A Film a Week - My Dad's Lessons / Lekcije mog tate

 previously published on Cineuropa

It would be a relatively typical story: a woman prioritises her ambition over loyalty, relationships, friendships and family, leaves town and goes off to make it on her own in the “big, wide world” but ultimately fails, so she has to come back and face the music. Make no mistake, it would be different if that woman were a man because in movies, men get a shot at redemption, while women do not – the best they can hope for is some leniency from their milieu.

An individual’s dealing with the setting of a small town was also the topic of the directorial debut by editor Evi Romen, Why Not You (2020), but that movie revolved around a younger male protagonist and the trauma he survived but cannot exactly be open about. In Happyland, however, we have a woman as the protagonist and failure as the reason for her return. It has premiered at the Diagonale (where it won Best Original Score in a Fiction Feature into the bargain), and although it’s scheduled for national distribution this spring, its chances of international festival travel are slim.

Helen (Andrea Wenzl) is a stylish failure with a larger-than-life artistic ego. After causing the last in a string of scandals in London, she jumps in her Jaguar and drives back to her hometown in Lower Austria, where her mother (Michaela Rosen) owns the titular sports centre. Helen’s future is to manage it in a town inhabited by her die-hard fans as well as people she has crossed, such as her former friends and bandmates.

However, the appearance of an impossibly cool young man named Joe (Simon Frühwirth, the star of Gregor Schmidinger’s 2019 title Nevrland) rocks her world. He comes to her place of work as a candidate for the position of rock-climbing instructor, while he also plays drums with her former bandmates – but his true passion are horses, so his dream is to establish his own ranch. Maybe now would be the right time for Helen to have a serious conversation with her former partner Tom (Michael Pink) in order to learn something about the mysterious young man she is about to fall for.

The script, written by Romen herself, relies too heavily on an attempt to keep the “elephant in the room” under wraps for long enough so that the ultimate revelation will have the right impact. However, the dilemma is “phoned in” early on, so more seasoned viewers can easily guess what is at stake here. Also, the filmmaker’s ethics could be viewed as more than a tad conservative, since her protagonist is being punished for expressing her ambition, while illogically assuming that nobody from her social circle has ever travelled or lived outside of the town.

On the other hand, as a director, Romen manages to overcome these obstacles to a certain extent. She has a knack for nailing the small-town atmosphere, bristling with open secrets and petty feuds. Also, she grasps the trajectory of a (failed) musician’s career path from some kind of artsy, punk-rock scene to harbouring singer-songwriter ambitions. The choice of music and the inclusion of quasi-archival footage in appropriate formats is also quite fitting. Furthermore, Romen manages to get the actors in a very playful mode, and Wenzl uses her theatre chops to construct the big-screen role of her career. In the end, Happyland attains the level of a solid movie that has the potential to talk to regular audiences.

A Film a Week - Happyland

 previously published on Cineuropa

It would be a relatively typical story: a woman prioritises her ambition over loyalty, relationships, friendships and family, leaves town and goes off to make it on her own in the “big, wide world” but ultimately fails, so she has to come back and face the music. Make no mistake, it would be different if that woman were a man because in movies, men get a shot at redemption, while women do not – the best they can hope for is some leniency from their milieu.

An individual’s dealing with the setting of a small town was also the topic of the directorial debut by editor Evi Romen, Why Not You (2020), but that movie revolved around a younger male protagonist and the trauma he survived but cannot exactly be open about. In Happyland, however, we have a woman as the protagonist and failure as the reason for her return. It has premiered at the Diagonale (where it won Best Original Score in a Fiction Feature into the bargain), and although it’s scheduled for national distribution this spring, its chances of international festival travel are slim.

Helen (Andrea Wenzl) is a stylish failure with a larger-than-life artistic ego. After causing the last in a string of scandals in London, she jumps in her Jaguar and drives back to her hometown in Lower Austria, where her mother (Michaela Rosen) owns the titular sports centre. Helen’s future is to manage it in a town inhabited by her die-hard fans as well as people she has crossed, such as her former friends and bandmates.

However, the appearance of an impossibly cool young man named Joe (Simon Frühwirth, the star of Gregor Schmidinger’s 2019 title Nevrland) rocks her world. He comes to her place of work as a candidate for the position of rock-climbing instructor, while he also plays drums with her former bandmates – but his true passion are horses, so his dream is to establish his own ranch. Maybe now would be the right time for Helen to have a serious conversation with her former partner Tom (Michael Pink) in order to learn something about the mysterious young man she is about to fall for.

The script, written by Romen herself, relies too heavily on an attempt to keep the “elephant in the room” under wraps for long enough so that the ultimate revelation will have the right impact. However, the dilemma is “phoned in” early on, so more seasoned viewers can easily guess what is at stake here. Also, the filmmaker’s ethics could be viewed as more than a tad conservative, since her protagonist is being punished for expressing her ambition, while illogically assuming that nobody from her social circle has ever travelled or lived outside of the town.

On the other hand, as a director, Romen manages to overcome these obstacles to a certain extent. She has a knack for nailing the small-town atmosphere, bristling with open secrets and petty feuds. Also, she grasps the trajectory of a (failed) musician’s career path from some kind of artsy, punk-rock scene to harbouring singer-songwriter ambitions. The choice of music and the inclusion of quasi-archival footage in appropriate formats is also quite fitting. Furthermore, Romen manages to get the actors in a very playful mode, and Wenzl uses her theatre chops to construct the big-screen role of her career. In the end, Happyland attains the level of a solid movie that has the potential to talk to regular audiences.

Snow White

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

U trenutku pisanja teksta, igrana verzija Diznijevog animiranog klasika u režiji Marka Veba (The 500 Days of Summer, dva The Amazing Spider-Man filma) ima tu „čast“ da se nalazi na prvom mestu najgorih filmova svih vremena na sajtu IMDB s prosečnom ocenom od 1,5 na uzorku od oko 285 hiljada datih ocena. To nam možda govori o organizovanoj „anti-fanovskoj“ kampanji da se film zakuca za dno, ali činjenica da nema onih drugih koji bi bili spremni da ga „brane“ u još jednoj epizodi „kulturnih ratova“ ukazuje na skromne kvalitativne domete. Ni brojke s blagajni ne daju razloga za optimizam: nakon prve sedmice prikazivanja, film je dogurao tek do 90-ak miliona dolara zarade, što predstavlja trećinu uloženih sredstava. Jednom rečju – potop.

Negativni odium počeo je s prvim vestima da se na projektu radi 2016. godine. Do gotovog scenarija Erin Kreside Vilson (Men, Women and Children, The Girl on the Train) i izbora Veba za reditelja prošlo je tri godine. Nakon toga, pandemija je odložila produkciju. Dve glavne glumice su za svoje uloge potvrđene 2021. godine, što je „proslavljeno“ internet-pošalicom o lepoti Rejčel Zegler na koju je, kao, ljubomorna Gal Gadot. Film je sniman od marta do jula 2022. godine uglavnom u studiju Pajnvud u Londonu, a početak istog je obeležio i – požar. Još dve i po godine je film proveo u post-produkciji, a prvi foršpan je ponovo pokrenuo lavinu pogrdnih i posprdnih komentara po internetu.

U međuvremenu, dogodilo se to da je Rejčel Zegler krajnje neoprezno i na svoju ruku izjavljivala svašta, od branjenja izbora sebe za ulogu time da su i izvorna bajka braće Grim i originalna animirana ekranizacije popularne u „Latino-sferi“ (znamo, gledali smo Blancanieves Pabla Bergera), pa do napada na Diznijev crtani da je zastareo i toksičan zbog toga što princ proganja Snežanu, a ona zapravo ima pasivnu ulogu da ga čeka. Takođe, izbila je svađa na političke teme između glumica: Zegler je stala na stranu Palestine, a Izraelka Gal Gadot na stranu svoje zemlje. Za dodatnu kontroverzu se javio i Piter Dinklidž problematizujući to što za uloge patuljaka nisu angažovani glumci s tim stanjem, već su upotrebljeni CGI i glasovni glumci različitih profila i visina.

Sama priča, pak, unekoliko se drži šablona iz bajke. Neimenovanim kraljevstvom vladali su dobri kralj (Hedli Frejzer) i njegova kraljica (Lorena Andrea) koji su više nego išta želeli da dobiju dete. Želja im se ispunila jedne snežne noći, pa su malu princezu u čast tome nazvali Snežana (svetlina kože je, zgodno, izostavljena, a i kosa boje abonosa je pala kao kolateralna žrtva ili se, pak, podrazumeva – prosudite sami). Snežana (Emilija Fošer) je izrasla u dragu, prijaznu i pravednu devojčicu, ali je porodicu zadesila tragedija: kraljica je umrla, a kralj se oženio lepom stankinjom (Gadot) koja ga je opčinila.

Ona je, naravno, bila zla čarobnica, pa je kralja na prevaru poslala u rat, Snežanu zadržala u dvorcu kao sluškinju, a podanike je izrabljivala, od njih krala i surovo ih kažnjavala. Jedino što ju je zanimalo, pored bogatstva, bio je njen status lepotice, zbog čega je ispitivala ogledalo na zidu svoje sobe. Kada joj je ogledalo jednog dana reklo da je Snežana (sada već ulogu preuzima Rejčel Zegler), ona je naredila lovcu (Ansu Kabia) da je ubije, ali se lovac smilovao i pustio je u šumu.

