Lista - Avgust 2024.

 

Ukupno pogledano: 48 (42 dugometražna, 6 kratkometražnih)
Prvi put pogledano: 45 (39 dugometražnih, 6 kratkometražnih)
Najbolji utisak (prvi put pogledano): When the Phone Rang / Kad je zazvonio telefon
Najlošiji utisak: Gym

*ponovno gledanje
**kratkometražni
***srednjemetražni
**(*)kratkometražni, ponovno gledanje

kritike objavljene na webu su aktivni linkovi

datum izvor English Title / Originalni naslov (Reditelj, godina) - ocena/10

01.08. festival Sons / Vogter (Gustav Möller, 2024) - 8/10
*01.08. festival Panopticon (George Sikharulidze, 2024) - 5/10
08.08. video Touch (Baltasar Kormákur, 2024) - 8/10
08.08. festival Kalman's Day / Kálmán-nap (Szabolcs Hajdu, 2023) - 8/10
*08.08. festival When the Light Breaks / Ljósbrot (Rúnar Rúnarsson, 2024) - 8/10
08.08. festival The Flood / La déluge (Gianluca Jodice, 2024) - 5/10
09.08. festival Bogancloch (Ben Rivers, 2024) - 4/10
**09.08. festival The Exploding Girl / La fille qui explose (Caroline Poggi, Jonathan Vinel, 2024) - 8/10
10.08. festival Drowning Dry / Seses (Laurynas Bareisa, 2024) - 6/10
10.08. festival Eight Postcards from Utopia / Opt ilustrate din lumea ideala (Radu Jude, Christian Ferencz-Flatz, 2024) - 7/10
**11.08. festival Lux Carne (Gabriel Grosclaude, 2024) - 8/10
12.08. festival Sew Torn (Freddy Macdonald, 2024) - 7/10
12.08. festival My Darling Family / Ma famille cherie (Isild Le Besco, 2024) - 5/10
**12.08. festival Mother Is a Natural Sinner (Hoda Taheri, Boris Hadžija, 2024) - 6/10
13.08. festival When the Phone Rang / Kad je zazvonio telefon (Iva Radivojević, 2024) - 9/10
**14.08. festival A Son & a Father / 1 hijo & 1 padre (Anrés Ramírez Pulido, 2024) - 8/10
15.08. festival Death Will Come / La Mort viendra (Christoph Hochhäusler, 2024) - 8/10
15.08. festival Reinas (Klaudia Reynicke-Candeloro, 2024) - 7/10
15.08. festival Mexico 86 (Cesar Diaz, 2024) - 8/10
**15.08. festival Days Before the Death of Nicky / Jours avant la mort de Nicky (Denis Côté, 2024) - 6/10
**16.08. festival Better Not Kill the Groove (Jonathan Legget, 2024) - 6/10
17.08. festival Infested / Vermines (Sébastien Vaniček, 2023) - 7/10
18.08. festival Praslovan (Slobodan Maksimović, 2024) - 7/10
18.08. festival Holy Week / Sapatamana Mare (Andrei Cohn, 2024) - 6/10
19.08. festival My Late Summer / Nakon ljeta (Danis Tanović, 2024) - 6/10
19.08. festival Arcadia (Yorgos Zois, 2024) - 5/10
19.08. festival Holy Electricity (Tato Kotetishvili, 2024) - 4/10
19.08. festival Rita (Paz Vega, 2024) - 7/10
20.08. festival The Village Next to Paradise (Mo Harawe, 2024) - 7/10
20.08. festival Block 5 / Igrišča ne damo! (Klemen Dvornik, 2024) - 7/10
21.08. festival Gym (Srđan Vuletić, 2024) - 4/10
21.08. festival All We Imagine as Light (Payal Kapadia, 2024) - 7/10
*22.08. festival My Late Summer / Nakon ljeta (Danis Tanović, 2024) - 6/10
22.08. festival Toxic / Akipleša (Saule Bliuvaite, 2024) - 8/10
22.08. festival Moon / Mond (Kurdwin Ayub, 2024) - 8/10
22.08. festival Dahomey (Mati Diop, 2024) - 8/10
22.08. festival Mother Mara / Majka Mara (Mirjana Karanović, 2024) - 7/10
23.08. festival Dwelling Among the Gods / Među bogovima (Vuk Ršumović, 2024) - 6/10
23.08. festival Our Children / Naša djeca (Silvestar Kolbas, 2024) - 7/10
26.08. festival Cent'anni (Maja Doroteja Prelog, 2024) - 7/10
26.08. festival ...ned, tassot, yossot (Brigitte Weich, 2023) - 6/10
26.08. festival Bekim Fehmiu (Valmir Tertini, 2023) - 5/10
27.08. video Immoral Tales / Contes immoraux (Walerian Borowczyk, 1973) - 4/10
27.08. festival Family Therapy / Odrešitev za začetnike (Sonja Prosenc, 2024) - 8/10
29.08. festival Three Kilometers from the End of the World / Trei kilometri pâna la capatul lumii (Emanuel Pârvu, 2024) - 6/10
29.08. festival Handling the Undead / Handtering av udode (Thea Hvistendahl, 2024) - 8/10
29.08. festival Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person / Vampire humaniste cherche suicidaire consentant (Ariane Louis-Seize, 2023) - 7/10
30.08. video Coma (Bertrand Mandico, 2022) - 7/10

A Film a Week - When the Phone Rang / Kad je zazvonio telefon

 originally published on Cineuropa

"It happened in a country that no longer exists, except in books, films and memories of those born before 1995", we are informed by the off-screen narrator (Slavica Bajčeta) at the very beginning of Iva Radivojević’s third feature When the Phone Rang, premiering in Locarno's Cineasti del presente competition. The phone rang one Friday, at 10:36 in the morning, the year was 1992, and it completely changed the world our protagonist and the filmmaker’s alter-ego Lana (Natalija Ilinčić) had existed in so far. In the first repetition (of ten in total), she is informed by the voice from the other side that her maternal grandfather died of a heart-attack. For her, that call announced the war, so soon enough, she and her family left the country.

The narrator explains that the urgency of the call lasted for days for Lana, and we soon get the meaning of that phrase. In the next repetitions, Lana receives different phone calls from different people, always on Friday and always at 10:36AM. We learn a thing or two about her fascination with her older sister's classmate Vlada (Vasilije Zečević), a punk-rocker and an anarchist who doesn't care about death, a glue-sniffer and her protector on the street; but also about the routine spying games she plays with her younger neighbour Jova (Anton Augustin), following and imagining the lives of strangers; having to say goodbye to her friends Mirjana and Olja; the words of love she shares with Andrijana; the troubles her father might have gotten into by dealing with a mobster nicknamed “The Barking One”; and the army background of her paternal grandfather…

It seems enough for several lives, or at least several periods of a life, and all of it rings true individually, but combined, these events only make sense as a mix of fading memories. But Radivojević’s film is not about the “facts” of the lives of the characters around Lana – instead, it is interested in the memories that tend to be produced at an inflationary pace at formative periods, and which often melt together with others into a confusion where only vague sentiments and emotions can be remembered. In this case, it is the memory of the collapse of Yugoslavia in a bloody war, and of the lives of ordinary people slipping into uncertainty, riddled with crime and poverty during the 1990s, as seen through the eyes of an 11-year-old girl.

Filming in the city of Novi Sad and finding locations that have not changed much since the 1990s, Radivojević makes a powerful and intelligent film that hits on both the cerebral and the visceral level. As was the case with her earlier works, she maintains full control over the material, working as her own editor, production designer and casting director. Regarding the latter, she really picked interesting, talented newcomers she could work with easily, especially Natalija Ilinčić, whose interpretation of Lana going through different emotions is simply stellar, further highlighted by Radivojević’s close-ups. 

The use of 16mm stock in Martin Dicicco’s cinematography might seem as risky, counter-intuitive move since the format is usually associated with more pleasant memories, but it brings another layer of dreaminess where colours get enhanced in a seemingly natural way, and the graininess of the material creates a foggy, blurry look corresponding with fading childhood memories. In the end, When the Phone Rang is an extremely well-made film, a concentrated and stimulating viewing experience that stays with the viewer.

Moon / Mond

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Osim što piše scenarije i režira filmove u kojima se najviše bavi mračnim, brižljivo čuvanim tajnama (pojedinih slojeva) austrijskog društva, Urlih Zajdl je i producent koji omogućava drugim autorima da se ispolje. Možda nije toliko čudno da je poznati filmski autor lansirao karijere svoje (sada već bivše) supruge Veronike Franc i svog nećaka Severina Fiale (Goodnight Mommy, The Lodge), ali on ima još jedno veliko otkriće – mladu autoricu Kurdvin Ajub.

Interesantno, ove godine je duo Franc-Fiala već predstavio svoj novi film – folk-horor The Devil‘s Bath koji je premijeru imao na Berlinalu, ali ni Ajub nije sedela skrštenih ruku. Njen drugi dugometražni uradak Moon premijerno je prikazan u glavnom takmičarskom programu Lokarna.

Moon, iliti Mond, na neki način se nadovezuje na dugometražni igrani prvenac kurdsko-austrijske autorice Sun, odnosno Sonne. U njemu se Kurdvin Ajub bavila miljeom koji dobro poznaje – kurdskom, mahom radničkom dijasporom u Beču, i sa time ostvarila do koske iskren, pitak, ali ne i plitak generacijski film, dok je ovde perspektiva malo drugačija, možemo da kažemo komplementarna, budući da u fokusu stoji Austrijanka koja odlazi „na rad“ u Jordan. Moguće je povući neke poveznice sa Zajdlovim diptihom Rimini-Sparta, ali se u dramaturgiji oba Ajubina filma ipak ne uspostavlja toliko formalna veza kao kod Zajdla.

