Wild Horses

2015.

režija: Robert Duvall

scenario: Robert Duvall, Michael Shell

uloge: Robert Duvall, James Franco, Josh Hartnett, Devon Abner, Angie Cepeda, Luciana Pedraza Duvall, Jim Parrack

Kažu mi glumci, a ja im verujem, da je gluma više od zanimanja, pa čak i više od poziva. Da je gluma jednostavno strast i da zato pojmovi poput radnog vremena i penzije postaju trivijalni. Jer glumac mora biti glumac i mora da glumi. To, nažalost, ima i tamnu stranu, posebno u kompetitivnoj industriji kakva je Hollywood i američki film generalno, pa se neki glumci guraju u producente ili čak reditelje samo da bi mogli da glume, i to najčešće svoje tipske uloge.

Novi film Roberta Duvalla, Wild Horses, je upravo to: jedan projekat staračke taštine više nego strasti snimljen samo da bi on odigrao svoju sada već smešno tipsku ulogu ruralnog familijarnog patrijarha sa pripadajućim konzervativnim sistemom vrednosti. Da se ne lažemo, Duvall ga igra dobro, ipak je u pitanju sjajan karakteran glumac koji zna šta su mu jače strane, ali to je ipak jedna te ista uloga koja se samo po sitnim i nebitnim detaljima razlikuje od ostalih njegovih uloga u poslednje vreme (recimo u The Judge) da Wild Horses možemo odmah otpisati kao nepotreban film. Čak i da toliko toga nije otišlo dovraga, a jeste.

Wild Horses je kombinacija naporne i razvučene porodične drame, misterije oko ubistva iz prošlosti i brojnih pod-zapleta koji ne idu nikuda. Po svojoj osnovi, kao i po teksaškom rančerskom miljeu (iako je film snimljen u državi Utah, dovoljno vešto da se ne vidi iz prve), Wild Horses pokušava da liči na Lone Star, briljantni film Johna Saylesa, ali te visine jednostavno nikad ne dostiže i zapravo liči na okljašteni, ne baš sjajno montirani projekat još većeg zamaha.

Osnova za dramu i moguća misterija oko ubistva je događaj od pre 15 godina kada je stari rančer Scott Briggs (Duvall) zatekao najmlađeg sina Bena (Franco) u zagrljaju sa još jednim momkom. Sina je oterao sa pištoljem u jednoj i Biblijom u drugoj ruci, a njegovog ljubavnika nakon te večeri niko više nije video. U sadašnjem vremenu je lokalna policajka (rediteljeva žena Luciana) pokrenula istragu o tom starom slučaju i sve ukazuje na Briggsove, a Scottu se to baš nekako ne mili, pa njoj na vrat tovari njenog korumpiranog kolegu (Parrack). Istovremeno, Scott shvata da mu je vreme na Zemlji ograničeno, pa skuplja sinove (uključujući i najmlađeg, pedera) da im predstavi testament po kojem se imanje deli na četiri umesto na tri dela. Četvrta naslednica je sluškinja Maria (Cepeda) koja je odrasla zajedno sa njima i koja može biti i starčeva ljubavnica i vanbračna kćerka i šta god.

Zapravo, nije ni bitno jer Wild Horses toliko meandrira da postaje naporan i nepotrebno dosadan film. Nije tu samo problem obilje pod-zapleta koji se čine toliko slučajnim da je legitimno pretpostaviti da je ova stominutna verzija zapravo samo delić još dužeg filma ili mini-serije. Bolja montaža i sigurnije napisan scenario bi svakako pomogli u tom slučaju. Suština problema se, međutim, skriva u tome što ni dva osnovna pravca, porodična drama i istraga oko nestanka / ubistva nisu urađeni kako treba, pa deluju ravno, reciklirano i ubibože dosadno.

Za utehu su možda samo nekoliko stvari. Prvo, složićemo se da Duvall još uvek zna odigrati starog drkadžiju iako više nismo sigurni koliko glumi, a koliko je to i postao. Drugo, gluma sama po sebi je na nivou, koliko je to moguće izvesti sa tako manjkavim scenarijem. To posebno važi za Angie Cepedu koja svojem liku pristupa sa iskrenošću i toplinom. Čak ni James Franco nije uobičajeno frapantno loš kakva mu je većina novijih glumačkih izdanja. Kad smo već kod njega, utešno je i makar to da on nije ovako nešto režirao. Zamislite kakav bi to pretenciozni haos bio.