Dalje znamo: sedam patuljaka, njihova kućica, otrovna jabuka i – princ. Doduše, princ sada ima ime: Džonatan (Endrju Barnep) i zapravo nije princ, već „robin-hudovski“ vođa grupe odmetnika koji se skrivaju u šumi, pljačkaju dvor da bi nahranili siromašne i zaklinju se na vernost nestalom kralju. I pre cele zavere protiv Snežane, imamo „meet cute“ momenat između nje i Džonatana, tako da je makar jedan nedostatak Diznijevog crtanog filma ispravljen – on sada zapravo ima motiv da je poljubi i probudi. Kao „bonus“ možemo da uzmemo i to da vođa patuljaka, Uča (glas Džeremija Svifta) u jednom trenutku objašnjava ekonomska kretanja u kraljevstvu s bazičnih marksističkih pozicija, ali to ipak ne vodi prema raspletu u kojem Snežana predvodi komunističku revoluciju, ukida svoj tron i proglašava socijalističku republiku.

Iz današnje perspektive, jasno je da je originalni animirani film imao svojih problema etičke prirode i da danas to može izgledati zastarelo, prevaziđeno i duboko konzervativno, ali je on makar bio izraz svog vremena. Uostalom, nije da bajka braće Grim u međuvremenu nije dobila neka nova čitanja, pa ako vam je spot za pesmu Sonne grupe Rammstein previše subverzivan i neukusan, podsetimo se da je Tarsem Sing režirao Mirror Mirror (2012), a da je Džo Nusbaum postavio Snežanu u okruženje američke srednje škole u filmu Sydney White (2007), a bilo je tu još čitanja, od konvencionalnih, preko fantazijskih, komičnih i „hororičnih“ do erotsko-parodičnih.

Problem s novim Diznijevim igranim je što zapravo ne korespondira ni sa čim, osim sa poslovnim trendovima kompanije (CGI, „green screen“, fotorealistična animacija u kojoj šumske životinjice prave ljudske face bez ikakvog razloga) i društvenim trendovima za jedan deo društva, onaj koji sam sebe zove progresivnim. Ovakvo izvrtanje postulata što animiranog klasika, što same bajke ima samo jednu svrhu: „nabijanje“ političke korektnosti, i to pritom radi krajnje nevešto.

Najmanji je problem izbor nešto tamnoputije glumice latinoameričkog porekla za Snežanu. Problem je što Rejčel Zegler nema pravu prezentnost u ulozi, pa u ikoničnom Snežaninom kostimu izgleda kao da je pošla na maskenbal. Za razliku od uloge u West Side Story koja ju je proslavila, ona ovde samo jednom uspeva da povede pesmu, i to od nekoliko prilika, ali ne i da povede revoluciju u ključnom trenutku. Slično vredi i za Gal Gadot koja bi u teoriji mogla da zablista kontra svog tipa Wonder Woman, ali zapravo nema energije da iznese zlobnu kraljicu ni na polju pesme i plesa, ni na polju drame.

E, da, kao i original, i nova verzija Snow White je mjuzikl i taj okvir se koristi u iste svrhe: kad radnja krene da se „vuče“, što je u crtanom oko sredine, a ovde već na početku, jedini spas može predstavljati song i plesna sekvenca. Razlika je, doduše, u pamtljivosti pesama, tako da i u novoj verziji najbolje prolaze reciklaže starih „hitova“ Heigh-Ho i Whistle While You Work, dok su novi songovi krajnje anemični.

Pošto obe navedene uključuju i patuljke, odnosno podvlače njihov grupni karakter, to nas dovodi do rasprave o ispravnosti odluke da oni budu animirani. Iako se odluka iz ove perspektive čini ispravnom s vizuelne i tehničke strane (zapravo je produžena muzička sekvenca za Heigh-Ho ujedno i najimpresivnija u filmu), ostaje nam „Dinklidžov argument“ na koji nije lako dati jednoznačan odgovor. Jer, čak i da su pravi glumci-patuljci uzeti za uloge u koje bi se njihov hendikep prirodno uklopio, što je redak slučaj, te su mitološke uloge ipak stereotipi, pa bi se film opet našao na etički skliskom terenu.

Možda to najbolje oslikava koliki je „sizifov posao“ proguravati političku korektnost kroz nešto što bi makar u teoriji moralo da posluži kao zabava. Snow White možda nije teror amaterizma kao The Room da bi se s pravom okitio naslovom najgoreg filma svih vremena, ali je svejedno popriličan neuspeh u svom neveštom spajanju nespojivog. Scenaristkinja Vilson, režiser Veb i glumica Zegler su se svojski potrudili da Snow White ima harizmu predavanja na koje nas teraju da idemo, a mi bismo radije radili doslovno bilo šta drugo.

A Film a Week - Sugarland

 previously published on Cineuropa

Will romance save us? Or is it dead, and are we living in a “post-romance world”? That is the question that young, up-and-coming Austrian filmmaker Isabella Brunäcker asks in her feature debut, Sugarland. Its world premiere has just taken place at the Diagonale, while its universal topic might make it a reasonably good fit for an international tour of small festivals.

Iga (Jana McKinnon, of The Trouble with Being Born fame) drives a car alone down the highways of Europe, taking the occasional break to smoke a cigarette at a petrol station. On one such occasion, Ethan (Bill Caple, glimpsed in The Buckingham Murders) asks her for a lighter, only to go even further and ask for a ride. Reluctant to have company in the car at first, Iga eventually offers to drive him to the next stop on the way.

They bond over the music they listen to and start opening up to each other: Iga admits that she is not dropping the car off for a friend, but driving all the way to Scotland to see her ex-boyfriend and bring him the stuff he left behind in Vienna after they broke up, while Ethan says he is coming back early from a party trip to Italy with his friends, subsequently admitting that he is trying to find himself and attempting to make some money in order to go back to studies that he abandoned earlier.

The “next stop” keeps getting postponed. It seems that there is some chemistry between them, but no one has enough determination to take one final step. Or is it all just the random stuff people tell each other to kill time while travelling together? Anyhow, a turn of events just before they board a ferry to cross the English Channel will expose the truth about them, their vulnerabilities and their position in life.

Brunäcker fights an uphill battle initially, given that the whole first half of the film is virtually devoid of a plot and serves only as exposition for the third-act developments. Sure, the filmmaker has to start slowly, but the whole setup where we have two ordinary people in an ordinary and very static situation proves to be a huge obstacle, if not a burden. There are films that subvert viewers’ expectations, but Sugarland is not Richard Linklater’s Before Sunrise, even though Brunäcker tries to channel that kind of energy, and the two leads draw inspiration from Ethan Hawke and Julie Delpy, too. However, the setting of a city to walk and talk in proves to be far more interesting than one of motorways and motels. Once the plot kicks in, though, Sugarland becomes a way smoother watch that eloquently checks the boxes of contemporary young people’s anxieties.

The filmmaker eventually answers the questions from the first paragraph – not directly, but with a hint that has been with us right from the start. Sugarland was filmed on 16 mm stock by cinematographer Matthias Helldoppler, which seems quite romantic in today’s digital age. More than this, it creates a sense of natural warmth, even if the weather is misty, the landscapes are grey and mundane, and the characters try to keep each other at a safe distance in order to prevent themselves from falling in love and getting heartbroken too quickly. The romance of film tape might not be able to save the world, but it could just save cinema and a movie like Sugarland.

A Film a Week - Revelations / Gyesirok

 previously published on Asian Movie Pulse

Yeon Sang-ho first established himself as, potentially, the next big thing in animation with his debut- and sophomore features “The Fake” (2013) and “Seoul Station” (2016). With the latter’s live-action sequel, “Train to Busan” (2016), he nominated himself for the title of the new Korean master of genre filmmaking. However, the trilogy’s ending, “Peninsula” (2020) was underwhelming, to put it mildly, even for the COVID-era standards, while two more two more of his flicks, the superhero action comedy “Psychokinesis” (2018) and the Netflix-produced SF-action movie “Jung-E” (2023) were mere passable efforts.

The energetic filmmaker then turned to work on a couple of TV series, but now he is back to the big screens, conditionally, with “Revelations”, an adaptation of his own web comic. Conditionally because “Revelations” is a Netflix piece with no theatre- or festival screening intended, despite the backing from the powerhouse genre auteur Alfonso Cuarron who assumed the role of the executive producer here. Also, this is a step away from Yeon’s general habitat of genre spectacles and towards the psychological realism within the framework of a grim thriller revolving around a child molester / serial killer and a pastor and a police detective who try to catch him.

First we meet the pastor Min-chan (Ryu Jun-yeol, glimpsed in Hun Jang’s “A Taxi Driver”), a devout man of faith who has to face a double trouble in his earthly life. He has to deal with his wife’s infidelity, and also with a threat of a mega-church being built in his area of work by his former mentor’s son. When his encounter with a recently released sex offender Kwon (Shin Min-jae, re-uniting with Yeon after “Jung-E”) coincides with his son going missing for a while, he sets on catching and punishing him. Even when the son reappears, Min-chan is sure that Kwon is guilty of something and has religious visions as a “proof”.