Naša protagonistkinja i tačka gledišta je Sara (Florentina Holcinger u svojoj prvoj filmskoj ulozi), nekadašnja MMA borkinja koja je nakon kraja sportske pokušala da napravi trenersku karijeru. U njoj je, pak, dobacila samo dotle da bude instruktorka borilačkih veština u nekoj bečkoj lokalnoj teretani, od čega baš i ne može da se živi, na šta je konstantno podseća njena srećno udata sestra. Zbog toga Sara prihvata poziv od „prestolonaslednika“ bogataške familije iz Amana da njegovim mlađim sestrama bude personalna instruktorka.

Čini se kao boza od posla za dobru platu koji pritom dolazi sa benefitima plaćenog života u luksuznom hotelu i dosta slobodnog vremena, ali... Za početak, čini se da devojke nisu baš zainteresovane za trening, već više za šoping, gledanje televizije i naročito pozajmljivanje njenog mobilnog telefona kako bi išle na internet, a i pravila kuće su malo čudna. Sara ne sme ništa slikati i snimati, ni sa kime komunicirati iz kuće, a pristup tamo joj je ograničen na podrum gde je teretana i prizemlje, dok u sobe na spratu ne sme da uđe.

Kako vreme odmiče, sve se više čini da će se ona uplesti u unutrašnje borbe tog „dvorca“ na osami. Jasno, ona je tu zapravo angažovana kao neka vrsta dadilje sa zadatkom da se devojke s njom nečim „bave“, ali devojke u njoj vide priliku za bekstvo iz svog „zlatnog kaveza“. Pritom, one o tom bekstvu imaju različite vizije i spremne su na različite nivoe rizika, čak i kada najbrižljivije čuvana kućna tajna izađe na videlo. Hoće li se Sara u to uplesti? Želi li to i do koje mere? Koliki je rizik sama spremna preuzeti?

Ugao gledanja u „dijalogu“ sa onim iz Ajubinog prethodnog filma svakako je jedan od zanimljivijih aspekata filma Moon, i autorica ga sasvim fino gradi, od upozorenja maskiranih u politički nekoretne šale njenih prijatelja ili cimera u uvodnom delu do pogleda u Sarine dnevne rutine jednom kada se preseli u Jordan. Opet, u poređenu sa Sun, čini se da je Ajub ovde tek zagrebala po površini u istraživanju miljea usko-specijalizovanih zapadnjačkih gastarbajtera na „sluganskim“ poslovima za bliskoistočne bogataše. Nema tu puno mesta čuđenju, jer je to ipak milje koji autorica poznaje tek ovlaš i tu postupa na osnovu pretpostavke.

Ipak, Kurdvin Ajub se iz nebranog grožđa vadi ne samo nepatvorenom ženskom zapadnjačkom perspektivom na odnose moći, već i pažljivim dizajnom lokacija u doslednom novobogataškom bliskoistočnom stilu, ali i infuzijom trilerski napete atmosfere. A elegantnom i elokventnom završnicom, autorica nam poručuje da na nju možemo računati i u budućnosti.

Toxic / Akipleša

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Najčešće stariji, a po pravilu površni pripadnici korpusa „zabrinutih dobrih građana“ vole da krivicu za sve olako prebace na uvozne (čitaj: zapadne, čitaj: američke) standarde koji su u naše „devičanske“ krajeve došli preko medija (čitaj: holivudskih filmova). Takvo razmišljanje je pogrešno na mnogo nivoa, pa da počnemo od kraja.

Holivud već poslednjih par decenija čak ni ne fingira utisak bilo kakve povezanosti s realnošću i to je očito. Film, takođe, nije više toliko uticajan medij da bi se viđeno u njemu uzimalo za realnost i za standard. Ne, realnost i standarde kroje neki drugi mediji, što informativni, što zabavni, u tome su agresivni, ali oni tu realnost nisu sami stvorili, već su je augmentirali iz onog postojećeg. Neko će u tome videti zapadni i američki „modus operandi“, ali, ako ga je uopšte bilo, on je u prolazu kroz veliki broj „ruku“ do sada potpuno izmenjen.

Uostalom, ljudska nedostatnost i na momente gadost nisu nikakva novotarija, već su iskonska pojava, samo se sada brže i bolje vide. Kao ogledni primer možemo uzeti film Toxic, dugometražni prvenac mlade litvanske autorice Saule Bliuvaite koji je upravo pobedio u zvaničnoj takmičarskoj konkurenciji Lokarna i tamo uzeo Zlatnog leoparda. Film igra i u Sarajevu.

U centru pažnje imamo dve trinaestogodišnje devojke u propalom industrijskom gradiću iz kojeg svako pri zdravoj pameti želi da pobegne. Ono što one vide kao svoju mogućnost za izlaz je već i na prvi pogled sumnjiva manekenska agencija čije im glavešine obećavaju poslove u Njujorku, Parizu i Tokiju ako devojke ispune nerealne standarde što se tiče smanjenja telesne mase i, naravno, ako za časove i svoja prva probna snimanja same plaćaju, i to progresivno sve veće svote novca.

Interesantno, njih dve isprva nisu prijateljice, nego ljute rivalke, a to rivalstvo nije vezano za agenciju kojoj će obe tek kasnije prići. Marija (Vesta Matulite) je došljakinja koju je majka ostavila babi na brigu. Pritom je „idealna meta“ za lokalne i školske siledžije jer šepa i jer nosi tip kupaćeg kostima za mlađe devojčice. S druge strane, Kristina (Jeva Rupejkaite) je oniža, energična i dečački gruba domaća cura koja voli košarku i među prvima je da pokrene sprdnju na Marijin račun. Slučaj ukradenih farmerki dovešće do tuče između njih dve, a novi zajednički interes za manekenstvo do mirenja i kovanja gotovo sestrinski bliskog prijateljstva.

Opet, manekenstvo je prilično toksična rabota, čak i na elitnom nivou, a kamo li u „pasivnim krajevima“ na rubu Evropske Unije, pa su pred curama nemogući zadaci koje treba ispuniti da bi se dobila obećana nagrada. Neki benefiti, doduše, stižu već odmah na početku: Marijino šepanje se popravlja do nivoa jedva vidljivog, a sređena Kristina počinje da dobija pažnju momaka. Doduše, tempo ulaganja treba pratiti, pred devojkama su novi i novi izazovi, pa se svaka od njih dovija kako zna i ume dok se njihova nevinost i naivnost sudaraju s mnogo moćnijim, žešćim i brutalnijim svetom odraslih.

Saule Bliuvaite sa svojim prvencem koji je, prema njenim rečima, baziran na nekim od ličnih iskustava, pokušava da sroči i kaže koju reč o uslovima u kojima je odrastala njena generacija, a i sve generacije posle. Da, sredina u svakom smislu te reči, od lokalne, preko poslovne, pa sve do medijski diktirane globalne, je toksična i postaje sve toksičnija. U njoj je opstanak za bilo kakvu vrstu nevinosti nemoguća misija, a otrov pritom sam sebe hrani i povećava dozu, pa je izlazak iz tog začaranog kruga sve teži.

Autorica to uspeva da izvede svojom stilski konciznom režijom u kojoj se spaja „luzerski“ milje na tragu radova Šona Bejkera, glasna muzika i nadahnuta gluma dveju mladih glumica. Fotografija Vitautasa Katkusa, koji je i sam reditelj nekoliko kratkih filmova, tu svakako pomaže u naglašavanju kontrasta između ružnoće sredine i lepote mladosti, pa Toxic postaje jedan difuzan, ali zato glasan vrisak generacije.

My Late Summer / Nakon ljeta

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Svojim već drugim filmom zaredom Danis Tanović otvara Sarajevo Film Festival. Pre tri godine tu je funkciju izveo s filmom Deset u pola, dok je ove predstavio svoj najnoviji uradak Nakon ljeta. Prvi zaključak koji možemo iz toga izvući je da je nekadašnji „oskarovac“ oko čijih su se filmova otimali veliki festivali sada malo smanjio ambicije i počeo da igra za regionalnu publiku, i to na domaćem terenu na kojem još uvek uživa visok ugled, nedavno čak i osvežen serijom Kotlina.

Ali, zapravo sličnosti između Tanovićeva dva poslednja filma sežu malo dublje od puke koincidencije ili igranja na očito da se njima otvara „domaći“ mu SFF. Za početak, i prethodnik i njegov naslednik su filmovi koji spajaju romansu, komediju i (melo)dramu uzdajući se pritom u lokalni (hm, lokalizovani?) humor mentalitetskog tipa oslonjen na neke od klišea. Shodno tome, oba filma zapravo igraju za širu regionalnu publiku željnu malo smeha, malo suza i malo sračunato iscimanih emocija, dok su za „široki svet“ oni uglavnom nezanimljivi u svojoj mehanici, a makar delimično neprevodivi u svom egzoticizmu.

