The Calling

2014.

režija: Jason Stone

scenario: Scott Abramovitch (po romanu Ingera Ash Wolfa)

uloge: Susan Sarandon, Gil Bellows, Ellen Burstyn, Topher Grace, Donald Sutherland, Christopher Heyerdahl

Južnoafrikanac Jason Stone je relativni novajlija u svetu filma, The Calling mu je dugometražni rediteljski prvenac snimljen sa vrhunskom glumačkom postavom i nezanemarljivim sredstvima prikupljenim u američko-kanadskoj koprodukciji. Njegov prethodni rad koji je stekao najviše pažnje je kratki film Jay and Seth Versus The Apocalypse koji je prerastao u hollywoodsku ćoravu komediju This Is The End, već recenziranu na blogu.

The Calling nema veze s time, osim u začuđujuće jakoj glumačkoj postavi za debitantsko delo. U pitanju je ekranizacija prvog od tri “paperback” krimića za opuštanje Ingera Ash Wolfa o kanadskoj provincijalnoj detektivki Hazel Micallef. Scenario je napisao televizijski autor Scott Abramovitch. O čemu se tu radi?

Početak liči na Fargo klon, od Boga zaboravljeni provincijski gradić, policajka kojoj nije dobro i grozno vreme sa snežnim mećavama i severnjački depresivnim jutrima. Jasno nam je da je naša policajka Hazel (Sarandon) totalno u banani, živi sa majkom (Burstyn), depresivna je, zezaju je leđa, pa je navučena na tablete protiv bolova koje ima običaj da “protera” sa viskijem. Stvari se lagano menjaju kada se u gradiću koji ima stopu od jednog ubistva u pet godina dogode dva ubistva u tri dana. Žrtve nisu slične po profilu, osim što su oboje bili bolesni, ali su primetni tragovi manipulacije sa leševima, posebno sa njihovim ustima. Hazel i drugi gradski policajac Ray (Bellows) dobijaju ispomoć iz grada u vidu mladog i zelenog detektiva Bena (Grace) i oni će, oslonjeni na svoje sive ćelije i puno volje, pokušati da ulove serijskog ubicu.

The Calling ne ostavlja nimalo prostora za misteriju, pošto se ubica pojavljuje manje ili više odmah. Formalno, ne znamo da je on ubica do polovine filma, ali, c'mon, gledali smo masu takvih filmova i pročitali barem nekoliko takvih romančića, makar na plaži ili kao štivo za vežbanje stranog jezika. On je visok, uglađen, slatkorečiv i ljubazan, duboko religiozan i stručnjak za lečenje biljem. Tako čudan frajer je, jasno, ubica ili barem krivi trag za odvlačenje naše pažnje. Igra ga Christopher Heyerdahl u manirizmu negativaca iz skandinavskih trilera.

Priča je dalje šablonska, red detektivskog posla, red ubičine rutine i motivacije (religijska psihoza i ranohrišćanski rituali), red crnog humora koji je bolje izveden nego napisan, red slika iz domaćeg života Hazel i njene stare majke. Tu i tamo reditelj će nas navesti na krivi trag, a ponekad će nam uvaliti i poneki cim, “jump scare”, kako bi se reklo. Sve u svemu ništa posebno, ljubitelji filmova o serijskim ubicama će biti zadovoljni, ljubitelji proceduralnih trilera će biti iziritirani šlampavim prikazom policijskih procedura.

Prava snaga filma, međutim, leži u glumačkim ostvarenjima. Obično nije dobro kad glumci preuzmu film, ali kada je priča ovako potrošena, to može biti samo dobro. Scene sa Susan Sarandon i Ellen Burstyn su su zlata vredne. Gil Bellows i Topher Grace su odlični kao različiti tipovi policajaca, jedan iskusan i priprosti selja, a drugi nežna gradska dušica, a uz to i gay. Šlag na torti je uvek dobri Donald Sutherland kao ostareli, umorni sveštenik.

Simpatična je i fotografija koja se oslanja na zimske pejzaže, sablasne prostorije i generalno hladne tonove. Montaža je dovoljno kompetentna, kao i režija i film se može pogledati sa pažnjom, iako je predvidljiv. Osnovni problem je u izrazito lošem scenariju koji obrađuje knjigu po sistemu “stranica za stranicu”. Kraj filma graniči sa idiotizmom. Pa ipak The Calling vredi gledati kao prolaznu zabavu zbog odličnih glumaca.