On the other hand, Kwon is also pursued by the police detective Yeon-hee (Shin Hyeon-bin, lately mostly active on television) who also has a score to settle with him. Namely, he abducted and murdered her sister in the past, so the detective wants to bring him to justice. It might go against the idea that a police officer must not be personally involved with the case in order to close it efficiently and justly, but here it is taken as a “booster” for Yeon-hee’s motivation, which is further enhanced with wobbly flashbacks and visions of her sister.

If “Revelations” were more toned-down, psychologically dense drama about the characters’ motivations and convictions, it would probably be a better movie of a character study sort. The actors’ efforts go into that direction and Ryu Jun-yeol is the particularly good and convincing here. The actor’s ability to switch his presence from well-meaning to menacing perfectly matches the traits of the character he plays.

However, Yeon aims for a classical thriller here, so he puts an accent on the “race against time” trope. Unfortunately, it never gets a firm grip on the viewers and the reasons for that are several. Firstly, he does not vary his visual style enough, so Yeon-hee’s flashbacks are the only step away from the quasi-matter-of-factly realism that dominates the film’s atmosphere. Not even Min-chan’s visions get a special treatment. Secondly, it is obvious that the film was constructed for small screens, so the absence of the “movie magic” is felt, sometimes painfully. And finally, the only flourish present throughout the movie is the choral score by Kim Dong-wook and Alan Tyler that quickly becomes repetitive and tiresome in promising something Yeon does not want or does not how to deliver: an examination of the characters’ convictions, religious or otherwise.

Therefore, “Revelations” becomes and stays a generic “Netflix-and-chill” experience: watchable, but forgetable. It is so low-engaging that it will depart the viewers’ thoughts and memory way quicker than it entered them.

Novocaine

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

CIPA je redak nasledni poremećaj u nervnom sistemu koji rezultira time da oboleli ne oseća bol, razliku između toplog i hladnog ili pritisak. U teoriji to zvuči superherojski kul, a u određenim tipovima filmova, od treš-akcija do superherojskih spektakala, to bi moglo da znači uštedu na karakterizaciji lika. U praksi, međutim, otpornost na bol, vrućinu, mraz i pritisak ne znači da vas to nešto, od visoke temperature, preko zarđalog eksera na koji ste nagazili, ekstremne akrobacije koja je pošla po zlu ili ormara koji vam je pao na leđa neće ozbiljno povrediti i ubiti, samo toga nećete biti svesni.

U toj poziciji je junak naše priče, odnosno filma Novocaine Dena Berka i Roberta Olsena („home invasion“ horor-trileri Body iz 2015. i Villains iz 2019. godine). On, Nejtan Kejn (Džek Kvejd, sin Denisov), naizgled je smotani i preterano oprezni zamenik menadžera poslovnice lokalne banke u San Diegu. Naš Nejt ima alarm podešen na svaka tri sata da mu bešika ne bi eksplodirala (jer nije svestan da mu se ide u klozet), ne jede čvrstu hranu da ne bi sam sebi slučajno odgrizao jezik, sa svima je ljubazan, ali se baš i ne druži uživo, već to čini na internetu sa svojim „partnerom za igrice“ Roskom (Džejkob Batalon).

Takav, jadan i kukavan, zaljubljen je u svoju novu koleginicu Šeri (Ember Midtander, kći glumca Dejvida i kasting-agentice Anđelik), pa prihvata njen poziv na ručak kao izvinjenje nakon što ga ona zalije vrelom kafom. Pauza za ručak će se završiti njenim pozivom na nalaženje na izložbi u gradu, što će se pretvoriti u izlazak i mogući početak romanse. Uostalom i vreme je takvo, zimsko-praznično (iako se to ne vidi jer... San Diego) i inherentno romantično.

Već sledećeg dana ta romansa nailazi na iskušenje. Trojica kriminalaca maskiranih u Deda-Mrazove predvođenih Sajmonom (Rej Nikolskon, sin Džekov) upadaju u banku s namerom da je opljačkaju. Stari šef Najdžel (Kreg Džekson) biva ubijen jer odbija da im otvori sef, a Šeri postaje njihov talac, pa preko nje vrše pritisak na Nejta koji popušta i pušta ih da ukradu šta su naumili.

Ali kada je oni zadrže sa sobom i za bekstvo, prethodno ubivši nekoliko policajaca koji su slabo opremljeni došli na intervenciju, Nejt, takav fini i pristojan, kreće u poteru za njima. Njegove „superherojske“ moći možda jesu ograničene, ali on makar može podneti solidnu količinu batina i povreda pre nego što „preda meč“. Njemu za petama su i dvoje detektiva (Met Volš i Beti Gejbrijel) koji pretpostavljaju da je on umešan u pljačku.

Samom činjenicom da imamo tri pljačkaša, naša očekivanja su da ćemo dobiti barem tri obračuna, makar po logici kompjuterskih igrica i generičkih akcionih filmova. Dobićemo ih još i više, a akcija koju imamo prilike da gledamo je dovoljno maštovito osmišljena, garnirana s malo uvrnutog crnog humora koji se poigrava s našim očekivanjima, te solidno začinjena praktičnim efektima maske koji su solidno grozni.

Tu se Kvejd pokazuje kao izvrstan glumački izbor. Sposoban da istovremeno kanališe smetenost pristojnog čoveka zatečenog situacijom u kojoj se nikada pre nije našao, pa nam je simpatičan. Takođe, njegov lik ima ugao da se, takav pristojan, serijski taba s likovima koji, za razliku od njega, zapravo znaju da se biju, ali ne znaju njegovu tajnu koju će dovitljivo upotrebljavati protiv njih.

Kvejd funkcioniše i u paru s Ember Midtander u uvodnom delu koji ide šinom romantične komedije. Njih dvoje imaju neku opipljivu hemiju na ekranu koja možda nije dovoljna za kompletnu motivaciju njegove jurnjave, ali makar može unekoliko zabašuriti činjenicu da nam scenarista Lars Džejkobson nije baš sakrio veliki preokret koji bi kasnije, kao, morao da nas iznenadi.

Od ostatka glumačke postave, Rej Nikolson „žvaće“ i pride „mljacka“ svog karikaturalno nasilnog negativca, Gart Kolins je impresivna pojava u jednoj sceni tuče u skrivenom studiju za tetoviranje, Džejkob Batalon unosi malo komične relaksacije kasnije u filmu, a Beti Gejbrijel i Met Volš unose savršeno odmereno komičnu notu pandura kojima je ničim izazvano izbio haos na poslu. Čini se da se svi navedeni, ali i ostali glumci u sporednim, pa čak i epizodnim ulogama, fino i funkcionalno zabavljaju s materijalom koji imaju.

S druge strane, treba biti svestan da je Novocaine film od jednog štosa i, ma koliko se scenarista i režiserski dvojac s tim štosom poigravali i varirali ga, on će se pre kraja filma potrošiti i postati repetitivan. Baš kao što će nam isprva simpatični smetenjak postati dosadan ako ne prestane da bude smetenjak. Takođe, čini se da ni ta praznična komponenta filma nije dovoljno utkana u tkivo filma, pa je zbog toga možda i završio u distribuciji u ovom neatraktivnom terminu.

Problemi su prisutni i na nivou režije pojedinačnih akcionih scena, naročito onih s tučom. Jedna u „preperskoj“ kući punoj improvizovanih zamki je izuzetak, makar u smislu pripreme koja igra i protagonistino i na naše iznenađenje. Ostale se, što se tiče zanatske izvedbe, drže oprobanih američkih recepata drmusave kamere, bliskih planova i silnih montažnih rezova čime možda Berk i Olsen skrivaju da ih nisu baš osmislili u smislu „koreografije“.

Na kraju, Novocaine postaje i ostaje relativno gledljiva „limunada“ za konzumaciju i brzi zaborav jer zapravo ne donosi ništa tako novo. Kao takav, više liči na nešto za beskonačnu rotaciju na kablovskim kanalima nego na bioskopski hit.

Lista - Mart 2025.