Kako nam se nabrzinu smućkani, na prejakoj vatri i prebrzo ispečeni ćevapi u Deset u pola nisu baš svideli, možda bi bilo bolje da se pozabavimo „bevandom“ presečenom s tu i tamo nekom rakijom i dimom marihuane na plaži u Nakon ljeta. Za početak, recimo da je projekat pažljivije pripremljen, sniman u široj koprodukciji, produkcijski zahtevniji i uspeliji, te da ga njegova letnja „vibra“ čini popriličnim repertoarskim favoritom za kraj (ili malo posle kraja) letnje sezone po balkanskim prestonicama dok su uspomene na letovanje na moru još uvek sveže. U tom smislu, Tanović, kreativni tim i produkcijska ekipa tu imaju nužan sastojak za uspeh s kojim je teško uprskati – milje dalmatinskog otoka.

Na neimenovani otok (za koga je kao kulisa poslužio Prvić) dolazi naša protagonistkinja Maja (Anja Matković, Tanovićevo otkriće u Deset u pola, ovde i ko-scenaristkinja) s jasnom misijom: da dokaže kako je ona vanbračna kći pokojnog uglednika, kapetana Jakše, te da pokupi komadić nasledstva za koji misli da joj pripada. Kako taj proces može i da potraje poprilično, a neveliki smeštajni kapaciteti su u tom periodu kraja sezone popunjeni, ona nema izbora, nego da prihvati posao konobarice kod vlasnika jedinog ostrvskog „pojila“, a usput i gradonačelnika Iće (Goran Navojec).

Dok Ićin partner u raznim aktivnostima i jedini ostrvski majstor Nediljko (Mario Knezović) pokušava da joj „utrči u kazneni prostor“, Maja na radnom mestu upoznaje i polako se zaljubljuje u Sašu (Uliks Fehmiu), povratnika iz Amerike i pisca u pokušaju. Njega je na ostrvo dovukla nostalgija za bezbrižnim letovanjima u detinjstvu i mladosti, a kuća koja koju obnavlja služi kao metafora nedovršenih priča u životu. Ali Saša krije još nešto, što Maju tera da razmišlja kako da ne ponovi istoriju koju je već ispisala njena majka.

Osim toga, ne treba zaboraviti i na ćaknuti otočki duh u kojem su svetinje Devica Marija, Drug Tito, Hajduk i gazdin golf-autić, u kojem se sporovi između komšija vode oko toga čije krave pasu u čijoj tuđoj bašti, gde se policija koja mora da dođe s kopna ne zove da na površinu ne bi isplivale neke javne tajne, gde stara partizanka zna da pripuca ako čuje muziku koja je asocira na fašizam, gde u kafiću ide red partizanskih, red kubanskih i red „Bela ćao“, gde se stabljikama marihuane tepa „deca“, a piće s etiketom „eksperiment“ je bolje ne piti. Baš su šašavi ti ostrvljani!

Zapravo, dok je više komedija nego drama, romantična ili „čista“, odnosno dok može da egzistira u nabijenom tempu brzopoteznih humornih „provala“, Nakon ljeta je plitak i zabavan film. Improvizovana gluma po pravilu „u tipu“ pojedinih glumaca ima smisla, naročito u korelaciji s nepredvidljivom energijom Anje Matković čija „ruka“ na scenariju takođe pomaže. Ako se u obzir uzmu i fotografija Miloša Jaćimovića u kojoj se lagano lelujava kamera iz ruke može tumačiti kao preslika „fjakastog“ stanja uma likova, što domaćih, što došljaka koji su navike preuzeli, izuzetne produkcijske vrednosti, detalji koji dodaju na utisku autentičnosti i poneko „uskršnje jaje“, možemo pomisliti da smo konačno dobili jedan univerzalno dopadljiv letnji hit koji uglavnom cilja na odraslu, iako ne nužno zahtevnu publiku.

Nevolja je u tome što Tanović taj tempo ne može da isprati, a još manje da ga prevede u jedan sasvim drugi žanrovski ključ melodrame, pa film od polovine počinje da liči na „sapunicu“ gde se preostalo humorno „gorivo“ deli na porcije taman dovoljne da se prethodno razgaljeni i zabavljeni gledalac ne smori. Tu su čak i glumci ostavljeni da se snalaze sami sa sobom jer se stiče utisak da jake emocije dolaze iz eksternog izvora (scenarija), ali ne i iz organskog razvoja likova i odnosa među njima. Ponovno pojačavanje tempa i humora u završnici pomaže taman toliko da se sve privede kraju.

Na kraju, Nakon ljeta je gledljiv film koji ne dostiže svoj puni potencijal da postane urnebesno zabavan ili da gledaocima nakon njega bude puno srce. Šteta, jer je početak obećavao ipak nešto više od toga.

A Film a Week - My Darling Family / Ma famille chérie

 previously published on Cineuropa

Families can be complicated to navigate, and this is usually best observed at gatherings. One such situation is at the centre of Isild Le Besco’s new film My Darling Family, which has just premiered out of competition at the 77th Locarno Film Festival. One initial positive thing going for it could be the fact that Le Besco probably knows a thing or two about the topic of large, chaotic families, since she grew up as part of an artistic clan, while one negative aspect, apart from it being overlooked for selection in one of the competitive sections, could be the fact that the same film, with similar actors and crew, was announced for 2022 under the title Connemara.

The aforementioned region of Ireland is also the location where the majority of the plot of My Darling Family unfolds. Our protagonist and focal point is Estelle (the magnificent Élodie Bouchez), who runs away from her abusive husband Antonio (Stefano Cassetti) and comes to the reunion earlier than planned with her three children in tow. Her mother (Marisa Berenson), referred to only as the Queen, probably because of her opera-diva background, is less than thrilled to see them early and seems uninterested in the children, being intrigued only by her youngest son’s return after 20 years.

The other siblings and half-siblings have their quirks and tempers, too. Janet (Jeanne Balibar) is bossy, Manon (played by the helmer herself) is a moody artist, Jean-Luc (Élie Semoun) has to pass myriad tests to be seen as a part of the family, since he is the Queen’s son from a previous relationship, while Marc’s (Axel Granberger) return causes an additional stir. He comes with a special request from the late father, and it has something to do with the tragedy involving their late sister. Memories, emotions, resentment and secrets resurface in a chaotic, unpredictable turn of events.

My Darling Family could be seen as a mix of tropes that are plucked both from movies about family gatherings and from more sombre reunion pieces, also known as “Big Chill clones”, but the messiness of the characters and relations makes it seem organic, almost like a piece of docu-fiction or auto-fiction work. The messiness, however, also extends to the craft aspects of the film, such as the narrative in the script co-written by the filmmaker and Steven Mitz (with the help of Raphaëlle Desplachin and a number of others), Le Besco’s own directing and the jumpy editing supervised by the filmmaker herself and carried out by a small army of people. It seems like Isild Le Besco’s wish was to try her hand at as many aspects of filmmaking as possible, also including songwriting together with composer Rafko Mekić (whose acoustic mix of piano and guitar usually complements the general sentiment), in order to retain control over the material.

Luckily, she has assembled a great ensemble cast, with Bouchez as a star able to infect the rest of the cast members with her power, heart and soul, and Berenson as a scene-stealer, since she plays the “meatiest” character of them all, while the filmmaker’s acting effort in the role of Manon should also be commended. The presence of Sam Spruell and Geoffrey Carey in bit roles that actually serve only to deliver an occasional pearl of wisdom also helps a little, but not enough to elevate the film to the ranks of an exceptional family-gathering movie. Although Isild Le Besco is not an amateur or a hobbyist in filmmaking, My Darling Family still plays out as a sort of vanity project.

A Film a Week - Sew Torn

 previously published on Cineuropa

There is a theory that every little choice we make could potentially change our lives completely, but in practice, all of the decisions can lead to pretty much the same outcome. For Barbara, the heroine of Freddy Macdonald’s feature debut, Sew Torn, showing on the Piazza Grande at Locarno, this would equate to different types of death, as we see them in an elegantly shot opening montage sequence. This premise is not all that new – we will remember films ranging from Tom Tykwer’s Run Lola Run to those that actually mimic video-game logic, and the same goes for the approach adopted, which runs along the same lines as the Coen brothers’ earlier works. Nevertheless, this combination might sit well with wider audiences at festivals (the film actually world-premiered at SXSW), in regular theatrical distribution and, later, on VoD platforms.

Barbara (Eve Connolly, best known for her roles in the series Into the Badlands and Vikings) is a seamstress who operates the shop she inherited from her late mother in a village in the mountains. There is not much work to do, and the still-grieving Barbara is not highly motivated to do it either, but when she gets a call from elderly bride Grace (Caroline Goodall), asking her to mend her dress for her third wedding, she heads to her place. Since Grace is quite a pest of a client, Barbara makes a mistake and loses a button, so she has to go back to fetch a new one.

On her way back to her shop, she witnesses something that will change her life. What initially seems like a traffic accident is actually a drug deal gone wrong, which involves courier Beck (Thomas Douglas) and the local mobster’s reluctant son, Josh (Calum Worthy). Barbara has three choices: to use her particular set of skills as a seamstress to commit the perfect crime, to call the police or to simply drive away. However, in any of these situations, mobster Hudson Armitage (the seasoned John Lynch) will soon enter the scene…

The film’s lightweight quirkiness in most aspects is probably its biggest trump card. This world – which looks like the Swiss Alps (where it was actually shot) but is populated by Irish actors, is pastel-coloured and is filled with strange knick-knacks, such as portraits accompanied by a voice which is activated by a switch in the guise of a needle or thread – is definitely something we do not see in the movies every day. It also serves as a reminder of the talent of Viviane Rapp, who acted as both production and costume designer here, and of Macdonald’s sense for including strange little details in the bigger picture. Macdonald should also be commended for his work as his own editor, as he proves focused enough to filter out ideas with a noticeable amount of determination.

