The Art of The Steal

2013.

scenario i režija: Jonathan Sobol

uloge: Kurt Russell, Matt Dillon, Jay Baruchel, Kenneth Welsh, Chris Diamantopopulos, Katheryn Winnick, Jason Jones, Terrence Stamp

Sa trilerima prevare najčešće odmah znate na čemu ste. Znate da imate uhodanu ekipu, znate da oni imaju neraščišćene račune sa nekim ili između sebe, znate da je neka velika lova ili vredna umetnina u igri. Naravno, triler prevare (“heist” ili “caper”) je miks akcionog trilera i “screwball” komedije, od koje posuđuje mehaniku, te se kao takav može osloniti više na akciju, duhoviti ping-pong ili montažne sekvence koje počinju sa “here's the plan”. Za trilere prevare morate biti barem malo “sucker”, u suprotnom će vam biti dosadni – videli ste jedan, svaki sledeći je manje ili više sličan.

Ali ako ih volite, oni će vam biti zabavni čak i kad su loši, neoriginalni ili prilično jasno sklepani iz sastavnih delova. The Art of The Steal je vrlo neoriginalan, dapače, toliko neoriginalan da će svaki filmofil tačno provaliti koji je stari film poslužio za koju scenu, da će prozreti stilizaciju u roku od odmah. Pomislite na The Italian Job, na The Thomas Crown Affair, na Ocean's Eleven, na ranog Guy Ritchija, rekao bih čak i na American Hustle, ali filmovi su “vršnjaci”, pa nije moglo doći do kopiranja, i eto vam formule. Ali The Art of The Steal ne staje na tome, on uvodi veoma zabavnu glumačku ekipu, isfurava mnogo komičnog dijaloga, a kada je potrebno poseže i za fizičkim humorom. Vidi se da se ekipa zabavljala radeći na filmu, pa se ni mi gledaoci nećemo smoriti.

Film počinje sa naracijom glavnog baje, Cruncha (Russell), na dan njegovog izlaska iz poljskog zatvora. On je odgulio 5 i kusur godina zbog pljačke Gauginove slike koju je ispeljao sa svojom ekipom, ljigavim bratom i tasterom koji ga je prodao, Nickijem (Dillon), sa francuskim genijalnim falsifikatorom Guyem (Diamantopopulos) i starim pohotnim irskim jarcem Paddijem (Welsh). Nakon izlaska iz ćorke, Crunch ima uništenu reputaciju u poslu koji je obavljao (vozača za misije), pa može da nađe tezgu jedino kao jeftini kaskader na motoru koji preskače automobile na nekom od idiotskih “destruction derbija”. Sada ima i “šegrta” Francieja (Baruchel) i devojku za koju nismo sigurni je li mu zaista čuva leđa ili je tipična sponzoruša (Winnick).

Nicky je u međuvremenu ukrao sliku Georgesa Saurata i zavrnuo potencijalno opasnog klijenta koji će bes iskaliti na Crunchu. Bez love i motora, Crunch mora ponovo raditi sa starom ekipom, a to znači i sa Nickijem. Ovog puta u centru zbivanja je retka knjiga koja je ukradena iz Amsterdama, koju je zaplenjena na američko-kanadskoj granici, koju treba zameniti sa falsifikatom, a original odneti detroitskom kolekcionaru koji se predstavlja kao Velečasni. Naravno, ponovno okupljanje ekipe će privući pažnju veoma zagrejanog, ali zbog toga nimalo pametnijeg agenta interpola (Jones) koji koristi usluge starog prevaranta Sama (Stamp).

U svojih 90 minuta, sa sve špicama, montažnim sekvencama, objašnjenim flashbackovima i greškama sa snimanja, The Art of The Steal ne traje dugo i ne postaje tupljavina. Ekspozicija je produžena, i film se više oslanja na odnose među likovima nego na akciju i potvrđuje da je solidna priča mnogo jeftinija od specijalnih efekata, a pritom je i mnogo zabavnija. Već na prvom koraku se vidi zezanje i autoironija, i to se samo nastavlja. Kurt Russell u jeftinom elvisovskom kostimu koji pušta druge da mu ispregovaraju siću za koju će namerno pasti, stalne svađe između uživljenog glupana od agenta i sofisticiranog engleskog prevaranta, Paddijeve seksualne eskapade, Francie sa loše prilepljenom lažnom bradom... Film se ne uzima ozbiljno, zašto bismo ga mi. Ali je sjajno odglumljen, glumačka ekipa je iskorištena do maksimuma, ima solidan tempo, koji zadatu furioznost balansira sa monolozima, recimo o legendarnoj pljački Mona Lise, ili Samova priča kako je on zavoleo umetnine i postao pljačkaš.

Sve u svemu, veseo, zabavan i pozitivan film, ali on ima još jednog aduta. U pitanju je Kurt Russell koji je odsustvovao sa ekrana sedam dugih godina. On je veoma versatilan glumac, on je i sjajni ljigavac i akcioni heroj i kukavni činovnik i imitator Elvisa, i prevarant i pljačkaš i maneken za “white man on the edge” uloge. A u The Art of The Steal je rešio da se sjajno zabavi i da nas sjajno zabavi. Lepo da se vratio, nedostajao nam je.