 

Ukupno pogledano: 37 (35 dugometražnih, 2 kratkometražna)
Prvi put pogledano: 35 (33 dugometražna, 2 kratkometražna)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): Black Bag
Najlošiji utisak: The Final Lap / Poslednji krug momci

*ponovno gledanje
**kratkometražni
***srednjemetražni

kritike objavljene na webu su aktivni linkovi

datum izvor English Title / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena/10

01.03. kino Companion (Drew Hancock, 2025) - 7/10
03.03. video Lumberjack the Monter / Kaibutsu no kikori (Takashi Miike, 2023) - 7/10
05.03. video Fly Me to the Moon (Greg Berlanti, 2024) - 5/10
06.03. video The Last Showgirl (Gia Coppola, 2024) - 6/10
06.03. video Papa / Baba (Philip Yung, 2024) - 7/10
08.03. kino Hitpig! (Cinzia Angelini, David Feiss, 2024) - 7/10
08.03. kino Holy Cow / Vingt dieux (Louise Courvoisier, 2024) - 6/10
09.03. video The Line (Ethan Berger, 2023) - 6/10
10.03. video Delicious (Nele Mueller-Stöfen, 2025) - 4/10
12.03. video Twisters (Lee Isaac Chung, 2024) - 6/10
**13.03. video I'm Not a Robot / Ik ben geen robot (Victoria Warmerdam, 2023) - 7/10
13.03. kino Mickey 17 (Bong Joon-ho, 2025) - 4/10
14.03. video Goodrich (Haillie Meyers-Shyer, 2024) - 7/10
15.03. kino The Final Lap / Poslednji krug momci (Ilija Stojimirović, 2024) - 2/10
15.03. kino Isolation / Izolacija (Marko Backović, 2024) - 4/10
15.03. kino Next to Us / Pored nas (Stevan Filipović, 2024) - 8/10
17.03. video Banel & Adama / Banel e Adama (Ramata-Toulaye Sy, 2023) - 5/10
17.03. video The Thicket (Elliott Lester, 2024) - 7/10
18.03. video Azreael (E.L. Katz, 2024) - 5/10
18.03. video We Live in Time (John Crowley, 2024) - 5/10
19.03. video Get Away (Steffen Haars, 2024) - 7/10
20.03. kino Love Hurts (Jonathan Eusebio, 2025) - 5/10
20.03. kino Black Bag (Steven Soderbergh, 2025) - 9/10
20.03. video In the Name of Fire / Swaha (Abhilash Sharma, 2024) - 5/10
21.03. kino The End (Joshua Oppenheimer, 2024) - 5/10
21.03. video Krazy House (Steffen Haars, Flip Van der Kuil, 2024) - 5/10
24.03. video Saturday Night (Jason Reitman, 2024) - 7/10
25.03. video Horizon: An American Saga - Chapter 1 (Kevin Costner, 2024) - 5/10
25.03. video Revelations / Gyesirok (Yeon Sang-ho, 2025) - 5/10
27.03. kino Novocaine (Dan Berk, Robert Olsen, 2025) - 6/10
28.03. festival Solvent (Johannes Grenzfurthner, 2024) - 6/10
29.03. festival Generations of Images / Generationen von Bildern (Johannes Gierlinger, 2025) - 8/10
30.03. festival The Million Dollar Bet (Thomas Woschitz, 2024) - 8/10
**30.03. video I Hate Children / Ich hasse Kinder (Serghey Grey, 2021) - 6/10
31.03. festival Dear Beautiful Beloved (Juri Rechinsky, 2024) - 7/10
31.03. festival Sugarland (Isabella Brunäcker, 2025) - 6/10
31.03. festival How to Be Normal and the Oddness of the Other World / Wie man normal ist und die Merkwürdigkeiten der anderen Welt (Florian Pochlatko, 2025) - 6/10

A Film a Week - In the Name of Fire / Swaha

 previously published on Asian Movie Pulse

“In the Name of Fire” might not be the most communicative movie, especially for the audiences outside of India. That might be the reason why it did not travel much outside of Asia, festival-wise, despite its considerable craft qualities and the aura of a serious, art house film that offers some deeper insights about the society it comes from.

Set in the state of Bihar where almost 90% of the inhabitants live in the rural areas and filmed completely in Magahi language, the plot follows the central family whose members were quite unlucky to be born into the Dalit caste. The father Phekan (Satya Ranjan) goes to a nearby town to find work, only to be exploited, cheated and beaten there. Staying home, in a hut, with their newborn baby that never stops crying, the mother Rukhia (Sonalli Sharmisstha) also has to face with prejudice and violence from the local community: she is accused of being a witch. In the town, the crematory worker (Chandra Shekhar Dutta) seeks his path to redemption and his path will eventually cross the paths of the two in existential peril.

Written by the filmmaker Abhilash Sharma (for whom this is the second movie he helmed) and the co-producer Shilpee Bhardwaj, the script resembles an adaptation of an unwritten mid-20th century realist short story about the hardships of working people who seem to be cheated by the cruel destiny from their birth on. The atmosphere of it is tense and dense, but the plotting, unfortunately, never gets and holds an actual grip on the viewers. For that reason, Sharma, who also edited the film, together with Suresh Pai, has to employ some of the tricks to attract the attention.

For instance, the filmmaker keeps the actors in a very expressive mode, although the interaction between their characters and the others is only a passing thing, which serves its purpose for a while. On the other hand, the background of the film filled with injustice and misery “shines brightly” thanks to Devandra Golatkar’s “shades of grey”-type of black and white cinematography that defies the tourist’s vision of India according to which, no matter how harsh the circumstances of life are, it always seems colourful. The abundant use of the ethnic music compiled by Devarshi, however, has a dual role here, as the interludes stretch the runtime to over 90 minutes, while it also adds to the feeling of a miserabilist tapestry.

In the end, “In the Name of Fire” seems like a social, to a point even anthropological study that tries to pose as an artsy fiction film. It is certainly well crafted, demanding watch, but the question is whether it is also a rewarding one.

Black Bag

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Teško da ima svestranijeg reditelja nego što je to Stiven Soderberg čiji celokupni pozamašni opus možemo prošarati ekstremnim dihotomijama. Angažovani ili zabavni Soderberg? Komercijalni ili eksperimentalni? Retro ili inovativni? Studijski ili indi? Tajna se verovatno skriva u autorovoj hiperaktivnosti (ni u najavljenoj penziji početkom 2010-ih nije dugo sedeo), „hands-on“ pristupu (svoje filmove često sam snima i montira), ekonomičnosti i utisku da se na njegovim snimanjima svi odlično zabavljaju.

Njegov najnoviji film Black Bag koji nam je upravo došao u bioskope po kriterijumima iz prošlog pasusa možemo definisati kao zabavni, komercijalni, retro i studijski Soderbergov film. Žanrovski, radi se o špijunskom trileru s mehanikom drame i diskretnim elementima komedije. Kao film u kojem „kul ljudi rade kul stvari“, on može biti lako otpisan kao trivijalan, ali makar zvezdana glumačka postava predvođena izuzetno rapoloženim Majklom Fazbenderom i Kejt Blančet, kao i trajanje od tek nešto preko 90 minuta, garantuju kvalitetnu zabavu. Na našu sreću, dobićemo i više od toga.

Prvo, reč-dve o naslovnom pojmu „crne torbe“. Za razliku od uopštenog tumačenja po kojem je to termin za tajnu i ilegalnu operaciju prikupljanja podataka, ovde imamo metaforu. Crna torba se ovde koristi kao termin da je određeni deo života operativca pod obavezom tajnosti, pa ga ne sme otkriti ni svom partneru, pa čak ni kolegama koji nemaju „klirens“ za taj podatak. „Crnu torbu“ je takođe moguće iskoristiti kao alibi i za aktivnosti koje nemaju veze s poslom, kao što su to, recimo, bračne prevare.

Tu dolazimo do specifičnosti Soderbergovog filma u odnosu na druge uratke sličnog žanra. Umesto tipičnih šablona po kojem su špijuni ili serijski zavodnici poput Džejmsa Bonda ili depresivni, moralno načeti usamljenici kao u romanima Džona Le Karea, ovde imamo situaciju s parovima među kolegama. Koliko je pametno ljubovati na takvom radnom mestu? Možda i ne baš ako se posao vrti oko tajni. Ali opet, ko će bolje razumeti nečiju potrebu da nešto drži u tajnosti od partnera i kolege koji takođe mora čuvati svoje tajne?

Soderberg preskače ekspoziciju i odmah počinje sa zapletom. Visokopozicioniranom agentu Džordžu Vudhausu (Fazbender) njegov prijatelj i nadređeni Mičam (Gustaf Skarsgord) daje informaciju da je u službi možda izdajnik koji nešto petlja s tajnim programom Severus što može imati posledice po globalnu bezbednost. Među osumnjičenima je i Džordžova supruga Ketrin Sent Žan (Blančet), te još četvoro kolega iz službe, a on ima nedelju dana vremena da ispita situaciju.

To ga dovodi u moralnu dilemu kome treba biti veran: supruzi koju voli više od bilo koga ili, pak, službi i zemlji kojoj služi. Metodični Džordž za koga kasnije saznajemo da nije imao problema da prokaže ni vlastitog oca, međutim, ima plan: sve osumnjičene će okupiti na večeri sa „zabavom i igrama“ kod sebe i Ketrin u kući. Ako sve ispadne idealno, otkriće krivca, pa će morati da počisti nered za sobom. Ako ne, makar će zamešati situaciju toliko da će ona početi da se raščišćava.

Osim Ketrin, osumnjičeni su njihov lucprdasti kolega Fredi (Tom Burk), njegova ljubomorna partnerka, analitičarka Klarisa (Marisa Abela), mladi i ambiciozni kolega Džejms (Rege-Žan Pejdž) i njegova devojka Zoi (Naomi Haris) koja radi kao psiholog na proceni zaposlenih. Ketrin dobija upozorenje da ne jede masalu koja je namenjena kolegama „pod merama“, dok će Džordž na njoj u toku naredne nedelje u tajnosti primeniti neke druge mere.