As for the acting, Eve Conolly could turn out to be a revelation, especially for parts that require versatility but not great nuance, so that any transformations can be applied quickly and instinctively. On the other hand, John Lynch is still the “MVP” of the film thanks to his sheer threatening presence, which remains sinister, even when we catch him peddling the same, corny joke for the third time. Meanwhile, the others have bit roles that they are instructed to approach in a more or less cartoonish way.

All of this is sufficient to make Sew Torn a fun movie and a pleasant viewing experience. Clearly, it is not a masterpiece in any way, but Macdonald has proven himself to be capable of executing a proper crowd-pleaser.

Mexico 86

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

-drugi deo-

Latinska Amerika je vazda bila politički trusno područje, što je posebno dolazilo do izražaja tokom druge polovine XX veka, u hladnoratovskom ili post-hladnoratovskom kontekstu. Slučaj je hteo da se tog područja i tog perioda dotaknu dvoje autora čiji su filmovi izabrani za atraktivni program Pjaca Grande u okviru kojeg se na gradskom trgu u Lokarnu filmovi puštaju za publiku od oko 8.000 duša. Povrh toga, interesantno je primetiti da se oba filma, iako žanrovski i stilski različita, zapravo bave istim temama (roditeljstvom u politički kriznim i potencijalno opasnim situacijama) i to iz slične perspektive – dečije do omladinske uz dodatak autobiografskih i auto-fikcijskih elemenata.

Drugi film u ovom diptih-eseju, Mexico 86 Sezara Dijaza, svojim naslovom pomalo navodi na pogrešan trag, makar time što nam podgreva nade da ćemo u njemu videti Dijega Maradonu, Mišela Platinija, Paola Rosija, Karl-Hajnca Rumenigea i ostale majstore lopte koji su odmeravali snage na naslovnom svetskom prvenstvu u fudbalu. Možda ćemo u pozadini čuti poneki insert iz ponekog prenosa utakmice, prvenstvo će se pomenuti kao argument u razgovorima, raspravama ili pregovorima između različitih likova, ali i u igri povezivanja između očuha i posnika, ali ovde se ipak radi o nečemu drugom.

Priča počinje deset godina ranije i to u prestonici susedne države, Gvatemala Sitiju, gde politička aktivistkinja Marija (francuska glumica Berenis Bežo) dobija pretnje smrću od pobornika vojnog režima, a svedoči i brutalnim egzekucijama na ulici, zbog čega mora da beži preko granice, pre toga ostavljajući svog novorođenog sina Marka svojoj majci na brigu. Deset godina kasnije, baka je ozbiljno bolesna, zbog čega više ne može da se brine o Marku (Mateo Labe), pa ga dovodi majci u Meksiko Siti.

Štos je, međutim, u tome da Marija nije batalila politički aktivizam, naprotiv, već je njemu podređivala sve u životu do tada. Promenila je ime, gradom po pravilu hoda maskirana pod perikom, zaposlila se u uticajnim novinama odakle može da odašilje revolucionarnu propagandu na diskretni način, a čak je i njen partner Migel (Leonardo Ortizgris) član iste tajne organizacije kojom upravlja Armando (Fermin Martinez).

Kako u sve to ubaciti i roditeljstvo i kako ne ugroziti život vlastitog sina, a opet ga ne odgurnuti od sebe ponovo (i to u izbeglički kamp za gvatemalsku decu na Kubi), dok aktivizam zahteva apsolutnu posvećenost? Koju žrtvu, koliku i kome podneti, naročito ako znamo da se obruč oko Marije steže?...

Žanrovski i stilski, Mexico 86 je politički triler starog kova kakav se nekada proizvodio u Severnoj Americi i Zapadnoj Evropi, ali se za sada najbolje drži u latinoameričkim kinematografijama, najviše u Argentinskoj. Tople i zagasite boje, granulacija, saundtrek koji nam podvlači sentiment koji osećamo, ali ga ne diktira, sve su to jasne asocijacije na klasike žanra 70-ih na koje se Sezar Diaz poziva pričajući još jednu (ličnu) priču na temu oko koje je izgradio svoju celokupnu dosadašnju filmografiju – krvavi građanski rat u Gvatemali, teror vojne hunte i masakri nad levičarskim aktivistima i nad autohtonim centralnoameričkim stanovništvom.

To čini na način da se u filmu napetost „može seći nožem“, da osećamo stalnu pretnju i težinu dileme koja se pred protagonistkinju iznova i iznova postavlja. Prisustvo Berenis Bežo u kadru je tu apsolutno ključno, a snagu te prezentnosti osećamo sa svakim malo krupnijim kadrom. Slavna francuska glumica ima i svoje sasvim lične razloge da učestvuje u ovom i sličnim projektima, budući da je ona zapravo po rođenju Argentinka čiji je otac, reditelj Migel Beho, s familijom pobegao u Pariz od vojne diktature, a i Sezar Dijaz ima sličnu priču, s tom razlikom da je u emigraciju (u Belgiju) otišao kao student i sam.

Naravno, nije ni Mexico 86 bez grešaka, od kojih najpre možemo zapaziti sentimentalnost s kojom reditelj tretira svoj alter-ego, Marka, koji u tom pokušaju da se naglasi njegova osetljivost postaje gotovo karikaturalno cmizdrav. Drugi problem je brzanje prema kraju filma, sa sve inflacijom preokreta i peripetija, ali to je valjda bila cena koju je Diaz platio ne bi li film ostao kompaktan, u formatu od sat i po vremena.

Na kraju, Meksiko 86 postaje i ostaje obavezno štivo za ljubitelje političkih trilera starog kova: vrlo dobar film rađen po važnoj priči koju reditelj oseća kao svoju, zanatski vrlo solidno izveden i komunikativan s publikom.

Reinas

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

-prvi deo-

Latinska Amerika je vazda bila politički trusno područje, što je posebno dolazilo do izražaja tokom druge polovine XX veka, u hladnoratovskom ili post-hladnoratovskom kontekstu. Slučaj je hteo da se tog područja i tog perioda dotaknu dvoje autora čiji su filmovi izabrani za atraktivni program Pjaca Grande u okviru kojeg se na gradskom trgu u Lokarnu filmovi puštaju za publiku od oko 8.000 duša. Povrh toga, interesantno je primetiti da se oba filma, iako žanrovski i stilski različita, zapravo bave istim temama (roditeljstvom u politički kriznim i potencijalno opasnim situacijama) i to iz slične perspektive – dečije do omladinske uz dodatak autobiografskih i auto-fikcijskih elemenata.

Prvi od dva prikazana, Reinas, smešten je u Peru ranih 90-ih kada zemljom vladaju hiper-inflacija, borbe između desničarskih vlasti i komunističkih terorističkih organizacija, a na snazi je i policijski čas. Samohranoj majci Eleni (Himena Lindo), koja, doduše, dolazi iz privilegovanijih slojeva društva, je svega toga dosta, zbog čega je našla posao u Minesoti, te uspela da izvadi useljeničke vize za sebe i svoje kćeri, kao i da nabavi avionske karte. Jedino što joj treba je potpis bivšeg supruga kako bi tinejdžerka Aurora (Luana Vega) i mlađa Lucija (Abril Đurinović) mogle da napuste zemlju.

Tata Karlos (Gonzalo Molina) je, međutim, sasvim posebna priča, vetropir i avanturista, čovek sposoban da se snađe za neku prakitčnu stvar u tačno određenom trenutku, ali nesposoban za organizovan zajednički život. Iznad svega toga, Karlos je apsolutno neodgovoran i pritom patološki lažov (ali od one vrste za koju nije jasno priča li „baronije“ da bi bio zanimljiv ili su te neverovatne konstrukcije ipak ispredene s namerom), pa stoga mama Elena ne zna kojom taktikom može da ga privoli na saradnju.

Stvari dodatno komplikuje i to što starija kći Aurora apsolutno ne želi da se seli iz rodnog grada gde ima prijatelje i dečka, dok Lucija uživa da nervira odrasle, a još više od toga da prati svoju sestru u svakoj akciji i odluci. Druženja s ocem na plaži (što može biti rizično u smislu nepoštovanja policijskog časa) dovode do nekih pogrešnih interpretacija njegovih konstrukcija, one, pak, do pogrešnih odluka koje se mogu završiti tragično.

Osim detalja perioda ranih 90-ih u Peruu i njegovoj prestonici Limi koji su izvedeni precizno, s merom i dužnom pažnjom, vrhunac filma je tretman likova (na koje se sve vreme gleda toplo) i njihovih odnosa koji se precizno seciraju, doduše s nešto malo naknadne pameti. I stil koji režiserka Klaudija Rejnike-Kandeloro bira, sa sve uskim formatom slike i nešto malo diskretnih asocijacija na „prljavštinu“ kućnih video-kaseta, solidno doprinosi opipljivosti vremena i mesta, ali pored toga još i evocira nekakav nostalgični sentiment, zbog čega je Reinas već imao premijeru na Sandensu, a prikazan je i na Berlinalu gde je pokupio nagradu žirija u omladinskoj Kplus konkurenciji. Ne bi se trebalo čuditi ako mu se festivalska ili čak „oskarovska“ kampanja ubrzaju krajem leta i tokom jeseni.

