobunjenici odu na
veliku žurku na plaži, dok se za njima podiže potera…
Naslov
je, pak, spoiler sam po sebi, i označava međunarodnu šifru za
shizofreniju u medicinskoj dokumentaciji, što ćemo pročitati na
uvodnoj kartici teksta. Zapravo, nema ni neke velike misterije ko je
tu “lud” (premda je bilo prostora i za takav razvoj događaja)
jer Filip od početka filma stresne situacije vizualizira kao
igrice-pucačine, a ako nismo baš sasvim sigurni, onda je tu i
druga, ne baš razrađena i namerno mutno snimljena linija radnje u
kojoj se on ispoveda bolničkoj psihijatrici. Pravi problemi,
međutim, nastaju kada Ostojić ubaci u brzinu i sa kursa psihološkog
romantičnog trilera sa dozom lagane erotike skrene prema čistoj
akciji u drugoj polovini, odnosno poslednjoj trećini filma punoj
šokantnih otkrića koja neće iznenaditi ama baš nikoga ko je
pogledao dovoljno filmskog štanca ili krimi-serija.
Razlog
za te probleme nije tehničke, budžetske ili produkcijske prirode.
Naprotiv, osim povremenog “product placementa” (imena sponzora su
i na špici, a videćemo ih i u filmu dakako), te ne baš zvučne
glumačke postave za noseće uloge, F20 ne izgleda kao
hrvatski “indie”, što je inače eufemizam za “štap i kanap”
produkciju. Naprotiv, dizajn filma je više nego solidan (retro stil
u vizualizaciji igrica u Filipovoj glavi je svestan izbor, a ne
iznudica), uvodna špica atraktivna, ton na nivou, muzika Mate
Matišića sasvim odgovarajuća za ovaj tip filma,
fotografija Slobodana Trninića upeglana, a montaža Dubravka
Slunjskog dovoljno precizna, što sve u priličnoj meri maskira
činjenicu da je film snimljen sa nevelikim sredstvima. Takođe,
scene sa Zrća i neoficijelni spot za pesmu Seven Days Amongst
Your Hair sastava Mr. Albino su zgodni dodaci, iako daleko od
neophodnih i precizno razrađenih.
Problem
je, međutim, u potpuno amaterski napisanom scenariju Hrvoja
Sadarića do sada anonimnog politologa, koji deluje kao da je
nastao na nekom početničkom kursu scenaristike u Americi. Dijalozi
su nezgrapni, žargon rigidno promašen, motivacije likova od tipskih
do nebuloznih, a svi posejani tragovi itekako dolaze na naplatu do
kraja filma, a razvoj događaja je predvidljiv. Kao poseban problem
se može ispostaviti i moralna panika oko video-igrica na koju se F20
kači i doliva ulje na vatru, a da to u sledu događaja nije ničim
potkrepljeno.
Ostojić
u datoj situaciji čini šta može: pokušava da relaksira svoje
mlade glumce, što mu povremeno i uspeva, te kadrira scene na način
da bi podigao napetost, ali to ni izbliza nije dovoljno za
celovečernji film koji svejedno deluje kao razvučena epizoda serije
a la Criminal Minds. (Jednominutni trailer je već druga
priča, on je toliko dobar i napaljiv da filmu postavlja nerealne
standarde.) Njegova najveća greška je, pak, to što se tako lošeg
scenarija drži, čini se, do poslednjeg zareza, umesto da sam napiše
poslednju ruku, pa makar u njoj samo ispeglao dijaloge da se glumci
ne muče s njima i ne podrivaju svoj ionako krhki “line delivery”.
U konačnici se čini da punokrvni žanrovski film ipak nije blizak
Ostojićevom autorskom senzibilitetu, pa F20 postaje i ostaje
film koji kao da se nije pronašao.
Poštovani,dajem si pravo da kao laik u filmskom svijetu,kao običan gledatelj na Pulskom festivalu,pariram Vašoj,stručnoj,kritici...Naime,film je odličan triler,rijedak u masi patetičnih filmova hrvatske produkcije...Zadržava interes i napetost kod gledatelja od početka do kraja filma...Naravno da je od početka vidljivo "tko je tu lud",ali film se i bavi aspektom zanemarevanja ili bolje rečeno netretiranja čovjeka sa F20 dijagnozom(ja sam medicinske struke pa mi je to područje poznato)..Ako želimo autentični prikaz,poremečaj ponašanja kod tih oboljenja je vidljiv u puno segmenata,a prikazom sasvim "normalnog"dečka sa pozitivnim ponašanjem bez smetnji,koji bi,odjednom,"jednog jutra"ili trenutka postao teški shizofreni bolesnik je nerealno i na razini američkih trilera sa neočekivanim obrtajima u radnji,napetim,ali potpuno nerealnim...Ovako prikaz na,ovom filmu,zadržava realističnost,bez koketiranja sa promjenama, svojstvenim komercijalnim akcijskim trilerima američkog tipa:napeta akcija bez pametne i realne priče!Film F20 pokazao je da se i u Hrvatskoj može snimiti dobar triler,sa odličnim psihološkim profilom likova.A,kad se uzme u obzir da je iz nezavisne produkcije,bez financijske potpore institucija-SVE ČESTITKE CIJELOJ EKIPI!!!!Osvježenje na hrvatskoj filmskoj sceni!!!
ReplyDelete