Špijunske trilere ugrubo možemo podeliti na tri grupe. S jedne strane, tu su akcione fantazije o junacima kao što su to Džejms Bond, Džejson Born, Itan Hant ili već neka varijacija na tu poznatu temu. S druge, imamo one dramski intonirane u kojima se misterije rešavaju poput ukrštenih reči (neka kao primer posluže filmovi s Majklom Kejnom u glavnoj ulozi). Takođe, imamo i one komične koji mogu varirati od direktnih parodija, preko pažljivo konstruisanih limunada za pokazivanje glumačkih raspona ili zvezdanih potencijala, pa do postmodernističkih prokazivanja apsurda kao kod braće Koen u Burn After Reading. Black Bag ima svoje „pipke“ u sve tri kategorije, ali možda ne baš na najočekivanijim mestima.

Dramski aspekt je tu najjasniji, budući da se relativno malo i u principu nespektakularno gine, akcioni spektakl se uglavnom vuče iz mogućnosi novih tehnologija za prismotru i intervenciju, a zapteljana misterija se raspliće dedukcijom. Komični momenti koji izviru iz atipične situacije „uparenih“ špijuna ovde su dovoljno podigrani da priča ne skrene u romantično-komični „skrubol“, dok akcija niskog intenziteta sprečava prelivanje prema „kaperu“. Što se tiče akcionih „špijunaca“, oni su tu prisutni samo u lagano humornim referencama: scenarista Dejvid Kep s kojim Soderberg u poslednje vreme intenzivno sarađuje bio je autor skripta za originalni filmski Mission Impossible, glumica Naomi Haris je igrala sekretaricu Manipeni u poslednja tri Bonda, dok bivši Bond iz 90-ih i ranih 2000-ih, Pierce Brosnan, ima ulogu direktora Artura Štiglica.

Svaka čast glumcima u epizodnim ulogama od Brosnana i Skarskorda koji zapravu imaju tek par trenutaka da zablistaju, preko Haris i Pejdža koji su pomalo čak i ograničeni jasnim, pomalo uštogljenim konceptima svojih likova, pa do Burka i Abele čiji su likovi dovoljno razbarušeni da mogu da podivljaju, a glumci makar da pokušaju da ukradu scenu. Svaka čast i Dejvidu Kepu na scenariju punom inteligentnih, duhovitih dijaloga kroz koje se likovi nadmudruju, skrivaju tajne i jedan drugog „uzimaju u rad“. Naravno, svaka čast i Soderbergu na tehničkim aspektima fotografije i montaže za koje opet koristi svoja dva alter-ega, Pitera Endrjuza i Meri En Bernard, jer tu sve teče glatko i upeglano, nenametljivo i potpuno u korist samog filma koji, iako je američke produkcije, odiše engleskim šarmom. Na kraju, pohvalu zaslužuje i „fri džez“ muzika Dejvida Holmsa koja pumpa napetost.

Međutim, najviše tereta nose dve glavne glumačke zvezde, Majkl Fazbender i Kejt Blančet, kojima ovde uspeva nešto gotovo nemoguće – da uštogljenost i formalnost prikažu kao nešto kul i seksi, i to kroz cerebralnost skoro robotskog nivoa, bez pokazivanja pravih emocija. Takav tip „kul“ hladnoće retko imamo priliku da vidimo u savremenoj kinematografiji, pogotovo ne u nekom pozitivnom kontekstu. Opet, jasno nam je da njihovi likovi nisu psihopate, a međusobna igra koju izvode njih dvoje glumaca je prava poslastica.

Kao reditelj, Stiven Soderberg se opet dokazuje kao dirigent savršeno skladnog orkestra koji izvodi neki klasičan, kompleksan, a opet izuzetno igriv komad u kojem ima mesta i za soliranje, ali i za timski rad. Tako smo dobili film kakav dugo nismo imali i kakvog smo se uželeli. Naravno, nije to film bez mane – ovako zabavan mogao bi da traje i malo duže, naročito u završnici, pa da naplata u našem zadovoljstvu bude i veća. Ali Black Bag svejedno ističe ranu kandidaturu za top-liste.

Love Hurts

kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Za početak, možda ne bi bilo loše da se malo našalimo, pa makar to imalo i jednu neslano-lascivno notu. „Ljubav je bolna!“, reče zec i siđe s ježa. Tako će se osećati protagonista filma Love Hurts Džonatana Euzebija. Ljubav na stranu, ali nije isključeno da bismo i mi mogli da se osećamo kao dotični zec ako smo primorani da pogledamo ovaj film.

Ambicije, naročito one da potrpa što više toga u što zgusnutijem obliku u nekih 80-ak minuta trajanja, nikako ne možemo da mu negiramo. Tako ćemo tu imati kliše naoko kukavnog čovečuljka koji skriva tajni set veština, komično potenciranje nesporazuma, tabačine i pucačine, čak i svojevrsnu krimi-zaveru oko zamračenih para sa sve nestalim, navodno mrtvim ljudima koji su, eto tako, odlučili da odjednom „uskrsnu“. Dodajmo da je Love Hurts i romantična komedija tempirana za ulazak u distribuciju za Dan zaljubljenih, čisto da zbrka bude veća.

Da pojednostavimo komplikovanu, a ne naročito suvislu radnju. U njenom centru imamo Marvina Gejbla (Ke Huj Kvan) čije i ime zvuči lažno. On ne samo da pozira kao kukavni broker nekretnina, već u svoj miran život iskreno veruje. To će se promeniti kada baš za vreme kancelarijske žurke za Dan zaljubljenih u njegovoj kancelariji zaskoči plaćeni ubica i nesuđeni pesnik Gavran (Mustafa Šakir). Njega, pak, šalje Marvinov brat, mafijaški bos Alvin (Danijel Vu) s namerom da Marvina uhvati živog.

Cela priča se, međutim, vrti oko Alvinove računovotkinje Rouz (Arijana De Bouz) u koju se Marvin zaljubio, pa umesto da je u svojstvu bratove desne ruke i mašine za ubijanje reši po kratkom postupku, on joj je pomogao da pobegne s parama. Svoju igru tu, međutim, igraju i Alvinov pomoćnik Merlo (Kem Džigandet) koji je poslao dvojicu svojih pajsera da zveknu i Marvina i Rouz pre nego što gazda otkrije da ih je on potkradao. A ni Rouz nije samo računovotkinja, već ima plan kako da se osveti bandi, a da Marvina trgne iz sna o mirnom životu.

Sledi pičvajz koji vrši posao dok je samo pičvajz i ništa više. Treniraniji gledaoci ionako znaju da u takvim stvarima ne treba cepidlačiti i tražiti logiku, već je bolje prepustiti se i uživati. Ima i u čemu: akcija je solidno koreografirana, pregledno snimljena, kompetentno režirana i izvedena (bez vidljivih CGI intervencija) jer i reditelj Euzebio i glavni glumac Kvan imaju iskustva s kaskaderskim zanatom, a sve to je još i zgodno dizajnirano u neonskim bojama koje su i inače potpis producenta Dejvida Liča (prvi John Wick, Atomic Blonde, Bullet Train, The Fall Guy). Kada se na to dodaju štosevi s muzikom, od „šansoniranja“ u jednoj namerno patetičnoj sceni smaknuća jednog od nebitnih nesvesnih pomagača, pa do veselih ritmova nakratko prekidanih žestokim rifovima u poslednjem obračunu, možemo prihvatiti da je ekipa ušla u projekat s nekom idejom.

Trojac scenarista, međutim, ima pretenzije da nam priča priču i objašnjava pozadinu u kratkim pauzama između sekvenci šorke golim rukama, noževima, strelicama i improvizovanim priručnim materijalom, ili, pak, pucačine. To ekipica čini na prilično nevešt i nemušt način, obilato se koristeći „pomagalima“ višestrukih naratora što će čak i u najstrpljivijem gledaocu izazvati seriju frustracija. Ipak smo došli po tuču neopterećenu viškovima logike i, ne dao bog, romanse!

Upravo je romansa, odnosno ideja da je možemo „kupiti“ kao ozbiljnu, tu najveći višak. Ona i glumce stavlja pod pritisak, a među njima ionako nema nikakve hemije, što verovatno nije njihova krivica. Ariana De Bouz je zavodljiva, ali prema kameri, odnosno nama, a ne prema Kvanu, dok Kvan koji je karijeru počeo kao „onaj klinac“ u The Goonies i Indiana Jones and the Temple of Doom da bi je posle alterirao između koreografskog posla i glasovne glume u crtanim filmovima ne može s njom da se poveže kao što je to mogao sa Mišel Jeo u svom „kambeku“ Everything Everywhere All at Once. Svoje primarne zadatke, akcione i komične, Kvan, međutim, obavlja sasvim solidno, zapravo na tragu Džekija Čena koji je kroz celu svoju karijeru spajao vic i akrobatiku, ali u nekom trenutku i to postaje stari štos koji se već previše puta ponovio.

Na kraju, Love Hurts ostaje makar veran svom naslovu. Ali ne na dobar način.