Reinas, naravno, nije film bez svojih nedostataka od kojih su neki plod kompromisa u svrhu prilagođavanja ukusu festivalskih programera i direktora, a neki su plod pogrešnih autorskih odluka vođenih dobrim namerama. To sve u formi podizanja dramaturškog uloga zbog čega se od gledaoca zahteva pojačana suspenzija neverice kako bi autorka mogla da poentira, dešava se tek u poslednjoj trećini filma, ali je Reinas dotle vrlo dobar film o odrastanju u vrlo specifičnim okolnostima koje mi iz bivše Jugoslavije možemo razumeti u potpunosti.

Death Will Come / La Mort viendra

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Pošiljka novca skrivena u umetničkoj slici. Kurir uhapšen, stavljen u kućni pritvor i ubijen od strane nepoznatog nekog u Luksemburgu. Agencija za poslovnu pratnju koja funkcioniše kao mafijaška špijunska služba. Revolucija u seks-industriji koja pomoću lutaka od sintetičke kože i virtuelne realnosti eliminiše nepouzdani ljudski faktor iz prostitucije. Stara škola briselske mafije, novi agresivni bandit iz Luksemburga i Italijani koji kao Damoklov mač vise nad glavom i jednog i drugog. Tajnovita mlada žena koja radi kao plaćeni ubica. I smrt, taj jedini sigurni posao, koja se šunja i prikrada.

Filmski festival u Lokarnu barem u poslednje vreme ima običaj da glavni takmičarski program otvori najzanimljivijim filmom u konkurenciji koji, makar za primer, neće osvojiti neku od nagrada. Prošle godine, to je bio Yannick Kentana Dipjea, a pretprošle Saturn Bowling, triler u režiji Patricije Mazuj. Ove godine čast je pripala nemačkom autoru Kristofu Hohausleru i njegovom nemačko-belgijsko-luksemburškom atmosferičnom gangsterskom trileru Death Will Come.

Ono što Hohausler, koji se u svojih poslednjih nekoliko filmova bavio žanrovskim filmom na tragu krimića, trilera i noara, ovde pokušava nije ni novo ni nečuveno. Gangsterske drame i noari s gustom atmosferom i egzistencijalnom potkom su francuski standard od 50-ih godina prošlog veka i kao takvi su verovatno reakcija na egzistencijalne krize i traume Drugog svetskog rata i poratnih godina. Frankofonost Death Will Come (u originalu La Mort viendra) svakako pomaže u navođenju nas kao gledalaca da razmišljamo na tu stranu.

Nije neka naročita novina ni tema gangsterskog šefa „starog kova“ koji je legalizovao poslove, usvojio etički kodeks, ali ipak nije smekšao (iako svi misle da jeste) koji mora nekako da prihvati svoju nadolazeću smrt i tranziciju u neka nova vremena obeležena brzinom reakcije i divljaštvom. Nije novina ni to da je onaj koji dolazi da ga zameni na tronu zapravo ambiciozna baraba bez šlifa. Nije novina čak ni to da baraba ima svog „konsiljerea“, da je zapravo njegov pijun, ali je pomalo egzotično da je on – žena. Lui-do Lenkeseng, Mark Limpak i Hilde van Miehem svoje likove Šarla Mara, Patrika de Bura i Žili Depont igraju fantastično u tom trouglu moći i, što se kastinga tiče, pun su pogodak.

Intrigantnije stvari u scenariju koji reditelj potpisuje zajedno sa svojim stalnim saradnikom Urlihom Pelcerom dolaze sa druge strane, od slabovide madam Mele (Delfin Bibe) koja je rešila da koristi svoju agenciju kako bi se zaštitila od mafijaških ratova i koja, agencija, je li, služi i kao neka vrsta servisa za usluge drugog tipa. Otud u priču ulazi Tez (Sofi Verbek), tajanstvena atentatorka koja ovde više služi kao neka vrsta istražiteljke.

Misterija koju ona istražuje – ko je ubio Marovog kurira Jana i zašto, odnosno je li to okidač za besmisleni rat u briselskom podzemlju, na kraju će se rasplesti, možda i prebrzo i ne baš zadovoljavajuće i u skladu s našim očekivanjima, ali, kako to u krimiću obično biva, ne radi se o cilju nego o putu. U ovom slučaju, put nije samo gusta i napeta atmosfera na koju utiče i lingvistika, i sintisajzerska muzika, i kišno-sive boje u koje je ofarban inače božanstveno lep grad Brisel, već Hohausler radi ono što malo koji reditelj danas uopšte sme da pomisli – poštuje gledaoca i njegovu inteligenciju.

Naime, Death Will Come je jedan od retkih filmova u kojem mi gledaoci ukupno znamo manje od likova koji, s jedne strane skrivaju tajne, a sa druge mogu ostati iznenađeni i zatečeni razvojem situacije drugačijim od očekivanog. To za gledaoca, naročito onog naviknutog da mu se sve servira na tanjiru, može biti izuzetno frustrirajuće iskustvo, a nivo frustracije zbog „nesnalaženja u zapletu“ ostaje na visokom nivou i kod treniranijih gledalaca, makar u prvoj trećini filma. Ali, ako možemo to da istrpimo Hohausler će nas bogato i obilato nagraditi jednim od retko inteligentnih, opipljivih i intrigantnih trilera kakvi su danas gotovo nestali.

A Film a Week - The Flood / La déluge

 previously published on Cineuropa

We know how it all ended for France’s last royal couple, Louis XVI and Marie Antoinette. It was part of our history lessons, we’ve read it in books, and we’ve seen it in movies. Jean Renoir’s The Marseillaise (1938) and Robert Enrico and Richard T Heffron’s epic The French Revolution (1989) tried to capture a holistic historical perspective, while Sofia Coppola’s Marie Antoinette (2006) and Benoît Jacquot’s Farewell, My Queen (2012) aimed for a more intimate tone. The question is, however, whether there might be anything new and fresh to be said about the topic.

Italian filmmaker Gianluca Jodice, who has a thing for historical figures and situations, has tried to provide an answer to this question. His newest work, The Flood, has world-premiered as the opening film of the 77th Locarno Film Festival.

The year is 1792, the pinnacle of the French Revolution, and Louis XVI (Guillaume Canet) is dethroned and, along with his family, imprisoned in The Temple Tower to await trial. While the king tries to keep spirits high and old manners intact, in accordance with his seemingly jovial and mild-mannered personality, the perceptive and intelligent queen Marie Antoinette (Mélanie Laurent) is far less enthusiastic about their predicament. Their children, Marie-Thérèse and Louis-Charles, are still too young to realise the gravity of the situation, and their religious upbringing provided by the king’s sister Elisabeth (Aurore Brutin) also helps, at least to an extent. Some of their captors try to remain civil, while others, like the captain (Hugo Dillon), err more on the vengeful side.

The royal family is slowly deprived of everything they are used to from their former, lavish life. First, they are left with only one servant, the loyal Cléry (Fabrizio Rongione), according to whose diary the film was supposedly made; then their possessions, down to their books, pens and pencils, are taken; and finally, they are separated from one another. Nevertheless, at their closely observed meetings, the royal couple discusses the situation, each side from their own standpoint, trying to debate their relationship and the destiny that awaits them…

Jodice opens the film on a high note, with beautifully and symmetrically composed wide and long shots taken by cinematographer Daniele Cipri, which capture Tonino Zera’s marvellous production design and the sonic background consisting of Fabio Massimo Capogrosso’s neoclassical (albeit edging more on the modern side) musical score and the striking, prominent sound design. However, by the end of the first act, the whole thing runs out of steam, since the filmmaker drops the stylistic rigour in favour of a looser approach. The same could also be said for the script written by Jodice and Filippo Gravino, especially when it comes to the seemingly philosophical, but profoundly fake-sounding, dialogues it is riddled with.

Logically, the actors are the ones who have to pay for most of the script’s “crimes”, and it is a pity to see thesps as strong as Mélanie Laurent and Guillaume Canet struggling with the dialogue they are provided with and having to resort to hysterical over-acting, masked as improvisation. There might be a meta-moment in the lines when they admit they were playing certain roles and that they have to adapt to the new ones, but the question remains as to whether this was intentional or not.

Jodice tries to get back on track with an ending whose symbolism involving torrential rain is certainly strong and on point (after all, the title of the film is derived from the expression “After me, the flood”, attributed to Louis XV), but the ball has already been dropped. The filmmaker’s effort to humanise these protagonists that we were taught to hate is admirable, but The Flood might not be the best way to do it.

A Film a Week - April in France / April en France

 previously published on Cineuropa

Filming one's own family members in non-scripted, plausible situations seems like an easy, almost amateurish task. However, the difficult part is to elevate the material above the level of the simple home video so it can tell a story or open up a topic that might seem unimportant. In his directorial debut April in France, David Boaretto, best known for his work as an executive producer, has managed to do just that. Although the documentary premiered with little fanfare at last year’s edition of the Saint Louis International Film Festival, it is picking up pace on the festival circuit this year, with bookings at the Thessaloniki Documentary Festival, ZagrebDox, the Transylvania International Film Festival, Golden Apricot and, most recently, at European Film Festival Palić, where it was shown in the New European Documentary Film sidebar.