Next to Us / Pored nas

 kritika pročitana kao deo većeg priloga u emisiji Filmoskop na HR3

- treći deo -

Temom „reality show” programa bavi se i najbolji, odnosno jedini dobri film iz ovog izbora, Pored nas Stevana Filipovića. Riječ je o ostvarenju koje funkcionira kao finale trilogije započete 2015. s filmom Pored mene. Imajući u vidu da su i prvi film i njegov nastavak Pored tebe (2023) premijere imali na pulskom festivalu, zapravo je čudno da na istom mjestu nije svoj život pred publikom započeo i završni film trilogije, već da se na domaćem terenu susreće s direktnom ili uvijenom cenzurom. Film je, doduše, u dugoj, ali limitiranoj distribuciji u multipleksima, dok je turneja po kino-dvoranama u manjim mjestima sabotirana političkim, odnosno svjetonazorski motiviranim odlukama upravnika lokalnih domova kulture: projekcije su otkazivane netom pred početak ili prekidane incidentima. Razlog tomu može biti što je Filipović eksponirani aktivist i kritičar srbijanske politike i društva još od vremena prije Vučićevog stolovanja na čelu države, pa je kao takav prirodno podržao studentske proteste. Drugi, pak, razlog može izvirati iz sadržine filma koji se, između ostalih bavi i „queer” temama, te sadrži relativno eksplicitnu scenu seksa između dvojice muškaraca.

Pored nas je vrlo ambiciozan projekt koji je Filipović dugo i pažljivo razvijao još od relativnog regionalnog uspjeha koji je postigao s uratkom Pored mene. U potonjem je studirao jedan srednjoškolski razred zaključan u školi preko noći kao svojevrsno „društvo u malom”, s tenzijama i trvenjima vjerno preslikanim iz srbijanskog društva na širem planu. Finale trilogije koje se dešava oko desetogodišnje obljetnice tog događaja zapravo je prirodni nastavak te priče: u njemu imamo manje ili više iste likove, samo deset godina starije, u situaciji „zaključavanja” na širem prostoru i u surovom televizijskom „realityju” u kojem socijalni eksperiment te vrste može imati fatalne posljedice. Zapravo, paranoidni triler Pored tebe, središnji dio trilogije, smješten u pandemijsko doba i koji se uglavnom odvija preko različitih ekrana „pametnih” komunikacijskih uređaja, umetnut je između dva dijela u trenutku Filipovićeve inspiracije i zapravo se u njemu najviše vide proračunska ograničenja kombinirana sa scenarističkim viškovima u uglavnom linearnom zapletu. U konačnoj verziji, pak, završnog dijela trilogije Pored nas Filipović je morao ukalkulirati i izmjene koje je drugi film donio. Učinio je to umiješno, a razvoj po treći puta „zaključanih” likova, njihovih individualnih životnih priča i njihove zajedničke priče djeluje logično. Isto se može reći i za progresiju poremećene društveno-političke situacije u Srbiji od gotovo dječje naivne simulacije, preko shizofrenog odgovora na globalnu krizu, pa do dojma brutalnog „reality show” programa. Potonji po svemu podsjeća na surovi socijalni eksperiment vođen sumanutom ideologijom i prizemnom utrkom za profitom.

Ufilimu Pored nas opet su s nama bivši majstor borilačkih vještina Strahinja (Nikola Glišić) i Lazar (Slaven Došlo) koji su se u prvom filmu poljubili pod tušem. Strahinja je deset godina oženjen Ankicom (epizoda Tihane Lazović), a Lazar deklarirani gay i, po vlastitom priznanju, samoživi muljator. Nekadašnji diler Tadija (Darko Ivić) je postao političar srednjeg nivoa pri vladajućoj partiji, Dinkić (Uroš Novović) je ostao njegov glupi i agresivni pobočnik, a u partiji je, kao njegova podređena, i bivša štreberica Una (Milica Petrović). Jelena (Milica Majkić) je postala folk pjevačica i „reality” zvijezda, dok je rekreativna narkomanka Ana (Jelena Kesić) postala doktorica pri hitnoj pomoći, a Ksenija (Mina Nikolić) novinarka koja je od tabloidne karijere prešla u istraživačku, što smo vidjeli na kraju prethodnog filma. Umjesto nastradale Sofije imamo njenu mlađu sestru Anastasiju (Isidora Simijonović), a u skupini su prisutni, između ostalih, i alternativka Isidora (Gorica Regodić), mizantrop Kosta (Marko Panajotović) i narkoman Raša (Rastko Vujisić). Kada već od samog početka i inače sumnjivo složeni „reality” krene naizgled nepredviđenim putem tako što u terorističkom napadu nastradaju njegov voditelj (Milutin-Mima Karadžić u polu-parodičnoj verziji svoje persone), njegovi pobočnici, ostali se sa situacijom moraju nekako nositi. Svi oni to čine u skladu sa svojim sklopovima osobnosti i pozicijama u društvu. Tako Tadija kroz fasadu demokracije pokušava zavesti diktaturu, Una mu se pridružuje, kao i Dinkić, Jelena pokušava biti u milosti svima, Lazar igrati ulogu mučkog provokatora, Ksenija istražiti situaciju, a Ana pomoći svima. Strahinja se, pak, najviše hrve sa samim sobom i time da živi u laži kao gay muškarac koji svoju seksualnu orijentaciju javno maskira brakom i obiteljskim životom.

Autor Filipović nam je u tu priču na tragu arhetipa Gospodara muha Williama Goldinga servirao još puno iznenađenja, solidno tempiranih obrata, upečatljivih vizuala napuštenog socijalističkog vojnog objekta na nedostupnoj planini, te ponešto više ili manje uspjelih akcijskih scena i sekvenci. Ubacio je autor i reference na prethodna dva filma trilogije, naročito na prvi, u „flashback” scenama koje popunjavaju praznine (naročito uspjeli momenat je ponovno uključivanje glazbe „darkwave” sastava Diorama, ali ovog puta druge pjesme, balade Belle). Te intervencije nisu same sebi svrha, niti njima Filipović poseže za pukim hvaljenjem vlastite autorske genijalnosti. Istini za volju, Pored nas bi mogao i trajati i kakvih 20-ak minuta kraće, ali i trajanje od preko 135 minuta je podnošljivo s toliko likova, pod-zapleta i individualnih sudbina. Ono u čemu Filipović uspijeva je provući vremensku liniju u trajanju od desetak godina, i to na tri nivoa od individualnosti, preko ograničene grupe do društva jedne zemlje uopće. Tako cijela trilogija funkcionira kao prolongirani film o odrastanju pojedinaca od gimnazijalaca koji pokazuju osnove vlastite osobnosti do ostvarenih ili neostvarenih, ali još uvijek relativno mladih odraslih ljudi koji uglavnom nisu sretni. Na drugom nivou, prate se promjene dinamike u jednoj grupi povezanoj ne samo s traumatičnim događajem, već i životom u Srbiji kakva nije samo sada, već i posljednjih četrdesetak godina, s možda jednim kratkim prekidom. Tu dolazimo i do trećeg nivoa i Filipovićevog mračnog, ali zato ništa manje legitimnog ili istinitog zaključka: individualni život u Srbiji za sve vrijeme njegovog trajanja podsjeća na surovi eksperiment i politički i financijski motivirani inženjering svijesti u kojem dobri neće nužno postajati bolji, ali će zlobni zato s iskustvom postajati sve gori. Jedina mogućnost promjene je nekakav imaginarni temeljni „reset” čiji uspjeh nije zagarantiran, ali ako se ne dogodi, onda opstanak u trenutačnoj „simulaciji života” postaje sve manje izvjestan i sve manje privlačan.

- kraj -

Isolation / Izolacija

 kritika pročitana u okviru većeg teksta u emisiji Filmoskop na HR3

- drugi deo -

Sa sljedećim filmom, naziva Izolacija u režiji Marka Backovića, stvari, međutim, stoje malo bolje. Film koji dolazi iz produkcije kuća Viktorija Film i Talking Wolf Productions nastavlja žanrovsku B-filmsku tradiciju koju su ove kompanije uspostavile s filmovima Zona mrtvih (2009), Mamula (2014) i Procep (2015). Potonji je čak imao premijeru imao na Festu u svojstvu specijalne ponoćne projekcije. 

Izolacija se u prvoj polovici kreće linijom psihološkog horor-trilera. Narativni okvir predstavlja razgovor psihijatrice (Milena Predić) s uhapšenim osumnjičenikom za težak zločin, Jovanom (Miloš Biković) da bi se radnja prebacila u „flashback”. Jovan je u njemu šumarski službenik stacioniran u kontejneru duboko u divljini neimenovane planine čije je zaduženje brinuti se o kamerama koje snimaju aktivnosti flore i faune. Jovan je, dakle, u potpunoj izolaciji, nema signala za mobilni telefon i internet, jedina veza sa svijetom mu je satelitski telefon na koji ga nadređeni mogu nazvati ili on može nazvati njih. Čudne stvari se počinju događati oko baze i dublje u šumi: vrata koja je zaključao nalazi otvorena, viđa ljudske prilike u zelenoj ili u žutoj kabanici koje se možda kriju od njega, a možda ga i uhode. Jedini kojeg zatiče i s kojim započinje koliko-toliko smisleni razgovor je Sreten (Miki Krstović), gljivar iz sela u podnožju. Nakon obrata smještenog negdje na polovicu filma otkrivamo da je Jovan zapravo bio sudionik unekoliko skriptiranog „reality show” programa te da su neke od čudnih pojava spačke koje su mu priredili ljudi iz produkcije i režije. 