The titular subject is the filmmaker’s own daughter who moves from London to Paris with her father for undisclosed reasons. Just at that moment, and while the mischievous girl is still getting acquainted with the French language, culture and way of life, the COVID-19 pandemic sets in and a strict lockdown is imposed, making her transition to this new life even harder. Once travel restrictions are lifted, the duo moves to the village of Labastide-d’Armagnac in the southwest of France to which they are connected via family ties.

At first, the place seems almost empty and abandoned, and the girl feels even lonelier as a result. As a sort of coping mechanism, she invents her own “kingdom”. Then she meets other inhabitants, gets involved in conversations with them and in their activities, and both the imaginary and the real world start melting together. In this world, one of her heroes is her late grandfather, a painter and an important and beloved village figure, with whom April starts to feel strongly connected despite never having met him…

Growing up often means facing the real world and the challenges it presents, and for April, that confrontation sometimes seems as though it might be too much. It is also implied that raising a child during such special circumstances may be a challenge for her father, but Boaretto does the ethical and smart thing to stay focused on his daughter as a subject and not put himself in the spotlight. He opts for an observational approach and usually refrains from commenting, stepping in only when it is absolutely necessary and doing so only with his voice off screen.

Boaretto also shows that he is in full control of his film. He serves as his own cinematographer who keenly but unobtrusively follows his subject (the camera gets smoother and more natural as April loosens up and starts making friends with the grown-ups in the village), but also captures the moody landscape in natural light. As an editor, however, he keeps the runtime in the 70-minute range, selecting only the best and most significant material and making sure the documentary doesn't overstay its welcome. The discretely designed audio landscape is further filled with Sacha Lounis' original music that always hits the right mood. In the end, April in France works both on a personal level for the filmmaker and his subject, as well as on a wider psychological and even philosophical plane for the way in which it captures the reality and the emotional picture of growing up and facing the world.

Touch

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Leto je i kad vidimo da Baltazar Kormakur ima novi film, prva asocijacija će nam biti nešto iz njegovog holivudskog opusa, neka akcija ili triler, ili možda avantura s primesama filma katastrofe i preživljavanja. Zaboravili smo da je Kormakur u domaćem, islandskom kontekstu ipak versatilniji autor kome nije stran ni artistički pol kinematografije, a ni „umireniji“ žanrovi poput drama i romansi. Takođe, van prazničnih sezona retko dobijamo priliku da u bioskopu ili širom interneta vidimo neki romantični film, ali nas je Kormakur sada propisno počastio sa jednom atipičnom romansom, pomalo anahronom, a ipak dovoljno savremenom, i povrh toga vrlo širokog zamaha koji pokriva tri ostrvske zemlje na dva kontinenta, te vremenski period od 50 godina.

Kada ga upoznamo, Kristofer (Egil Olafson) je udovac i vlasnik restorana u lučkoj zoni Rejkjavika. Kada od svog doktora dobije potvrdu da ga pamćenje i motorika izdaju brže nego što je on to očekivao, on donosi impulsivnu odluku da završi jednu priču koja je prekinuta pre 50 godina. Velika začkoljica je u tome da je mart 2020. godine i da je pandemija otpočela, a karantini i sveopšte zatvaranje najavljeni, a on mora na put...

Prva stanica na tom putu je London gde je Kristofer kao mladić (rediteljev sin Palmi Kormakur) studirao ekonomiju, sve dok nije odlučio da svoja marksistička shvatanja iz teorije oproba i u praksi i živi kao proleter. U tu svrhu se zaposlio u japanskom restoranu kod gospodina Takahašija (Masahiro Motoki), isprva kao perač sudova, ali ga je gazda zavoleo i naučio da kuva. Tamo je upoznao i Takahašijevu kći Miko (japanska manekenka i muzičarka Mitsuki Kimura, poznatija kao Koki). Ljubav između njih se rasplamsala, ali su jednog dana i Miko i njen otac zaključali restoran i nestali.

Pedeset godina kasnije, na mestu restorana je sad salon za tetoviranje, a rešeni Kristofer vodi bitku s vremenom pre nego što ostane zarobljen u Velikoj Britaniji ili deportovan nazad na Island neobavljenog posla. Srećom, on uspeva da uđe u trag jednoj bivšoj konobarici iz restorana i od nje sazna da su se Miko i njen otac vratili nazad u Japan. Ostrvska zemlja na drugom kraju sveta mu je sledeća destinacija gde će pronaći svoju staru ljubav, sada gospođu u godinama (Joko Narahaši) i otkriti duboko čuvanu tajnu zašto ga je onda napustila...

Touch je, kao što mu i samo ime govori, vrlo delikatan film koji u bazičnoj priči o nepreboljenoj staroj ljubavi uspeva da uspostavi tanane veze između ljudi i njihovih odnosa, mesta i vremena, kao i da otvori neke od tema o kojima se ređe govori u filmovima, a i ovako. Kormakur sve to radi s istančanim osećajem za detalje, poput zajedničke „ostrvske melanholije“, ali i različitih ličnih i kolektivnih trauma Drugog svetskog rata, perioda neposredno posle njega i pretnje novih ratova, poput onog u Vijetnamu o kojem su mladi Kristofer i Miko (koji bi inače iz nekog ugla mogli zaličiti na Džona Lenona i Joko Ono) debatirali u jednoj od impozantnijih ranih scena.

Manje eksponirana tema na koju Kormakur i scenarista i autor izvornog romana Olaf Olafson bacaju svetlo je Hirošima i njene posledice, ali iz individualne perspektive preživelih Japanaca. Osim primarne tragedije i traume pogibije / gubitka bližnjih, preživeli su se morali nositi i sa strahom i sa svojevrsnom sramotom baziranom na neproverenim medicinskim „mišljenjima“. Zbog toga će nam i Kristoferov odnos do korone kao do nekog novog trenda.

Film izvrsno funkcioniše i zbog izbora glumaca, ali i zbog rediteljevog rada s njima. U nekom drugom slučaju, teško da bismo pomislili da su Egil Olafson i Palmi Kormakur ista osoba u različitom vremenu, ali u tom pogledu Baltazar Kormakur insistira na uspostavljanju zajedničkih manirizama. Sličnosti i razlike između Joko Narahaši i Koki su tu manje bitne jer njih dve i nemaju toliko vremena na ekranu. Uz odgovarajući neoklasični saundtrek Hegnija Egilsona i fotografiju Bergstina Bjergulfosna koji u svakom trenutku pogađaju pravi „ton“ (svaki u svom fahu, naravno), Touch postaje i ostaje jedan od onih nenametljivih, a monumentalnih filmova kakvih je danas malo u ponudi.

When the Light Breaks / Ljósbrot

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Kao što se od istočnoevropskih filmova na međunarodnim festivalima uglavnom očekuje da operišu s ključnim rečima kao što su „jad, beda, čemer i siromaštvo“, tako se od islandskih očekuje da su smešteni u ruralnu sredinu i da se uglavnom bave depresivnim sredovečnim ljudima koji moraju da nauče da se nose sa svojim emocijama. Srećom, Runar Runarson se trudi da iz filma u film razbije tu matricu, pa ovde, doduše, imamo pitanje nošenja s emocijama, ali likovi u filmu When the Light Breaks su mladi ljudi (kao i u Runarsonovom ranijem filmu Sparrows) i čine to što čine u urbanoj sredini Rejkjavika. Film nam je iz Kana preko Karlovih Vari stigao i do Palića.

Didija (Baldur Ajnarson) upoznajemo samo nakratko pre nego što nestane iz priče, dok leži u krevetu sa svojom fakultetskom i bendovskom drugaricom, te novom devojkom Unom (Elin Hol), obećavajući kako će otkazano putovanje iskoristiti da konačno raskine vezu koja se već i sama ugasila sa svojom dugogodišnjom devojkom Klarom (Katla Njalsdotir). Međutim, na putu do tamo, Didi doživljava saobraćajnu nesreću u kojoj, ispostavlja se, gine. Una, s druge strane, jedva da može da javno iskaže svoju zabrinutost za Didijevu sudbinu, a onda i da ga ožali, jer od cele njegove ekipe jedino njihov zajednički drugar iz benda i cimer Guni (Mikael Kaber) jedini zna za situaciju, ali svejedno želi da zaštiti Klaru od nepotrebnog novog i potencijalno traumatičnog saznanja da je Didi nije više voleo. Una sa svojom situacijom mora da se nosi sama, a okružena ljudima.

Naslov, posebno onaj originalni islandski, odnosi se na fenomen refrakcije, odnsno prelamanja svetlosti, što Runarson obilato koristi kao metaforu u perfektno izvedenim kadrovima zalaska sunca nad morem. On time seče i ritam radnje koja se ionako odvija u vrlo polaganom, usporenom tempu i u trajanju od 80-ak minuta, ali sve to savršeno funkcioniše u tkivu filma koji zapravo hvata jedan momenat u kojem protagonistkinja, a i mi gledaoci s njom, mora da stane i prelomi da li da se drži konvencija ili da pusti emocijama da je savladaju, ili je moguće i jedno i drugo. Uz vrsnu glumu i opipljivu hemiju celog ansambla, When the Light Breaks postaje i ostaje primer jednog vrlo dobrog festivalskog filma koji najbolje funkcioniše na platnu i u socijalnoj situaciji.

Kalman's Day / Kálmán-nap

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

„Filmovano pozorište“ je termin koji se često upotrebljava u pogrdnom smislu kada reditelj ne uspe da razigra glumce kako bi oživeli dijalog, odnosno kada nema na raspolaganju ili ne uspeva da iskoristi raznovrstnost scenskog pejzaža. Sa druge strane, „filmovanje pozorišta“ jedan je od težih zadataka koje reditelj može sam sebi da izabere i nametne, jer za „prevod“ s jednog „jezika“ na drugi treba pokazati strašnu veštinu. Srećom, Sabolč Hajdu je, kao renesansna ličnost mađarske scene (glumac, pisac i reditelj, kako u pozorištu, tako i na filmu), više nego dorastao tom zadatku, što smo mogli i da vidimo u njegovom filmu Kalman‘s Day koji je prikazan u glavnoj takmičarskoj konkurenciji Palića.

Naslovni junak (igra ga sam Hajdu) i njegova aseksualna (ili od njega samo smorena) žena Olga (Orsolja Tot) pripadaju sloju mađarske buržoazije, one koja živi u idiličnim kućama na jezeru u šumi na periferiji Budimpešte i kupuje „palinku“, odnosno rakiju na izletima u Vojvodini. Njihovi prijatelji, Zita (Nora Feldeaki) i Levente (Domokoš Sabo) ipak su malo nižeg socijalnog statusa od njih, pa zbog toga Zita zove Olgu kako bi je pitala za uslugu da se porodica prijavi na njihovoj adresi kako bi njihovo dete moglo da se upiše u prestižnu školu. O tome će se raspravljati na proslavi Kalmanovog imendana, ali, kako to biva u pozorištu, pa i onom filmovanom, tokom razgovora se otvaraju i neke druge, moguće bolne teme i otkrivaju tajne i zameranja.

U Hajduovom opusu, Kalman‘s Day zauzima posebno mesto u centru trilogije od koje su sva tri dela već igrala „na daskama“, a ovo je druga filmska adaptacija, dok treću očekujemo. Hajdu suvereno vlada prostorom (koji samo jednom, možda i nepotrebno, napušta) i dramskom situacijom, a svakako pomaže i to što je glumačka postava u filmu uglavnom ista kao u predstavi (izuzetak je jedino Orsolja Tot, ali se i ona sjajno uklapa u uigrani ansambl). Najvažnije od svega, Sabolč Hajdu zna koliko je i kada je dosta, pa film pakuje na idealna 72 minuta u najboljem maniru Seli Poter (The Party koji nije adaptacija komada, ali deluje kao da jeste u najboljem smislu) i Romana Polanskog (čiji Carnage jeste adaptacija komada Jasmine Reze). Ukratko, Kalman‘s Day je film koji obiluje opipljivom dramom i glumačkom hemijom, zbog čega se gleda u jednom dahu.

A Film a Week - 8 Views of Lake Biwa / Biwa järve 8 nägu

 previously published on Cineuropa

At the beginning, there was the art tradition, originally Chinese but best known as Japanese, of the 8 views series of paintings. The eight elements are always the same: the returning ship, the evening snow, the weather clearing and so on, regardless of the exact variant. Biwa, the biggest freshwater lake in Japan, is the location and the “principal character” of the best known 8 views series. There have been attempts, usually from Western “orientalists” mesmerised by Japan, to invent romantic love stories behind every painting in the series. One such book came to Estonian filmmaker Marko Raat, who used it as a source of inspiration for his demanding but ultimately rewarding film 8 Views of Lake Biwa. The film premiered earlier this year at IFFR and was selected for the Parallels and Encounters programme at European Film Festival Palić.

In the opening part, Raat tries to establish the world of a lakeside fishing community prone to magical, irrational thinking and to build the characters that inhabit it, complete with their ways, customs and beliefs. He mostly relies on voice-over narrations in whispers and prayers that reveal some of the characters’ inner thoughts, which, along with meditative, poetic shots of the nature surrounding them, channels the mood of Terrence Malick’s 21st century body of work. Once the story starts unfolding, after a boat accident survived only by one fisherman and one teenage girl, Raat imposes the 8-chapter-structure, each of the chapters titled after one of the paintings, while the connections between the paintings and Raat's constructed narrative remain thin and light.

The plot itself revolves around a group of people that includes the local teacher (Tiina Tauraite, glimpsed in Rainer Sarnet’s The Invisible Fight), the gifted student Haneke (Elina Masing in her first big-screen role) and her father, the local fishing inspector and authority figure Roman (Hendrik Toompere), and their significant others and friends in the aftermath of the tragedy. That event takes them places and brings them back to the community, changing the relationships between its members and revealing more and more information about the wider world around them. Each plot point would make little sense if put through the filter of common logic, but they seem perfectly logical in this world where a ferry goes from Narva in Estonia via Vyborg in Russia all the way to Sapporo in Japan, where the largest wind farm in the world is planted in a lake and serves as a tourist attraction, where the gallery is a temple where widowed people find a statue that reminds them of their lost loved ones, and where a belief system, symbols and iconography combine the old faiths of Protestantism, Orthodox Christianity and Zen.

With its uneven but largely meditative pacing and its cryptic symbolism that can come across as over-bearing and nonsensical, nothing in 8 Views to Lake Biwa should work on its own, let alone all together, but it surprisingly does. This can be explained by the beauty of the film’s visual landscape, with Lake Peipsi dividing Estonia from Russia captured through the lens of cinematographer Sten Johan Lill, the eclecticism of Kristina Lõuk’s production design and Ret Aus' costumes, as well as the richness of the auditive landscape thanks to Jakob Juhkam’s neoclassical score and Karri Niinivara’s sound design. 

The other reason is the acting of all the cast members, from leading to smaller roles, under the director’s guidance, at the limits of psychological realism, resulting in emotions convincingly flowing between the characters. Without it, 8 Views of Lake Biwa could have easily landed in new age pseudo-philosophy territory, peculiarity for its own sake, or in the realm of the silly fairytale. Instead, it is one of the most unique films of the year and maybe even a bona-fide masterpiece.

A Film a Week - A Good Jewish Boy / Le dernier des Juifs

 previously published on Cineuropa

The name Noé Debré might sound familiar, at least as one of the screenwriters on big-name films such as Jacques Audiard’s 2015 Cannes winner Dheepan and Tom McCarthy’s 2021 trans-Atlantic Matt Damon thriller vehicle Stillwater. After several directorial efforts in the short format, he has made a feature-length debut with A Good Jewish Boy. The film has already come out in France and Belgium and is scheduled for distribution in more territories, but it was shown in official competition at European Film Festival Palić.

Both the international and the original French titles (Le dernier des Juifs) stand for the film’s protagonist Ruben Bellisha (the up-and-coming actor Michael Zindel in a possibly career-making performance), a 20-something young man from the Parisian neighbourhood of Seine-Saint-Denis. He lives with his ailing mother Gisele (actress and filmmaker Agnès Jaoui, of The Taste of Others and Look at Me fame) and the two of them are the last Jews in their predominantly immigrant and Muslim neighbourhood. Unable to cope with the change of their surroundings and frightened with the development of the Israeli-Palestinian conflict that threatens to spill over to the neighbourhood as well, Gisele wants her and her son to move out.

However, Bellisha is such a nice young man with such a boyish demeanour that he is beloved by the entire community, which nevertheless can't imagine that he could possibly have any agency over his own life. He secretly dates his married Arab neighbour Mira (Eva Huault) and keeps telling little white lies to his mother obsessed with kosher purity. He could try a number of career paths, such as following in the footsteps of his cousin Asher (Solal Bouloudnine) and become a successful travelling salesman, or move to Israel and join the army, or to Alsace where he could become a local synagogue caretaker, or even to stay behind and act like the “token Jew” for the municipality authorities. With Gisele getting weaker and weaker, his time to make a choice approaches.

For the comedy part, the film mostly relies on the actors to improvise and emphasise certain of their characters' traits, which sometimes goes slightly over the top, but not to the extent of harming the overall film. The use of Boris Lévy’s cinematography in typically Parisian amber tones suits the film well, while the varied music by Valentin Hadjadj is always played for a precise and clearly stated emotional effect, but its bursts are too short to actually become bothersome. Géraldine Mangenot’s editing also flatters everyone, keeping the pace engaging and the runtime compact at under 90 minutes.

Debré and his co-writer Élie Benchimol (also appearing on screen in the role of a YouTube rabbi) set the warm tone that balances comedy and drama early on, sometimes relying on the device of the off-screen narrator that adds some fairytale qualities to the film. They manage to maintain that balanced tone even later on, when the comedy of Bellisha’s endearing shenanigans wears out and the drama gets some darker and direr undertones, making A Good Jewish Boy a pleasant viewing experience and an efficient way to deliver a deeply humanist message. It might occasionally appear naive, just as its titular protagonist, but its warmth and humanism cannot be denied.

Panopticon

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Dogodi se to ponekad da društvo malo, ali odabrano, pliva protiv struje sa kojom plivaju svi ostali. U ovom slučaju, to je opšte-obožavani debitantski dugometražni film gruzijsko-američkog autora Džordža Sikarulidzea, Panopticon, koji je nakon premijere u takmičarskom programu Karlovih Vari došao na Palić gde je prikazan u takmičarskom programu Paralele i sudari namenjenom zahtevnijoj, art-filmskoj publici.