Nevolja s Izolacijom je višestruka: „pogonsko gorivo” za prvi, žanrovski čisti dio istroši se u prvih 20-ak minuta, a isti se „vuče” još toliko, obrat na sredini je efektan momentalno, ali se i on vrlo brzo istroši, a satira i društvena kritika zapravo nikada ne profunkcioniraju jer se u suštini „gađaju ziceri”. (Kritizirati „reality” televiziju i njenu glad za gledanošću i senzacijom relativno je opće mjesto za svakog mislećeg čovjeka, a i ta priča je, uostalom, mnogo puta ispričana.) I politička poruka koju Backović i njegov ko-scenarist i producent Marko Jocić odašilju odveć je općenita. Način, pak, na koji to čine, koristeći se filmskim stereotipom feminiziranog muškarca kao glavnog negativca, uz malo učitavanja manirizama i tikova medijskog tajkuna Željka Mitrovića i predsjednika Srbije Aleksandra Vučića u njega, u nekom trenutku postaje nisko uvrjedljiva. 

U konačnici, problem je i u glumačkim sposobnostima Miloša Bikovića koji je do sada uspostavio dva tipa, zavodnika i štemera, u okviru kojih funkcionira, dok lik Jovana ne možemo podvesti pod bilo koji od njih. Jovan je pritom i kriptično napisan, odnosno nedopisan lik, čime je Bikovićev posao dodatno otežan. On ulozi pristupa na dva dijametralno suprotna načina – ekstremnim podglumljivanjem i ekstremnim preglumljivanjem između histerije i teške šmire, često u jednoj te istoj sceni.

- nastaviće se -

The Final Lap / Poslednji krug momci

 kritika je pročitana kao deo većeg teksta u emisiji Filmoskop na HR3

- prvi deo -

Višemjesečni protesti koji su spontano započeli nakon pada nadstrešnice na željezničkom kolodvoru u Novom Sadu stalno rastu, poprimaju nove forme i nedvojbeno imaju utjecaja na događanja u Srbiji, i to prije na nekom svakodnevnom nego na nivou visoke politike. Ni kulturni život nije izuzet od toga: kazališta su u trenutku pisanja ovog teksta u štrajku, a nema ni podataka o novom izdanju najveće beogradske filmske manifestacije, Festa. Tradicionalno, Fest se održava nakon Berlinalea, krajem veljače i početkom ožujka, ali o ovogodišnjem izdanju nema informacija, ni programskih, ali niti terminskih. U zvaničnim objašnjenjima protesti se, naravno, ne spominju, već se ističe kako je programskom direktoru Jugoslavu Panteliću istekao mandat, kao i većini članova upravnog odbora koji se, pak, od prošle godine nije sastao kako bi popunio redove i izabrao novo rukovodstvo. Čuju se glasine kako se Fest definitivno prebacuje u drugi termin, ali ni one nisu unisone: negdje se nagađa sa svibanjskim terminom, pred Cannes, ili, pak, s rujanskim nakon Venecije i Toronta, a usporedo sa San Sebastianom. Izostanak Festa u tradicionalnom terminu ove godine poslužio je potpisniku ovih redaka kao provokacija za misaoni eksperiment da li bi za tri filma iz recentne srbijanske produkcije teorijski bilo mjesta u nekoj varijanti te manifestacije.

Sve počinje s iznenadnim napadom disleksije. Vaš je kritičar, naime, krivo pročitao naziv filma Poslednji krug momci kao Poslednji krug u Monci, krivo predviđajući da se tu radi o „remake”-varijanti kultne gangsterske drame iz 1989. godine po scenariju muzičara Dušana Prelevića-Preleta i u režiji Aleksandra Boškovića, s Draganom Nikolićem u glavnoj ulozi. Povoda za pogrešku je bilo jer još od 90-ih godina se šuškalo o mogućem nastavku (relativno otvoreni kraj je ostavljao tu mogućnost). Sa svoje strane, srbijanska kinematografija je ušla u fazu nekakve reciklaže i prenamjene ideja iz kultnih starih filmova, pa smo tako, primjerice, jesenas dobili film Prva klasa – Pun gas Vladimira-Miće Popovića. On kultnu Nacionalnu klasu Gorana Markovića iz 1979. godine preoblači u ruho satkano od Južnog vetra i sportsko-trkačke drame američkog stila. 

Pogrešno čitanje naslova od strane potencijalne publike bilo je nešto na što je i računao autor Ilija Stojimirović. Naime, u meta-filmskim momentima vraća se na to: naslov komentiraju komičar Dragoljub Ljubičić Mićko i komičar i muzičar Prljavi inspektor Blaža, redajući zatim sprdnje na temu izmijenjenih naslova domaćih i stranih filmova. Radnja filma odvija se na tri nivoa. Kao narativni okvir služi intervju novinarke (glumi je Anđelka Prpić) vodi s ekipom „najuspješnijeg srpskog filma svih vremena” nakon rasprodane projekcije na festivalu u Pekingu koja dolazi pri kraju uspješne svjetske turneje. Druga dva nivoa se odvijaju paralelno u „flashbacku”: jedan od njih prati kontroverzne događaje oko beogradske premijere (kojoj, primjerice, prisustvuju i poznati glumci, recimo Goran Sultanović i Tanja Bošković, koji igraju fikcionalizirane verzije samih sebe), a drugi sam naslovni film. A on je od „trash”-akcijske sorte u kojoj se trojica tajnih agenata iz Amerike, Europe i Rusije bore protiv iskonske mistične prijetnje. 

Domete filmova ovog tipa teško je procijeniti jer je teško znati što je autor zapravo htio postići osim rafalnog ispaljivanja humorističnih štoseva, spajanja nespojivog u farsu i ispaljivanja otrovnih satiričnih strelica prema različitim metama. Štosevi sami za sebe najčešće nisu naročito smiješni, improvizacije nisu tempirane i usuglašene glumački, a dosta humora je teško prevodivo jer je ili internog porijekla ili je njegovo razumijevanje uvjetovano poznavanjem prilika iz srbijanskog kulturno-zabavnog života. U konačnici, ovakav film teško da bi mogao zaigrati na smotri poput Festa čak, ali bi svoje „prirodno stanište” mogao naći na jednom festivalu u Hrvatskoj – Trash Film Festivalu u Varaždinu.

- nastaviće se -

A Film a Week - Papa / Baba

 previously published on Asian Movie Pulse

True crime served as an inspiration for the Hong Kong born and based film critic-turned-filmmaker Philip Yung for his so far best known work, the thriller “Port of Call” (2015). Semi-true crime stories about the gangster “scene” of Hong Kong in the 60s fuelled his next film, the censored crime-drama “Where the Wind Blows” (2022). And the well-publicised 2010 Heong Wo Street Murder, in which the mentally deranged teenager Kan Ka-leung killed his mother and sister, while his father was at work in the cafe he owned, serves as the starting point of his newest flick “Papa” that premiered at the last year’s edition of Tokyo Film Festival and is currently nominated for three Asian and eleven Hong Kong Film Awards.

Yung opens the film with the crime itself and comes back to it in the climactic moment at the ¾ mark of the 131-minute runtime, but the crime itself is not positioned at the centre of his attention here. Instead, he tries to see the whole thing, the cause, the past and the aftermath from the point of view of the perpetrator’s father Nin played by the star actor Sean (Ching Wan) Lau. Surviving his son’s rampage by the fact that he was away (supporting his “bad habit” of spending too much time at work) leaves him with a very specific blend of survivor’s guilt he has to wrestle with. His son Ming (played by the newcomer Dylan So as a teenager and the singer-actor-presenter Edan Lui as adult in a cameo) is about to be released, as Nin remembers his life with his previous, normal life wife Yin (Jo Kuk) and the children Ming and Grace (Lainey Hung) in the series of time-hopping flashbacks.

The lack of conventional plot and the fragmented structure should not work in favour of the film that uses a murder as its starting point, but it does. Yung organises these fragments of Nin’s memories as chapters resembling short stories that reveal pieces of mosaic from different angles in non-linear fashion that mimics the protagonist’s stream of consciousness, revealing his regrets, his emotional pain, but also his will not to sever ties with the only remaining family member. Basically, what we get here is a cross between “We Need to Talk about Kevin” (Lynne Ramsay, 2011) and “The Broken Circle Breakdown” (Felix van Groeningen, 2012), but from a strictly individual point of view garnished with the realistic “flavour” of the life in and near Hong Kong changing over the span of two decades, but also remaining the same for the protagonist who feels stuck, so he tries to stick to the patterns he knows and feels safe with.

The moody editing by Jojo Shek could have bit a bit tighter, so the runtime would be shorter, but it efficiently mimics the stream of Nin’s consciousness and memories that do not have to be logically sorted out and concentrated. Ke Ding’s music fits the bill, while the use of Teddy Robin’s 1981 ballad “This Is Love” in some key scenes serves as masterstroke for dictating the viewer’s emotions. The decision to film the whole movie in 4:3 aspect ratio in order to provide a documentary-like glimpse into the characters’ ordinary lives proved to be right one both due to Chin Tin-chang’s careful lensing and Sean Lau’s masterclass in micro-acting where the apparent stoicism masks Nin’s inner turmoil.

Philip Yung’s approach to directing resembles conducting an orchestra that plays a modern piece that seems disjointed, but ends up being somehow harmonious. Each individual move could be defended and justified after the analysis, but the feeling is it might lack the emotional charge on the auteur’s part. In the end, “Papa” seems more like a critics’ movie made by a (former) film critic to be appreciated by the (current) film critics, festival juries and movie connossieurs rather than “average” audiences, but the humaneness coming from its story should not be neglected as well.

The Last Showgirl

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Pamtim kao da je bilo juče kad je serija „Baywatch“ stigla na TV prijemnike širom SR Jugoslavije. Pamtim i razočaranje što nisam odmah u prvoj sezoni video Pamelu Anderson, tada već poznatu sa naslovnica zabavnih magazina. Trebalo je „odguliti“ nekoliko sezona glumatanja Dejvida Haselhofa, s Erikom Eleniak kao glavnim „mesom“ koja, doduše, nije bila „loša“, ali nije bila ni ono što je pubertetlija očekivao.

Nije mi trebalo dugo da shvatim da je „Baywatch“ u suštini „treš“, ali i da je u pitanju svojevrsni kulturni fenomen koji objašnjava makar deo američkog društva sa prelaza s osamdesetih na devedesete godine prošlog veka, kada se kovao kompromis između liberalnih težnji i neumrlog puritanizma.

Fenomen se sastojao u tome da je kao „gazda produkcije“ Haselhof u ulozi Miča Bjukenona šakom i kapom delio roditeljske savete u ovoj osunčanoj sapunskoj operi, dok je veći deo ženske glumačke postave dolazio iz redova Playboy zečica i glumičica iz „mekih“ erotskih filmova.

Pamela Anderson bila je njihova „kraljica“, dok je tankim glasićem nastavljala tradiciju holivudskih večitih devojčica plave kose na tragu Merilin Monro. Njeni skandali punili su stranice tabloida, a njene nage fotografije i snimci seksa svakako su doprineli ubrzavanju procesa priključivanja na internet globalno. U humorističkim tačkama prosili su je Borat i Prljavi inspektor Blaža, a u stvarnom životu nizala je brakove, veze i afere sa muškarcima koji bi je po pravilu iskorištavali za proboj, jer ona je bivala za koju ligu iznad tih tipova.

Kao „prava“ glumica, međutim, nikad se nije ostvarila. Istini za volju, IMDB navodi 59 prošlih uloga i još tri zakazane, ali dobar deo otpada na kameo pojavljivanja u serijama, role u spotovima i reklamama, te malo serija, često pre globalne slave. Što se uloga u filmovima tiče, dominiraju oni sa „treš“ predznakom u kojima je Pamela najčešće glumila telom, odnosno seksi pojavom, bilo ogoljenom, bilo utegnutom u crni skaj kao u „Barb Wire“ (Dejvid Hogan, 1996).

Ozbiljnih uloga, pak, nije imala, iz dva moguća razloga. Prvi i logičniji bio bi taj da Pamela Anderson baš i nije najtalentovanija za glumu. Drugi bi bio taj da režiseri, producenti i Holivud nisu znali da je upotrebe dalje od jednog te istog tipa uloge koji je vremenom prestarila, a da joj nije bilo dozvoljeno da ga preraste.

Onda je odigrala ulogu života u filmu „The Last Showgirl“ Đije Kopole i za nju bila nominovana za Zlatni globus u kategoriji drame. Da li je tu reč o glumačkom „iskupljenju“, prvoj pravoj šansi ili, jednostavno, odgovarajućem kastingu?

Film prati dve sedmice svakodnevice ostarele erotske plesačice Šeli (Anderson) koja je ceo život i identitet izgradila oko predstave koju je igrala u Las Vegasu tokom poslednjih 30 i više godina. Igrala je glavnu ulogu; njeno lice još je na plakatu, ali u međuvremenu pojavile su se mlade snage, pa je gurnuta u pozadinu.

Šeli to, ipak, ne smeta zbog toga što je sa mlađim koleginicama Meri-En (Brenda Song) i Džodi (Kianan Šipka) u prijateljskom odnosu koji podseća na familijarni, a sa režiserom predstave Edijem (Dejv Bautista) u onom koji seća na partnerski. Samu predstavu, pak, uzdiže na pijedestal, smatra je istorijski i umetnički značajnom kao poslednjom koja u sebi nosi „gene“ pariskog Lida.

Problem, međutim, nastaje sa najavom da se predstava definitivno gasi jer se više ne prodaje. Ne stare, dakle, samo ljudi, već i predstave i koncepti zabave kao takvi. U tom kontekstu, Šeli se nalazi u dilemi šta dalje, budući da nije zaradila za penziju, a poslednjih godina je sve manje zarađivala. Da li da se, kao njena prijateljica, starija koleginica i bivša plesačica Anet (Džejmi Li Kertis) povuče na „rezervnu poziciju“ konobarice u kazinu ili da pokuša da nađe ulogu u nekoj novoj predstavi u „industriji“ koja se promenila toliko, da je jedva razume?

Da ulog bude veći, upravo tada u posetu sa studija dolazi i njena kćerka Hana (Bili Lurd) koju je odgojila tetka i koja sa majkom Šeli ima nerazrešen odnos koji želi da konačno reši. Znači li to da će i Šeli, makar ovako iz nužde, morati da preispita neke od prošlih i sadašnjih životnih izbora, ili će nastaviti da živi u fantaziji koju je sama stvorila dok je realnost ne samelje u potpunosti?

Scenario je napisala Kejt Gersten, po sopstvenoj neproduciranoj drami „Body of Work“, koja je inspirisana gašenjem predstave „Jubilee!“, koja se u Las Vegasu izvodila 35 godina (1981-2016). Ona je do sada radila uglavnom na televiziji, i to ne u najvišim ešalonima, pa i ne čudi što je scenario pun nedostataka. U skriptu se zapravo sve vreme vrti jedna te ista teza o starenju žene i cele profesije, te o surovosti savremenog kapitalističkog sveta koji sopstvene šrafove u mašineriji zabave nemilice troši, i to se vrti uz minimalne varijacije.

Pored toga, dijalozi su preko svake mere naivni: čak i ako uzmemo u obzir da je Šeli naša tačka gledišta, ona je preterano detinjasta ili usred procesa samoobmanjivanja. Takođe, mnogo vremena (od samo 88 minuta trajanja) otpada na prazan hod i repeticije Šelinih rutina kao što su šetnje po Las Vegasu u sumrak ili plesanje uz „The Red Shoes“ u njenoj skromnoj kućici noću.

Tako slabašan scenario trebalo je znati pročitati i nadograditi, a Đia Kopola za to očito nije imala kapaciteta. Njen prethodni rad - dva samostalno režirana filma „Palo Alto“ (2013) i „Mainstream“ (2020), te kolaboracija „The Seven Faces of Jane“ (2022) - zapravo otkriva da bez slavnog prezimena holivudskog „plemstva“, verovatno ne bi ni dobila priliku za ovako nešto.

Kopolin glavni režiserski adut - igranje sa fokusom koji je upadljivo uzak, na centru ekrana, dok obe strane ostaju krajnje neoštre kada je Šeli sama ili sa prijateljima sa posla, te kontrastiranje istog s oštrim celim ekranom kada se pojavi Hana, a što sve služi kao ilustracija Šeline koncentracije - vrlo brzo se potroši kao štos, iako je to i fotografski i montažno vrlo solidno izvedeno. Ostatak se svodi na slepu veru da će glavna glumica izneti ulogu, uz insistiranje na krupnim kadrovima njenog lica sa borama i bez šminke, čime se dodatno povlače paralele između persone Pamele Anderson i lika Šeli.

Vera se isplatila višestruko, ali glavni razlog za to nije toliko glumačka snaga Pamele Anderson. Njene limite vidimo svaki put kada deli ekran sa Džejmi Li Kertis koja i pored užasne šminke pokazuje glumačku klasu, ali i sa Bautistom koji je promenio sopstveni glumački tip (zastrašujući grmalj postao je nežni div), pa i sa Džejsonom Švarcmanom koji ima malu ulogu arogantnog režisera na audiciji. Brenda Song, Kianan Šipka i Bili Lurd (koje su, inače, malo i prestare za ove uloge), međutim, Pamelu uopšte ne ugrožavaju jer igraju neku sasvim drugu igru.

To, naravno, ne znači da je Pamela Anderson loša u filmu ili da joj ovo nije životna uloga, naprotiv. Razlog njene ubedljivosti ogleda se u tome što joj ova uloga naprosto leži: glumica koja je notorno pokazivala smisao za humor na temu svoje persone ovde skoro da igra samu sebe.

Istini za volju, nisu plesačica Šeli i Pamela Anderson obitavale na istim nivoima slave, ali im je životni put, barem ono što smo mogli da vidimo, išao sličnim tokovima. Pamela je svakako relikvija nekih prošlih vremena, pa zbog nje i njenog prisustva u filmu „The Last Showgirl“ i te kako ima smisla i vredi ga gledati.