Anti-junak filma je osamnaestogodišnji Sandro (Data Čačua) koji se na prvi pogled čini kao sasvim običan momak koji treba da maturira u gimnaziji i trenira fudbal. Kako to biva u gruzijskim filmovima, on dolazi iz rasturene porodice, majka mu je u Americi, a otac je otišao u manastir u nameri da se zamonaši. Očev uticaj preliva se na Sandra koji je usvojio fundamentalističke stavove o veri, grehu i čednosti, zbog čega ignoriše sugestije svoje devojke (Salome Gelenidze) koja želi da spava s njim. Drugi uticaj koji Sandro skuplja dolazi od njegovog klupskog druga Laše (Vaktang Keleladze) koji je član desničarske organizacije. Sandro je, međutim, poprilično jeziv omladinac koji ispod maske moralnosti krije duboku sramotu svojim telom, što ga ne sprečava da masturbira, pipka žene u prolazu i pokazuje se komšinici. Kada upozna Lašinu majku, privlačnu i nežnu frizerku Nataliju (Ija Sukitašvili), između njih će se javiti određena iskra...

Problem je što je sve u filmu brižljivo konstruisano, ali počiva na staklenim nogama. Metaforu u centru zbivanja reditelj ne uspeva da izvede jer se gubi u detaljima koji ne vode nikuda. To vredi i za fudbal i klupsku dinamiku, i za sitne detalje poput izbora filmova koje Natalija gleda, i za Sandrovo manijačenje, i za politiku, i za religiju, pa i za porodične odnose koji su dati površno i klišeizirano. Pritom, autor pokušava da nam poturi Sandra kao nekakvog zabludelog dobricu koji se rve s društvenim silama, ali on, uprkos trudu i talentu naturščika u glavnoj ulozi, ostaje tek kolekcija klišea i neurotičnih tikova. Ostatak mlađe, uglavnom amaterske postave ne uspeva da se izbori sa previše napisanim dijalozima, a problem ponekad imaju i oni stariji i profesionalni glumci. Jedini izuzetak u tome Ia Suktiašvili, ali ona sama ne može učiniti film organskim. Na kraju, Panopticon je film koji treba kupiti, i to u celosti, a to može biti preveliki zalogaj za skeptičnog gledaoca koji njuši lažnjak.

Sons / Vogter

 kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda

Kada se pojavio film The Guilty Gustava Melera, bio je to revolucionarni momenat, iako su „sastavni delovi“ (kao što su vrlo ograničeni prostor na kojem se odvija radnja i vrlo oštri, skoro neverovatni preokreti kako ona odmiče prema kraju) istog zapravo bili poznati od ranije. Podsetimo, u centru priče smo imali operatera kol-centra hitnih službi u Kopenhagenu koji je primio telefonski poziv od žene u nevolji na koji je morao da odreaguje. U radikalno postavljenom filmu u kadru smo imali samo jednog glumca, dok su se ostali likovi u radnju „uključivali“ telefonskim putem, što takođe nije naročita novina ni u žanrovskom, ni u ne-žanrovskom filmu, a radikalnost premise koja može da funkcioniše u različitim kontekstima dovela je do američkog rimejka u režiji Antoana Fuke i sa Džejkom Džilenholom u centralnoj ulozi, što je jedna priča o uspehu evropskog filma da napravi tranziciju u Holivud odakle je i potekla inspiracija Gustavu Meleru da napravi nešto tako.

The Guilty je možda „otišao u Holivud“, ali je Meler, međutim, ostao na evropskoj teritoriji i holivudskim obrascima koje je nastavio da koristi u danskom filmu. Njegov novi film Sons premijeru je imao zimus u takmičarskoj konkurenciji Berlinala, a mi smo ga uhvatili u takmičarskom programu Festivala Evropskog Filma na Paliću.

Junakinja filma Eva (Sidse Babet Knudsen, sveprisutna u danskom filmu) je čuvarka u zatvoru i zbog svog ljudskog stava i pristupa prilično omiljena među zatvorenicima kojima drži časove matematike i joge kako bi im pomogla u rehabilitaciji. Ta profesionalna idila biće prekinuta kada u njen zatvor, doduše u drugo odeljenje (ono za najokorelije robijaše, ubice kojima nema povratka u normalno društvo) bude premešten momak po imenu Mikel (Sebastian Bul) sa kojim Eva ima neku poveznicu iz prošlosti.

Eva traži (i dobija) premeštaj u odeljenje s maksimalnom sigurnošću gde radi pod strogom komandom, ali i zaštitom šefa čuvara na odeljenju, Ramija (Dar Salim), što koristi kako bi otpočela sukob, osvetu ili makar rekreativno maltretiranje sociopate Mikela s pozicije moći. Za to joj u prilog ide činjenica da Mikel nije svestan njihove „zajedničke prošlosti“. Doduše, jednom kada Eva pretera i Mikel (koji je možda lud, ali nije toliko glup) shvati da ima čime da je ucenjuje, počinje ravnopravna borba između njih...

Ako su za The Guilty uzori bili žanrovski filmovi visokog koncepta s prelaza dva milenijuma, ali i nešto ambiciozniji radovi kao što je Locke (Stiven Najt, 2013), za Sons su to američke i britanske zatvorske drame, doduše „oplemenjene“ osećajem za sado-mazohizam provokativnijih evropskih autora poput Mihaela Hanekea. Tenzija između dvoje centralnih likova filma, doduše, nema nužno seksualne konotacije, ali to isto nije neka naročita novina. (Čak smo i mi u regiji nedavno imali jedan film, Čovek bez krivice Ivana Gergoleta, koji je imao te momente igara moći gonjenih motivacijom iz prošlosti likova.)

Meler, dakle, ima dobre ideje koje zna da razradi pre nego što se lati njihove realizacije, pa one deluju originalnije nego što zapravo jesu. Takođe, kao reditelj je dovoljno pismen i za duboku psihološku dramu i za triler, što se ocrtava u njegovom potpisnom kadriranju s akcentom na krupne planove sposobnih glumaca i njihovih facijalnih ekspresija, a pritom je dovoljno vešt pripovedač da može da održava misteriju čak i kad naslov filma nagoveštava tajnu oko koje je ceo narativ iskonstruisan. Dodatni problem može predstavljati i sveprisutnost glavne glumice Sidse Babet Knudsen u danskoj, skandinavskoj i šire evropskoj kinematografiji, naročito onoj „pomerenog“ i žanrovskog usmerenja, pa nam je u svakom trenutku jasno da je njena Eva filmski lik.

Na kraju, Sons je robusna, vrlo dobra triler-drama čija je lepota u jednostavnosti primene žanrovskih obrazaca. Film možda nije revolucionaran kao The Guilty, ali je zato možda otporniji na seciranje. A njihov autor Gustav Meler bi možda bio ona „sveža krv“ koja je Holivudu preko potrebna.

A Film a Week - In the Face of Gravity / Magasmentés

 previously published on Cineuropa

Hungary has, and has always had, a very high suicide rate. It would be too easy and unhelpful to search for the reason for that statistic in the so-called national mentality, its geography, weather or climate, although the numbers remain much the same regardless of the social and political system of the country currently in place. Part of the reason why preventive measures do not work are those systems themselves, which are not too different from one another. 

Filmmaker András Fésős proves he is well aware of that problem in his newest feature In the Face of Gravity. The film already went through national theatrical distribution at the end of last year, but it has just recently started its festival tour. After the Transylvania International FF in Cluj-Napoca, it screened in the European Film Festival Palić’s Parallels and Encounters competition. More festival bookings should ensue.

Our protagonist Sándor Félix (Romanian actor Bogdan Dumitrache, seen in Constantin Popescu’s 2010 Portrait of a Fighter as a Young Man and 2017's Pororoca) is a rescue specialist in Budapest’s central firefighters unit. On top of the physical work, he also serves as negotiator, with the reputation of being 100% able to persuade suicidal people to give up on their plan. He is dedicated to his job to the point that he follows up his “patients” later in their lives, and therefore enjoys the status of local, if not national, hero. 

However, things are not so stellar on the home front: his son Kristóf (Olivér Benjámin Börcsök) is one of the people secretly filming his department’s actions and selling the videos to a sensationalist TV station. With the wife and mother out of the picture, possibly because of Félix himself, the rift between them is wide.

These home issues soon spill onto Sándor's career. First, he becomes the victim of an elaborate prank for a popular TV show, then one of his patients, Gábor Beke (László Keszég) proves to be very persistent in his intention to kill himself due to his troublesome marriage with his wife (Andrea Takács). When a woman whose profile does not fit into the boxes of the typical suicidal person manages to surprise him, Félix’s facade crumbles completely…

Threading the fine line between the psychological drama and the genre thriller, Fésős manages to detect and address some of the issues of contemporary Hungarian society (and beyond), such as the rampant lack of compassion and the need for spectacle and sensationalism that lead to estrangement, which can result in suicide attempts. He does so primarily by creating a dense and thick atmosphere with his genre literate albeit sometimes overly expressive directing, which points viewers towards details that reveal their significance later on. There are also some subtle yet polyvalent hints to classics, such as Ridley Scott’s Blade Runner, while the use of trademark Budapest locations, especially one of the iconic bridges, is also brilliantly executed in Péter Szatmári's and Tamás Dobos's cinematography. The neoclassical score by Gábor Keresztes successfully creates the illusion that the film is more grandiose than its budget would suggest.

The problems with In the Face of Gravity arise in the acting department. With a lead actor who nails the facial expressions but does not speak the language and thus has to be dubbed, and the rest of the cast coming mainly from the stage and being too histrionic, line deliveries become a little declamatory, influencing the general tone of the film. However, Fésős adapts to the situation, turning something that should look realistic into a subjective vision of the protagonist’s crumbling psyche, resulting in a solid, rewarding film.